ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ လူတန္းစား (လူထုစိန္ဝင္း)

“ေရႊ မရွိတာက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဆန္ မရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္မွာ ..."

အထက္အညာ အင္းေတာ္ႀကီးေဒသ မာန္လည္ၿမိဳ႕ကေလးက လူငယ္တေယာက္ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြကို စံုစမ္းေမးျမန္းၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ခ်စ္စရာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဓေလ့အတိုင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးမႇ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ မ်ဳိသိပ္ထားရတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္အီး မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ လာၿပီးရင္ဖြင့္တာပါ လို႔ နတ္သံမေႏွာဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေရႊရွာ ေက်ာက္တူး

ေနမေကာင္းလို႔ စာေတာင္မေရးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ ဒီလို ရင္ဖြင့္ဖို႔ သက္သက္ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားေဒသက တပင္တပန္း လာခဲ့ရရွာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သက္သာသလို ေနရင္း နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ စကားေျပာရင္သာ ေမာၿပီး နားေထာင္တာက ေမာမွမေမာတာ။ သူ ေျပာတာက သူတုိ႔ေဒသတဝိုက္က လယ္သမားေတြ လယ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ ေရႊရွာသူေတြက ရွာၾက၊ ေမွာ္ေတြထဲသြားၿပီး ေက်ာက္တူးသူေတြက တူးၾက ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူမ်ားႏိုင္ငံက ဆန္ကို ဝယ္စားရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္ တဲ့။ “ေရႊမရွိတာက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဆန္ မရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္မွာ ခင္ဗ်”

မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ

အနီးအနားဝန္းက်င္ ေဒသေတြကသာမက မႏၲေလးလိုေနရာက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႔ျမင္ၾကရတယ္တဲ့။ ျခံေစာင့္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ သြားေနၿပီး လုပ္စားၾကပါ။ ထြက္သမွ် သီးႏွံေတြ အကုန္ယူပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ သြားေနခ်င္သူ မရွိတဲ့ ေနရာေတြက ျခံေျမေတြကို သိန္းရာနဲ႔ ေထာင္နဲ႔ခ်ီေပးၿပီး ဝယ္တာကို မေရာင္းခ်င္သူ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲ။ ဒါ သဘာဝပဲ။ အျပစ္တင္လို႔လည္း မရဘူး။ မေန႔ကေတာင္ သန္လ်င္ သီလဝါဆိပ္ကမ္းသြားရာ လမ္းေဘးဝဲယာရွိ လယ္ကြက္ေတြကို အဝယ္လိုက္ေနလို႔ တဧကကို သိန္း ၂၀ ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ဂ်ာနယ္ တေစာင္မွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။

ေဇာႀကီးလြန္းလို႔

ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္စကာလမွာ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ တည္ေဆာက္ၾက၊ ၿမိဳ႕ျပဖြံ႕ၿဖိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၾကဆိုတာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ေတြမို႔ ဒီသတင္းမ်ဳိးေတြဟာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ေတာ့ မျဖစ္ေစသင့္ဘူး။ ၁၉၅၀ ဦးပိုင္းကာလက လြတ္ေျမာက္လာစ တ႐ုတ္ျပည္မႇာ တည္ေဆာက္ေရးေဇာေတြ ႀကီးမားလြန္ကဲၿပီး ေက်းလက္ေဒသက အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းွႇာ သံရည္က်ိဳဖိုေတြ ရွိရမယ္။ သံတိုသံစေတြ စုေဆာင္းရွာေဖြၿပီး သံရည္က်ဳိလုပ္ငန္း လုပ္ရမယ္။ သံနဲ႔ သံမဏိမ်ားမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္မွ ျမန္ျမန္ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီး တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ‘မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား’ (Great Leap Forward) စီမံကိန္းႀကီး ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္မႈႀကီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။

သင္ခန္းစာယူသင့္

ေတာက လယ္သမားေတြ လယ္မစိုက္ႏိုင္ေတာ့ စပါးမထြက္ေတာ့ဘဲ ႀကီးမားတဲ့ အငတ္ေဘးႀကီး ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရလို႔ ေပၚလစီ အမွားကို အျမန္စြန္႔ပစ္ၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးကို ျပန္ၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို ေကာင္းေကာင္း သင္ခန္းစာ ယူသင့္တယ္။ စက္႐ံုေတြ ေဆာက္ပါ။ ၿမိဳ႕ျပေတြ တည္ေဆာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စိုက္ပ်ဳိးေနတဲ့ လယ္ယာေတြ ေနရာမွာေတာ့ မေဆာက္သင့္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။

စက္မႈလုပ္ငန္းနဲ႔ အိုင္တီလုပ္ငန္းက စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းထက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ မယူဆသင့္ဘူး။ “ေရႊမရွိတာက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဆန္မရွိရင္ေတာ့ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေရာက္မွာ ခင္ဗ်” ဆိုတဲ့ မာန္လည္က လူငယ္ေျပာတဲ့ စကားကို မ်က္ကြယ္ျပဳမထားသင့္ဘူး။

ကမၻာမွာ နံပါတ္တစ္

ျမန္မာႏိုင္ငံသားဟာ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္က စိုက္ပ်ဳိးေရးႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ က်ေရာက္ေနစဥ္ ကာလကေတာင္ ကမၻာမွာ ဆန္တင္ပို႔ ေရာင္းခ်တဲ့ နံပါတ္တစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေဒသႏိုင္ငံေတြ အားလံုးေလာက္နီးပါးဟာ အရြယ္အစား ပမာဏအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ ႀကီးမားက်ယ္ဝန္းၾကတယ္။ ေျမကြက္ဧရိယာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေရေျမအေနအထားနဲ႔ ရာသီဥတု အေျခအေနက ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ သပၸာယျဖစ္ၿပီး မွ်တတာ မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ေကာင္းေကာင္း မစိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ၾကဘူး။ စိုက္ၿပီးမိုးေခါင္လို႔ သေရာႀကီး ခိုင္းတာနဲ႔ ရိတ္သိမ္းခါနီးမွ ျမစ္ေရ ေခ်ာင္းေရေတြ လွ်ံတက္လာလို႔ ရြာကိုစြန္႔ၿပီး ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းေျပးရတာနဲ႔ အင္မတန္ ဒုကၡ ႀကီးမားရွာၾကတယ္။

အားလံုးၿပိဳသြားမယ္

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အပူလြန္လို႔ အေအးလြန္လို႔ လူေတြ အေျမာက္အျမား ေသၾကရတာမ်ဳိး မရွိသလို မိုးေခါင္လြန္းလို႔၊ ေရႀကီးလြန္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ရတာမ်ဳိးလည္း ႀကီးႀကီးမားမား၊ မ်ားမ်ားစားစား မၾကံဳဖူးပါဘူး။ နာဂစ္ကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းလို႔ ေျပာတဲ့အခါမွာ ေတာင္သူလယ္သမားနဲ႔ ေကာက္စိုက္သမေတြကိုခ်ည္း ျမင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို အမွီျပဳၿပီး ရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ လူဦးေရဟာ ႏိုင္ငံ့လူဦးေရရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိပါတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးယိုင္နဲ႔သြားရင္ ရန္ကုန္ ဘုရင့္ေနာင္လို ကုန္စည္ေစ်းကြက္ႀကီး တခုလံုး ၿပိဳက်သြားမွာပါ။ တႏိုင္ငံလံုးအႏွ႔ံရွိေနတဲ့ ဆန္စက္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ လုပ္ငန္းေတြ၊ ေလွသမၺန္နဲ႔ သေဘၤာေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြလည္း လုပ္စရာ မရွိေတာ့ဘဲ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာပါ။

မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္

အဲဒါေၾကာင့္ မလြဲမေသြ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ စက္မႈတည္ေဆာက္ေရးမ်ား လုပ္တဲ့အခါမွာ စနစ္တက် စီမံကိန္းခ်ၿပီးလုပ္ဖို႔ အထူးလိုအပ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မေမ့အပ္တဲ့ အခ်က္တခုက ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ရာမွာ တုိင္းသူျပည္သား အားလံုးရဲ႕ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားတက္သေရာ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆိုရင္ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရဟာ သူတုိ႔အားလံုး အတြက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ သူတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြားကို အျမဲတမ္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ေပးေနတယ္လို႔ သံသယ ကင္းကင္းနဲ႔ လံုးဝ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ႀကိဳးစားဆဲကာလ

အစိုးရတရပ္ဟာ ျပည္သူအမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူတစု တဖြဲ႔အတြက္သာ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ လူတစု တဖြဲ႔ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ပါလက္ပါ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္လာမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေန႔ လက္ရွိအစိုးရသစ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို အျပည့္အဝ ရရွိဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲကာလ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရ တာဝန္ရွိသူေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထြက္လာၿပီး တရားဥပေဒကို မွန္မွန္ကန္ကန္ တည့္တည့္မတ္မတ္ လိုက္နာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကဖို႔ ေျပာၾကားေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ တရားဥပေဒဟာ ျပည္သူေတြကို အျမဲတမ္း ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ မ်က္ႏွာ ႏွစ္ဖက္ မရွိဘူး။ တရားဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူးလို႔ သူတို႔ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္လာရင္ ဘယ္လို အစိုးရမ်ဳိးမဆို သူတို႔ ေထာက္ခံၾကမွာ ျဖစ္တယ္။

လမ္းေဘးေစ်းသည္ ရွင္းတဲ့အခါ

ဒီလို အေျခအေနမွာ အဆင့္အသီးသီးက တာဝန္ရွိ ဝန္ထမ္းမ်ားဟာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု (အစိုးရျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိက ျဖစ္ျဖစ္) ေဆာက္ဖို႔ လယ္ယာေျမမ်ား သိမ္းယူတဲ့အခါ၊ လမ္းေဖာက္ တံတားေဆာက္ဖို႔ လူေနအိမ္ေျခမ်ား သိမ္းယူတဲ့အခါ၊ ယုတ္စြအဆံုး ပလက္ေဖာင္းေပၚက လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ရွင္းလင္းတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ ဥပေဒဟာ ႏွစ္မ်ဳိး မရွိဘူးဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသားျပဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ႏိုင္ငံသား တဦးခ်င္းစီရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ထည့္သြင္းေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းေပးထားျခင္း ျဖစ္တယ္။

မအပ္စပ္ဘူး

ဥပေဒထဲမွာပါတယ္ဆို႐ံုနဲ႔လည္း မၿပီးေသးဘူး။ တကယ္လက္ေတြ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ လိုတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေစ်းမေရာင္းရဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူမွကို မေရာင္းရတာမ်ဳိး ျဖစ္သင့္တယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေအာက္မွာ ျပည္သူျပည္သားအားလံုး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး ရွိတယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားဆိုတာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မအပ္စပ္ပါဘူး။

http://www.news-eleven.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။