“ဒီကေန႔ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္က သေဘာလြယ္သူပဲေျပာေျပာ သံသယထက္ ယံုၾကည္မႈကို ေရွ႕တန္းပိုတင္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို အလဲြသံုးစားလုပ္ရင္ေတာ့ လုပ္တဲ့သူေတြကို သမိုင္းခံု႐ံုးက ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခ်က္ခ်မွာေပါ့ဗ်ာ …”
အခုတစ္ေလာ စာေပေဟာေျပာပြဲအခ်ဳိ႕လိုက္ေဟာရင္း ဟသၤာတ ဇလြန္စာေပ ခရီးမွာ ဆရာဦးေအာင္သင္းနဲ႔ ျပန္ဆုံခဲ့တယ္ဗ်။ အင္မတန္ အေဟာအေျပာေကာင္းတဲ့ဆရာ ဦးေအာင္သင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္အလုပ္ ေတြနဲ႔ပဲ နစ္ျမဳပ္ေနၿပီး ရသစာေပ မေရးရေကာင္းလားလို႔ တပ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေဝဖန္တာကို လွိမ့္ၿပီး ခံခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႔အတူခရီးသြားရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ ဆရာေအာင္သင္း ေျပာျပခဲ့တဲ့့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ျပန္ၿပီး သတိရေနမိတယ္ဗ်။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ပါး
အဲဒီေဟာေျပာခ်က္ အႏွစ္ခ်ဳပ္က ႏိုင္ငံျခားသား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ ေတြ႔ရွိသြားခဲ့ပံုအေၾကာင္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီစာေရးဆရာရဲ႕အိမ္က တံခါးမႀကီးဟာ ႏွစ္ေတြၾကာ ရာသီဥတုက တိုက္စားေတာ့ တံခါးေပါက္နဲ႔ အံက်မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္ကိုထြက္တိုင္း အျပင္ကျပန္လာတိုင္း အိမ္ထဲဝင္တဲ့အခါ အဲဒီတံခါးမႀကီးဟာ အားနဲ႔မၿပီး ဖြင့္မွ ရတယ္။ ဒါေတာင္ တကြၽိကြၽိနဲ႔ အသံမ်ဳိးစံုက ျမည္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီ။ စာေရးဆရာတို႔ တစ္အိမ္သားလံုးဟာ အဲဒီတံခါးႀကီးရဲ႕ တကြၽိကြၽိ ျမည္သံနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ယဥ္ပါးေနၾကၿပီ။
တကြၽိကြၽိကို လြမ္းသလိုလို
တစ္ေန႔ေတာ့ စာေရးဆရာဟာ ေလးငါးေျခာက္ရက္ေလာက္ၾကာတဲ့ ခရီးရွည္တစ္ခု ထြက္သြားတယ္။ ခရီးက ျပန္ေရာက္လာၿပီး အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ အဲဒီတံခါးမႀကီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ တံခါးက ကြၽိကြၽိ မျမည္ေတာ့ဘူး။ ေလွ်ာခနဲ အသာေလး ပြင့္သြားတယ္။ အဲဒီ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳမွာေတာ့ စာေရးဆရာဟာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မခံစားရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း တံခါးက ဖြင့္လိုက္တိုင္း အဲသလိုပဲ အလြယ္တကူ ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ ပြင့္သြားတဲ့အေပၚ စာေရးဆရာက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သလို ခံစားလာရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ တံခါးပြင့္တိုင္း အရင္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ပါးလာခဲ့သလိုပဲ တကြၽိကြၽိျမည္ၿပီးမွ ပြင့္သြားတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို လြမ္းဆြတ္သလိုလို ခံစားေနရတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ပြင့္လုိက္တာနဲ႔ တံခါးက ဘာသံမွမၾကားဘဲ ေလွ်ာခနဲ အလြယ္တကူ ပြင့္သြားတဲ့အေပၚ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႔မွာအျပစ္ရွိသလိုလုိ ဘာလိုလို ခံစားေနရတယ္။
အေဟာင္းဆြဲငင္မႈက ႐ုန္းထြက္ဖို႔
အဲဒီစာေရးဆရာဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲသလို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရသလဲဆိုတာကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အေဟာင္းမွာ ေခါက္႐ိုးက်ဳိး အ႐ိုးစဲြေနၾကတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ သဘာဝတစ္ခု၊ ‘အသစ္’က လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ခက္ခဲတဲ့ ‘အေဟာင္း’ရဲ႕ ဆဲြငင္မႈထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ခက္ခဲေလ့ရွိၾကတဲ့ သဘာဝတစ္ခုအေၾကာင္း ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားခဲ့တယ္လို႔ ေဟာေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
အခုဆိုရင္ ခရစ္ႏွစ္ ျပကၡဒိန္အရ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ကူးသြားခဲ့ၿပီဗ်ာ။ မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္သံုးသပ္္တဲ့ အလုပ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါမ်ဳိးမွ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး သတ္မွတ္မထားေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြဟာ ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္ေဟာင္းအကုန္ ႏွစ္သစ္အစမွာ လုပ္ေလ့ရွိၾကတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္သစ္တစ္ခုအေရာက္မွာ အဲဒီအလုပ္ကို မွတ္မွတ္ရရ အေလးအနက္ထားၿပီး လုပ္ေလ့ရွိၾကတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခုလို ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရပ္တန္႔စစ္ေဆးတဲ့ အလုပ္ကို ခါတိုင္းထက္ အခ်ိန္ပိုေပးၿပီးလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ခ်စ္စြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အပါအဝင္ ျမန္မာျပည္သူအားလံုးလည္း အဲသလို လုပ္ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဗ်ာ။
သံသယနဲ႔ မနာလိုမႈ
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ သံသယနဲ႔ မနာလိုမႈ အားႀကီးတယ္လို႔ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း ကြၽန္တာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစကားဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္တာမွန္ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တိုင္းျပည္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ အရည္အေသြး ဘယ္ေလာက္ ထူးခြၽန္ ထက္ျမက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ႐ိုးသားျဖဴစင္၊ အာဃာတ၊ မာန္မာန ကင္းစင္တယ္ဆိုတဲ့ အမ်ားလက္ခံထားၾကၿပီးသား ေလးစားခ်က္ေတြအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕အဲဒီစကားဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေသအခ်ာ အေလးထား ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရမယ့္ စကားျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆတယ္ဗ်ာ။
ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီေရးဦးတည္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို စတင္ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ရာစုတစ္ဝက္နီးပါးကာလအတြင္း ဒီလိုျမင္ရတာ (တစ္နည္း) ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အခုေလာက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆိုခ်င္တယ္ဗ်။
လြတ္လပ္စြာ သံသယျဖစ္ခြင့္
သမိုင္းအေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ လက္ရွိ အစိုးရအေပၚကိုေရာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚကိုပါ သံသယစိတ္ရွိသူေတြ ရွိေနၾကဦးမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္တယ္ဗ်။ ဒီမိုကေရစီက သေဘာထားကဲြျပားမႈရွိတာကို လက္ခံသေဘာတူ agree to disagree တာမို႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကဲြျပားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သံသယျဖစ္ခြင့္ရွိတာကို ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သံသယဟာ ရွိသင့္တဲ့အတိုင္းအတာထက္ ပိုရင္ေတာ့ အဲဒီသံသယကို ရင္ဝယ္ေပြ႔ထားရသူကိုယ္တိုင္ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ရမွာျဖစ္သလို သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြဟာလည္း အဲဒီအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေဝဒနာခံစားၾကရမွာ ျဖစ္တယ္ဗ်။
ေရကူးၿပီးလိုက္ေနမယ့္အစား
ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္ခံရမႈ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ ဂုဏ္ျပဳပဲြမွာ ဆရာႀကီး ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္က ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ မိမိတို႔နဲ႔ အျမင္ခ်င္းမတူသူေတြကို “ေရကူးၿပီး လိုက္ေနမယ့္အစား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပဲ့ကိုင္ေနတဲ့ ေလွႀကီးေပၚတက္လုိက္ၿပီး ဝိုင္းကူေလွာ္ၾကပါ။ ေလွာ္တဲ့သူ ပိုမ်ားလာရင္ ပန္းတိုင္ကို ပိုၿပီးျမန္ျမန္ေရာက္ပါလိမ့္မယ္” လို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္ဗ်။
ဒီမိုကေရစီဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာလုပ္ေဆာင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး မတူကဲြျပားျခားနားတဲ့ အျမင္သေဘာထား ထုတ္ေဖာ္မႈေတြကို လက္ခံ႐ံုသာမက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈပါေပးတဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ ေရကူးၿပီး အေရာက္လွမ္းေနသူေတြကိုလည္း အျပစ္ဆိုစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးဗ်။ ေလွကို ေနာက္က ဆဲြမထားဘူးဆိုရင္ေပါ့ဗ်ာ။
မနာလိုတာ အကုသိုလ္စိတ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ့ စိတ္ထားႏွစ္ခုမွာ သံသယသာလွ်င္ အေလးထား ေဆြးေႏြးအပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာျဖစ္ၿပီး မနာလိုဝန္တိုမႈဆိုတာကေတာ့ အကုသိုလ္စိတ္တစ္မ်ဳိးသာျဖစ္တာေၾကာင့္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ ေဆြးေႏြးစရာမရွိဘူးဗ်။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ မုဒိတာစိတ္ထားကို လူတိုင္းထားႏိုင္ရင္ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ဗ်ာ။ မနာလိုဝန္တိုမႈရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ဟာ မုဒိတာစိတ္ပဲဗ်။
ယုံၾကည္မႈ ေရွ႕တန္းတင္ပါ
သံသယအေၾကာင္းဆက္ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈမရွိရင္ ဘာအလုပ္မွ ေရွ႕ဆက္လုပ္မရဘူးလို႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားသူျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္က သေဘာလြယ္သူပဲေျပာေျပာ သံသယထက္ ယံုၾကည္မႈကို ေရွ႕တန္းပိုတင္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို အလဲြသံုးစားလုပ္ရင္ေတာ့ လုပ္တဲ့သူေတြကို သမိုင္းခံု႐ံုးက ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခ်က္ခ်မွာေပါ့ဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ တံခါးေဟာင္းႀကီးရဲ႕ တကြၽိကြၽိျမည္သံကို စဲြလမ္းမေနသင့္ေတာ့ဘူး ထင္တာပဲဗ်ာ။
၀၃၊ ၀၁၊ ၂၀၁၂
The Messenger ဂ်ာနယ္ ယခုအပတ္ထုတ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ေဖ့ဘုတ္က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment