ေန႔ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ကားသြားလို႔ မရေတာ့ပါ။ လမ္းမေပၚမွာ “ကားမ်ား ဆက္သြားခြင့္မျပဳ” ဆိုတဲ့ စာတမ္းနဲ႔အတူ ေက်ာက္ခဲမ်ား စီတန္းခ်ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္သာ ထူးဆန္းေနတာ ျဖစ္တယ္။ ကားသြားမရလို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္ပ်က္ပံု မျပ။ ကားခေပးၿပီး ပလိုင္းေတြ နဖူး ခ်ိတ္သူခ်ိတ္၊ ထမ္းသူက ထမ္းၿပီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ပါတယ္။အမ်ားစုက မိန္းမေတြပါ။ ဒီၾကားမွာ က်ေနာ္က ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ပါသြားပါတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ မီးခိုးေငြ႔ ေတြတလူလူနဲ႔ မီးေလာင္ေျမအကြက္ေတြ ရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္ပါတယ္။ စစ္သား ၄-၅-၆ ေယာက္က လမ္းေပၚထြက္ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေဘးက ကမူေပၚမွာ ေသနတ္ေတြခ်ိန္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ စစ္သားတစုလည္း ျမင္ရတယ္။
ေစ်းသည္ေတြကို ေမးျမန္းေနတာက သာမန္ပဲ။ ဘာပါသလဲ? ဘယ္ႏွစ္ရက္ ၾကာမလဲ? ေလာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး မုန္႔ထုပ္ယူသူ ယူ၊ အရက္ပုလင္း ဆြဲသူက ဆြဲလုပ္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျပာရဲ။ မွ်ေတာ့ မွ်တပါရဲ႕။ ေစ်းသည္ေစ့ေအာင္ နည္းနည္းစီယူတာပါ။ ပါးစပ္ကလည္း “တဟဲဟဲ” နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးပါေသးတယ္။
က်ေနာ့္က်ေတာ့ ထူးျခားေနပါတယ္။ ပုဆိုးနဲ႔ ပင္နီတိုက္ပံုေလးနဲ႔ လြယ္အိတ္ကေလးတလံုးသာ ပါတာကလား။ ၃ ပြင့္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္က ျပံဳးၿပီး က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ...
“ညီေလးက ဘာလုပ္သြားမွာလဲ”
လို႔ ေမးပါတယ္။ (လာျပန္ၿပီ ‘ညီေလး’)
“က်ေနာ့္ညီတေယာက္ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး ဖားကန္႔ဘက္ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ ေက်ာင္းေနရေအာင္ ျပန္ေခၚဖို႔ လိုက္လာတာပါ”
လို႔ ေျပာရပါတယ္။ သူက လံုးဝ ယံုပံုမရ။
“ဘာလို႔ ညာခ်င္ရတာလဲကြာ။ ဗမာခ်င္းပဲဟာ။ မင္းေက်ာက္တူးသြားမလို႔ မဟုတ္လား။ ေက်ာက္ေအာင္ပါေစကြာ။ ေက်ာက္ေအာင္ရင္သာ အကိုတို႔ကို မေမ့ပါနဲ႔”
လို႔ ဗမာခ်င္း ေသြးစည္းေနလိုက္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေရာေယာင္ ေသြးေသာက္ တဟဲဟဲ ျပန္လုပ္လိုက္ရပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္ - ထိုအခ်ိန္ ၁၉၇၉ က ‘ေလာက္ပန္း’ ေဝါဟာရ ေခတ္မစားေသး)
ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခြင့္ရၾကပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္တာနဲ႔ ညည္းသံညဴသံေတြ ကခ်င္လိုေရာ၊ ဗမာလိုပါ ညံထြက္လာပါတယ္။ “အျမတ္ကေလးတာ့ ကုန္ပါၿပီ” ေျပာသူက ေျပာ။ “တေန႔က တိုက္ပြဲမွာ ဒီေကာင္ေတြ ဘာလို႔ပါမသြားသလဲ” ေမတၱာပို႔သူကပို႔ လုပ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္က ...
“တေန႔က ဒီေနရာ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကေသးတယ္၊ ဟုတ္လား?” လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ...
“ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြ ေသလိုက္ၾကတာ မနည္းဘူး။ ဒဏ္ရာရတဲ့လူေတြလည္း ကားနဲ႔သယ္ထုတ္လို႔ မႏိုင္ဘူး” လို႔ အလုအယက္ ေျပာၾကပါတယ္။
(အင္း … ဒီခရီးကလည္း မဆိုးဘူး။ ပထမဆံုး ပူပူေႏြးေႏြး စစ္ေျမျပင္ကို ေျခခ်ခြင့္ရလိုက္တာကိုး။ ေနာက္မွသိရတာက ဒီအခ်ိန္ ေပၚတာေတြ စဆြဲေနၿပီ။ ကံႀကီးလို႔ လြတ္လာတာ)
ဒီလိုနဲ႔ ကာမိုင္းၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီမွာပဲ လူအုပ္ထဲကထြက္ၿပီး ထမင္းစားပါတယ္။ စားၿပီးေတာ့ ေနာက္ ေစ်းသည္တအုပ္နဲ႔ လိုက္ရျပန္တယ္။ ေတာထဲမွာ စိုင္းဆိုင္ေမာင္းရဲ႕သီခ်င္းတပုဒ္ ကက္ဆက္တလံုးက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ထြက္လာတယ္။
ေႏြဦးရာသီ မတ္လနဲ႔ သူ႔သီခ်င္းကိုနားေထာင္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာ အရသာတမ်ဳိးပဲ။ ညေနေလာက္မွာ ထမင္းဆိုင္ရွိတဲ့ ရြာတရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီးခါရွိေသး ဓား ၂ လက္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ KIA ၄-၅ ေယာက္ ေသနတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ဝင္လာပါေလေရာ။ လူေစ့ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။
က်ေနာ္ ‘ဒိတ္’ခနဲ ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ လက္လြတ္မခံႏိုင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး တေယာက္ကို ...
“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔စခန္းကို လိုက္ပါရေစ” လို႔ ကမန္းကတမ္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူက အံ့ၾသသြားၿပီး ...
“ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ေန” လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment