ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္အႏၲရာယ္ (လူထုစိန္ဝင္း)

အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ တရားေရးမ႑ိဳင္ၾကံ့ခိုင္ေရးကို အထူးအေလးထား ေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳဘဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီတည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မႈမရႏိုင္ေၾကာင္း အစိုးရတာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေနၾကတာမ်ားကို စာနယ္ဇင္းေတြမွာ အခုတေလာ မျပတ္ဖတ္႐ႈေနရတယ္။

ေၾကာက္စရာေခ်ာက္ႀကီး

ဒီေျပာၾကားခ်က္မ်ားဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ စကားမ်ားျဖစ္တယ္။ တပါတီ တဖြဲ႔တစည္း အာဏာရွင္စနစ္ႀကီး သက္ဆိုးရွည္ခဲ့ေလေတာ့ ႏိုင္ငံအိမ္ႀကီးကို ေထာက္မထားတဲ့ တိုင္ႀကီးေလးလံုး မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခုစလံုးဟာ အတြင္းလႈိက္စားတဲ့ ျခပုန္းေတြလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းျဖစ္ေအာင္ကို ယိုင္နဲ႔ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္မႈေတြနဲ႔ ဆူပူအံုႂကြမႈေတြရဲ႕ ေရခံေျမခံျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈ ဒါမွမဟုတ္ အပယ္ခံနဲ႔ အခြင့္ထူးခံ ကြာဟမႈေခ်ာက္ႀကီးကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ နက္႐ိႈင္းလာခဲ့တယ္။ အင္မတန္အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ ေခ်ာက္ႀကီးျဖစ္တယ္။

ေတာမီးေလာင္သလို

အခုတေလာ ေတာမီးေလာင္သလို တေနရာက တေနရာကို ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတဲ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသက ေတာ္လွန္ေရးမုန္တိုင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး သင္ခန္းစာယူသင့္တယ္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသက ႏိုင္ငံအားလံုးလိုလိုဟာ မူလက အင္မတန္ဆင္းရဲၾကတယ္။ စာတတ္ေျမာက္မႈရာႏႈန္းလည္း အင္မတန္နိမ့္က်တယ္။ ေျခာက္ဆယ္ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းေရာက္မႇ ေရနံတြင္းေတြ ရွာေဖြေတြ႔ရွိၿပီး လူရာဝင္လာၾကတာ ျမန္တယ္။ လူခ်မ္းသာေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစနစ္က အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘုရင္ေတြ၊ ပေဒသရာဇ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြက်ေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေဒသတခုလံုးမွာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံလို႔ လက္ညိႇဳးထိုးျပစရာဆိုလို႔ အစၥေရးႏိုင္ငံ တခုပဲရွိတယ္။

ေရနံဝင္ေငြေတြ

ေရနံဝင္ေငြ ဒလေဟာလွိမ့္ဝင္လာေပမယ့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူဦးေရအမ်ားစုက ဆင္းရဲျမဲ ဆင္းရဲေနၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရသမွ်ေရနံဝင္ေငြေတြဟာ ဘုရင္ေတြ၊ ဆူလတန္ေတြရွိတ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္လို၊ ကဒတ္ဖီလို အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားက ဘဏ္စာရင္းေတြထဲပဲ စီးဝင္သြားၾကတာကိုး။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာသမွ်ေတြဟာ အဲဒီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာရွိတဲ့ ကုေဋႂကြယ္သူေဌးႀကီးမ်ားရဲ႕ လက္ထဲမွာ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိေနၿပီးက်န္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကိုသာ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္သူျပည္သူသားမ်ားက လွည့္ပတ္သံုးစြဲေနရတာျဖစ္တယ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ျပၾကတယ္။

လက္ဆုပ္မေျဖၾက

ဓနခြဲေဝမႈကို သင့္တင့္မွ်တတဲ့ အခ်ဳိးအဆေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ အံုႂကြမႈေတြျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔လည္း သတိေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ႀကီးေတြ၊ ဆူလတန္ႀကီးေတြနဲ႔ အာဏာရွင္ႀကီးေတြက ေလာဘမသတ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး လက္ဆုပ္ကို မေျဖၾကဘူး။ ႐ုရွားက၊ တ႐ုတ္က၊ အေမရိကန္က၊ ဂ်ာမနီက၊ ျပင္သစ္နဲ႔ အီတလီက ဝယ္ထားတဲ့ ေခတ္မီစစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြက သူတို႔ကို ကာကြယ္မႈေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး ေရနံဝင္ေငြေတြကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို မွ်ေဝခံစားေစမယ့္အစား ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လက္နက္ကုန္သည္ႀကီးေတြ လက္ထဲသာ ထိုးအပ္လိုက္ၾကတယ္။

ႏွင္းေဘာလံုးလို

လူေတြဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္နက္ေနရတဲ့အထဲ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳမူမႈေတြက လြန္သထက္ လြန္ကဲလာေလေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကၿပီး ဒီေန႔အေျခအေနမ်ဳိးထိ ေရာက္ရွိသြားေတာ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဓနခြဲေဝမႈ တဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္ရတဲ့အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္က သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ တဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္မႈ စရွိေနၿပီဆိုတာနဲ႔ ေတာင္ေစာင္းက လွိမ့္ခ်လိုက္တဲ့ ႏွင္းေဘာလံုးမ်ားလို ၾကာေလႀကီးေလ ျဖစ္လာေလ့ရွိတယ္။ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမရွိဘူး။ ေငြေတြက အာဏာရွိသူနဲ႔ ပိုက္ဆံရွိသူေတြလက္ထဲကိုသာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္သြားၾကတယ္။ တကယ္လိုအပ္တဲ့ ဆင္းရဲသားေတြလက္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွေရာက္တယ္ မရွိဘူး။ ဒီလို ဓနဥစၥာ ကြာဟခ်က္ႀကီးမားျခင္းက ၾသဇာအရွိန္ အဝါကြာျခားခ်က္ကို ေပၚေပါက္ေစတယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစားဆိုၿပီး ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ အခြင့္ထူးခံေတြက ေနရာတိုင္းမွာ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရရွိၾကၿပီး အပယ္ခံေတြကေတာ့ တေန႔တျခား ေဘးကို ေရာက္သထက္ေရာက္ကုန္ၾကတယ္။

လႈပ္ေလျမဳပ္ေလ

ဆင္းရဲသား အပယ္ခံေတြမွာေတာ့ ေငြကအရာရာကို ဖန္တီးတဲ့ေခတ္မွာ လူနဲ႔သူနဲ႔တူေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ကို တေန႔တျခား ခက္ခဲသထက္ ခက္ခဲလာၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား လႈပ္ေလျမဳပ္ေလဆိုသလို ဆင္းရဲတြင္းႀကီးထဲ နစ္သထက္ ပိုနစ္ေနၾကရတယ္။ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ၾကေလေတာ့ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႕ နာၾကည္းမုန္းတီးမႈေတြပဲ ရင္ထဲမွာ တေန႔တျခား ႀကီးထြားလာၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ေသမထူးေန မထူးစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ခါးသီးတဲ့ အမုန္းဆူးေတာင္ႀကီးေတြ တေခ်ာင္းၿပီး တေခ်ာင္းေပါက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ဆိုၿပီး ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ထင္ရာဆိုင္းရင္း လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့တယ္။ လူသတ္ရမႇာလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အသက္ ေသမွာလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။

ေသြး႐ူးေသြးတန္းလူမ်ား

အဲဒီလို အေၾကာက္တရားကို လြန္ေျမာက္သြားတဲ့ ေသြး႐ူးေသြးတန္း (desperate) ျဖစ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးေတြကို (desperatedos) လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ဘာနဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုတားတား မရေတာ့ဘူး။ ထင္ရာလုပ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လူေတြကို အဲဒီအဆင့္ ေရာက္မသြားေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ တားဆီးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဓနခြဲေဝမႈ တဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ လိုတယ္။ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစားဆိုၿပီး ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြနဲ႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြ ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။

အဓိကတာဝန္ရွိသူ

အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားမရွိဖုိ႔နဲ႔ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ဖို႔အတြက္ အဓိကတာဝန္ရွိတာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္နဲ႔ တရားေရးမ႑ိဳင္တို႔ ျဖစ္တယ္။

- တရားဥပေဒအပိုင္းက လက္ရွိတည္ဆဲဥပေဒေတြနဲ႔တင္ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ရွိေနတဲ့ ဥပေဒေတြကို လိုက္နာေစာင့္ထိန္းတဲ့အပိုင္းက ပ်က္ကြက္လို႔သာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ေရာက္ေနတာျဖစ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္နဲ႔ တရားေရးမ႑ိဳင္ႏွစ္ခုက ဒီပ်က္ကြက္မႈကို ျပဳျပင္ဖို႔လိုတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ဒုသမၼတနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒တို႔ မၾကာမီက ေျပာၾကားခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း တရားဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိေစရ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးၾကဖို႔ လိုပါတယ္၊ စကားအျဖစ္ေလထဲမွာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစသင့္ဘူး။

စံနမူနာျပသင့္

တာဝန္ရွိသူေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ ဝန္ႀကီးဌာနႏွစ္ခု ပူးတြဲကိုင္ေဆာင္ရတဲ့ ဝန္ႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္က ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး တိုင္းျပည္အက်ဳိးၾကည့္တဲ့အေနနဲ႔ လစာႏွစ္ခု ထုတ္ယူခံစားျခင္းမျပဳဘဲ လစာတခုသာ ထုတ္ယူတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ အားလံုး အတုယူၾကၿပီး ဝန္ႀကီးျဖစ္လို႔၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္လို႔၊ အရာရွိႀကီးျဖစ္လို႔၊ တရားသူႀကီးျဖစ္လို႔၊ အာဏာရပါတီျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး အထူးအခြင့္အေရးမ်ား ရယူတာမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ စံနမူနာေကာင္း ျပသသင့္တယ္။ အစိုးရဆိုတာ သမၼတကစၿပီး ေအာက္ဆံုးအဆင့္ ဝန္ထမ္းေလးအထိ ျပည္သူကေပးတဲ့ လစာရိကၡာကိုစားတဲ့ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ျပည္သူလူထုဟာ ေက်းဇူးရွင္ ထမင္းရွင္မ်ား ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကြၽးထားတဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်ားထက္ အခြင့္ထူးပိုယူတာမ်ဳိး မရွိသင့္ဘူး။

ျပည္သူက ေက်းဇူးရွင္

လႊတ္ေတာ္အမတ္ဆိုတာလည္း ျပည္သူလူထုက သူတို႔ကိုယ္စား တိုင္းေရးျပည္မႈ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူလူထုကို ဦးထိပ္ထားေလးစားရမွာ ျဖစ္တယ္။ ရရွိခံစားရတဲ့ အခြင့္အေရး အေဆာင္အေယာင္မွန္သမွ် ျပည္သူ႔ဘ႑ာေငြက ထုတ္ယူသံုးစြဲတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူလူထုကို ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ ခံယူစြဲမႇတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ သာမန္ျပည္သူတိုင္း ခံစားရရွိတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ားထက္ပိုၿပီး အခြင့္ထူးခံစားခြင့္မရွိဘူး။ ကိုယ္က်ဳိးထက္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအက်ဳိးစီးပြားကို ေရွ႕တန္းတင္ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ပါမယ္လုိ႔ ကတိကဝတ္ ပဋိညာဥ္ျပဳၿပီး အေရြးခ်ယ္ခံခဲ့သူမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္က်ဳိးမၾကည့္ရာမွာ အခြင့္ထူးမခံစားရာမွာ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ စံနမူနာေကာင္းျဖစ္ေစရမယ္။

ျပည္ႀကီးပခံုး၊ ျပည္ႀကီးလက္႐ုံး

ေနာက္ဆံုးက်န္ရွိေနတဲ့ မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စတုတၴမ႑ိဳင္ဆိုတာလည္း ျပည္ႀကီးဝန္ကို ျပည္ႀကီးပခံုး၊ ျပည္ႀကီးလက္႐ုံးအျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ၾကရသူမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ တျခား ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားလိုပဲ ျပည္သူကို ဦးထိပ္ထားေလးစားရမွာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူ႔ အထက္ကေနခ်င္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ျပည္သူ႔ေရွ႕က အခြင့္ထူးရယူခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ အလားတူပဲ သတင္းသမားဟာ အစိုးရတရပ္ရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ မျဖစ္ရသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားရဲ႕ အသံုးခ်ခံလည္း မျဖစ္ရဘူး။ စီးပြားေရးသမားမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားလည္း မျဖစ္ေစရဘူး။ ဒီေခတ္မွာ ေခတ္စားတဲ့ စပြန္ဆာဆိုတာဟာ စီးပြားေရးသမားက သတင္းမီဒီယာသမားကို လာဘ္ထိုးတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ စပြန္ဆာလက္ခံရယူတဲ့ သတင္းမီဒီယာသမားဟာ စပြန္ဆာရွင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အျမဲၾကည့္ေနရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ သတင္းသမား လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္

စပြန္ဆာေတြထဲမႇာ အဆိုးဝါးဆံုးကေတာ့ သံ႐ုံးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ စပြန္ဆာျဖစ္တယ္။ စတိုင္ပင္၊ စေကာလားရွစ္၊ ဂရန္႔စတဲ့ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးထားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးမွန္သမွ်ဟာ သံ႐ုံးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား အဖြဲ႔အစည္းေတြက သူတို႔ရဲ႕ သစၥာေတာ္ခံမ်ားအျဖစ္ ေမြးျမဴသိမ္းသြင္းဖို႔ အသံုးျပဳတဲ့ “ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္” ျဖစ္တယ္။ “အဏုျမဴလက္နက္” လို အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သစၥာခံဆိုတာ “ပဥၥမံတပ္သား” အငယ္စား (Junior fifth Column) ေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ပါပဲ။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိလာခဲ့ရင္ သစၥာခံမ်ားဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးထက္ သူတို႔သစၥာခံထားတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ထမ္းရြက္ၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။

နားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား

ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္တဲ့ ဘယ္သူ႔စပြန္ဆာတို႔ စတိုင္ပင္နဲ႔ စေကာလားရွစ္တို႔ ဂရန္႔တို႔ကိုမွ လံုးဝလက္မခံတဲ့ သတင္းမီဒီယာကိုသာ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ သတ္မွတ္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြ တခုခုနဲ႔ မလြတ္ကင္းရင္ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ၿပီး ဘာေတြပဲေျပာေနေန၊ ဘာေတြပဲေရးေနေန ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ကို လိမ္လို႔မရပါဘူး။ ရွင္ႀကီးဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူး၊ ရွင္ငယ္ဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူေတြက “ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား” ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူေတြဟာ စတုတၳမ႑ိဳင္ ပီသတယ္။ ဘယ္သူေတြကေတာ့ “သစၥာေတာ္ခံ” ေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။

Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။