က်ေနာ္တို႔ၾကားဖူးေနက် စကားတစ္ရပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “အရိပ္တကာ အရိပ္တို႔ထဲမွာ မိဘအရိပ္သည္သာ အေအးျမဆံုး” ဆိုတဲ့ စကားရပ္ပါပဲ။ ေလာကီအတြင္း က်င္လည္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ မိဘအရိပ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္သိုက္ျမံဳအရိပ္တို႔က အေအးျမဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔အဖို႔ မိဘအရိပ္၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္းတို႔ရဲ႕အရိပ္ေတြကို စြန္႔ခြာၿပီး ေဝးလံသီေခါင္တဲ့ အရပ္ေဒသေတြဆီကို ေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြမွာ အရိပ္ေတာ့ရွိပါတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မ်ားပါပဲ။
က်ေနာ္ေရာက္ရွိေနတဲ့အရပ္ဟာ ၿမိဳ႕ျပေတြနဲ႔ေဝးကြာတဲ့ အရပ္ေဒသတစ္ခုျဖစ္ေနသလို ျပင္းထန္တဲ့ ရာသီဥတုဖြဲ႔တည္ရင္း အရာရာကိုခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြက ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့အရပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေရေျမ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ေဒသ မဟုတ္ဘဲ တိုင္းတပါးလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ေခၚဆိုႏိုင္တဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေရေျမမဟုတ္တဲ့ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တိုင္းရင္းသားမ်ားစြာက ေရာက္ရွိ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။ အိမ္ရွင္သဖြယ္ျဖစ္တဲ့ သူတို႔ထံကို ဧည့္သည္ထံဧည့္သည္လုပ္ဖို႔ က်ေနာ္ကေရာက္ရွိေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အိမ္ေျခ ၃ဝဝဝ ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံသားေတြ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေသြးရင္း တိုင္းရင္းသားမ်ားေနထိုင္ၾကပါတယ္။
‘မဲ့ေခါင္ခ’ လို႔ေခၚတဲ့ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခု၊ စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ဝဲယာမွာ လွ်ဳိတစ္ခုလို ျဖစ္ေပၚေအာင္ အုပ္မိုးထားတဲ့ ေတာင္တန္းႏွစ္သြယ္၊ အုပ္ဆိုင္းစိမ္းစိုလ်က္ရွိတဲ့ ေတာညိဳညိဳၾကား ေတာင္ေျခမွာေတာ့ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုနဲ႔ အရြယ္အခ်ဳိးအစား၊ ပံုသ¿ာန္အျပားျပားရွိတဲ့ လူေနအိမ္ေျခမ်ား .. စသျဖင့္ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုိ ပံုေဖာ္ထားတာက အဲဒီေနရာရဲ႕ သ႐ုပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြးၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာဟာ အလြန္သာယာတဲ့၊ အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အရပ္ေဒသတစ္ခုလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပကတိသ႐ုပ္သကန္ကေတာ့ လူသားတိုု႔ရဲ႕ ဘဝေတြကို အဓိပၸာယ္မဲ့ ျမႇဳပ္ႏွံရာ၊ လူသားတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ားကို ဖုတ္က်ည္းသၿဂႋဳဟ္ရာ၊ လူသားတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ရာအရပ္ေဒသ တစ္ခုသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာ ဒီအရပ္ကိုမွီတြယ္ေနၾကရသူမ်ားဟာ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ အမည္သတ္မွတ္မႈေအာက္မွာ ရွင္သန္ရင္း တိုင္းတပါးသားမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္ေဖးမမႈကိုသာ ခံယူခြင့္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ သူတို႔ေနထိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဒုကၡသည္စခန္းလို႔ အမည္မွည့္ေခၚထားျခင္း ခံထားရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕ဘဝဟာ မိဘမဲ့သားသမီးမ်ားလိုပါပဲ။
မဲ့ေခါင္ခ ဒုကၡသည္စခန္း
ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းက ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ ေဟာေျပာဖို႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့၊ ကုိယ္ေတးမွတ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေဒသခံပရိသတ္အတြက္ ေဖာက္သည္မခ်ခင္မွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕မွတ္တမ္းေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကို စတင္ဖတ္္႐ႈ မွတ္သားေနမိပါတယ္။ ‘ဒုကၡသည္’ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္မႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းေနထိုင္ၾကရတဲ့ လူအမ်ားဟာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ခြင့္ၾကံဳမယ္ဆိုတာ မမွန္းဆႏိုင္ဘဲ မေရရာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကရွာပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ လက္ထက္မွာေတာင္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ေနထိုင္ရင္း လြတ္လပ္ေရးရရွိဖို႔ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူအမ်ားဟာ ကုိယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားခ်င္း အႏိုင္က်င့္ဖိႏွိပ္မႈေတြေၾကာင့္ ေနရပ္ရင္းေဒသသာမဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္ကိုပါ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ဟာ ရင္နာစရာေကာင္းသလို လြန္စြာ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွပါတယ္။
ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဟာဒီဒုကၡသည္စခန္းေနသူမ်ားက လြတ္္လပ္ေရးအထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားကို မက်င္းပဘဲ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားက်င္းပတယ္ ဆိုတာဟာ ေမးခြန္းေတြထုတ္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ အခမ္းအနားကို စီစဥ္သူတစ္ဦးကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ခပ္ရွင္းရွင္းပဲေျပာျပပါတယ္။
“လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္က လြတ္မွမလြတ္လပ္ဘဲဗ်ာ။ လြတ္လပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ကုိယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမမွာေတာင္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းကင္း မေနၾကရတဲ့ဘဝမွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခမ္းအနားလုပ္ရင္ေရာ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပဲ လုပ္ၾကတာ”
ဘုရင္မ ႀကိဳးဝိုင္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဒီေတာဒီေတာင္အတြင္းမွာ သစ္ခုတ္ခြင့္၊ ဝါးခုတ္္ခြင့္မရွိဘဲ ခြဲတမ္းက်ေပးမယ့္ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေတြကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတဲ့ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ အလွဴရွင္ေတြကိုလည္း အားကိုးေနၾကရရွာပါတယ္။ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမႈဆိုတဲ့အရာတစ္ခုအတြက္ သူတို႔ဟာ ခြန္အားေတြ၊ အခ်ိန္ေတြကို အခ်ည္းႏွီးေပးဆပ္ေနရပါတယ္။ ကူညီတယ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ လူေတြအတြက္ ဆန္၊ ပဲ၊ မီးေသြး အစရွိတဲ့ စားေသာက္ကုန္အခ်ဳိ႕ရယ္၊ ေနအိမ္ေဆာက္လုပ္ဖို႔ သစ္ဝါး ခြဲတမ္းေပးတာမ်ဳိးကလြဲရင္ စိတ္ခ်ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အာမခံခ်က္တစံုတရာ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ားရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အားရေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူတို႔အားလံုးဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ္ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာေျပာင္းလဲမႈ မရွိမခ်င္း ဒီလိုပဲ အပစ္ပယ္ခံဘဝမ်ဳိးေတြနဲ႔ဆက္လက္ေနထိုင္သြားရဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မဲ့ေခါင္ခ ဒုကၡသည္စခန္း
ေတာထဲေတာင္ထဲက ေဆာင္းရာသီဟာ က်ေနာ့္ကိုသာမက စခန္းတစ္ခုလံုးက လူေတြကိုလည္း အေအးဒဏ္နဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳပါတယ္။ ညေနပိုင္းေရာက္တာနဲ႔တင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ အထိအေတြ႔ကို ရင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ လူတိုင္း အေႏြးထည္၊ ျခံဳထည္ အလံုအေလာက္ မရွိၾကပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ညမွလုပ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ေစာင္ျခံဳမ်ားနဲ႔ ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။ လူႏွစ္ရာနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ အဲဒီပြဲကို ေရာက္လာၾကသူမ်ားဟာ အတင္းအက်ပ္ေစခိုင္းလို႔ ေရာက္လာၾကတာမဟုတ္ဘဲ စိတ္္ဝင္တစား လာေရာက္ၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး နားေထာင္ခ်င္လို႔၊ က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳတင္ေလးစားေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးျဖစ္လို႔ ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ပါးစရာနည္းပါးလွတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ အပ်င္းေျဖစရာ ပြဲသဘင္တစ္ခုဆီ ေရာက္လာျခင္းမ်ဳိးသာ ပိုၿပီးျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္က ယူဆမိပါတယ္။
အဲဒီညက က်ေနာ္တို႔ဟာ စခန္းတြင္းကလူေတြကို စာဖတ္ဖို႔တိုက္တြန္းတဲ့ စကားမ်ား ေျပာဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာစရာ၊ လြမ္းဆြတ္စရာ၊ ေတြးေတာစရာ စတဲ့ ရသစံုစကားမ်ားနဲ႔ စာဆိုေတာ္လရာသီ သ႐ုပ္ကို ႀကိဳးစားေဖာ္ၾကပါတယ္။ ရင္နာစရာေကာင္းတာကေတာ့ ေဟာေျပာေနသူမ်ားေရာ၊ နားေထာင္ေနသူမ်ားပါ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနခြင့္ မရသူမ်ား ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီဒုကၡသည္စခန္းရဲ႕ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္မရွိပါဘူး။ စာၾကည့္တိုက္ရွိျပန္ေတာ့လည္း စာအုပ္စာတမ္း စံုစံုလင္လင္ မရွိပါဘူး။ ဒီလို မျပည့္မစံုျဖစ္မႈေတြ မ်ားျပားေနျခင္းကိုက သူတို႔ရဲ႕အနာဂတ္ကို ကြက္လပ္မ်ားနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားျခင္းခံေနရတာျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္က ေတြးမိပါတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ ပညာေရးရဲ႕ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္တာမို႔ စာၾကည့္တိုက္လုပ္ငန္း မဖြံ႔ၿဖိဳးေလ ပညာေရးအဆင့္ နိမ့္က်ေလျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးဆိုတဲ့ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ထုထည္ မႀကီးမားဘူး မခိုင္မာဘူးဆိုရင္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ေနပါလိမ့္မယ္။ မဲ့ေခါင္ခ စခန္းမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း သံုးေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထက္တန္းပညာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္သင္ၿပီးတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုပညာရပ္ေတြကို ဆက္လက္ သင္ယူဆည္းပူးခြင့္ရမလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းခဲစရာကိစၥရပ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္တန္းလြန္ ပညာသင္ေက်ာင္းအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္တဲ့ ေက်ာင္းငယ္ကေလးတစ္ေက်ာင္းေတာ့ရွိၿပီး အဂၤလိပ္စာ၊ ဥပေဒ အစရွိတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ၾကားေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိုင္းအတာ ဘယ္ေလာက္ထိ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မလဲဆိုတာကေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ မ်ားျပားမႈေတြၾကားမွာ ပေဟဠိပုစၧာတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနရပါတယ္။
မဲ့ေခါင္ခ ဒုကၡသည္စခန္း
ေက်ာင္းေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္အလိုက္၊ သက္ဆိုင္ရာ စီမံကြပ္ကဲသူေတြအလိုက္ ျပ႒ာန္းစာ၊ သင္႐ိုး၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ သင္ၾကားပံုနည္းစနစ္ေတြ ကြဲျပားေနပါတယ္။ အခ်ိန္အခက္အခဲေၾကာင့္ စခန္းအတြင္းက ေက်ာင္းတိုင္းကို ႏွံ႔ေအာင္ မသြားေရာက္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ (၁၃) က ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေလးမွာ စာသင္ၾကားေပးေနၾကတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားဟာ နယ္ပယ္စံုက ျဖစ္သလို လူမ်ဳိးလည္း စံုပါတယ္။ သူတို႔အထဲ ျပည္တြင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့သူ ပါဝင္သလို တိုင္းျပည္ျပင္ပကို စီးပြားရွာဖို႔ထြက္လာရင္းက ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ဝင္ေရာက္ ကူညီသူမ်ားလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ တူညီတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အားလံုးဟာ သူတို႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ၊ ဘဝေတြကိုျမႇဳပ္ႏွံရင္း ေစတနာအျပည့္အဝနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကသူမ်ားျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
လူေပါင္း ၁ဝဝ ေက်ာ္ရွိတဲ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ တာဝန္ယူထားရတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ အေဆာင္တစ္ခုမွာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္္သက္တဲ့စကားဝိုင္းေလးလုပ္ေတာ့ နားေထာင္ၾကသူ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က သူတို႔သိခ်င္တဲ့ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးျမန္းရင္း ပါဝင္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔အဓိက သိခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ လက္ရွိပညာေရး အေျခအေနေတြသာမကဘဲ ျပည္တြင္းက စာနယ္ဇင္းသမားေတြရဲ႕ ရပ္တည္ေနရမႈေတြ၊ စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္း ပါဝင္ေနပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ကိုယ္ေမးခ်င္တဲ့၊ ကုိယ္ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးၾကတာကိုေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္က အံအားသင့္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆရာမ်ားထံက သိလိုက္ရတဲ့ အေျဖစကားက ပိုၿပီးအံ့အားသင့္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီအေျဖကေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖပါပဲ။ ဒီလိုေတာႀကိဳအံုၾကား ဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းေပးထားတာက ဘယ္ေလာက္ထိေရာက္မႈ ရွိပါလိမ့္မလဲလို႔ ေတြးမိေကာင္းေတြးမိပါလိမ့္မယ္။
“မေန႔ညက လုပ္ခဲ့တဲ့ အခမ္းအနားကို အစအဆံုးစီစဥ္တာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း သူတို႔ဘာသာ သူတို႔လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္လည္း အခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာပဲ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကိစၥေတြေတာင္ သူတို႔ဘာသာ ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကတယ္”
အဲဒီလို ေျပာဆိုခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးရဲ႕ စကားေနာက္ကြယ္မွာ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္လို ေလ့က်င့္ေပးရမယ္၊ ဘယ္လို ပ်ဳိးေထာင္ေပးသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အရိပ္အႁမြက္ေတြ ပါဝင္ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္က ထင္ျမင္ ယူဆမိပါတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ဘဝကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးျခင္းဟာ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ကို လွပေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းျဖစ္တာမို႔ လူငယ္မ်ားရဲ႕ဘဝ၊ အနာဂတ္ေတြ ပ်က္စီးရတာ မ်ားျပားေလ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးဆုတ္ယုတ္္ေလျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သတိျပဳရပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ခိုင္မာေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးစနစ္တစ္ရပ္ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီပညာေရးစနစ္ဟာ ေက်ာင္းသားသာလွ်င္ အဓိကျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ပညာေရးစနစ္ပါပဲ။
ေနရပ္ရင္းကိုစြန္႔ခြာၿပီး အသက္နဲ႔ ဘဝလံုျခံဳမႈအတြက္ အနာဂတ္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အဆံုး႐ႈံးခံေနၾကရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုေတြဟာ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမကို စြန္႔ခြာထြက္လာသူမ်ားျဖစ္တယ္ ဆိုတာထက္ စြန္႔ခြာျဖစ္ေအာင္ ေမာင္းထုတ္ျခင္းခံရသူမ်ားသာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ သည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ အေျခအေနဆိုးရဲ႕ ေမာင္းထုတ္မႈေတြေၾကာင့္သာ ကိုယ္တြယ္တာတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကရတာပါ။ လြတ္လပ္စြာရွင္သန္ခြင့္ဆိုတဲ့ အေျခခံအခြင့္အေရးဆံုးပါးမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ၾကရပါေတာ့တယ္။ “ဒုကၡသည္စခန္းကိုလာရင္ ဘယ္လုိပစၥည္းေတြ ယူလာသင့္သလဲ၊ ဒီမွာဘာေတြက အသံုးဝင္သလဲ” လို႔ စခန္းေနလူတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကေမးေတာ့ သူက ခုလိုေျဖပါတယ္။
“ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဘာလုိအပ္သလဲဆိုရင္ အရာရာလိုအပ္တယ္လို႔ ေျဖရမွာပဲ။ ဘာေတြက အသံုးဝင္လဲဆိုရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အသံုးဝင္တယ္။ ဒီမွာက အကုန္လိုအပ္တာပဲေလ။ အန္ဂ်ီအိုေတြက ဘယ္ေလာက္ေထာက္ပံ့တယ္ေျပာေျပာ တကယ္လိုအပ္တဲ့အေႏြးထည္တို႔၊ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္တို႔က်ေတာ့ ေပးႏိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ”
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ႏိုင္ငံတကာကအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ တသီးပုဂၢလေတြက သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုုပ္ေဆာင္ေပးေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေန႔စဥ္ထပ္မံေရာက္ရွိလာတဲ့ ေနရပ္ရင္းစြန္႔ခြာလာသူ ဒုကၡသည္မ်ား တိုးပြားေနျခင္း၊ စခန္းတြင္းလူဦးေရတိုးပြားလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဒီအေရးကိစၥေတြကို ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာက ပိုမိုႀကီးထြားလာလ်က္ရွိေနပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသအားလံုးက ဒုကၡသည္မ်ား ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ားကို ေဖာ္ျပေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုကၡသည္မ်ားရဲ႕အေရးကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းလိုတယ္ဆိုရင္ ဒုကၡသည္မ်ားစတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းကို ဦးစြာ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသားျပည္သူတရပ္လံုး အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အဝ မရရွိမခ်င္း ဒီျပႆနာေတြ ဆက္လက္တည္ရွိေနမွာျဖစ္သလို အခ်ိန္တိုအတြင္း ေျဖရွင္းမႈမျပဳလုပ္ဘူးဆိုရင္လည္း ပညာမဲ့ျပႆနာ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈျပႆနာ၊ ေဒသမတည္ၿငိမ္မႈျပႆနာေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္မွာပါ လိုက္လံေႏွာင့္ယွက္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံေရးေျပာင္းလဲမႈတစံုတရာ မေပၚေပါက္ခင္မွာ ဒီျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္လုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းမယ္ဆိုရင္ ဒုကၡတခ်ဳိ႔ ေလ်ာ့ပါးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီလိုအရပ္ေဒသကေန ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ ထြက္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ လူငယ္မ်ားကိုလည္း ေမြးထုတ္္ေပးဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း လုပ္လို႔မရဘဲ အားလံုး တတ္စြမ္းသမွ် ျဖည့္ဆည္းၾကမွသာ ေအာင္ျမင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
အနာဂတ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ၾကရမယ့္ မနက္ျဖန္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမသိေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကူးေတြကို ပံုေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔က ႀကိဳးပမ္းေနၾကမွာပါပဲ။ ကိုယ္အစြမ္းရွိသေလာက္ လံု႔လထုတ္ရမွာက ကိုယ့္တာဝန္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားအတြင္းက ကေလးသူငယ္မ်ားထဲမွာ ျမင့္မားတဲ့ဉာဏ္ရည္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားပိုင္ရွင္ေတြ စတဲ့ အရည္အေသြးေတာက္ပလာႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏြံမွာနစ္ေနတဲ့ အဖိုးတန္ရတနာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့အရည္အေသြးေတြကို ထုတ္ယူအသံုးမခ်ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိဘဲ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖိုးတန္ရတနာမ်ား မဆံုးရႈံးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂတ္တေလွ်ာက္လံုး ဆံုး႐ံႈးမႈေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ရမွာ မလြဲမေသြပါပဲ။
အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ နစ္ေမ်ာေနမိတဲ့က်ေနာ္ဟာ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းက စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ရြတ္ဆိုတိုုက္တြန္းခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ကဗ်ာကေလးကိုပဲ ျပန္လည္ ေရရြတ္ေနမိပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ‘ေခါင္းစဥ္မဲ့ မနက္ျဖန္မ်ားသို႔’ … တဲ့။
ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ
တိမ္ေအာက္မွာ ေတာင္
ေတာင္ေအာက္မွာ ေတာ
ေတာထဲမွာ တဲ
တဲထဲမွာ လူ
အဲဒီလူ … အဲဒီလူေတြဟာ
ကမာၻေျမကို အားကိုး
ဆိုးရြားတဲ့အရပ္ကိုေရွာင္
ေတာႀကိဳလွ်ဳိေျမာင္ၾကား
ဒုကၡမ်ားကို ရင္ဆိုင္
ေလာကဓံ အႏိုင္ႏႊဲဖို႔
မာန္တင္းလို႔ေပါ့။
မာယာမ်ားတဲ့ ေတာနက္ထဲ
ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနၾကရ
ဒီအႏုညာတ ဘဝေတြၾကားမွာ
အနာဂတ္ကို ျပင္ဆင္
ပတ္ဝန္းက်င္ အသြင္သစ္
ဖြင့္လွစ္ဖို႔စြမ္းေလာက္တဲ့
တစ္ေယာက္က တစ္ရာ
တစ္ရာက တစ္ေထာင္
အေမွာင္ကို အလင္းေဆာင္မယ့္
ႏြံနစ္တဲ့ ပတၱျမားေတြ
အေသအခ်ာ တကယ္ရွိတာမို႔
အတပ္သိ ထြက္ေပၚေစေရး
တို႔တေတြ ႀကိဳးပမ္းစို႔။ ။
ထိန္လင္း
၄၊ ၃၊ ၂ဝဝ၂
ေဆာင္းပါးရွင္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္။ ။ ေဆာင္းပါးထဲက စခန္းဟာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ မဲ့စရီးယန္းၿမိဳ႕နဲ႔ ပိုေဝးတဲ့ေနရာတစ္ခုကို အေရႊ႕ခံရၿပီး မယ္လဦး ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ စခန္းသစ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စခန္းသစ္ေျပာင္းတဲ့အခါ ေဆးရံုနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းက ေတာင္က်ေရ နဲ႔ ေတာင္ၿပိဳႏိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ ေနရာခ်ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒုကၡေတာ္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ရၿပီး အနားက ေနာက္ထပ္ေနရာတစ္ခုကို ထပ္ၿပီး ေရႊ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment