လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သူေသသြားမွ သိၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က “ငါမရွိမွ ငါ့တန္ဖိုးကို သိလိမ့္မယ္”၊ “ငါေသမွ ငါ့တန္ဖိုးကို သိလိမ့္မယ္” စသျဖင့္ ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အသက္ရွင္စဥ္ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိၾကသူေတြအတြက္ သတိိေပးတဲ့စကားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ ကိုယ္ရည္ေသြးခ်င္လ္ုိ႔ ေျပာဆိုၾကတာက ပိုမ်ားပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစကားရပ္ကိုေတာ့ လူအမ်ားက ေျပာဆိုေနၾကတာပါပဲ။
တကယ္က်ေတာ့ ကုိုယ္ကိုယ္တိုင္က သူတပါးရဲ႕တန္ဖိုးကို ေစာေစာစီးစီးသိဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာထက္ ကိုယ့္တန္ဖိုးကုိယ္သိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔က ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေသခင္ ေစာႏိုင္သမွ်ေစာေစာ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ သိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အေတြးဝင္သြားေစတာကေတာ့ စာတန္းကေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စာတန္းကေလးကေတာ့ “မိတ္ေဆြ ... ေသျခင္းရဲ႕အရသာကို အသင္တစ္ခါေလာက္ ျမည္းစမ္းၾကည့္စမ္းပါ” တဲ့။ ဒီစာကို ေတြ႔ခဲ့ရတာက ရန္ကုန္ ကန္ေတာ္ကေလးရပ္က မြတ္ဆလင္သုသာန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းက်စဥ္ကြယ္လြန္ခဲ့ရတဲ့ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္ကရဲ႕ စ်ာပနကို လိုက္ပို႔စဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။
ဒီေတာ့ ကိုယ့္တန္ဖိုးအတိမ္အနက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာသိဖုိ႔ က်ေနာ္တို႔ ေသၾကည့္ၾကရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ခုလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ဖတ္ရႈေနသူမ်ားက ဘဝင္က်ခ်င္မွ က်ပါလိမ့္မယ္။ တို႔ကို ေစာ္ကားရေကာင္းလားလို႔ေတာင္ တြက္ဆေကာင္း တြက္ဆႏိုင္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ခံမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္မွာ ေသၾကည့္ၾကရမွာလဲ။ မခဲယဥ္းပါဘူး၊ စိတ္ကူးထဲမွာ ေသၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ကူးထဲ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ ေသၾကည့္ဖို႔ဆိုတာလည္း သိပ္လြယ္တာေပါ့။ လြယ္မလြယ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါစို႔။
ကုိယ္က စိတ္ကူးထဲမွာ ေသၾကည့္လိုက္ၿပီဆိုပါစို႔။ ေသၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနမႈေတြအားလံုးကို အတိတ္မွာ ထားလိုက္ရင္း ဘာမွ လတ္တေလာ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့သူတစ္ေယာက္လို ေတြးၾကည့္ပံုေဖာ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ တကယ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားမွန္ကို သံုးသပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေသသြားၿပီဆိုရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲၾကမလဲ ဆိုတာကို အရင္ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ။ အေတြးထဲမွာေတာ့ တကယ့္ျဖစ္ႏိုင္ေျခအရွိဆံုးေတြကိုသာ ထည့္ၿပီးတြက္ဆရမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းက်ဳိးျပဳခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားအေပၚ ဘယ္ေလာက္ကူညီခဲ့တယ္ဆိုတာေတြကို ျပန္လည္ေတြးဆမိမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီထက္ ပိုရင္ေတာ့ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္၊ ေလာကအတြက္ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဆက္လက္ၿပီး စဥ္းစားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညွာတမ္းသံုးသပ္ေလ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အမွားေတြကို ေတြ႔လာရပါလိမ့္မယ္။
ေသဆံုးသြားတဲ့လူဟာ လူအမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ရင္ အမ်ားက ႏွေျမာတသမွာ မဟုတ္သလို တန္ဖိုးထားမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္းေအာက္ေမ့ေနၾကမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ေတြအားလံုးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြလုပ္ခဲ့သလဲ၊ အဲဒီအလုပ္ေတြထဲမွာ ေကာင္းကြက္ေတြရွိရဲ႕လား၊ ရွိရင္လည္း ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ရွိပါသလဲ စသျဖင့္ ေတြးစရာ စဥ္းစားစရာ တပံုတပင္ႀကီးကို မညွာမတာ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္က ေကာင္းရင္ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းရင္မေကာင္းဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိရင္ ရွိတယ္ေပါ့။
နယ္ပယ္စံုမွာ က်င္လည္ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ခဲ့ၾကတာကေတာ့ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တခါတရံ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ျမင္တတ္ၾကေပမယ့္ မ်ားစြာေသာအႀကိမ္ေတြမွာကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုၿပီးထင္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီအခါ ဆိုးက်ဳိးေတြမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၿပီးအထင္ႀကီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၿပီးဂုဏ္ယူမိတတ္တဲ့အခါ ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္မျမင္ေတာ့သလို ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကိုလည္း ကိုယ္ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္က ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ဟာ မွန္တယ္၊ ကိုယ့္လုပ္ရပ္က တရားတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဝိဇၨာတံတိုင္း ခတ္ထားမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ့္အတြက္ ဆိုးရြားေအာင္ ဖန္တီးတဲ့သေဘာ ေဆာင္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ္မသိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ဘဝ၊ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြကို အၿမဲတမ္း သံုးသပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလိုသံုးသပ္တဲ့အခါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားသံုးသပ္တာေရာ၊ တျခားသူရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ကို လက္ခံတာေရာ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုသံုးသပ္ပါမွ ဘယ္တုန္းက မွားသြားတယ္၊ ဘယ္တုန္းက ႐ိုင္းစိုင္းစြာျပဳမူခဲ့တယ္၊ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ႔အေပၚအႏိုင္က်င့္ခဲ့တယ္ စသျဖင့္ ျမင္ေတြ႔လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္၊ မွားယြင္းမႈေတြကို ေတြ႔ျမင္ရမွ ျပင္သင့္တာျပင္၊ ျဖည့္သင့္တာျဖည့္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကာလေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာပါ။ အဲ .. ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္တဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံုးသပ္ဖို႔အားနည္းခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္တ ဆိုတဲ့အရာနဲ႔ မလြဲမေသြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပါေတာ့မယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာလူေတြဆိုရင္ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္မွ “ငါ အႀကီးအက်ယ္မွားခဲ့ပါလား” လို႔ ေနာင္တရ ညည္းတြားရင္း ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာေတြကို ရင္ဆိုင္ရတတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ “ငါေသသြားရင္” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး မစဥ္းစားမိေသးပါဘူး။ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ ေသေနတယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြကိုေတာင္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေလာကအတြက္ ထိေရာက္တဲ့ လုပ္ရပ္ေကာင္းေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းရွိမရွိ ဆိုတာေတြကို အေသအခ်ာသံုးသပ္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕တန္ဖိုးအေနအထားကို သိလာမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္ေသသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ရပ္ေတြက က်န္ရစ္သူေတြအဖို႔ အမွတ္ရစရာျဖစ္မယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရပ္ေတြကေတာ့ လူေတြအမွတ္ရမွာမဟုတ္ဘူး စတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုပါ ဆင္ျခင္မိႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မွားယြင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို လုပ္မိခဲ့ပါလားလို႔ သိလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္မီျပင္ဆင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါက စိတ္ကူးထဲမွာ ေသၾကည့္လိုက္ျခင္းရဲ႕ အားသာခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ခ်င္သူမ်ားအေနနဲ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ ေသၾကည့္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ျပင္စရာေတြကို ျပင္ဆင္ႏိုင္သလို ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ဘယ္လိုက်င့္ႀကံရမယ္၊ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာေတြကိုလည္း တြက္ဆႏိုင္ပါတယ္။
လူတိုင္းအခ်ိန္မေရြး ေသဆံုးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေသဆံုးမယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ေပမယ့္ မွားယြင္းမႈေတြနဲ႔ ေသဆံုးသြားမယ္ဆိုရင္ ဘဝတစ္ခုကို တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးမခ်ခဲ့သလိုမ်ဳိး အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္သြားမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ တကယ္ပဲ စိတ္ဝင္တစား ေတြးဆၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ကအခ်ိန္ေစာေစာ သံုးသပ္ႏိုင္ေလ ကိုယ့္အတြက္ ေစာေစာအက်ဳိးရွိေလျဖစ္ပါတယ္။ ဒါတင္မက ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္၊ အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္၊ ေလာကအတြက္ပါ အနည္းနဲ႔အမ်ား အက်ဳိးရွိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ၿပီး စိတ္ကူးထဲမွာ ေသၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ။
၁၅၊ ၁၊ ၂၀၀၂
No comments:
Post a Comment