ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက အခမ္းအနားေလးတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခမ္းအနားက ျပည္ပေရာက္ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အခမ္းအနားျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္က်င္းပတဲ့ ပြဲကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အခမ္းအနားအတြင္းမွာ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြအၾကားမွာရွိေနတဲ့ ကြဲျပားတဲ့အျမင္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
အရင္ဆံုး သတိထားလိုက္မိတာကေတာ့ အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့ တာဝန္ရွိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားပါ။ သူက ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် လုပ္ကိုင္ေပးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခမ္းအနားကို သူ႔အစီအစဥ္အတိုင္း က်င္းပၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီ အခမ္းအနားက ေဆြးေႏြးပြဲပံုသဏၭာန္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ တစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕အျမင္သေဘာထားကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဘာသာေရးက နံပါတ္တစ္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ခံယူထားတဲ့အတြက္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးအျဖစ္က နံပါတ္ ၂၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာကေတာ့ နံပါတ္ ၃ ျဖစ္ၿပီး ခ်င္းတိုင္းရင္းသားဆိုတာက နံပါတ္ ၄ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ အေမရိကန္လူမ်ဳိးအျဖစ္လည္း ခံယူထားၿပီးၿပီ၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုထဲမွာပဲ ေနထိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ‘တစ္လုတ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူး’ ဆိုသလို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ သိတတ္ဖို႔၊ တာဝန္ေက်ဖို႔ ေျပာဆိုသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျမင္ေတြ မတူတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ တစ္ေယာက္က ထပ္ေျပာျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္လာေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသား၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ႐ိုးရာစကားေတြ သင္ၾကားေပးထားတဲ့အတြက္ ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ကေန ဒုတိယမ်ဳိးဆက္ျဖစ္တဲ့ သားသမီးေတြအထိ ထိန္းသိမ္းခဲ့တာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္လည္း တတိယမ်ဳိးဆက္အထိ ဘယ္ေလာက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။
ဒီစကားရပ္ေတြကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္သြားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကေန ျပည္ပႏိုင္ငံေတြဆီ ထြက္ခြာလာၾကၿပီး ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရကို ျပန္လည္ မေရာက္ရွိႏိုင္ၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားစရာအခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ေတြးမိသြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ေတြ ထြန္းကားဖို႔ အျမဲတမ္း တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ေနၾကတာမို႔ ဒီလိုကိစၥရပ္မ်ဳိးေတြက အေလးအနက္ စဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ထြန္းကားေရး လုပ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ဆင္ျခင္သင့္တဲ့ အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
အားလံုး မွတ္မိၾကမွာပါ။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအစိုးရလက္ထက္တုန္းက ဝံသာႏုစိတ္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းဖို႔ ‘ဗမာျပည္သည္ တို႔ျပည္၊ ဗမာစကားသည္ တို႔စကား၊ တို႔ျပည္ကို ခ်စ္ပါ၊ တို႔စာကို ျမတ္ႏိုးပါ၊ တို႔စကားကို ေလးစားပါ’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေရးသားၿပီး ႏႈိးေဆာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက ဗမာလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးတည္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက တုိင္းရင္းသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳ ေျပာဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး မရခင္ကာလတေလွ်ာက္ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ တိုင္းတပါးကို ရြံရွာဖို႔ မုန္းတီးဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္တယ္လို႔ သေဘာေပါက္သူေတြကလည္း ရွိေနတာပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ကေန ျပည္ပကို ထြက္ခြာလာၾကတဲ့သူေတြက တျဖည္းျဖည္း မ်ားျပားလာသလို၊ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာပဲ တသက္လံုး ေနထိုင္သြားၾကတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိလာပါတယ္။ ျပည္ပကို ထြက္ခြာလာပံုေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါ။ တခ်ဳိ႕က ပညာသင္ဖို႔ ေရာက္လာတယ္၊ တခ်ဳိ႕က စီးပြားရွာဖို႔ ေရာက္လာတယ္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႔ေရာက္လာၿပီး ခိုလႈံခြင့္ေလွ်ာက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကၿပီး သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဥပေဒသတ္မွတ္ခ်က္အရ တျခားႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူလိုက္တဲ့သူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ကေန အလိုအေလ်ာက္ ပ်က္ျပယ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာေတြ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ မ်ားသထက္ မ်ားလာေနပါၿပီ။
ဒီလို တျခားႏိုင္ငံသား ျဖစ္ကုန္တဲ့သူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့သူေတြ ရွိသလို၊ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ေခါက္တစ္က်င္း မျပန္ျဖစ္ေတာ့တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ဒီအထဲမွာမွ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ေတာ့တဲ့သူေတြ၊ ျမန္မာလို ေျပာရမွာကို ရွက္ေနတဲ့သူေတြ၊ ျမန္မာျပည္က လာခဲ့တာပါလို႔ ေျပာရမွာ ရွက္တဲ့သူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အင္အားေလ်ာ့ပါးေစမယ့္ ကိစၥေတြလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္ပါလ်က္၊ ျမန္မာျပည္အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးခ်င္ပါလ်က္ ျမန္မာျပည္သားပါလို႔ ခံယူခြင့္မရတဲ့သူေတြ၊ ျပန္ခြင့္မရတဲ့သူေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စဥ္းစားၾကရမွာျဖစ္သလို တိုင္းျပည္က မထြက္ခြာခ်င္ဘဲ ထြက္ခြာေနရသူေတြအတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့သူေတြအားလံုး သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းျပည္ထဲမွာပဲ ေနခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။ ။
၂ဝ၊ ၂၊ ၂ဝဝ၅
(အာရ္အက္ဖ္ေအမွာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔က ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။)
No comments:
Post a Comment