႐ုတ္တရက္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီစကားရပ္က ခရီးသြားမယ့္ သားတစ္ဦးကို မိခင္ျဖစ္သူ ေျပာလိုက္တဲ့စကားလို႔ ယူဆစရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ္သြားလိုရာ သြားခါနီး ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ျမန္မာစစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လာေရာက္ဖမ္းဆီးတာကို ခံခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္သာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိခင္ျဖစ္သူက သူ႔ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေတြ၊ ပူေလာင္မႈေတြကို ဖံုးကြယ္ရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္ အသံကိုထိန္းရင္း ေျပာလိုက္တဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္း စစ္တပ္က ျပည္သူလူထုကို ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ကို တစ္ည ျပန္မေရာက္လာတာနဲ႔ အိပ္ရာထဲလဲခဲ့တဲ့ အေမက ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားေခၚေဆာင္ရာကိုလုိက္မယ့္ သားအတြက္ ပူေဆြးေသာက မျဖစ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ မယူဆျဖစ္ခဲ့ပါ။ မျမင္ရေပမယ့္ အေမ့စိတ္အတြင္းထဲက စကားလံုးေတြကို ၾကားေနရပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရတဲ့အခါ က်ေနာ္ အေမ့ကို မကန္ေတာ့ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး မိသားစုနဲ႔ ေဝးရာ၊ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ တိုင္းျပည္နဲ႔ ေဝးကြာတဲ့အရပ္ကို ထြက္လာရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ့ေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး ဦးခ်ကန္ေတာ့ဖို႔ ေဝးလို႔ ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ျဖစ္ဘဲ ထြက္လာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို ဖြင့္ေျပာဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရခဲ့သလို၊ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ေၾကကြဲပူေဆြးမႈေပါင္းမ်ားစြာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနမယ့္ မိခင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ ၾကည့္ရက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ အက်ဥ္းစခန္းမွာ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ ျပန္လႊတ္ေပးမွန္းမသိ၊ ဘယ္လို အေရးယူမႈေတြ ဆက္ၿပီးခံစားရမယ္မသိဘဲ ေနထိုင္ခဲ့ရစဥ္ေတြမွာ ပူပင္ေသာကေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေနထိုင္ရင္း သားျဖစ္သူ ျပန္ေရာက္လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္စားခဲ့ရတဲ့ အေမဟာ ဒီကေန႔ ဘယ္လိုခံစားေနလိမ့္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မေတြးဝံ့ပါ။ ဒါဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ထက္ ဆိုးရြားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိေနပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဒီကေန႔အထိ မဆံုးႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေပၚေနဆဲပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ တစံုတရာပတ္သက္မႈရွိတဲ့ သားသမီးမ်ားရဲ႕ မိခင္ေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲကုိယ္ဆင္းရဲမႈေတြကို မလြဲမေသြရင္ဆိုင္ၾကရမွာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုဘိုၾကည္က သူ႔မိခင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခဲ့တာေလးကို ေဖာ္ျပပါရေစ။
“က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သူတို႔နဲ႔လာေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေန႔မွာေပါ့။ အဲဒီမနက္မွာ အေမက အေစာႀကီးကတည္းက ျခင္ေထာင္ကေလးကိုလွပ္ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဘာမွလည္း မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က အိပ္ရာမထေသးေပမယ့္ သိေနတယ္။ သူက ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ တစ္ခါထပ္ၿပီး ေစာေစာကလို ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ ဘုရားရွိခိုးတာေတာင္ စိတ္ေျဖာင့္မယ့္ပံု မရွိဘူး။ က်ေနာ္အိပ္ရာက ထေတာ့ ဟုိေရာက္တဲ့အခါ ေျပေျပလည္လည္ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖို႔ တရရ မွာတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလို႔ .. ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔ သြားေတြတဲ့အခါ အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို လာဖမ္းေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို လာဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အေမက အံ့အားသင့္ ၾကက္ေသေသၿပီး ဘာမွ မေျပာဘဲ ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ ဒီကေန႔အထိ ေမ့လို႔မရဘူး”
ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ဦးရဲ႕ မိခင္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ပံုရိပ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာမိခင္မ်ားဟာ သားသမီးမ်ားအက်ဥ္းက်ေနစဥ္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ သာဓကအားျဖင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ လူငယ္အဖြဲ႔ဝင္ ကိုဝင္းလႈိင္ရဲ႕ မိခင္၊ မခင္မိမိခိုင္ရဲ႕ မိခင္၊ ကိုဇာဂနာရဲ႕ မိခင္တို႔ဟာ ၎တို႔ သား၊ သမီး အက်ဥ္းက်စဥ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ သားသမီးေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ခဲ့ေလမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိခင္ ၂ ဦးက နမူနာအျဖစ္ ေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မိခင္မ်ားရဲ႕ အေရအတြက္က အဆမတန္ မ်ားျပားလွပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းက်ခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္စြာမိုးရဲ႕ မိခင္ဆိုရင္လည္း တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္အပ်က္ကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ခင္ပြန္းသည္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ သား ၂ ေယာက္တည္းေမြးထားတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္အဖို႔ သူ႔သားေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ႀကီးေလမလဲဆိုတာ သံသယ ရွိစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ေတြကို ေသာကအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံစားခဲ့ရရွာပါတယ္။ သားႀကီးျဖစ္သူက စစ္အာဏာရွင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခဲ့ရခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာ သားငယ္ျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္စြာမိုးက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘဝ ရပ္တည္ေရး၊ သားငယ္ေထာင္ဝင္စာ ပို႔ႏိုင္ေရး စတဲ့ ႐ုန္းကန္ရင္ဆိုင္မႈေတြၾကားမွာပဲ ႏိုင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ေတြထံ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ သတင္းေတြကို ပို႔ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ယာဥ္တိုက္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရရွာပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အျခားေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚမွာပါ ဂရုတစိုက္ ပံ့ပိုးကူညီမႈေတြ လုပ္ေပးခဲ့တာမို႔ အားလံုးက ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ မိသားစု တကြဲတျပားျဖစ္ရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ရတဲ့ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ ျဖစ္အင္ပါ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလအၿပီး ထိုင္း - ျမန္မာ နယ္စပ္ေဒသကို ထြက္ခြာလာသူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ မိခင္ဆိုရင္ သူ႔သားက ဘယ္အရပ္ေဒသကို ထြက္သြားမွန္း မသိဘဲ၊ ဘာသတင္းအစအနမွ မရဘဲ မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ လိုက္ရွာခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္မႈဟာ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ တစ္ဦးကို ေခတၱလာေရာက္တည္းခိုတာ လက္ခံမိခဲ့တာနဲ႔ ေထာင္က်ႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ားၾကားမွာ နယ္စပ္ေဒသက ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြရွိရာအထိ လိုက္လံရွာေဖြခဲ့တဲ့ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ ေမတၱာတရားဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားေလမလဲ။ တြက္ဆ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီမိခင္ဟာ အသက္အရြယ္ တစံုတရာႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ သားေဇာနဲ႔ သူမေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္ေဒသေတြဆီကို မနားတမ္းလိုက္ရွာခဲ့ရွာပါတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေအာင္ တပင္တပန္း ရွာေဖြၿပီးေတာ့မွ သူ႔သားကို ေတြ႔သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက ေခတ္စနစ္မေျပာင္းမခ်င္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ျပန္တာနဲ႔ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရမယ္ဆိုေတာ့ သူပါ သားျဖစ္သူနဲ႔အတူ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္း သားေပ်ာက္ကို ရွာေဖြဖို႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ မိခင္မ်ားဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနၾကေလမလဲ ဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။
ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ မိခင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးမ်ား၊ ခင္ပြန္းမ်ားအတြက္ ငိုေႂကြးခဲ့ၾကရပါတယ္။ ပူေဆြးေသာကေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားသမီးေတြနဲ႔ ေဝးကြာေနတုန္းမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ၊ ေနရာေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကာလ စစ္တပ္ရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြ၊ ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို ထြက္ခြာရင္း ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြ၊ အသက္ရွင္လ်က္ အဆက္အသြယ္မရသူေတြ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြ၊ အက်ဥ္းက်ခံေနရရင္း ေသဆံုးခဲ့ရသူေတြ .. အဲဒီလူေတြရဲ႕ မိခင္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ တိုင္းတပါးကို ထြက္ေျပးခဲ့ရသူေတြ၊ အဓမၼခိုင္းေစခံရၿပီး လူမသိသူမသိ ေသခဲ့ရသူေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြ အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္လို႔ ဘဝပ်က္ခဲ့ရသူေတြရဲ႕ မိခင္ေတြဆိုရင္လည္း အလားတူ ပူေဆြးဝမ္းနည္းမႈေတြကို ခံစားၾကရမွာ မလြဲပါဘူး။
ကြယ္လြန္ခဲ့သူေတြရဲ႕ မိခင္မ်ားက လွဴဒါန္းမႈေတြျပဳလုပ္ရင္း အမွ်အတန္းေပးေဝေနခဲ့ၾကခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြနဲ႔ ေဝးကြာေနရတဲ့ မိခင္မ်ားက သားသမီးေတြရွိေလာက္မယ္ထင္ရတဲ့ ေနရာေတြကို မွန္းဆရင္း မွန္းေမွ်ာ္ေစာင့္စား ေနၾကရရွာပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြက အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေလ ပိုမိုဆိုးရြားလာေလပါပဲ။ အေျခအေနေကာင္းတစ္ခု တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခု သိသာထင္ရွားေအာင္ မျဖစ္ေပၚမခ်င္း မိခင္မ်ားရဲ႕ ငိုေႂကြးသံနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက ျမန္မာျပည္တစ္ခုလံုးကို စြတ္စိုထိုင္းမႈိင္းေအာင္ လႊမ္းျခံဳဖံုးအုပ္ထားဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
သမိုင္းထဲက မိခင္မ်ားဟာ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးႀကီးကို မွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းထိုးေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ အကၡရာတင္တဲ့ ေနရာက သူတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားေပၚမွာျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ၊ ပူေဆြးေသာကေတြနဲ႔ ကမၸည္းတင္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကာလကေတာ့ စကၠန္႔နဲ႕အမွ်ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ေခတ္စနစ္ဆိုးႀကီးက ႐ိုက္ပုတ္လိုက္လို႔ တကြဲတျပားျဖစ္သြားရတဲ့ မိသားစုေတြဟာ သမိုင္းတစ္ခုကို ေရးထိုးေနၾကသူေတြလည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေကာင္းမြန္သာယာတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ကို ေစာင့္စားရင္း ေလာကဓံဆိုးကို အံႀကိတ္ခံေနၾကရတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္ေတြ ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမွာလဲ။ ဘယ္သူကမွ တိတိက်က် မသိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကေတာ့ ေခတ္ေကာင္း စနစ္ေကာင္းကို လိုလားေတာင့္တေနၾကပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္အေရးကင္းမဲ့လို႔၊ အာဏာရွင္စနစ္ ႀကီးစိုးလို႔ မိခင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူတို႔ရင္တြင္းက သားေတြနဲ႔ ကြဲကြာခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို အိပ္မက္ဆိုးေတြက ႏိုးထဖို႔၊ စိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးဖို႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းဟာ ျမန္မာျပည္မွာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားၿပီး လူတိုင္း ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးခြင့္ရရွိတဲ့ ေခတ္ေကာင္းစနစ္ေကာင္း လႊမ္းမိုးေနဖို႔က လြဲလို႔ အျခားလမ္း မရွိပါ။ အဲဒီလို အေျခအေနေကာင္းေတြ ရရွိခဲ့ပါမွ က်ေနာ္တို႔လည္း ကာလၾကာျမင့္စြာ လစ္ဟာေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ မိခင္မ်ားရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ျပန္လည္ခုိဝင္ႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ့္မိခင္က က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုႀကိဳေနမွာလဲ၊ က်န္တဲ့သူေတြရဲ႕ မိခင္ေတြကေရာ သူတို႔သားသမီးေတြကို ဘယ္လိုႀကိဳေနၾကမွာလဲ။ ဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္မျဖစ္ခင္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ အိပ္မက္ မက္ေနရဦးမွာပါ။ ။
ထိန္လင္း
No comments:
Post a Comment