ငွက္ႀကီး (ထူးအိမ္သင္) အတြက္ အမွတ္တရ ... ... (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

ငွက္ႀကီးေရ ...

ဒီေန႔ ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔။

မင္း ငါတို႔အားလံုးနဲ႔ ခြဲခြာသြားခဲ့တာ ၇ ႏွစ္ ရိွခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ သတိတရရိွေနဆဲပါ။

မင္းနဲ႔ ငါ စေတြ႔တာ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ ျမင့္မိုးေအာင္ရဲ႕ ခေပါင္းေဆာင္က အခန္းမွာ၊ အဲဒီတုန္းက မင္းယူလာတဲ့ ထန္းရည္ ႏွစ္ပံုးကိုလည္း ျပန္သတိရတယ္။

အဲဒီကတည္းက မင္းနဲ႔ျမင့္မိုးေအာင္ သီခ်င္းသြင္းဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲ မင္း ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ လို႔ ေျပာခဲ့မိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ငါကမွ သိပ္စိတ္မဝင္စားတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါက ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ဂစ္တာတီးတဲ့ မိုးေက်ာ္ (The Aces)၊ ကိုရဲလြင္၊ ကိုတိုး (ကိုခင္ေမာင္တိုး)၊ ကိုေမာင္ေမာင္၊ ကိုေနဝင္းတို႔နဲ႔ တြဲေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုတိုး ႀကိဳးစားေနတဲ့ ‘အဥၥလီအတြက္ ဂီတဥၥလီ’ ေခြထဲက သီခ်င္းေတြဘက္ကိုပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတာ ဝန္ခံပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။

ဒါေပမယ့္ မင္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားအဆိုေတာ္ေတြ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာက ႏိုင္ငံတကာမွာေပါက္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔မို႔ ဒို႔ဆီမွာလည္း ေအာင္ျမင္တာပါ။

မင္းက သူတို႔လိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္နဲ႔ အမွတ္တရ ရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ေစတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို ရခဲ့တာပါ။ သမိုင္းက်န္ရစ္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေပါ့။

အဲဒီအတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။

ေနာက္မင္းနဲ႔ ျပန္ဆံုတာ ၈၈၈၈ အၿပီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ ဒို႔ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို အသြား ငွက္ဖ်ားၾကမ္းတဲ့ ေဒါနေတာင္တန္းေပၚမွာ။

ေတာထဲေတာင္ထဲ ခရီးၾကမ္းႏွင္ရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္စရာမရိွေတာ့တဲ့ ငါ့ကို မိုးရြာလို႔ေရစိုေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ တဝက္ခြဲေပးခဲ့တာလည္း သတိရေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္း။

အဲဒီ ေရစိုေနတဲ့ေဆးေပါ့လိပ္ေတြကို ထမင္းအိုးအဖံုးေပၚတင္ အေျခာက္ခံၿပီး ေသာက္ခဲ့ရတာ မင္းကိုေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္း။

ေနာက္ ဘုရားသံုးဆူ စမ္ခဘူရီၿမိဳ႕မွာ ငါက အဆက္အသြယ္ကိစၥအတြက္ ဘန္ေကာက္တက္ဖို႔ ထိုင္းကုန္သည္တေယာက္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္အျပင္က ေက်ာက္စားပြဲဝိုင္းေလးမွာ သူတိုက္တဲ့ ထိုင္းအရက္ (မဲေခါင္) ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနတုန္း သူငယ္ခ်င္း မြန္းေအာင္(အဆိုေတာ္) ေရာက္လာၿပီး “ေဟ့ေကာင္ … ငါ ထိုင္းအရက္ မေသာက္ဖူးေသးဘူး” လို႔ေျပာတာနဲ႔ “လာ .. ထိုင္ကြာ ဒီ ထိုင္းကုန္သည္က သေဘာေကာင္းပါတယ္” ဆိုၿပီး ဝင္အထိုင္၊ ထိုင္းကုန္သည္ကလည္း အလိုက္တသိပါပဲ၊ ငါတို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ငွက္ႀကီး … မင္းေယာင္လည္လည္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ငါနဲ႔ မြန္းေအာင္ကိုေတြ႔ေတာ့ “ဟာ … မင္းတို႔ တယ္နိပ္ေနပါလား ... ငါ အရက္ေတာ့မေသာက္ခ်င္ဘူး … မင္းတို႔မွာပိုက္ဆံပါရင္ ယိုးဒယား ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားခ်င္တယ္ကြာ” ဆိုလို႔ မင္း ေခါက္ဆြဲကိုၿမိန္ရည္ရွက္ရည္စားေနပံု ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ၿပီးေတာ့ မင္းေျပာခဲ့တဲ့စကား ငါ အခုထိၾကားေယာင္ေနေသးတယ္။

“ေကာင္းလိုက္တာကြာ ... ၾကားပဲၾကားဖူးတာ ... အခုမွ စားဖူးတာ .. ေက်းဇူးပဲ” တဲ့။

အဲဒီေန႔က မင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးဆံုျခင္းပဲဆိုတာ ငါ မထင္ခဲ့မိဘူး။

ေနာက္ပိုင္း မြန္းေအာင္ေျပာျပလို႔ မင္း သူနဲ႔အတူ Camp ထဲမွာေနသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ “အေရးႀကီးၿပီ” သီခ်င္းေရးေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ သိရတယ္။

ေနာက္ ၁၉၉၉ မွာ မြန္းေအာင္နဲ႔ ငါ ဘုရားသံုးဆူ စမ္ခဘူရီၿမိဳ႕ကို တေခါက္ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ကိုေအာင္သူၿငိမ္းရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ေပါ့။

အဲဒီမွာ မြန္းေအာင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ဒို႔သံုးေယာက္ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕က ေက်ာက္စားပြဲဝိုင္းေလးကို သတိတရသြားၾကည့္ေပမယ့္ ေနရာေတြအားလံုးဟာ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ သူငယ္ခ်င္း ...

အဲဒီလိုပဲ မင္းခ်စ္တဲ့ ဒို႔ဧရာဝတီႀကီးဟာလည္း ဘယ္ေတာ့ေျပာင္းလဲသြားမလဲဆိုတာ ... ပူပင္ေနရၿပီ သူငယ္ခ်င္း ...

ရာဇဝင္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီး ဧရာဝတီကို မေပ်ာက္ပ်က္ဖို႔ ငါတို႔ ဝိုင္းႀကိဳးစားေနပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း ...

သတိရ .. အမွတ္ရစြာ ...

မင္းေက်ာ္ခိုင္