“ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကြာျခားခ်က္ အဆမတန္ႀကီးမားလာျခင္းက လူမႈေရး ျပႆနာမ်ဳိးစံုကုိ ျဖစ္ေပၚလာေစၿပီး အဲဒီက ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက ပဋိပကၡေတြကို ျပင္းထန္လာေစတယ္။ အဲဒါေတြကုိ တားဆီးဖို႔အတြက္ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပကြာဟမႈပေပ်ာက္ေရး ေဆာင္ရြက္သလို၊ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ငယ္ေတြၾကား ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔လို . . .”
“တစ္ေန႔ ႏွစ္ပုဒ္ေန႔တုိင္းေရး ေနတာေတြ ေလ်ာ့လိုက္ပါေတာ့။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲေရးၿပီး နားနားေနေန သက္သက္သာသာေနဖို႔ ေကာင္းၿပီ” အေဖျဖစ္သူကုိ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္သလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ့ရွိတဲ့ သမီးရဲ႕ ေျပာစကားျဖစ္တယ္။
ရန္ကုန္ကုိ စြန္႔ခြာဖို႔
ျဖစ္လိုက္ရင္ အားလံုးမ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အသည္းအသန္ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ ရာသီဥတု ပူျပင္းလာၿပီဆိုရင္ သမီးက စိတ္ပူျမဲျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ေအာက္စီဂ်င္ပုိက္တပ္မထားရဘဲ ေမာတဲ့အခ်ိန္ေလာက္သာ တပ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆို ရင္ပူစျပဳတာနဲ႔ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္) သြားၿပီး ေဒၚေဒၚ(လူထုအေမမာ)နဲ႔ေနဖို႔ ေဆာ္ၾသေလ့ရွိတယ္။ အခုေတာ့ မသြားႏုိင္ေတာ့တာေတာင္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ ရန္ကုန္ အပူဒဏ္ေတြကုိ လွိမ့္ခံေနရတယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ စာေရးတာနားထားဖို႔ အျမဲေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ရန္ကုန္ကုိအၿပီးစြန္႔ခြာၿပီး ေအးတဲ့ေဒသမွာသြားေနၾကဖို႔လည္း ေျပာတတ္တယ္။
သမီးက ရန္ကုန္မွာေမြးေပမယ့္ ၈ တန္းေအာင္တဲ့ထိ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ကေလာမွာ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာျဖစ္ေလေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ကုိ အေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ။ အစားအေသာက္ကအစ သီေပါသူ အေမနဲ႔တူလို႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတို႔၊ ရွမ္းမုန္႔တီတို႔၊ ေခါပုတ္တို႔ပဲ ႀကိဳက္တယ္။ မုန္႔တီ မႀကိဳက္ဘူး။ မုန္႔ဟင္းခါး မႀကိဳက္ဘူး။ ျပင္ဦးလြင္မွာေတာ့ ရွမ္းစာေတြလည္းေပါ၊ ရာသီဥတုကလည္း ကေလာလိုေအးေတာ့ အေဖ ျပင္ဦးလြင္မွာေနခ်င္လည္း အနီးစခန္းမွာရွိတဲ့ ျခံေလးထဲ အိမ္ေဆာက္လုိက္တာေပါ့လို႔ ေႏြရာသီေရာက္တုိင္း ေျပာျမဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္အထိ ရန္ကုန္က မခြာႏုိင္ေသးပါဘူး။
စိတ္ပ်က္စရာ
ရန္ကုန္မွာ ေရမၾကည္ပါဘူး။ ျမက္လည္းမႏုပါဘူး။ ပစၥႏၲရစ္ အရပ္ႀကီးတစ္ခုလို စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ မစြန္႔ခြာႏုိင္ေသးတာလဲ။ စာေရးတဲ့ကိစၥေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အရင္က ေဒၚေဒၚ(လူထု အေမမာ) နဲ႔အတူ ျပင္ဦးလြင္မႇာ သံုးေလးလေႏြခိုၾကစဥ္က စာေတြေရးၿပီး အျမန္ေခ်ာနဲ႔ ပုိ႔လို႔အဆင္ေျပေနတာပဲ။ အခုဆို အီးေမးနဲ႔ပုိ႔မလား၊ ဖက္စ္နဲ႔ပုိ႔မလား ပိုလို႔ေတာင္ လြယ္ေသး။ ရန္ကုန္က မစြန္႔ခြာႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ စီးပြားေရးလုပ္သူမဟုတ္ေတာ့ လုပ္ကြင္းလုပ္ကြက္ေတြနဲ႔ ေစ်းကြက္ေတြလည္း ၾကည့္ေနဖို႔ မလိုဘူး။ ဝန္ထမ္းမဟုတ္လုိ႔ ႐ံုးကိစၥတို႔ဘာတို႔လည္း စဥ္းစားစရာ မရွိဘူး။
အေရးကိစၥမွန္သမွ်
ရန္ကုန္ဟာ ပထမၿမိဳ႕ေတာ္မဟုတ္တာ အေတာ္ေတာင္ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြအတြက္ အသံုးဝင္မႈတန္ဖိုးကေတာ့ က်မသြားဘူး။ အရင္အတိုင္းပဲ။ လူတိုင္းအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ေနေရးထုိင္ေရး စားေသာက္ေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အေရးကိစၥမွန္သမွ် ရန္ကုန္ေလာက္ျပည့္စံုတာ ဘယ္မွမရွိဘူး။ ကုိယ့္ကိစၥကုိယ္ ေျပာရင္ေတာင္ ရန္ကုန္ကလြဲၿပီး ဘယ္မွေနမျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ေအာက္စီဂ်င္ကုိ စက္နဲ႔ ႐ွဴတယ္ဆိုေပမယ့္ မီးပ်က္တဲ့အခါသံုးဖို႔ ေဆး႐ံုေတြမွာသံုးတဲ့အိုးလည္း ေဆာင္ထားရတယ္။ အဲဒီအိုးက ကုန္သြားရင္ ျပန္ျဖည့္ရတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ကုန္တာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ နာရီဝက္အတြင္း အိမ္အေရာက္ လာပို႔တယ္။ မႏၲေလးတို႔ ျပင္ဦးလြင္တို႔မွာ အဲဒီလုိလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ကုိယ္တိုင္ အိုးလြတ္ယူသြားၿပီး ျဖည့္ခုိင္းရတယ္။ တစ္ရက္အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။
ေဆး႐ံုႀကီးကုိ ေျပးၾကရတာပဲ
အခုဆိုရင္ အေျခအေနက သန္႔စင္ခန္းဝင္တာ၊ ေရခ်ဳိးတာေတာင္ ပုိက္ျဖဳတ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ တပ္ထားရတယ္။ ေအာက္စီဂ်င္စက္ႀကီးကို ေရခ်ဳိးခန္းထဲကုိ ယူသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ သံအိုးကုိ ယူသြားရတယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ အုိးလဲရတယ္။ ဒီလို ေဝယ်ာဝစၥေတြ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးနဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတာျဖစ္ေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ကမပါႏုိင္ဘူး။ ဒါတင္မက၊ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ တကယ္အေရးၾကံဳလာေတာ့ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကုိ ေျပးၾကရတာခ်ည္းပဲ။ တခ်ဳိ႕စက္ကိရိယာမ်ဳိးေတြက အစုိးရ ေဆး႐ံုႀကီးမွာပဲ ရွိတယ္။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ပစၥည္းမ်ဳိးကုိ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုေတြက ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုပ္
ကုိယ့္အေျခအေနက ေဆး႐ံုႀကီးေတြ၊ ဆရာဝန္ႀကီးေတြနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းေလာက္အေဝးမွာသာ ေနလို႔ျဖစ္တာ။ စိတ္ရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အေျခအေနက မေပးဘူး။ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပဆိုတာထား၊ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးေတာင္ ကြာျခားခ်က္က သိပ္ႀကီးတယ္။ ကုိယ္ကလည္း အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားသလို ယဲ့ယဲ့ကေလး ေနရတာမဟုတ္လား။ ဘယ္မွာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြမႇာ ေနလို႔ျဖစ္မွာလဲ။ မႏၲေလးဆိုတာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးပါ။ ေရွးကဆို ေနျပည္ေတာ္ပါလို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ လိုအပ္ခ်က္ေတြျပည့္စံုမႈကေတာ့ အမ်ားႀကီး ကြာျခားလႇပါတယ္။
အမိႈက္ျပႆနာ
မႏၲေလးနဲ႔ ရန္ကုန္သာ ကြာျခားလြန္းတာ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ မႏၲေလးနဲ႔ မံုရြာလည္း အမ်ားႀကီး ကြာျခားပါတယ္။ မႏၲေလးနဲ႔ လား႐ိႈး၊ မႏၲေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးတို႔လည္း အမ်ားႀကီးကြာျခားပါတယ္။ ဒီလုိကြာျခားလြန္းေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါမွာ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕လူဦးေရက အဆမတန္တိုးပြားလာတဲ့အတြက္ ျပႆနာေပါင္းစံု ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာ အမိႈက္ျပႆနာေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူေတြ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းကုိက္ေနၾကရၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေရမလံုေလာက္မႈ ၾကံဳေတြ႔လာမယ့္ လကၡဏာေတြစၿပီး ျပေနၿပီ။ ေနစရာအိမ္အခက္အခဲေတြလည္း မလြဲမေသြ ၾကံဳေတြ႔ၾကရလိမ့္မယ္။ အခုေတာင္ ဝန္ထမ္းမိသားစုေတြ အရင္ကလို ေရေက်ာ္၊ ပုဇြန္ေတာင္၊ ေက်ာက္ေျမာင္း စတဲ့ ရပ္ကြက္မ်ဳိးမွာ အိမ္ငွား မေနႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ လူတန္းစား
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ကြာျခားလြန္းေတာ့ နယ္ကလူေတြၿမိဳ႕တက္လာၿပီး ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ၾကတာေတြ တစ္ေန႔တျခား မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္။ ၁၉၄၈၊ ၄၉၊ ၅၀ ျပည္တြင္း စစ္အရွိန္အျပင္းဆံုးကာလမ်ားက ရန္ကုန္မွာ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေတြ ေရွာင္မလြတ္ေအာင္ မ်ားျပားလာခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ အရွိန္ေသသြားေတာ့လည္း အဲဒီလူေတြကနယ္ မျပန္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၅၀ ဝန္းက်င္က လူဦးေရ ငါးသိန္းသာသာေလာက္ပဲရွိတဲ့ ရန္ကုန္လူဦးေရဟာ သိန္း ၂၀ ေက်ာ္အထိ ရွိလာခဲ့တယ္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးတိုင္းမႇာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ေျခသလံုးအိမ္ တိုင္လူတန္းစား (ခုေခတ္အေခၚ ျပည္တြင္းေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား) ေတြရဲ႕ျပႆနာဟာ တစ္ေန႔တျခား ဆိုးသထက္ဆိုးလာတာကုိ ေတြ႔ၾကရတယ္။
တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း မျဖစ္ေအာင္
တ႐ုတ္ျပည္မွာလည္း ေရွးကမရွိေပမယ့္ အခုေတာ့ လယ္သမားေတြ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္တာေတြ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ အေျခအေနမ်ဳိးထိ ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားသိေနရတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ကြာျခားခ်က္ အဆမတန္ ႀကီးမားလာျခင္းက လူမႈေရးျပႆနာမ်ဳိးစံုကုိ ျဖစ္ေပၚလာေစၿပီး အဲဒီကေနာက္တစ္ဆင့္တက္ေတာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက ပဋိပကၡေတြကို ျပင္းထန္လာေစတယ္။ အဲဒါေတြကုိ တားဆီးဖို႔အတြက္ ေက်းလက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပကြာဟမႈ ပေပ်ာက္ေရးေဆာင္ရြက္သလို၊ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ငယ္ေတြၾကား ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လုိက္ပါရေစ။
Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment