ဒီတခါေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို အမ်ားက သတိျပဳမိေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က သတိမျပဳမိတတ္တဲ့ သေဘာသဘာဝနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စဥ္းစားမိတာေလးတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
ဒီအေတြးျဖစ္ေအာင္ ႏႈိးေဆာ္လိုက္တဲ့အရာကေတာ့ တခ်ိန္က ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္မိလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း အသံတိတ္႐ုပ္ရွင္ေခတ္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ဟာ တျခားသ႐ုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔မတူဘဲ ထူးျခားတဲ့ အသြင္အျပင္၊ ထူးျခားတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ပညာထြန္းကားတဲ့ကာလရဲ႕ အေစာပိုင္းမွာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ လူေတြရဲ႕ စ႐ုိက္သဘာဝ စတဲ့ အေနအထားေတြကို ထင္ဟပ္ေအာင္ တင္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို သူ႔ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြ ေကာင္းလြန္းတဲ့အတြက္လည္း ကေန႔အထိ လူႀကိဳက္မ်ားေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ေခတ္ကို မမီလိုက္တဲ့သူေတြေတာင္ စြဲစြဲမက္မက္ ႀကိဳက္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ေခတ္က လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳက္ေလမလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သလဲဆိုရင္ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ရဲ႕ ဟန္ပန္ေတြကို တူေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေတြေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီလို ၿပိဳင္ပြဲကို ခ်ာလီခ်က္ပလင္ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ၿပီး ၿပိဳင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆုကို တျခားလူတစ္ေယာက္က ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အမူအရာကို ကိုယ္တိုင္ဝင္ၿပိဳင္တာေတာင္ အတူဆံုးမျဖစ္ဘူးဆိုတာက ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ။
ဒီအျဖစ္က က်ေနာ္တို႔ကို သင္ခန္းစာ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကာယကံရွင္နဲ႔ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ ကြာဟခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္သိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္သမွ် လုပ္ရပ္တိုင္းကို ကိုယ္က သတိျပဳမိခ်င္မွ ျပဳတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္တာကို ခံလိုက္ရတဲ့လူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူ အဲဒီလိုလူေတြက ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပိုၿပီး မွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၾကားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတခ်ဳိ႕ကို ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာျပည္မွာ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္အေရးအခင္း စသျဖင့္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပား အဖမ္းခံခဲ့ရသလို၊ အပစ္အခတ္ အသတ္အျဖတ္ေတြကိုလည္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ့အျပင္ ရာသက္ပန္ ေက်ာင္းထုတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းထုတ္တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ အဆိုးဆံုး ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုပါ။ အဲဒီလို ျပစ္ဒဏ္ကို ေပးလိုက္တဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းတို႔၊ ေက်ာင္းအုပ္တို႔က သူတို႔ ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ အကုန္အစင္ မသိသလို၊ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္တဲ့အတြက္ သူတို႔ဘဝေတြ ဘာျဖစ္ကုန္တယ္ ဆိုတာလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီလုပ္ရပ္ကို ခံလိုက္ရတဲ့လူေတြကေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူက ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္သူက ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနမွာပါ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု တစ္ခုထဲက အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။ တခါတုန္းက လက္နက္ကိုင္ တပ္တစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔လက္႐ံုး ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေရွ႕တန္းတေနရာမွာ ခဏသြားေနဖို႔ တာဝန္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တန္းမွာ တေလွ်ာက္လံုး တာဝန္ယူေနရတဲ့လူျဖစ္ေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အမိန္႔ဆိုေတာ့လည္း ေရွ႕တန္းမွာ သြားၿပီးေနရတာေပါ့။ အဲဒီလို ေနလာလိုက္တာ ႏွစ္ေပါက္တဲ့အထိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တန္းကို ျပန္မေခၚဘူး တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ တခ်ိန္က်ေတာ့ အဲဒီေခါင္းေဆာင္က ေရွ႕တန္းက တပ္ေတြဆီ လွည့္လည္ရင္း ဟိုရဲေဘာ္ တာဝန္ယူေနတဲ့စခန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲေဘာ္ကို ေတြ႔တဲ့အခါ “မင္းက ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”လ္ို႔ ေမးသတဲ့။ သူက သူအမိန္႔ေပးထားခဲ့တာကို ေမ့သြားတာကိုး။ သူတာဝန္ေပးထားလို႔ ေနရတဲ့သူကို အဲဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ ဟုိခမ်ာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။
ဒီျဖစ္ရပ္ကေလးေတြဟာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္အစစ္က သူ႔အမူအရာကို လိုက္တုၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့လူကို ႐ႈံးသြားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးလိုပါပဲ။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ဘယ္သူကမွ အလံုးစံု မမွတ္မိဘူးလို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို သတိျပဳမိဖို႔ လုိအပ္သလို၊ တာဝန္ယူမႈေတြ ခ်င့္ခ်ိန္မႈေတြလည္း ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ဟာ ဘယ္သူေတြအေပၚ ဘယ္လို ကတိေပးခဲ့သလဲ၊ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္လို တာဝန္ယူဖို႔လုိအပ္သလဲ၊ ကိုယ္လုပ္ဖို႔ က်န္ေနတာေတြက ဘာေတြလဲ စသျဖင့္ အျမဲတမ္း သတိရွိရွိနဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေနရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္က တာဝန္ရွိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလ အမ်ားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ ပိုၿပီး သတိရွိရေလျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြအားလံုးအေပၚ အျမဲတမ္း သတိရွိေနရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ။
၅၊ ၂၊ ၂ဝဝ၆
No comments:
Post a Comment