“သူတို႔ေပးတဲ့ လုပ္ခက ၁၀၀ ပဲေလ။ ၂၀၀ ေပးတဲ့စက္႐ံုကို သြားလုပ္မွာပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ပါ့မယ္လို႔ ကတိလည္း ေပးမထားပါဘူး။ သူတို႔က ေစ်းေပါေပါနဲ႔ခိုင္းလို႔ရတဲ့ လူေတြပဲဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္ခိုင္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ လူဆိုတာ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ခ်မ္းသာရာခ်မ္းသာေၾကာင္းေတာ့ ရွာခ်င္ေဖြခ်င္တာပဲဟာ။ ငါကေတာ့ မျဖစ္မေနသြားမွာပဲ …”
အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ား ခင္ဗ်ား
တေလာကပဲ မဲေဆာက္မွာ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီကေတာ့ (ဝပ္ပါမစ္) လို႔ေခၚတဲ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ အသက္ဆက္ၾကပံုေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။
အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္နဲ႔ ဆက္စပ္ႏွီးႏြယ္ပတ္သက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေလးေတြကလည္း မ်ားေျမာင္လွတာ မဟုတ္လား။ ဘန္ေကာက္သြား ေတာလားေတြ၊ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ရွာပံုေတာ္ ခရီးရွည္လို ဇာတ္လမ္း တိုရွည္ေတြက ႐ိုးအီသြားလို႔လား မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ခုဇာတ္လမ္းကလည္း သံတူေၾကာင္းကဲြ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လိုပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။
ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ခရီးသြားလာခြင့္၊ အလုပ္ရွာေဖြခြင့္၊ ဝပ္ပါမစ္ရွိရင္ တရားဝင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရရွိတဲ့ ယာယီပတ္စပို႔လို႔ ေခၚေဝၚၾကတဲ့ ပတ္စပို႔အမ်ဳိးအစားတခုကို ထိုင္း-ျမန္မာႏွစ္ႏိုင္ငံ စာခၽြန္လက္မွတ္ေရးထိုး စီမံေဆာင္ရြက္္ခဲ့တာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က စတင္္ခဲ့တာပါ။ စာခၽြန္အဆင့္ဆိုေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြ၊ စာခ်ဳပ္စာတန္းေတြ မပါတဲ့ ႏွစ္ႏိုင္ငံ နားလည္မႈစာခၽြန္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။
ထိုႏွစ္ကာလအပိုင္းအျခားက ျမန္မာဘက္ျခမ္း ျမဝတီၿမိဳ႕နဲ႔ ထိုင္းဘက္ျခမ္း ရေနာင္းၿမိဳ႕တို႔မွာ ျမန္မာ အာဏာပိုင္ေတြက ႐ံုးခန္းေတြဖြင့္လွစ္ၿပီး ယာယီပတ္စပို႔ေတြ လုပ္ေပးေပမယ့္ လုပ္ၾကသူ၊ ကိုင္ေဆာင္ၾကသူ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု၊ သိုးေမႊးအလုပ္႐ံု၊ ငါးပုစြန္႐ံု၊ ငါးေသတၱာစက္႐ံု၊ ငါးဖမ္းပိုက္စက္႐ံု စတဲ့ စက္႐ံုႀကီးေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမား၊ အလုပ္သမ အားလံုးနီးပါး မလုပ္သေလာက္နီးပါးပါပဲ။
ကိုယ္ေရးရာဇဝင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းေတြ ျဖည့္စြက္္ တင္ျပရရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ၾကာၾကၿပီဆိုေတာ့ တရားမဝင္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္မႈနဲ႔ အေရးယူမွာလား၊ အခြန္အေကာက္ စည္းၾကပ္မွာလား၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာလား စတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေၾကာက္လန္႔ၾကလို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕ဆို မွတ္ပံုတင္ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း မရွိသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ သူတို႔စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေငြကုန္တာ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး အရစ္မခံႏိုင္တာ အဓိက ပါ။
ဒါေပမယ့္ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာကို ျပန္ေရာက္သူက နည္းၿပီး ထြက္ခြာလာသူေတြက ဂရပ္ဖစ္မ်ဥ္းဆဲြျပသလို ရာခိုင္ႏႈန္းေရာ ျမင့္တက္မႈေရာ ႏွစ္စဥ္ျမင့္မားေနတာကိုး။ ၂၀၀၉ - ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ နယ္စပ္တခါးေပါက္ေတြကေန ယာယီပတ္စပို႔နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၾကသူေတြဟာ ၃၀,၀၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအဆင္မေျပမႈ၊ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈေတြေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ျမဝတီ၊ ေကာ့ေသာင္းမွာ ယာယီပတ္စပို႔လုပ္ရင္ ျမန္မာေငြ ၃,၀၀၀ က်ပ္ က်ခံရမယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တန္းေပးရေတာ့ ဟိုဟာဒီဟာနဲ႔ ၁၅,၀၀၀ ေလာက္က်ပါတယ္။ ထိုင္းဘက္ကမ္း ရေနာင္းမွာ လုပ္ရင္ေတာ့ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ အတိအက်ပဲ ေပးၾကရပါတယ္။
ဒီလို ယာယီပတ္စပို႔နဲ႔ ဝပ္ပါမစ္ ကိုင္ေဆာင္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရင္းကပဲ မ႐ိုးသားတဲ့အလုပ္ရွင္ေတြက ယာယီ ပတ္စပို႔ေတြကို သိမ္းဆည္းထားတာ၊ အမည္ေတြ ေျပာင္း၊ တံဆိပ္အတုေတြ ထုထားတာ၊ ကုိယ့္ပတ္စပို႔ကို ျပင္ဖ်က္ၿပီး လူကုန္ကူးတာေတြအျပင္ တရားဝင္ေငြေပးသြင္းၿပီး ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဝပ္ပါမစ္ကိုပဲ မူရင္းကို အဓမၼ သိမ္းထားၿပီး မိတၱဴေကာ္ပီေပးထားတာ စတဲ့ ထိုင္းအလုပ္ရွင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအၾကား ျပႆနာေတြကလည္း ဂ်ာေအး သူ႔အေမ႐ိုက္လိုက္၊ မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္လိုက္ပါပဲ။
မႏွစ္က ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ လာအို နယ္စပ္က ခြန္ကယ္ ငါးဖမ္းပိုက္စက္႐ံုမွာ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ဆႏၵျပၾကရာမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အခ်က္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။
မဲေဆာက္-ျမဝတီ တံခါးေပါက္ေတြ ပိတ္ေနတာ ၃ လ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ခိုးလမ္းက သြားခ်ည္ ျပန္ခ်ည္ေတြရွိေပမယ့္ တရားဝင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ ကိစၥေတြကေတာ့ အဖုအထစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနဆဲပါပဲ။ မဲေဆာက္-ျမဝတီမွာ ယာယီပတ္စပို႔အသစ္ ေလွ်ာက္ထားခ်င္ၾကတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာပါ။
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ စစ္ေရးအေျခအေနေတြအရ ျမဝတီမွာ လုပ္ကိုင္ေပးမေပး မေသခ်ာ မေရရာတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔အတြက္ ပဲြစား ေအးဂ်င့္ေတြက တဆင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကေန ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ယာယီပတ္စပို႔ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထားဖို႔ ၾကံစည္လုပ္ေဆာင္ၾကတာပါ။
အလုပ္သမား ရာေက်ာ္ဆိုပါေတာ့။ သြားလာဖို႔ ကားေပၚအတက္မွာပဲ လက္ရွိလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္မ်ား အသင္းဝင္ အိုမီဂါအလုပ္႐ံု၊ တီေကအလုပ္႐ံု၊ ပက္စီ၊ ကြမ္တံု စတဲ့ အလုပ္႐ံုႀကီးေတြက ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ ထိုင္းရဲတပ္ဖဲြ႔က တားဆီး ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ စာရြက္စာတမ္းေတြကို စစ္ေဆးတဲ့အခါမွာေတာ့ အစစ္အမွန္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အေရးယူလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ ဟန္႔တားထားတာေပါ့လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
သူတို႔ေပးတဲ့ လုပ္ခက ၁၀၀ ပဲေလ။ ၂၀၀ ေပးတဲ့စက္႐ံုကို သြားလုပ္မွာပဲ။ သူတို႔ဆီမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ပါ့မယ္လို႔ ကတိလည္း ေပးမထားပါဘူး။ သူတို႔က ေစ်းေပါေပါနဲ႔ခိုင္းလို႔ရတဲ့ လူေတြပဲဆိုၿပီး အႏိုင္က်င့္ခိုင္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ လူဆိုတာ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ခ်မ္းသာရာခ်မ္းသာေၾကာင္းေတာ့ ရွာခ်င္ေဖြခ်င္တာပဲဟာ။ ငါကေတာ့ မျဖစ္မေနသြားမွာပဲ။
ရဲစခန္းဝန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ အလုပ္သမေလးတသိုက္ထဲက ခြပ္စြာစြာ မိန္းမေလးတေယာက္ရဲ႕အသံပါ။
သူတို႔ကို ေခၚယူစစ္ေဆးေနတာ ၃ ရက္ရွိပါၿပီ။ ဒီညလည္း သူတုိ႔ျပန္တည္းခိုအိပ္စက္ရာမွကေတာ့ ျမန္မာသံဃာတခ်ဳိ႕ သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီး တေက်ာင္းပါ။ မနက္ဖန္ မိုးေသာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔အိပ္မက္ေတြ လန္းဆန္းဖူးပြင့္ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၉-၂-၂၀၁၁
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ - ေမာင္ေမာင္တင္
လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ (RFA) မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment