ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိပါဘူးလို႔ ျပည္တြင္းျပည္ပကုိ ၾကံဳႀကိဳက္တိုင္း ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္မရွိေပမယ့္ ျပည္တြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ စစ္ေတြကေတာ့ တရံမဆိတ္ ျမင္ေနၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြ မဟုတ္ပါလား။
လြတ္လပ္ခြင့္အတြက္၊ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ တန္းတူေရးအတြက္ စတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ တိုက္ပဲြဝင္ေနၾကရင္းက တၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ စစ္မီးလွ်ံနဲ႔ ေသနတ္သံေတြက ႏိုင္ငံနဲ႔အဝွမ္း မ်က္လံုးမဖြင့္ နားမစြင့္လည္း သိေနတယ္ေလလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ ဒီစစ္ပဲြေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြျပႆနာေတြကေတာ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ျပႆနာ၊ ေပၚတာဆဲြျခင္း၊ အဓမၼ လုပ္အားေစခိုင္းျခင္း၊ လုယက္သတ္ျဖတ္ျခင္း၊ ရြာေတြေျပာင္းေရြ႕ခိုင္းျခင္း၊ ကေလးစစ္သားစုေဆာင္းျခင္းနဲ႔ မုဒိမ္းမႈ စတဲ့ စစ္ရဲ႕အနိဌာ႐ံုေတြကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကံဳေတြ႔ျဖတ္သန္းေနၾကရတာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ဝန္းက်င္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔အစည္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ နဝတ၊ နအဖ တို႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၾကတဲ့အတြက္ ေသနတ္သံေတြ က်ဲပါးသြားခဲ့ေပမယ့္ အပစ္အခတ္မရပ္တဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု အဖဲြ႔အစည္းေတြနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏဲႊၾကေနတဲ့အဖဲြ႔ေတြကေတာ့ ေျပာက္က်ားစစ္ေတြ ဆင္ႏႊဲတိုက္ခိုက္ေနဆဲျဖစ္ေနေတာ့ ျပည္တြင္းမွာျဖစ္ပြားေနတဲ့ စစ္မီးပြားေတြက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။
၂၀၁၀ ႏွစ္ကုန္လုနီးမွာေတာ့ တိုက္ပဲြႀကီးငယ္ေတြက ေသနတ္သံေတြ၊ လက္နက္ႀကီးသံေတြ၊ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ကယ္ပါ ကူပါအသံေတြဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ေတြမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စစ္ေျမျပင္သတင္းထုတ္လႊင့္မႈေတြ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာလဆန္း ၈ ရက္ ၉ ရက္က ျမ၀တီၿမိဳ႕မွာ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီေကဘီေအနဲ႔ နအဖတပ္ေတြရဲ႕ တိုက္ပဲြေတြကေတာ့ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုရေလမလားပဲ။ ဒီေကဘီေအတပ္ေတြက နအဖနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္ထား႐ံုမက ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါ။
နအဖက ဒီေကဘီေအတပ္ေတြကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အသြင္ေျပာင္းေရးကိစၥကို ဒီေကဘီေအတပ္အခ်ဳိ႕က လက္မခံရာကေန ၂ ဖက္ ခုလို တိုက္ပဲြေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းမွာရွိတဲ့ ဝမ္ခ၊ ဖလူး၊ ေဝါေလ၊ မာနယ္ပေလာ စတဲ့ ေဒသေတြ၊ မြန္ ျပည္နယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဘုရားသံုးဆူေဒသေတြမွာ စစ္မီးက အလ်င္အျမန္ဆိုသလိုပဲ ကူးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္အထိအခိုက္ အက်အဆံုးေတြရဲ႕ အ႐ံႈးေတြထဲမွာေတာ့ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ ယာေျမ ဆံုး႐ံႈးရတာေတြ၊ တဖက္နယ္ နိမိတ္ထိစပ္ႏိုင္ငံကို အသက္စြန္႔ ထြက္ေျပးလာရတာေတြ၊ ေရေမ်ာကမ္းတင္ဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳရာသစ္ရိပ္၊ ေတာင္ယာတဲပ်က္ေတြမွာ။ ယာယီ ဒုကၡသည္စခန္းလိုလို ေနရာေတြမွာ ခ်ဳိ႕တဲ့ဆင္းရဲစြာ ေနထိုင္စားေသာက္ ခိုလႈံရတာေတြ၊ တဖက္ႏိုင္ငံက ခ်ဳိးႏွိမ္ဆက္ဆံတာေတြ၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ပို႔ခံရတာေတြဟာ အ႐ံႈးတကာရဲ႕အ႐ံႈးေတြပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္ပဲြေတြကို ေဝဆာတဲ့ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ တင္ျပေနတဲ့ ဝက္ဆိုက္တခုအလား ထင္မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေသနတ္သံေတြက နားထဲမွာညံေနတာပဲ။ အလံုးႀကီးေတြကလည္း ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္မွာ က်မွာလဲ မသိႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္တဲေခါင္မိုးေပၚက်ရင္ တမိသားစုလံုး ေသဖို႔ပဲ ရွိတယ္ေလ။ ဒီဘက္ကမ္းကို အဝတ္တထည္ ကုိယ္တခုနဲ႔ ကေလးေတြ လက္ဆဲြေျပးခဲ့ရတာပဲ။ ေခ်ာင္းေရနည္းလို႔သာေပါ့။ မိုးတြင္းဆို ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ပဲကဲြ႔။ ဘာကိုမွ မမက္ေမာႏိုင္ဘူး၊ မေသရင္ၿပီးတာပဲ တဲ့။ ဝါးဆစ္ေရဗူးကို ေမာ့ေသာက္ရင္း ကရင္အမိုးတေယာက္ သတင္းသမားေတြကို ေျပာျပေနတာပါ။ ဘာေတြေျပာဆိုေနမွန္း မသိႏိုင္တဲ့ တဖက္ႏိုင္ငံ နယ္ျခားေစာင့္တပ္သားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေတာင္ယာထမင္း တဆုပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနၾကမယ့္ ကေလးသူငယ္ေတြဟာ မဲြေျခာက္ေပေရေနတဲ့ သင္တိုင္းႏြမ္းေလးေတြနဲ႔ အေအးဒဏ္ကို ခုခံေနၾကရွာပါတယ္။ တိုက္ပဲြေတြ ျပင္းထန္လာေလ က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္ျဖစ္တဲ့ တဖက္ႏိုင္ငံဘက္ကို လူေတြက အားသြန္စီးလာတဲ့ ေရစီးလို ဒလေဟာ ကမ္းၿပိဳလိမ့္ဆင္း ေရာက္လာေနတာ ရာဂဏန္းကေန ေထာင္ဂဏန္း၊ ေထာင္ ဂဏန္းကေန ေသာင္းဂဏန္း ဆိုပါေတာ့။
စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြဟာ ခိုလႈံစရာစခန္း တိတိပပ မရွိ။ ကူညီေထာက္ပံ့မယ့္သူ တိတိက်က် မရွိေလေတာ့ ေခ်ာင္းႀကိဳေျမာင္းက်ား၊ တဲပ်က္၊ ဝါးရိပ္ေအာက္မွာပဲ ဘာကို ေၾကာက္ရမွန္းမသိ ေၾကာက္လန္႔ေနၾကရတာပါ။ ေဝၚေလဘက္ကမ္းက ထြက္ေျပးလာရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြဆိုရင္ ခုျပန္ပို႔မယ္၊ ေတာ္ၾကာ ေနရာေရြ႕ရမယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိးေအာက္မွာ ေခ်ာင္းေရကိုေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေသာက္ႏိုင္ရွာၾကပါဘူး။
ကရင္အဖိုးအိုတဦးကေတာ့ အဖူး အသက္နဲ႔အမွ်ပါပဲတဲ့။ ဒီလိုပဲ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္လိုက္၊ ထြက္ေျပးလိုက္၊ အိမ္မီး႐ိႈ႕ခံရလိုက္ ျပန္ေဆာက္လိုက္နဲ႔ လံုးခ်ာလည္ေနတာပါပဲတဲ့။ မီးညႇိလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဝါးေဆးတံနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လို႔ ေျပာရေလမလားပါပဲ။ အဖူးဘဝက တေငြ႔ေငြ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ဘဝမ်ဳိးေလလား။ က်မတို႔မွာ အိမ္ေရာရွိေသးရဲ႕လား။ နက္ဖန္ သဘက္ ျပန္ပို႔မွာလား။
ဘာကို ေၾကာက္လို႔ ေၾကာက္ရမွန္းမသိ ေၾကာက္ေနရတဲ့အထဲ သူတို႔ရြာသားေတြက က်မတို႔ကို သူတို႔ရြာအနီးအနားမွာ မေနေစခ်င္ဘူး။ က်မတို႔ဆီကေရာဂါေတြ ကူးမွာစိုးလို႔တဲ့ေလ။
အဲဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္ပို႔ေအာင္ အတင္းတိုက္တြန္းေနၾကတာေပါ့။ ၄ - ၅ လရြယ္ ကေလးငယ္ကို သဘက္နဲ႔လြယ္ၿပီး ေက်ာပိုးထားတဲ့ ကရင္မိခင္ေလးမွာ မ်က္ရည္မွရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ေတြးဆမိခ်င္စရာပါ။
ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္မီးလွ်ံေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝက လမိုက္ညမွာ လေရာင္ကို တမ္းတေနရတဲ့ ဘဝမ်ဳိးလို႔ သတ္မွတ္ရေလမလား။ ကားသံ ေျခသံၾကားရင္ သူတို႔နည္းတူ လည္ဆန္႔မိတယ္။ နားစြင့္မိပါတယ္။ ကယ္သူေတြလား ကူမွာလား။ ေစာင့္သူေတြက ေမာလွၿပီ မဟုတ္လား။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ကေတာ့ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ စစ္ပဲြေတြေရာ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။
နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၉ - ၁၂ - ၂၀၁၀
မူရင္း - လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေမာင္ေမာင္တင္
No comments:
Post a Comment