က်ေနာ့္ကို ရဲေဘာ္ထြန္းလွေအာင္က အေရွ႕ေျမာက္ေရာက္ႏိုင္မယ့္ လမ္းေပါက္ကို ေျပာပါတယ္။ ေရလမ္းက ထြက္မလား။ ေလေၾကာင္းက ျပန္မလား။ က်ေနာ့္ဆႏၵကိုလည္း ေမးပါတယ္။ ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္တာမို႔ ေလေၾကာင္းကပဲျပန္မယ္လို႔ အေျဖေပးလိုက္မိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ေတြေလဆိပ္မွာ ကုလားတန္ျမစ္က ဝင္လာမယ့္ ေရယာဥ္ေတြကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာက ေသခ်ာေနပါၿပီ။သူက ခြဲမႉး ေမာင္ထြန္းစိန္ကိုေခၚၿပီး က်ေနာ့္ကို စစ္ေတြၿမိဳ႕ေပၚ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးဖို႔ တာဝန္ေပးပါတယ္။ မွာစရာရွိတာ မွာပါတယ္။ ေမာင္ထြန္းစိန္ဟာ ထိုအခ်ိန္က ရခိုင္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ နာမည္ရေနသည့္ ခြဲမႉးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ညေနေစာင္းမွာ ရဲေဘာ္ထြန္းလွေအာင္နဲ႔ မိသားစုကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေမာင္ထြန္းစိန္ ဦးစီးသည့္ တပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ခရီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာတရြာမွာ အိပ္ရတယ္။ ေနာက္ေန႔ ခရီးဆက္ထြက္။ တခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ရန္သူ႔စခန္းမ်ား ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ကြင္းေရွာင္၊ ညအေမွာင္ကို အသံုးခ်ၿပီး တခ်ဳိ႕စခန္းကို ကပ္ျဖတ္ၾကရပါတယ္။ အႏွစ္အစိတ္ေလာက္ရွိၿပီမို႔ အေသးစိတ္မ်ား မမွတ္မိေတာ့ပါ။
မွတ္မိတာက က်ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ ျမစ္လက္တက္တခုေဘးမွာ စခန္းခ်ေနၾကပါတယ္။ ညေနေစာင္းေလာက္ရွိေတာ့ ရြာသား ၂ ေယာက္ ေလွတစီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကမ္း ကပ္လာပါတယ္။ သူတို႔ဆီကသိရတဲ့သတင္းတခုက ဒီနားပတ္လည္ ရြာေတြမွာပါ ဝမ္းေရာဂါေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ စစ္ေတြကို အဆက္မျပတ္ လူနာေတြ ပို႔ေနရေၾကာင္းသတင္း၊ ေမာင္ထြန္းစိန္က …
“အေျခအေနေတြကေတာ့ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးပဲ၊ ခင္ဗ်ား သြားလို႔ျဖစ္ပါ့မလား”
လို႔ ေမးပါတယ္။
က်ေနာ္က …
“အဲဒါ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ထဲ ေရာလိုက္သြား႐ံုပဲ”
လုိ႔ ယတိျပတ္ အေျဖေပးလိုက္ေတာ့ သူ သေဘာက်သြားတယ္။
“သတိေတာ့ထားဗ်ာ။ အရဲလည္း သိပ္မကိုးနဲ႔”
လုိ႔ေျပာၿပီး ေငြတထပ္ ထုတ္ေပးပါတယ္။
“က်ပ္ ၁ဝဝဝ။ ေရလဲၾကည့္ဦး” ဆိုလို႔ ေရတြက္လက္ခံလိုက္ပါတယ္။
အားလံုးနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေလွေပၚ က်ေနာ္ တက္လိုက္ပါတယ္။
ဘယ္ေနရာ၊ ဘာရြာဆိုတာလည္း က်ေနာ္ မသိ။ စစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ေဝးမွန္းလည္း မသိ။ ေလွေပၚမွာတင္လာတဲ့ ေကာက္႐ိုးပံုေပၚ လွဲအိပ္ရင္း လိုက္ပါလာမိတယ္။ တညလံုး ေလွာ္ခတ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္က ေလွလည္း မေလွာ္တတ္။ ေရေၾကာင္းလည္း နားမလည္။ ၾကယ္ေရာင္လက္လက္ေအာက္မွာ ဘာမွလည္းမျမင္ဆိုေတာ့ နက္ျဖန္ ဆိပ္ကမ္းမွာ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အႏၲရာယ္ကိုပဲေတြးၿပီး အိပ္လိုက္လာခဲ့တယ္။ မိုးသက္ႏွင္းေတြက ရႊဲေနေအာင္က်ေနလို႔ ပုဆိုးတထပ္ လႊမ္းၿပီး ေကာက္႐ိုးပါးပါး ဖံုးထားလိုက္မိပါတယ္။
သမိုင္းမွာ အဲမြန္ဒယာဆိုတဲ့ မြန္သူရဲေကာင္းတေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာတပ္ေတြ ဝိုင္းထားတဲ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ကို သူဘယ္လို ဝင္ခဲ့ထြက္ခဲ့သလဲ။ ဘုရားသိၾကားမလို႔ ဒီဇာတ္လမ္းကို (မဆလ) တပ္သားေတြ မဖတ္ဖူးၾကပါေစနဲ႔။ ဖတ္ဖူးရင္လည္း ေမ့ေနၾကပါေစလို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
လူေနအိမ္ေျခမရွိတဲ့ေနရာေတြက ျဖတ္စီးလာတဲ့ ကုလားတန္ျမစ္လက္တက္ကေလးက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရယ္ပါ။ ေဘးတဖက္တခ်က္က တိရစၦာန္ေတြရဲ႕လႈပ္ရွားသံေတြ ၾကားမိတယ္။ ေလွေပၚကိုမ်ား ခုန္ခ်လိုက္ေလမလားလို႔ တခ်က္တခ်က္ စိုးရိမ္လိုက္မိပါေသးတယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ စစ္ေတြၿမိဳ႕ကို လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ ေရျပင္ႀကီးကလည္း က်ယ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္က ရြာသား ၂ ေယာက္ကို ဆိပ္ကမ္းမွာ ဘာလာလုပ္တဲ့ေလွလဲလို႔ ေမးရင္ ဝမ္းေရာဂါရလာတဲ့ လူမမာကို ေဆး႐ံုလာပို႔တာေျပာဖို႔ မွာပါတယ္။ (က်ေနာ္ စကားေျပာရရင္ ဗမာမွန္း သိသြားေတာ့မွာပါ။)
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment