ရည္မွန္းခ်က္နီးရင္ ေသြးခ်င္းနီးတာပဲ (လူထုစိန္ဝင္း)

"အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံသား ေခ်ေဂြဗားရားဟာ က်ဴးဘားလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲအတြက္ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ လက္တြဲတိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လက္တြဲတုိက္ခိုက္ရင္း က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္းတူရင္ လူမ်ဳိးတူမွ မဟုတ္ဘူး၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေသြးစည္းႏိုင္တယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးႏိုင္တယ္။ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ..."

ဟိုတေလာက ဂ်ပန္ငလ်င္ႀကီးနဲ႔ ဆူနာမီ ဒီလိႈင္းႀကီး ၾကံဳေတြ႔ခိုက္မွာ ဂ်ပန္ေရာက္ ျမန္မာေတြခ်င္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီၾကပံုမ်ားကို ၾကားရၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူမိတဲ့ အေၾကာင္း ေရးခဲ့တယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ မေလးရွားျပန္ လူငယ္တေယာက္ ေရးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ စာမူေတြကို အမွာစာေရးဖို႔ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာေတြခ်င္း အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးနီးၾကပံုအေၾကာင္းေတြ ေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ရတယ္။

ေသြးမနီးပါဘဲနဲ႔ ေသြးစည္းၾက

အဲဒီအေၾကာင္းႏွစ္ခုက ဆက္စပ္ၿပီး ေသြးစည္းမႈနဲ႔ ေသြးနီးမႈ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ေတြးျဖစ္သြားတယ္။ လူမ်ဳိးခ်င္းတူလို႔ ဘာသာအယူဝါဒခ်င္းတူလို႔ ေသြးစည္းၾကတာမ်ဳိး ရွိသလို၊ လူမ်ဳိးေတြ၊ ဘာသာေတြ မတူေပမယ့္လည္း အေတြးအေခၚ အယူအဆခ်င္း တူညီလို႔ ေသြးမနီးပါဘဲနဲ႔ ေသြးစည္းၾကတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ္နဲ႔လူမ်ဳိးခ်င္း ဘာသာခ်င္း တူပါလ်က္နဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဘယ္လိုမွ ေသြးစည္းလို႔ မရႏိုင္တာမ်ဳိးရွိသလို၊ လူမ်ဳိးဘာသာ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားေနပါလ်က္နဲ႔ ေဆြလိုမ်ဳိးလို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္တယ္။

အေၾကာင္းရင္းကို သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆခ်င္း ထပ္တူနီးပါး တူညီၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အေသြးအေရာင္ တူညီတဲ့ ငွက္ေတြခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႔ေနၾကတယ္။ (Birds of the Same Feather flock together) ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။

ဆရာလုပ္ခဲ့လို႔

ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့ေလေတာ့ ကိုယ္က သားလို၊ သမီးလို သေဘာထားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ့သလို ကိုယ့္ကို အေဖတို႔၊ အေဖႀကီးတို႔ ေခၚတဲ့ တပည့္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြၾကားမွာေတာ့ ဒီကိစၥဟာ သိပ္ထူးဆန္းလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမားကို မိဘနဲ႔ တတန္းတည္း ထားေလ့ရွိၾကတာကိုး။

ထူးဆန္းတဲ့ အက်ဳိးေပးဘဝ အက်ဳိးေပးကပဲ ထူးဆန္းလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသူ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚတဲ့သူ၊ အေဖလို သေဘာထား ဆက္ဆံသူ ေလး၊ ငါးေယာက္ထက္မနည္း ရွိခဲ့တယ္။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိး လူငယ္ သတင္းေထာက္ေလးတေယာက္က ဆရာလိုတမ်ဳိး၊ အေဖလိုတမ်ဳိး ေလးစားခ်စ္ခင္ၿပီး အျမဲမျပတ္ ဆက္သြယ္ေနေလ့ရွိသလို၊ လူမႈေရးနဲ႔ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္မေလးတေယာက္ဆိုရင္လည္း သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး လုပ္႐ံုတင္မက၊ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ ရင္ဖြင့္စရာေတြ ရွိရင္လည္း မကြယ္မဝွက္ ရင္ဖြင့္ေလ့ရွိတယ္။

ငိုစရာရွိရင္လည္း ငိုျပတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေနေရာက္ေန ေျခာက္လတႀကိမ္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာ ေတြ႔တယ္။ တခါတေလ ႏွစ္လ၊ သံုးလ တခါ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ပါပါ လို႔ ေခၚပါရေစလို႔ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အျမဲတမ္းေခၚတယ္။ စာေရးရင္၊ အီးေမးလ္ပို႔ရင္လည္း ပါပါလို႔ပဲ ေရးတယ္။

မေတြ႔ဖူးဘဲနဲ႔

ျမန္မာျပည္မွာ ႏႇစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသူတေယာက္ဆိုရင္ အေဖတေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္သလိုကို ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ အခု သူ႔ႏုိင္ငံျပန္သြားေတာ့လည္း အျမဲမျပတ္ အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး က်န္းမာေရးကို ေမးျမန္းတယ္။ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္မႇန္သမွ် ပို႔ေပးရွာတယ္။ သမီးတေယာက္လိုကို စိတ္ထဲမွာ မွတ္ယူထားခဲ့တယ္။

အခုေျပာခဲ့သူအားလံုးက လူခ်င္းေတြ႔ဆံု ရင္းႏွီးခဲ့ၾကလို႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္သြားၾကတာ။ အခုတေယာက္က်ေတာ့ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သတင္းၾကားနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်စ္ခ်င္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မွာ မဟာဘြဲ႔တခုအတြက္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီက သူက သိသြားခဲ့တာပါ။

ကာတြန္းဆရာမ

သူကလည္း ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မွာ မဟာဘြဲ႔လာတက္တဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသူ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ အေတာ္အသင့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကာတြန္းဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက သတင္းၾကားနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခြင့္ေတာင္း႐ံုမက ျမန္မာလို ေဖေဖ လို႔ ေရးတာပါ သင္ယူၿပီး သူ႔လက္ေရးနဲ႔ ေဖေဖ ဆိုၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ (သူ႔လက္ေရး နမူနာနဲ႔ သူ႔ကာတြန္းလက္ရာကို အကဲခတ္ႏိုင္ေအာင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္)။

သူက ကာတြန္းဆြဲ႐ံုတင္မက ကဗ်ာေလးေတြလည္း ေရးပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔ ကာတြန္း လက္ရာေလးေတြလည္း ပို႔ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ သူ ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ လာျဖစ္ေအာင္လာၿပီး ေတြ႔မယ္လို႔လည္းကတိေပးထားပါတယ္။

အေသြးအေရာင္တူတဲ့ငွက္

မျမင္ဖူး၊ မေတြ႔ဖူးဘဲနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္သလား။ လူမ်ဳိးဘာသာမတူ ကြဲျပားျခားနားပါလ်က္နဲ႔ ေသြးသားရင္းခ်ာလို သေဘာထားတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလား။ အမ်ားစုကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။

ေလာကြတ္အေနနဲ႔ ေျပာတာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆၾကမႇာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာကြတ္အေနနဲ႔ ေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွအေရးပါ အရာေရာက္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ဟန္လုပ္ၿပီး ေျပာေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ တဦးနဲ႔တဦး အျပန္အလွန္ အက်ဳိးေမွ်ာ္ကိုးစရာလည္း ဘာမွရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈမ်ဳိး ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ယံုတယ္။ အေသြးအေရာင္တူတဲ့ ငွက္ေတြခ်င္း အုပ္ဖြဲ႔ေနေလ့ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းေပါ့။

ရည္မွန္းခ်က္တူရင္

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္း တူညီၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့ ေသြးမနီးေပမယ့္ ေသြးစည္းႏိုင္ၾကတဲ့ သေဘာလို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ ဒီေသြးစည္းမႈက ကြၽမ္းဝင္ရင္းႏွီးမႈနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈတို႔ ေပၚထြန္းလာတာ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီကတဆင့္ သံေယာဇဥ္တို႔၊ တြယ္တာမႈတို႔ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံသား ေခ်ေဂြဗားရားဟာ က်ဴးဘားလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲအတြက္ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ လက္တြဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လက္တြဲတုိက္ခိုက္ရင္း က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္းတူရင္ လူမ်ဳိးတူမွ မဟုတ္ဘူး၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေသြးစည္းႏိုင္တယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးႏိုင္တယ္။ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။

ဓမၼတာပဲ

ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဂ႐ုစိုက္ခ်င္မွ စိုက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ငလ်င္ႀကီးလို အျဖစ္ဆိုးႀကီး ၾကံဳၾကရတဲ့အခါက်ေတာ့ အားလံုးဟာ ဘဝတူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘဝတူေတြျဖစ္ေတာ့ အလိုလိုေနရင္း ေသြးစည္းသြားၾကတယ္ေလ။

ဘဝခ်င္းတူရင္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္းတူရင္၊ ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္းတူရင္ အားလံုးဟာ အေရးႀကီးတဲ့အခါမွာ အလိုလိုေနရင္း ေသြးနီးသြားၾကတာဟာ ဓမၼတာပါပဲ။

Photo : Bird.com

http://www.news-eleven.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။