လက္ေတြ႔လုပ္ျပတာပဲ ျမင္ေတြ႔ခ်င္ၾကတယ္ (လူထုစိန္ဝင္း)

“ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ ပါးစပ္နဲ႔တင္ ေျပာင္းေနလို႔မရဘူး။ စာရြက္ထဲမႇာ ေရးထား႐ုံနဲ႔လည္း မရဘူး။ “Actions Speak louder than words” ဆိုတဲ့စကားလို လက္ေတြ႔ျပဖို႔ လိုတယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရေခတ္တုန္းကလည္း အေျပာေတြကေတာ့ ခ်ဳိေနတာပဲ။ ေရွးက ေက်ာမြဲေတြ ငဘေတြ လို႔ေခၚေနတဲ့ လယ္သမားဆင္းရဲသားေတြကို “ဦးႀကီး ဦးႀကီး” နဲ႔ ရႊန္းရႊန္းကို ေဝေနတာပဲ။ 

အလုပ္သမားေတြကိုလည္း “လုပ္သားျပည္သူ” ေတြလို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေအာင္ျမင္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာေတာ့ …”

အခုတေလာစာေရးရတာ ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ ခံစားမိလာသလုိလုိ ရွိတယ္။ စာေတြကို စက္နဲ႔လွည့္ထုတ္သလုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးေနေပမယ့္၊ တာဝန္ဝတၱရားတစ္ခုအေနနဲ႔သာ ေရးလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ စာေရးရတာ ေပ်ာ္တယ္လို႔ မခံစားရတာ ၾကာလွၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီ။

လူမေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကစၿပီး အစုိးရပုံသဏၭာန္အေျပာင္းအလဲ လုပ္လုိက္တယ္။ အရင္ကလည္း ဒီလူေတြ၊ အခုလည္း ဒီလူေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ ‘လူမေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း’ ဆုိသလုိ၊ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အာဏာရွင္ပုံစံကေနၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲတုိ႔၊ လႊတ္ေတာ္တုိ႔ ပုံစံကုိ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးလုိက္တယ္။ 

အစုိးရအဖြဲ႔သစ္ရဲ႕ သမၼတႀကီးက လႊတ္ေတာ္မွာ ပထမဆံုးမိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႔နဲ႔တကြ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြအားလံုးဟာ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို အျမဲတမ္းဦးထိပ္ထား ေလးစားလိုက္နာၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ကိစၥမဆို ျပည္သူေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာထား အယူအဆ မတူကြဲျပားသူမ်ားႏွင့္လည္း လက္တြဲေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ နည္းလမ္းမ်ား ရွာၾကံၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကိုလည္း မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ၿပီး သတင္းမီဒီယာမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး စတုတၳမ႑ိဳင္ခိုင္ျမဲေစေရးကိုလည္း အေလးထားေဆာင္ရြက္သြားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားခဲ့တယ္။

ယံုရခက္ႀကီးပါ

ဒီမိန္႔ခြန္းကို ၾကားရသူတိုင္း တအံ့တၾသ ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး မၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ဦးထိပ္ထားရမယ္တို႔ အယူအဆမတူသူေတြ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လက္မခံႏိုင္ေသးသူေတြနဲ႔ေတာင္ မတူတာေတြအသာထားၿပီး တူတာေတြ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုတာတို႔ကိုလည္း မယံုရခက္၊ ယံုရခက္နဲ႔ ‘ယံုရခက္ႀကီးပါ’ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလိုျဖစ္ေနၾကတယ္။ ယံုရခက္ေနသူေတြကိုလည္း အျပစ္ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူတို႔မွာလည္း အေတြ႔အၾကံဳေတြက မနည္းေတာ့ဘူးကိုး။ ရွင္ႀကီးဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူး၊ ရွင္ငယ္ဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူးဆိုသလိုျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ ေျပာတိုင္း မယံုတတ္ၾကေတာ့ဘူး။

မရဲတရဲ ေသြးတိုးစမ္း

သမၼတႀကီးမိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သိသာထင္ရွားတဲ့အေျပာင္းအလဲကို အရင္ဦးဆံုးျပလိုက္တာကေတာ့ စာေပစိစစ္ေရး ျဖစ္တယ္။ ခ်ဳပ္ကိုင္တင္းက်ပ္မႈေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ အရင္က လံုးဝ ေရးလို႔မရတာေတြ ေရးလုိ႔ရလာတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၊ ဦးဝင္းတင္တို႔နာမည္ေတြကို ေရးလို႔ရလာ႐ုံတင္မက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့စာေတြပါ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခြင့္ျပဳလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ပံုေတြ စာေစာင္မွန္သမွ်မွာ ေန႔စဥ္မလြတ္တမ္း ျမင္ေတြ႔လာရတယ္။ ဂ်ာနယ္သမားေတြကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မရဲတရဲနဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းသလို ဟိုဟာေလး နည္းနည္းေရးလိုက္ ဒီဟာေလး နည္းနည္းတို႔ၾကည္လိုက္နဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးကို အကဲစမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။

အရဲကိုးၿပီး ေမးၾကည့္ ေျပာၾကည့္

ျပည္သူလူထုဘက္ကလည္း အလားတူပဲ။ စစခ်င္းေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလာက္ကို ျပန္ေျပာၾကည့္တယ္။ ေျပာလို႔ရေတာ့ အရဲကိုးၿပီး ရပ္ကြက္လူႀကီးကို ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ေျပာၾကည့္တယ္။ ရမွန္းသိေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ႐ုံးေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာေတြအထိ ေျပာစရာရႇိတာေျပာ၊ ေမးစရာရွိတာေမး လုပ္ဝံ့လာၾကတယ္။ ျပည္သူေတြက အဲဒီလိုေမးၾကေျပာၾကတာေတြကို သတင္းမီဒီယာေတြကလည္း အမွန္အတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပလာၾကတယ္။ အခုတစ္ႏွစ္နီးပါးရွိလာေတာ့ စာနယ္ဇင္းဆိုတာ ျပည္သူလူထု အားကိုးအားထားျပဳစရာ ေနရာတစ္ခုပါလားလို႔ ျပည္သူေတြက လက္ခံယံုၾကည္လာၾကတယ္။ သူတို႔ ရင္ဖြင့္စရာရွိတာေတြကို ဖြင့္ဟတိုင္တည္ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္စား ေျပာေပး ေရးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။

ျပည္သူကို သစၥာရွိရတယ္

စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ားမဟုတ္ေပမယ့္ ျပည္သူေတြ ဝယ္ယူအားေပးၾကတဲ့ ပိုက္ဆံကို စားေနၾကရတာျဖစ္ေလေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ လိုအင္ဆႏၵေတြကို အျမဲတမ္းဦးထိပ္ထားၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးၾကရတယ္။ ျပည္သူ႔အေပၚမွာ အျမဲတမ္းသစၥာရွိရမယ္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာကို အျမဲတမ္း ေထာက္ထားရတယ္။ ျပည္သူကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ မၾကည့္ရဘူး။ အစိုးရကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး အခြင့္အေရး မယူရ၊ မေတာင္းရသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး ‘သာေပါင္း ညာစား’လည္း မလုပ္ရဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ အားကိုးအားထားျပဳေလာက္တဲ့ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့ စာနယ္ဇင္းက အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းေနေသးေပမယ့္ စာနယ္ဇင္းသမားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ စည္းကမ္းက်င့္ဝတ္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းတဲ့ လူငယ္စာနယ္ဇင္းသမားေလးေတြရဲ႕ အေရအတြက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အားရစရာေကာင္းတာ ေတြ႔ရတယ္။

လစာတိုးေပးေရးကိစၥ

ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကို ဦးထိပ္ထားရမယ့္ ဝတၱရားရွိတာနဲ႔အညီ အခုလည္း ျပည္သူေတြေရးေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းတခ်ဳိ႕ကို ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ေရးလို႔ ျဖစ္ မျဖစ္၊ ေရးဖို႔ သင့္ မသင့္ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာင္ ေနာက္က်သြားတယ္။ အခုေတာ့ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုက ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြက နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရတာေၾကာင့္ ဘယ္ကိစၥမဆို ျပည္သူေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ သမၼတႀကီးရဲ႕စကားကို လက္ကိုင္ျပဳၿပီး ေရးသင့္ ေရးအပ္တာကို ေရးလုိက္တာျဖစ္တယ္။ ပထမဆံုး ျပည္သူေတြေျပာေစ ေရးေစခ်င္တာက ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းအား လံုးလစာတိုးေပးေရးကိစၥ ျဖစ္တယ္။ ဒီကိစၥကို ျပည္သူေတြကစၿပီး ေတာင္းဆိုခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္းတိုင္းရတာမဟုတ္လို႔ မေတာင္းဘဲ ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကတာၾကာပါၿပီ။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရဦးေရႊမန္းက ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္သြင္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ မရွိ

သူရဦးေရႊမန္းက အဆိုတင္သြင္းရာမႇာ “ယေန႔တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းရဲ႕ လက္ရွိရရွိေနေသာ လုပ္ခ၊ လစာစရိတ္ႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားမွာ ယေန႔ေခတ္ကာလနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ မရွိပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ယေန႔ဝန္ထမ္းမ်ား၏ လုပ္ခ လစာစရိတ္ႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမ်ားအား ထုိက္သင့္သလို အလ်င္အျမန္ တိုးေပးရန္လိုသည္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေထာက္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္မႇာျဖစ္သလို အူမေတာင့္ၿပီး သီလမေစာင့္ရင္ေတာ့ သူ႔တာဝန္ပဲျဖစ္ၿပီး သူတို႔တရားကို သူတို႔စီရင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအဆိုကို အစိုးရအဖြဲ႔ကိုယ္စား ဘ႑ာေရးနဲ႔ အခြန္ဝန္ႀကီးဌာနဝန္ႀကီး ဦးလွထြန္းက ျပန္လည္ေျဖၾကားရာမႇာ ဘ႑ာေရး႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးက ႐ႈျမင္တြက္ခ်က္ၿပီး အဆိုတင္သြင္းသလို ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ၂၀၁၃-၂၀၁၄ ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာမွ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းလင္းေျပာၾကားသြားတယ္။

အနိမ့္ဆံုးလစာ တစ္သိန္းေပးသင့္ 

သူရဦးေရႊမန္းကေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၿပီး အက်ဳိးမရွိတဲ့ စီမံကိန္းမ်ားကို ရပ္ပစ္လုိက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာထဲ လာသင့္ေပမယ့္ ဝင္မလာတဲ့ ယိုေပါက္၊ ထြက္ေပါက္ေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္ရင္ တိုးေပးႏိုင္ပါတယ္လို႔ ထပ္မံ ေဆြးေႏြး တင္ျပတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔စြဲနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ဆီကိုေပးပို႔တဲ့ သဝဏ္လႊာမွာလည္း သူရဦးေရႊမန္းက ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ လုပ္ခလစာမ်ားအား အနိမ့္ဆံုး က်ပ္တစ္သိန္းျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒီအဆိုကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုး ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ႐ုံးမွာ အရာရွိႀကီးျဖစ္ေန၊ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမႀကီးျဖစ္ေနေပမယ့္ ျပင္ပက ပန္းရန္ဆရာတစ္ေယာက္ လက္သမားဆရာတစ္ေယာက္၊ တကၠစီေမာင္းသူတစ္ေယာက္ေလာက္မွ မရတဲ့လစာရိကၡာေလးနဲ႔ ထီးျဖဴ ဖိနပ္ပါး ျဖစ္ေနၾကရသူေတြအဖို႔ေတာ့ လစာတိုးမယ္ဆိုတဲ့စကားေလာက္ ဘယ္စကားမွ နားဝင္မခ်ဳိပါဘူး။

ကူၾကပါ၊ ကယ္ၾကပါ

ဒါေပမယ့္ ဝန္ႀကီးဦးလွထြန္းက လစာတိုးေပးလိုက္ရင္ တိုးလာမယ့္ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ျပၿပီး၂၀၁၂-၂၀၁၃ ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ အျမင့္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေအာက္ဆံုးထိေအာင္ ‘ဖုတ္ခနဲ’ ျပဳတ္က်သြားေတာ့တယ္။ လက္လွမ္းမီရာ သတင္းမီဒီယာသမားေတြဆီ လွမ္းၿပီ ကူၾကပါဦး၊ ကယ္ၾကပါဦး၊ ေရးေပးၾကပါဦးနဲ႔ ပူဆာၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း တာဝန္ေက်ဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေရးရ ေျပာရေတာ့တယ္။ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးတြက္ခ်က္ျပတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ေတြ သိပ္ၿပီး ျမင့္တက္လာမယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈလည္း မလႊဲမေရွာင္သာ ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝန္ႀကီးက ကုန္က်မယ့္ဘက္တစ္ခုကိုပဲ ေျပာသြားၿပီး ရလာဖို႔ရွိတဲ့ဘက္ေတြကိုေတာ့ ေျပာမသြားခဲ့ပါဘူး။

ဝင္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္

ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ႏွစ္စဥ္ေဒၚလာ သန္းနဲ႔ခ်ီဝင္ေနတဲ့ မုတၱမကမ္းလြန္က ဓာတ္ေငြ႔ဝင္ေငြေတြရွိေနၿပီး တျခားေနရာေတြကထြက္ေနတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ေတြကလည္း ဝင္လာဦးမွာပါ။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ က်င္းပေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ တျခားရတနာေက်ာက္မ်က္ေတြ ပုလဲေတြက ဝင္ေငြေတြ ရွိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ျပင္ပေပါက္ေစ်း က်ပ္သိန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ႏိုင္ငံပိုင္ ႐ုံးအေဆာက္အဦေတြနဲ႔ စက္႐ုံႀကီးငယ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းေနတာလည္း ရာနဲ႔ခ်ီရွိေနပါၿပီ။ အဲဒီကေငြေတြလည္း နည္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီး သူရဦးေရႊမန္းေျပာခဲ့တဲ့ မလိုအပ္တဲ့ စီမံကိန္းႀကီးေတြ ပယ္ဖ်က္တာေတြ၊ ေလ်ာ့ခ်တာေတြလုပ္ခဲ့ရင္ ထြက္လာမယ့္ ေငြေၾကး အလံုးအရင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အရင္အစိုးရေတြလက္ထက္မွာလုပ္ခဲ့တဲ့ တခ်ဳိ႕စီမံကိန္းမ်ားဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဘ႑ာအျဖစ္ရလိုက္တာ နည္းနည္း၊ ျပင္ပစီးပြားေရးသမားနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူ လက္ဝါးခ်င္း႐ိုက္ၿပီး သူတို႔အိတ္ေတြထဲ ေရာက္သြားတာက မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကို ဥပေဒအတုိင္း တိတိက်က် စစ္ေဆးလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာအမ်ားႀကီး တိုးသြားစရာရွိပါတယ္။

အခြန္ေရွာင္တာ၊ လိမ္တာ

တစ္ဖက္ကလည္း အခြန္ေရွာင္တာ လံုးဝမေဆာင္တာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ေဖာ္ထုတ္လုပ္သင့္ပါတယ္။ မႏွစ္က Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာ ႏွစ္စဥ္ အခြန္ အမ်ားဆုံးေပးေဆာင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ၁၀ ဦးဆိုတဲ့ စာရင္းတစ္ခု ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သူေဌးႀကီးအျဖစ္ စာရင္းဝင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြထဲက တစ္ဦးမွပါတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဆိုတာ ဒီမွာတင္ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ျပဳျပင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီလို အခြန္ေရွာင္တာ၊ လိမ္တာ လံုးဝမသြင္းဘဲေနတာေတြကိုသာ အေသအခ်ာ ၾကပ္မတ္လိုက္ရင္ ဝန္ထမ္းအနိမ့္ဆံုးလစာကို တစ္သိန္း မဟုတ္ဘူး။ သံုးသိန္းေလာက္ေတာင္ ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

ဖုန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကိစၥ

ဖ်က္သိမ္းပစ္သင့္တဲ့ စီမံကိန္းေတြထဲမႇာ ေစ်းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ဖုန္းစီမံကိန္းေတြလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါသင့္တယ္။ ၁၅ သိန္းတန္၊ ၁၀ သိန္းတန္၊ ငါးသိန္းတန္ အခု ႏွစ္သိန္းတန္ဆိုၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ ဖုန္းေတြကိစၥ အရင္က သာမန္ျပည္သူေတြ ဘာမွမသိၾကဘူး။ တေလာက ပုဂၢလိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံ ၅၀၀၀ ရွိ႐ုံနဲ႔ လူတိုင္း ဖုန္းကိုင္ႏိုင္မယ့္ စီမံကိန္းကို သမၼတႀကီးဆီ တင္ျပထားတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေပၚလာမယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့မွ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အံုးအံုးကြၽက္ကြၽက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး နည္းပညာအရေရာ၊ ဥပေဒအရပါ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ျငင္းတယ္။

ပုတ္သင္ဥေပၚသလို

ေညာင္ျမစ္တူးရင္း ပုတ္သင္ဥေပၚသလို ျဖစ္ကုန္တယ္။ ၅၀၀၀ နဲ႔ ေရာင္းမယ္ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီဘက္ကလည္း နည္းပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ထပ္ၿပီး စာနယ္ဇင္းရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ အဲဒီလို အျပန္အလွန္ ရွင္းၾကေတာ့မွ အရင္က ဖုန္းေစ်းေတြ ၁၅ သိန္း၊ သိန္း ၂၀ ထိ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ လူေတြက သိကုန္ၾကတယ္။ ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာကုန္ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ေဆာင္ရြက္ၾကရမယ္လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ မၾကာခဏ ေျပာၾကားေနတာေတာင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ဆက္ၿပီး ရွိေနဆဲပါလားလို႔ ညည္းတြားမိၾကတယ္။

လက္ေတြ႔လုပ္ျပဖို႔ လို

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ ပါးစပ္နဲ႔တင္ ေျပာင္းေနလို႔မရဘူး။ စာရြက္ထဲမႇာ ေရးထား႐ုံနဲ႔လည္း မရဘူး။ “Actions Speak louder than words” ဆိုတဲ့စကားလို လက္ေတြ႔ျပဖို႔ လိုတယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရေခတ္တုန္းကလည္း အေျပာေတြကေတာ့ ခ်ဳိေနတာပဲ။ ေရွးက ေက်ာမြဲေတြ ငဘေတြ လို႔ေခၚေနတဲ့ လယ္သမားဆင္းရဲသားေတြကို “ဦးႀကီး ဦးႀကီး” နဲ႔ ရႊန္းရႊန္းကို ေဝေနတာပဲ။ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း “လုပ္သားျပည္သူ” ေတြလို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ ေအာင္ျမင္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာေတာ့ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုး ဝယ္ရဖို႔ေတာင္ ျပည္သူမုန္႔တိုက္ေရွ႕ မနက္အေစာႀကီး သြားတန္းစီရတယ္။ မစီႏိုင္ရင္ ဗီဗီအိုင္ပီ (VVIP) ေတြရထားတဲ့ ပါမစ္ကို ဝယ္ထားရတယ္။ ေပါင္မုန္႔ပါမစ္ကိုေတာင္ အလြတ္မေပးဘဲ ယူသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။

တ႐ုတ္စာ ဖတ္သလို

အဲဒီေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြက ေျပာတဲ့စကားေတြကို ျပည္သူေတြက အယံုအၾကည္ မရွိေတာ့ဘူး။ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္လို အစိုးရသတင္းစာထဲပါတာေတြကိုလည္း မယံုၾကည္ေတာ့လို႔ ဘယ္သူမွ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ သတင္းစာဖတ္တဲ့အခါ တ႐ုတ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္သလို ေနာက္ဆံုးကစၿပီးလွန္တဲ့ အေလ့အက်င့္ဟာ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ေခတ္က စလိုက္တာျဖစ္တယ္။ အခုအထိ လူတိုင္း ဒီအက်င့္ႀကီးစြဲေနတုန္းပဲ။ သတင္းစာေရာက္တာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကို အရင္လွန္ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ မရႏိုင္ရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမႇ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ အခုလို ဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုကေန တျခားဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုကို ခုန္ၿပီးကူးေျပာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲမ်ဳိးမွာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဟာ အခရာအက်ဆံုးျဖစ္တယ္။ အေျပာေတြ၊ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ စာရင္းဇယားေတြကို ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာကတည္းက ၿငီးေငြ႔လွပါၿပီ။ အခုေတာ့ လက္ေတြ႔ လုပ္ျပတာပဲ ျမင္ေတြ႔ခ်င္ၾကၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပည္သူမ်ားက ေျပာေစခ်င္တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။

 Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။