"ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဘယ္သူကမွ အျမဲတမ္း မစဥ္းစားေပး ႏိုင္သလို ဘယ္သူကမွ လာေရာက္ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္္ပါဘူး။ ဘဝဆိုတာ အရာဝတၳဳတစ္ခုလို ပံုစံခြက္ထဲထည့္လို႔မရေပမယ့္ သံပတ္ေပးရတဲ့နာရီတစ္လံုးလိုေတာ့ ပံုမွန္ဂ႐ုစိုက္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အခ်ိန္တိုက္ဖို႔၊ သံပတ္ေပးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့တာၾကာသြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သံုုးမရတဲ့အေနအထားကို ေရာက္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ ..."
အဆိုအမိန္႔ကေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီအဆိုအမိန္႔ကေလးက
“အိပ္ရာထဲမွာ တို႔ ရယ္(ရီ)ခဲ့ၾကတယ္။
အိပ္ရာထဲမွာ တို႔ ငိုခဲ့ၾကတယ္။
အိပ္ရာထဲမွာ တို႔ ေသၾကတယ္” တဲ့။
တကယ့္ကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းကေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီ ႐ိုးစင္းမႈေတြရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။
သူေျပာသလို ‘ေလာက’ ဆိုတာ အိပ္ရာတစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီ ဆိုပါစို႔။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီအိပ္ရာထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဘဝတစ္ခုလံုးကို ျမႇဳပ္ႏွံထားၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဘဝဆိုတဲ့အရာ ျဖစ္တည္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက ဇာတ္စင္ေပၚ ေရာက္သြားတဲ့ မင္းသားလို ေကြးေနေအာင္ ကၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေပ်ာ္စရာေတြကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ ရယ္ၾကမယ္၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ ၾကံဳရင္ ဝမ္းနည္းၾကမယ္ ငိုၾကမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကလည္း မ်ဳိးစံုပါပဲ။
တခါတရံက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က သူမ်ားေတြငိုသလို ငိုတတ္တယ္၊ သူမ်ားေတြရယ္သလို ရယ္တတ္တယ္၊ သူမ်ားရွင္သန္သလို ရွင္သန္တတ္တယ္ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြကိုပဲ က်ေနာ္တို႔က လုပ္ႏိုင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ သူမ်ားေတြ လမ္းေလွ်ာက္သလို ကိုယ္ကေလွ်ာက္တတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ သူမ်ားေတြ လမ္းေလွ်ာက္သလိုေတာ့ ကိုယ္က လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က လမ္းမေပၚမွာ သူလိုုကိုယ္လုုိ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနၾကမလား၊ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ေရာ မႀကိဳးစားသင့္ဘူးလားလို႔ တြက္ဆၾကည့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း ဘဝတစ္ခုကို ရွင္သန္ေနၾကသူေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘဝေပးအေနအထားေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေရြးခ်ယ္မႈေတြကေတာ့ ကြဲျပားေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ကြဲျပားေနေပမယ့္ ရွင္သန္ေနပံုေတြကို ခြဲျခားၾကည့္ရင္ေတာ့ ၄ မ်ဳိးေလာက္ပဲ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ကိုယ့္အတြက္ ရွင္သန္ေနျခင္း၊ သူတပါးအတြက္ ရွင္သန္ေနျခင္း၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူတပါးအတြက္ပါ ရွင္သန္ေနျခင္း၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မွမဟုတ္္ဘဲ ရွင္သန္ေနျခင္း တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ ရွင္သန္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ့္အက်ဳိးအတြက္သာၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ တတ္တဲ့ ရွင္သန္မႈမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူအက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္ ဘယ္အရာမဆို လုပ္မယ္၊ သူအက်ဳိးရွိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတတ္ပါတယ္။ သူတပါးအတြက္ ရွင္သန္ေနသူမ်ားကေတာ့ မိမိရဲ႕အက်ဳိးကို လံုးဝမငဲ့ကြက္ဘဲ တပါးသူေကာင္းက်ဳိး မွန္သမွ်ကို လုပ္ေဆာင္တတ္သူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ အေရအတြက္နည္းပါးသေလာက္ တန္ဖိုးရွိသူေတြလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူတပါးအတြက္ပါ ရွင္သန္သူမ်ားကေတာ့ သူ႔အက်ဳိးကိုယ့္အက်ဳိးၾကည့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီရွင္သန္မႈ ၃ မ်ဳိးစလံုးက အက်ဳိးတစံုတရာရွိတဲ့ ရွင္သန္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုး အမ်ဳိးအစားျဖစ္တဲ့ ဘယ္သူ႔အတြက္မွမဟုတ္ဘဲ ရွင္သန္ေနျခင္းကေတာ့ အဆိုးဆံုးရွင္သန္မႈပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ကိုယ့္အက်ဳိး၊ သူ႔အက်ဳိး ဘာအက်ဳိးမွမရွိဘဲ ဘဝတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းသြားၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ အတိအက်ဆိုရရင္ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ ၾကားက ကြက္လပ္ကို ၾကက္ေျခခတ္မ်ားနဲ႔ ျဖည့္စြက္သူေတြလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကေရာ ဘယ္ရွင္သန္ျခင္းအမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါဝင္ေနၾကပါသလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္း သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္္က ဘယ္လိုရွင္သန္ျခင္းမ်ဳိးကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတာရယ္၊ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနသလဲဆိုတာရယ္ကို ခ်ိန္ဆၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားေတြးေတာျခင္းဆိုတာ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ ကိစၥရပ္ တစ္ခု မဟုတ္ေတာ့ အားမနာတမ္း စဥ္းစားႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဖီးလစ္ ဘရြတ္ခ္ဆိုသူက ခုလိုေျပာပါတယ္။
“ဘယ္သူမဆို မိမိေတြးေနက် အေတြးေတြ၊ လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြကိုပဲ ေက်နပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢဳိလ္အတြက္ ဝမ္းနည္းစရာပါပဲ။ ႀကီးမားျပင္းျပတဲ့ဆႏၵက လုပ္ေနက်ထက္ ပိုၿပီးလုပ္ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြရွိတယ္ဆိုတာကို သိရွိၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕စိတ္တံခါးေတြကို ထု႐ိုက္ မဖြင့္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ဘဝဟာ တကယ့္ကို သနားစရာ ဝမ္းနည္းစရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”တဲ့။
က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ စိတ္တံခါးေတြကို အေသပိတ္ထားၿပီး ဘာမွ မေတြးၾကဘူး၊ ဘာမွ မဆင္ျခင္ၾကဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္အခြင့္အေရးေတြကို လက္လြတ္စပယ္ ပစ္ထားလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဘယ္သူကမွ အျမဲတမ္း မစဥ္းစားေပး ႏိုင္သလို ဘယ္သူကမွ လာေရာက္ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္္ပါဘူး။ ဘဝဆိုတာ အရာဝတၳဳတစ္ခုလို ပံုစံခြက္ထဲထည့္လို႔မရေပမယ့္ သံပတ္ေပးရတဲ့နာရီတစ္လံုးလိုေတာ့ ပံုမွန္ဂ႐ုစိုက္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အခ်ိန္တိုက္ဖို႔၊ သံပတ္ေပးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့တာၾကာသြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သံုုးမရတဲ့အေနအထားကို ေရာက္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေလာကဆိုတာ အိပ္ရာတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီအိပ္ရာႀကီးမွာ ဘယ္လိုအေနအထားေတြနဲ႔ အိပ္စက္ၾကမလဲ။ ႐ိုးစင္းသေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ ကဲ .. က်ေနာ္တို႔ ေတြးၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ။
ထိန္လင္း
၁၂၊ ၄၊ ၂ဝဝ၃
No comments:
Post a Comment