ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပင္ပန္းလွၿပီ
ေရာက္လာသမွ် ဧည့္သည္တိုင္းကလည္း အားတက္စရာစကားေတြ ေျပာသြားၾကတယ္။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြ႐ုပ္သိမ္းဖို႔ နီးစပ္လာၿပီ၊ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြနဲ႔ ေခ်းေငြေတြလည္း ျပန္ေပးမယ္။ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလည္း လာၾကမယ္စတဲ့ စတဲ့ စကားေတြကို မစားရဝခမန္း ေျပာၾကတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး အရာရာတိုင္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ္ထူကိုယ္ထခ်ည္း လုပ္ေနၾကရလို႔ ပင္ပန္းလွၿပီျဖစ္တဲ့ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအဖို႔ေတာ့ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ မဂၤလာအရွိဆံုး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
အားခဲေနၾကတယ္ ဒါ့အျပင္
ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာက်ိတ္ၿပီး မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ ေနရတာေတြကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ ဟိုအရင္က ကိုယ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက အခုကိုယ့္ကိုမတူသလို မတန္သလို ဆက္ဆံေနၾကတာေတြ မနည္း ေအာင့္အီးသည္းခံေနခဲ့ၾကရတာ ၾကာေနၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ဆီက သယံဇာတေတြကိုယူၿပီး သူတို႔သူေဌးျဖစ္ေနၾကတာေတြကို မခံခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္လို႔ ‘ေနေသးသပ ခ်ဳံထဲက ခ်ဳိေသြးသမွ် တျမျမ’ ပဲလုပ္ေနခဲ့ၾကရတယ္။ အခုလို ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ဝင္လာမယ္ဆိုေတာ့ လုပ္လုိက္မဟဲ့ဆိုၿပီး အားခဲေနၾကတယ္။ ဝမ္းသာအားရ ေစာင့္ႀကိဳေနၾကတယ္။
ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ဖို႔
ကိုယ္တိုင္လည္း ဝမ္းသာေက်နပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ ဝင္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ထားဖို႔လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ စီးပြားေရးသမားမဟုတ္ဘဲ သတင္းစာသမားျဖစ္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ရရွိလာမယ့္ေန႔စဥ္ သတင္းစာထုတ္ ေဝခြင့္အတြက္ပဲ ဦးဆံုးစဥ္းစားမိတယ္။ စာေပစိစစ္ေရး ဆက္ၿပီး ရွိေနဦးမႇာလား။ ဘယ္တစ္ခ်ိန္မွာ လံုးဝ႐ုပ္သိမ္းမွာလဲဆိုတာက ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားမေနခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ကိစၥပဲ ကိုယ္စဥ္းစားေတာ့မယ္။ ေန႔စဥ္သတင္းစာ ထုတ္ေဝခြင့္ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ဆီမွာလံုေလာက္တဲ့အင္အား အမွန္တကယ္ရွိေနၿပီလားဆိုတာ သံုးသပ္ဖို႔လိုတယ္။ သတင္းရွာတတ္၊ လုိက္တတ္၊ ႏိႈက္တတ္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ အလံုအေလာက္ရွိရဲ႕လားဆုိတာ ဆန္းစစ္ရမယ္။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရာမွာ ေမးခြန္းေမးတတ္ရဲ႕လားဆိုတာလည္း ၾကည့္ရမယ္။ အယ္ဒီတာေတြကလည္း သတင္းေထာက္ေတြကို ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္မႈျပဳႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိဖို႔လိုတယ္။ စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္ေတြကိုလည္း ေနာေက်ေအာင္ သိထားမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကိုစဥ္းစားၿပီး ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔ ဂ်ာနယ္သမားလူငယ္ေတြကို တုိက္တြန္းပါတယ္။
စီးပြားေရးသမားစစ္စစ္ ေပၚထြက္ဖို႔
စီးပြားေရးစာမ်က္ႏွာမွာလည္း ျပင္ဆင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိပါတယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ စီးပြားေရးသမားစစ္စစ္ေတြ ေပၚထြက္လာဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စတင္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္က တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ပီျပင္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာလက္ကိုင္ရွိသူက မီးစိမ္းမျပရင္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရဘူး။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူဆီက ပါမစ္ရဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား စီးပြားေရးလုပ္တဲ့သူေတြက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ ဘယ္နီးစပ္မွာလဲ။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုက မိ႐ိုးဖလာလုပ္လာတဲ့လုပ္ငန္းကို စြန္႔ၿပီး ေဘးထြက္ထိုင္ေနလိုက္ၾကတယ္။
လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚ
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ထြက္မသြားဘဲ ကုပ္ကပ္ၿပီးေနရင္းနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ နီးစပ္ခင္မင္ရာေတြကို လုိက္ရွာၾကတယ္။ ရွာေတာ့လည္း ေတြ႔တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၾကားပြဲစား၊ ပါမစ္ပြဲစားဆိုတာေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေပၚထြက္လာၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတာလည္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကလို ‘လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚ’ တဲ့ စီးပြားေရးျဖစ္သြားၿပီး စီးပြားေရးသမားစစ္စစ္ေတြက လံုးဝေဘးကို ေရာက္သြားၾကေတာ့တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အစဥ္အလာလူမ်ားစုျဖစ္တဲ့ လူလတ္တန္းစားဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္သြားၿပီး သိပ္ခ်မ္းသာသူနဲ႔ သိပ္ဆင္းရဲသူဆိုတဲ့ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ပဲ က်န္ေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္။
အာဖရိက သင္ခန္းစာ
ကမၻာေပၚက အာဏာရွင္ႏိုင္ငံမွန္သမွ်မွာ ခ်မ္းသာသူနဲ႔ ဆင္းရဲသူမ်ားရဲ႕ၾကားက ကြာျခားခ်က္ဟာ သိပ္ကိုႀကီးမားၾကတယ္။ ဒီကြာျခားခ်က္ သိပ္ႀကီးမားမႈဟာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါကို အထူးသတိထားဖို႔ လိုတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သတိထားဖို႔ လိုတာကေတာ့ အာဖရိကတိုက္ႀကီးလို မျဖစ္ေစဖို႔ပဲ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးသြားေတာ့ အာဖရိကတိုက္ႀကီးကို ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းက လြတ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုၿပီး ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ ေခ်းေငြေတြ ေဒၚလာဘီလ်ံေပါင္းမ်ားစြာ သံုးစြဲခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္လာတဲ့အထိ အာဖရိကတိုက္ႀကီးဟာ ဆင္းရဲမြဲေတသူ အမ်ားဆံုး၊ ေရာဂါအထူေျပာဆံုး၊ စစ္ပြဲေတြ အမ်ားဆံုးအျဖစ္ ရွိေနေသးတယ္။
အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္
ဒီလိုျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွာ အာဏာရအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားအတြင္း အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ႀကီးထြားေနမႈလည္း အဓိကေနရာကပါေနတယ္လို႔ ကုလသမဂၢနဲ႔ အကူအညီေပးေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားရဲ႕ ေထာက္ျပမႈေတြအရ သိရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာလည္း ႏုိင္ငံျခားကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြနဲ႔ ေခ်းေငြေတြ မၾကာမီ ေရာက္ရွိလာဖြယ္ရွိေလေတာ့ အာဖရိကလိုမျဖစ္ရေအာင္ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြကို ႀကိဳတင္ရွင္းလင္းဖယ္ရွားထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္မထားႏုိင္ရင္ ဖဆပလ ေခတ္က လူတစ္ကိုယ္ တုိက္တစ္လံုး၊ ကားတစ္စီးနဲ႔ လစဥ္ဝင္ေငြ က်ပ္ ၅၀၀ ဆိုတဲ့ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းႀကီး ေရစုန္ေမ်ာသလို ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
လြတ္လပ္စြာ ေရးခြင့္ရွိဖို႔
အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈတိုက္ဖ်က္ဖို႔အတြက္ စာနယ္ဇင္းေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားတင္ျပခြင့္ရွိဖို႔ အထူးရွိဖို႔လိုတယ္။ ဒါ့အျပင္တရားစီရင္ေရး အဖြဲ႔အစည္းကလည္း လံုးဝသန္႔ရႇင္းၿပီး က်င့္ဝတ္သိကၡာကို အျပည့္အဝ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment