သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ ေလးစားဖြယ္စိတ္ဓာတ္
ထိန္လင္း
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအေၾကာင္း ေရးသားေနစဥ္မွာပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕စာေတြကို ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ေတြထဲကေန ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တဲ့ သတင္းဆိုးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အေျခခံပညာ အထက္တန္းမွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အညာမဂၤလာေဆာင္ နဲ႔ သေျပႏုခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုျပဳလုပ္လိုက္ျခင္းဟာ သမိုင္းကိုေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္သလို ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေပအရွိန္အဝါကို စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕စာေပေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရရင္ သူ႔အေၾကာင္းကို မေမ့မေလ်ာ့ေတြးမိၿပီး သူ႔ကို တမ္းတတဲ့စိတ္ေတြ၊ သူ႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ဝင္သြားမွာ စိုးရိမ္တာျဖစ္ႏိုင္သလို သူနဲ႔ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့သူေတြအေၾကာင္း အာ႐ံုေရာက္ကုန္မွာ စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေန အစစပ်က္စီးေနတဲ့ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကို တကယ္ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ေတြ ဝင္ေရာက္ကုန္မွာစိုးလို႔ စံနမူနာျပ ပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕အေၾကာင္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ဘယ္လိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးလဲဆိုတာကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့သလို စာေရးဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာသိန္းေဖျမင့္က ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ၿပီး ၄ ရက္အၾကာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၆ ရက္ထုတ္ ဗိုလ္တေထာင္ သတင္းစာထဲမွာ …
“အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးမွာ မပါမၿပီး အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးတဲ့အပိုင္း၊ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အေတြးအေခၚႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ကို ေခါင္းေဆာင္ရတဲ့အပိုင္းကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ပေဒသရာဇ္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး (ဝါ) အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္း၏ အမ်ဳိးသား ယဥ္ေက်းမႈကို ေခါင္းေဆာင္သူေတြထဲမွာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္သူကေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ျဖစ္တယ္။ ဒီကိစၥကို သမိုင္းက အဆံုးအျဖတ္ေပးၿပီးျဖစ္တယ္” လို႔ ေရးသားဖူးပါတယ္။
ဆရာသိန္းေဖျမင့္ဟာ ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း အမည္ခံ ဆရာလြန္း အတၳဳပၸတၱိ’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေလးစားအတုယူဖြယ္ စိတ္ဓာတ္အေၾကာင္း တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
ပထမ တင္ျပခ်င္တဲ့အရာကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ မာန္မာနေထာင္လႊားမႈမရွိတဲ့ စိတ္ထားျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အမွားကို ေထာက္ျပတဲ့အေပၚ တေလးတစား လက္ခံရဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားခဲ့သူကေတာ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိဟာ ကဗ်ာလကၤာ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ စသျဖင့္ အႏုပညာအမ်ဳိးအစားစံုေအာင္ ေလ့လာတတ္ကြၽမ္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက သူရိယသတင္းစာထဲမွာ မစၥတာေမာင္မႈိင္းနာမည္နဲ႔ေရးသားတဲ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္႐ႈျဖစ္ရာက ဆရာႀကီးကို မျမင္ဖူးဘဲ ၾကည္ညိဳခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးရဲ႕စာေတြကို မလြတ္တမ္း ဂ႐ုတစိုက္ဖတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ေဆာင္းပါးထဲက မဟာကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီးတစ္ပုဒ္မွာ အအုပ္အခံ ကာရန္လြဲေနတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ အဲဒါကိုေထာက္ျပတဲ့အေနနဲ႔ ‘တပည့္မ ေကသာဝတီ ေကလာသ’ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေဆာင္းပါး တစ္ေစာင္ ေရးၿပီးပို႔လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီကဗ်ာမွာ ပမာဒ ေလခ ျဖစ္ၿပီး ကာရန္ခြၽတ္ေခ်ာ္သြားခဲ့ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဝန္ခံခ်က္နဲ႔ အခုလိုေထာက္ျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေလးခ်ဳိးတစ္ပုဒ္ ေရးသားၿပီး အမွားျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔တကြ သူရိယမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးကို အရင္ကထက္ပိုၿပီး ၾကည္ညဳိေလးစားသြားရတယ္လို႔ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိက ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလို ဝန္ခံရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးက အထက္ေနရာတခုခုမွာ ေရာက္ေနသူေတြအေနနဲ႔ ရွိႏုိင္ခဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ တင္ျပခ်င္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ရာထူးမမက္ေမာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္လာတဲ့ ဆရာႀကီးကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာဆရာလုပ္ဖို႔ တကၠသိုလ္ရဲ႕အရာရွိႀကီးေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္ကေန အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ ပ်က္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ထိ မၾကာခဏဆိုသလို ပန္ၾကားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္အရာရွိေတြရဲ႕ ကြၽန္ျဖစ္မယ့္အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း အျမဲတမ္းျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုပဲ အဲဒီတုန္းက လူေတြသိပ္လိုခ်င္တဲ့ ‘အဂၢမဟာ ပ႑ိတ’ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ကိုယူဖို႔ ၂ ႀကိမ္ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာကိုလည္း ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅ဝ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ပါဝင္ျပန္ေတာ့ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈမွာ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ယူဖို႔ ဝိုင္းၿပီးပန္ၾကားေပမယ့္ နာယက အျဖစ္ အၾကံဉာဏ္ေပးသူအေနနဲ႔သာ ပါဝင္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အုပ္စုအကြဲအျပဲေတြေၾကာင့္ အမ်ားလက္ခံမယ့္ ဥကၠ႒ မရႏိုင္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးက တာဝန္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဥကၠ႒ ေနရာမွာရွိေပမယ့္ နာယက သေဘာပဲ ေနခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
လူဆိုတာ အတၱကိုအေျခခံထားတဲ့သတၱဝါမို႔ ရာထူးဂုဏ္သိန္ေတြကို မက္ေမာတတ္တဲ့စိတ္ ရွိတာက သဘာဝပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္အခါအလိုက္ ေနရာအလိုက္ ေတြးေတာဆင္ျခင္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ရရွိတဲ့ ရာထူးဟာ ကိုယ္နဲ႔အပ္စပ္ရဲ႕လား၊ ကိုယ့္အထက္အရာရွိကေရာ အရည္အခ်င္းရွိရဲ႕လား၊ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရလို အမ်ားက လက္မခံခ်င္တဲ့ အုပ္စိုးသူရဲ႕အက်ဳိးကို သယ္ပိုးရမယ့္လူ ျဖစ္သြားမလား စတဲ့အခ်က္ေတြက စဥ္းစားစရာအခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ျပတ္သားတဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ ဆုပ္ကိုင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီကေန႔ထိ အမ်ားကၾကည္ညဳိေလးစားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးအျဖစ္ ကမၸည္းအတင္ခံခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားရဲ႕အေၾကာင္းက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တည္း၊ စာတစ္အုပ္တည္းနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ။
၁၆၊ ၈၊ ၂ဝဝ၈
No comments:
Post a Comment