ထိပ္တန္းက်ေသာ အစိုးရ (လူထုစိန္ဝင္း)

အခုတေလာ စာေရးပ်က္တာေတြ မ်ားေနတယ္။ ႏိုဝင္ဘာလလယ္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ရန္ကုန္မွာ ေဆာင္းမဝင္ေသးဘဲ ပူျမဲပူေနေသးတာေၾကာင့္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေခါင္းပူစရာေတြကလည္း မ်ားတယ္။

လြတ္ၿပီဆို နဲ႔ ဝင္မယ္ဆို

တိုင္းေရးျပည္ေရး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာတဲ့အခါမ်ဳိးေတြဆိုရင္ ဧည့္မ်ားသလို ဖုန္းေခၚသံေတြလည္း မ်ားတယ္။ မ်က္စိႀကီး နားႀကီး ရပ္ကြက္ထဲက လူတစ္ေယာက္လို႔ အမ်ားက ထင္မွတ္မွားေနၾကေလေတာ့ တစ္ခုခု အသံၾကားတုိင္း လွမ္းေမးတတ္ၾကတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမႇာေတာ့ ‘လြတ္ၿပီဆို’ နဲ႔ ‘ဝင္မယ္ဆို’ ေမးခြန္း ႏွစ္ခုကို ေမာေလာက္ေအာင္ကို ေျဖေနရတယ္။ မသိပါဘူး၊ မၾကားပါဘူး၊ မသိပါဘူး။ မၾကားပါဘူးေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ ႏိုင္ငံ့အေရး ေပါက္နဲ႔ေက်းဆိုတာ အင္မတန္ ခန္႔မွန္းရခက္တာကလား။ မုိးေလဝသခန္႔မွန္းသလို ရာသီဥတုသာသာယာယာရွိမယ္ ခန္႔မႇန္းထားေပမယ့္ တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းထစ္ခ်ဳန္းၿပီး မိုးေတြသည္း ႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်င္ရြာခ်တတ္တာ။

ဒီမိုကေရစီ ၾကာေတာမိုး

မ်က္စိႀကီးနားႀကီး ရပ္ကြက္သားဆိုေပမယ့္ မ်က္စိကမႈန္သီၿပီး နားကလည္း ထိုင္းေနၿပီဆိုေတာ့ တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိတယ္ဆို႐ံုေလာက္ ရွိေတာ့တာ။ အဲဒီေတာ့ မသိပါဘူး။ မၾကားပါဘူးဆိုတာထက္ ဘာမႇပုိမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကလည္း ၾကာေတာမွာရြာတဲ့ ေပါကၡရ ဝသမိုးလို စိုခ်င္တဲ့ေနရာမွာစိုၿပီး ေျခာက္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေျခာက္တဲ့ သေဘာရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ထုတ္ျပန္ေၾကညာေတာ့မွ သိရတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က သတင္းသမားျဖစ္ေတာ့ အခ်က္အလက္ မရွိရင္ မေျပာတတ္ဘူး။ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆလည္း မလုပ္တတ္ဘူး။ ခုအခ်ိန္မႇာ သတင္းစာထုတ္မလားလို႔ေမးရင္ ေခါင္းခါမိမွာပဲ။ ဘယ္လိုမွ လုပ္တတ္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။

ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္

စာေတြအမ်ားႀကီးေရးေနေတာ့ ဓာတ္မသိသူေတြကေတာ့ မ်က္စိႀကီး နားႀကီးလို႔ ထင္ၾကရွာတာေပါ့။ အဲဒီ အထင္နဲ႔ပဲ တစ္ခုခုလႈပ္လႈပ္ရြရြ ၾကားရျမင္ရတာနဲ႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက ျခံထဲကို ဘယ္အခ်ိန္က ကားဘယ္ႏွစင္း ဝင္သြားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး၊ အင္းစိန္ေထာင္ ဗူးဝမွာ သတင္းေထာက္ေတြ အမ်ားႀကီး လာေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာမ်ဳိး သတင္းေတြ လွမ္းေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္သလို လူထုဆီကရတဲ့ သတင္းေတြကို လူထုဆီ ျပန္ပို႔ေပးရတယ္။ နည္းနည္းေလးဝါယမစိုက္ထုတ္ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ဆင့္ ေမးျမန္းရတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ဒါေလာက္ကေလးမွ မလုပ္ရင္လည္း သတင္းသမားလို႔ အေခၚမခံထိုက္ေတာ့ပါဘူး။

ေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥ

သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရကို မေထာက္ခံေသးဘူး။ ေထာင္ထဲက လူေတြလႊတ္၊ မလႊတ္ဆိုတဲ့စံနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး လုပ္ မလုပ္ဆိုတဲ့ စံႏႇစ္ခုနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီးေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္လို႔ ဂ်ာနယ္ေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရးခဲ့တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးျမန္းၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဖုန္းဆက္တယ္။ တခ်ဳိ႕က စာေရးတယ္။ တခ်ဳိ႕က လူကိုယ္တိုင္ လာၿပီးေမးတယ္။ အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ ေမးတာေတြလည္းရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေစာင့္ၾကည့္တာကို သေဘာတူတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘာေစာင့္ၾကည့္စရာလိုသလဲ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြပဲမဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေစာဒက တက္ၾကတယ္။ တက္ပါေစ။ ဒီလို ကုိယ္မႀကိဳက္တာကို မႀကိဳက္ဘူး ေျပာခြင့္ရွိမွ ဒီမိုကေရစီလို႔ ေခၚႏိုင္မႇာေပါ့။ အထက္ကေျပာသမွ် လက္ညႇိဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္လုပ္တဲ့ အက်င့္ေတြ ဆက္ၿပီးသယ္ေဆာင္လာဖို႔ မေကာင္းပါဘူး။

ျဖည့္စြက္ခ်က္

ေစာင့္ၾကည့္တာကို သေဘာတူသူနဲ႔ မတူသူပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးသူလည္း ရွိပါတယ္။ သူ႔ေဆြးေႏြးခ်က္ကလည္း မွန္ေနတာေၾကာင့္ ထည့္မစဥ္းစားလို႔မျဖစ္ဘူး ယူဆတယ္။ သူက စံႏွစ္ခုနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ ေထာက္ျပတယ္။ တိုင္းသူ ျပည္သားအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ေက်ာေပၚမႇာပိေနတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြကို ေလ်ာ့ခ်မပစ္သေရြ႕ ကာလပတ္လံုး ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚကို ေရာက္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဆြးေႏြးသူ မိတ္ေဆြက မႏၲေလးက လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ပါ။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအေနနဲ႔ ေျမခြန္၊ အိမ္ခြန္၊ ေရခြန္၊ မီးခြန္၊ ကုန္သြယ္လုပ္ငန္းခြန္၊ ဝင္ေငြခြန္စတဲ့ တရားဝင္ အခြန္အတုတ္မ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးသြင္းထမ္းေဆာင္ဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္။ ေရွာင္ရွားပ်က္ကြယ္ရင္ အေရးယူသင့္တယ္လို႔ သူက လက္ခံပါတယ္။

ခါးစည္းခံခဲ့ရ

တရားဝင္ဥပေဒနဲ႔ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ အခြန္အတုတ္မ်ားအျပင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ဥပေဒနဲ႔လည္း မကိုက္ညီတဲ့ ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ထားတဲ့ ေကာက္ခံမႈေတြက တရားဝင္ အခြန္အခေတြထက္ အမ်ဳိးပိုစံုၿပီး ေကာက္ခံမႈပမာဏကလည္း မတန္တဆ ႀကီးမားမ်ားျပားလြန္းတဲ့ဒဏ္ကို ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ ႏွစ္ငါးဆယ္လံုးလံုး ခါးစည္းခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕စီးပြားေရး နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတာလို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက လုပ္ငန္းရွင္ေတြဆိုရင္ ဥပေဒအရ ေကာက္ခံတဲ့အခြန္ေတြအျပင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ လမ္းခင္းဖို႔ဆိုၿပီး အနည္းဆံုး ငါးသိန္းက ဆယ္သိန္း၊ ဆယ့္ငါးသိန္းထိ ေကာက္လိုက္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ထရန္စေဖာ္မာထိုင္ဖို႔ဆိုၿပီး ငါးသိန္း၊ ဆယ္သိန္း ေကာက္လိုက္၊ ေရပိုက္သြယ္ဖို႔၊ ဖုန္းလိုင္းသြယ္ဖို႔ဆို ေကာက္လုိက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးေကာက္လို႔ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ျပာတာေတာင္ ဆရာေခၚရ

ဒီေကာက္ခံမႈေတြလုပ္ၿပီး လုပ္ငန္းေတြၿပီးေအာင္ လုပ္ မလုပ္ဆိုတာ မသိရသလို စာရင္းအင္းရွင္းတမ္းလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ရဘူး။ ေတာက ေတာင္သူလယ္သမားေတြဆို ပိုဆိုးတယ္။ ႐ံုးက စာလာပိုတဲ့ျပာတာကိုေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ဆရာေခၚေနၾကရတာဆိုေတာ့ ဘာလာေကာက္ေကာက္ ေမးရဲ ျမန္းရဲၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ထည့္လိုက္ၾကရတာပဲ။ အမေတာ္ေၾကးထုတ္ေခ်းတဲ့အခါမ်ား ဟိုဟာဒီဟာေတြ ျဖတ္ယူထားလည္း မေျပာရဲဘူး။ ၿငိမ္ေနၾကရတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ အမေတာ္ေၾကး ထုတ္ေပးတဲ့ေနရာနားမွာ ကားေတြ ထုိးဆိုက္ၿပီး ဌာနဆိုင္ရာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေရာင္ေတာ္ျပန္ေရာလႊတ္ၿပီး ေျမဆီေတြနဲ႔ ပိုးသတ္ေဆးေတြ မဝယ္မေနရ ဇြတ္ေရာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ ေရာင္းတဲ့တံဆိပ္ေတြက မေကာင္းလို႔ မဝယ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း လယ္သမားေတြက ျပန္ေျပာရဲတာ မဟုတ္ဘူး။

အမေတာ္ေၾကးစနစ္ ျပင္ဖို႔လို

အမေတာ္ေၾကးေပးတဲ့စနစ္ကိုလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ စဥ္းစားသင့္တာၾကာၿပီ။ အမေတာ္ေၾကးေပး႐ံုနဲ႔ လယ္သမားေတြရဲ႕ အခက္အခဲ ေျပလည္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေပးတုန္းက ဟိုႏႈတ္ ဒီႏႈတ္နဲ႔ အျပည့္မရေပမယ့္ ျပန္ဆပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အျပည့္ဆပ္ၾကရတာ။ လယ္သမားေတြရဲ႕ဘဝ အမွန္တကယ္ တုိးတက္ဖို႔ဆိုရင္ မ်ဳိးေကာင္းမ်ဳိးသန္႔ သီးႏွံေတြ ျဖန္႔ျဖဴးေပးၿပီး နည္းပညာအကူအညီေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ပံ့ပိုးေပးၾကရမွာျဖစ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေက်ာေပၚက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြျဖစ္တဲ့ တရားမဝင္ေငြေကာက္ခံမႈမ်ဳိးစံုကို အျမန္ဆံုး ရပ္စဲပစ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြမလုပ္ဘဲနဲ႔ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္မယ္ေျပာဆိုေနျခင္းဟာ အိတ္ေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္သလိုသာ ရွိလိမ့္မယ္လို႔လည္း မိတ္ေဆြက ေထာက္ျပပါတယ္။

ထိပ္တန္းက်ေသာ အစိုးရ

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိတ္ေဆြက လူထုဦးလွရဲ႕ ‘ေထာင္နဲ႔လူသား’ စာအုပ္ အဖြင့္စာမ်က္ႏွာမွာပါတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါလို႔ ညႊန္းလိုက္တဲ့အတြက္ ရွာၿပီးဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒီလိုေတြ႔ရပါတယ္။

“အစိုးရ”

“ဆင္းရဲသားမ်ားေပ်ာ္ရႊင္၍ ပညာမတတ္သူ၊ ဒုကၡေရာက္သူမ်ား မရွိဘဲ အက်ဥ္းသားမဲ့ေသာ ေထာင္၊ သူေတာင္းစားကင္းေသာ လမ္း၊ လူအိုမ်ားခ်မ္းသာ၍ အခြန္အတုတ္နည္းပါေပသည္ဟု ေျပာႏုိင္ေသာ အစိုးရမ်ဳိးမွ ေလာကတြင္ ထိပ္တန္းက်ေသာ အစိုးရဟု ႂကြားႏိုင္သည္”

ေသာမတ္စ္ပိန္း

Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။