လူႀကီးသူမမ်ားရဲ႕ ဆံုးမစကား (လူထုစိန္ဝင္း)

အခုတေလာ စာေရးဖို႔ စားပြဲမွာသြားထိုင္တိုင္း ေဒၚေဒၚ့(လူထုအေမမာ)ကို ေျပးၿပီးသတိရေနမိတယ္။ ေဒၚေဒၚ့အသံကိုလည္း နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ ေဒၚေဒၚက အသက္ႀကီးလာေလေလ သံေယာဇဥ္ႀကီးေလျဖစ္ၿပီး သူ႔ဆီကို ေန႔စဥ္လိုလို ဖုန္းဆက္ေစခ်င္တယ္။

ဆရာေတြကိုသာလြမ္း

ဖုန္းေျပာရင္ ေမာမွာစိုးလို႔ တခါတေလ အေမ့ေကာင္းၿပီး မဆက္ဘဲေနလိုက္ရင္ သူက ေကာက္ဆက္ေတာ့တာ။ ဆက္တဲ့အခါတိုင္းလည္း "စာေရးတဲ့အခါ သတိထားေရး၊ ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ေရးေပမယ့္ ေဝဒနာျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဘာအေၾကာင္းေရးေရး သူတပါး နားခံသာေအာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေရး" လို႔ အျမဲဆံုးမေလ့ရွိတယ္။


အသက္ႀကီးလာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ပိုႀကီးလာတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုဆံုးမမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က သက္ႀကီးတန္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆံုးမတာ ခံခ်င္ေသးတယ္။ ဦးႀကီး(ေရႊဥေဒါင္း)၊ ဦးေလး(လူထုဦးလွ)နဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔ကို လြမ္းလိုက္သတိရလုိက္တာ။

က်ားၿမီးဆြဲရမွာထက္ေၾကာက္

ဦးႀကီးေရႊဥေဒါင္းက စာေရးတဲ့အခါ အဆြဲအငင္အသတ္ေတြ တိုနန္႔နန္႔နဲ႔ မပီမသျဖစ္ေနရင္ အျမဲတမ္း ဆူေလ့ေငါက္ေလ့ ရွိတယ္။ သူ႔စာလည္း လုိက္ေရးရေသး၊ ေန႔တုိင္း အေငါက္အငမ္းလည္း ခံရေသးဆိုေတာ့ ငယ္စဥ္ကဆိုရင္ သူ႔အနားသြားရမွာ က်ားၿမီးဆြဲရမွာထက္ေတာင္ ေၾကာက္ေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း အျမဲတမ္းလို သတိရေနမိတယ္။

ဦးေလးလွကေတာ့ ဦးႀကီးနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ဘက္။ ေအာက္သားျဖစ္ေပမယ့္ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္၊ အမူအက်င့္အားလံုး မႏၲေလးသားေတြထက္ေတာင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တယ္။ သားသမီးေတြနဲ႔ တပည့္သားေျမးေတြကိုေတာင္ ဆူတယ္ေငါက္တယ္ မရွိဘူး။ "မင္းသားေတြ၊ မင္းတူေတြကို ၾကည့္ေျပာဦး" ဆိုတဲ့စကားဟာ ဦးေလး အလြန္ဆံုး ေျပာတဲ့စကားပဲ။

ရင့္သီးၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားမသံုး

စာေရးတဲ့အခါမွာလည္း ဦးေလးက သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းတာပဲ။ စကားလံုးရင့္ရင့္သီးသီးဘယ္ေတာ့မွမသံုးဘူး။ မဂၤလာမရွိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ သတင္းစာထဲမွာ မပါေစရဘူး။ 'မိုးေခါင္လို႔ လယ္သမားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတယ္' လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာေတြက ေရးလုိက္မိရင္ ဦးေလးက ဒုကၡဆိုတဲ့စကားအစား အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနၾကတယ္ လို႔ ျပင္ေပးလုိက္တယ္။

မုဒိမ္းက်င့္ ဆိုတဲ့ စကားလည္း ဦးေလးက သိပ္စက္ဆုပ္တယ္။ လူထုသတင္းစာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးေစရဘူး။ အဲဒီလိုသတင္းမ်ဳိးလည္း ဘယ္ေတာ့မွမထည့္ဘူး။ ဆက္စပ္အေၾကာင္းရွိလို႔ မတတ္သာဘဲ ထည့္ရတဲ့အခါမ်ဳိး (ဥပမာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္က ရြာသူတဦးကို ခင္ပြန္းမရွိခိုက္ အႏိုင္က်င့္တဲ့သတင္းမ်ဳိး) မွာေတာင္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားလံုးကို မသံုးဘဲ မေတာ္မေလ်ာ္ျပဳသည္၊ အႏုိင္အထက္ျပဳသည္ ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ ေရးေစတယ္။

တည့္တည့္ႀကီးမွန္ေအာင္

ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းမ်ားရဲ႕ အဆံုးအမေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာျဖစ္ေပမယ့္ အခုထိမလိမၼာေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၿပီး ေဒါသျဖစ္ရတဲ့အခါေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ စာေရးတဲ့အခါ ေဒၚေဒၚဆံုးမသလို သူတပါး နားခံသာေအာင္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေရးမယ့္အစား ပိႆာေလးနဲ႔ နံေဘးပစ္သလို တည့္တည့္ႀကီး မွန္ေအာင္ ပစ္ထည့္ေလ့ရွိေတာ့ အနာေပၚတုတ္က်ခံရသူေတြ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။

NGO ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ လုပ္စားေနၾကသူေတြအေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေရးေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက အဲဒီလိုလုပ္စားေနၾကသူေတြ တီကိုဆားနဲ႔ တြန္႔သလို ထြန္႔ထြန္႔လူးျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

အတင္းအဖ်င္း မီဒီယာလုပ္သူေတြ၊ ေၾကာ္ျငာေဆာင္းပါးေရး စီးပြားရွာသူေတြ၊ ဖြင့္ပြဲမွန္သမွ်လည္တက္ၿပီး လက္ေဆာင္ယူသူေတြ၊ ကံစမ္းမဲႏိႈက္ေပးတာနဲ႔ အခမ္းအနားမိန္႔ခြန္းေႁခြေပးတာကိုပဲ တကယ့္ စာနယ္ဇင္းအလုပ္ႀကီး ထင္ေနသူေတြအေၾကာင္းေတြေရးေတာ့ အဲဒီလိုလုပ္စားေနသူေတြက မလိုတမာနဲ႔ ေအာက္ကလိအာ စကားေတြ၊ မၾကားတၾကား ျပန္ေျပာၾကတယ္။

ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္

"ကိုယ္ေရးေနလို႔လည္း ဘာမွေျပာင္းလဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေအးေအးသာေနပါေတာ့။ စာေတြေရးမယ့္အစား ဖတ္ခ်င္တာေတြသာ ဖတ္ေနစမ္းပါ" ဇနီးသည္ရွိစဥ္က မၾကာခဏ အဲဒီလိုေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စိုးရိမ္တာကိုး။

ဒါေပမယ့္ ေသမလိုျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့ကိုယ္က က်န္ရစ္ၿပီး အၾကာႀကီးေနရလိမ့္ဦးမယ္ထင္ထားတဲ့ သူက ကြယ္လြန္သြားရွာတယ္။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ဘာမွေသခ်ာေရရာတာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ၊ ရာထူးအာဏာေတြ၊ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာျခင္းေတြ၊ ခ်ီးမြမ္းကဲ့ရဲ႕ဆိုတာေတြ အားလံုး ေရပြက္ပမာ တသက္လ်ာတည္း' ဆိုသလို ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါလား။

ဘာလုပ္ရမွာလဲ

အလိမၼာဖက္ၿပီး ေလာကီသားတိုင္း လိုခ်င္မက္ေမာတဲ့အရာေတြ စုေဆာင္းေနလို႔ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ။ ျပင္သစ္က နာမည္ေက်ာ္ စားဖိုမွဴးႀကီးကိုယ္တုိင္ လာခ်က္ေကြၽးလည္း ပန္းကန္တဝက္ထက္ပိုၿပီး မစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက မာသာထရီဇာကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ႐ိုးလ္႐ြိဳက္စ္ကားႀကီးမ်ဳိး လက္ေဆာင္ လာေပးလည္း အိမ္ေပၚက အိမ္ေအာက္ေတာင္ မဆင္းႏိုင္ေတာ့တာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။

ဒီေခတ္ ၿမိဳ႕သားလူလည္ေတြလို ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ေဒၚလာရွာတာမ်ား ဘာခက္လို႔လဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ လူတကာကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ေျခေထာက္လိုက္ဖက္ေနရတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ေသရာပါသြားတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ က်န္ရစ္တဲ့ ကိုယ့္သားသမီးေတြလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္လက္ညႇိဳးထိုးခံရၿပီး လူေတာမတိုးတဲ့ဘဝ မေရာက္ေစခ်င္ပါဘူး။

ေဒါသမခ်ဳပ္ႏိုင္ေသး

လူႀကီးသူမမ်ား အဆံုးအမေၾကာင့္ လူက်င့္ဝတ္ကို ခါးဝတ္ပုဆိုးလိုမျမဲႏိုင္ေပမယ့္ အေတာ္အသင့္ေတာ့ ဆင္ျခင္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတခါ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ ထြက္လာတတ္တဲ့ေဒါသကိုေတာ့ ခုထိ မခ်ဳပ္ထိန္းႏုိင္ေသးဘူး။

အထူးသျဖင့္ ေၾကာင္ျဖဴတာ မည္းတာက အေရးမႀကီးဘူး ႂကြက္မိဖို႔သာလိုရင္းပဲ ဆိုတဲ့ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ လူစားမ်ဳိးေတြနဲ႔ အိုဘားမားလို ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္မူ ဘာတခုမွမရွိဘဲ ေပၚျပဴလာျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး လူတိုင္းကို မ်က္ႏွာခ်ဳိလိုက္ေသြးေနတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ျမင္တိုင္းေဒါသက ေခါင္းျပဴျပဴလာေလ့ရွိတယ္။

အာဖဂန္နစၥတန္က မူလတန္းေက်ာင္းကေလးေပၚဗံုးၾကဲခ်လို႔ ကေလးေတြ အတံုးအ႐ံုးေသၾကရတဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေဒါသက ေထာင္းကနဲ ထြက္လာတယ္။ ကမၻာႀကီးတခုလံုးကို ကယ္တင္ေနတဲ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးမ်ားသဖြယ္ အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး လိမ္ညာေနတာေတြ ၾကားရတဲ့အခါမွာလည္း နားကေလာၿပီး ေဒါသက ဝုန္းကနဲ ထလာတတ္တယ္။

ကြၽဲပါးေစာင္းတီး

ဒါေပမယ့္ ထြက္လာတဲ့ေဒါသကို ခြၽန္းအုပ္ၿပီး လူယဥ္ေက်းစကား ေျပာပါ ေရးပါတယ္။ ခက္တာက ေကာင္းဘြိဳင္ေတြက လူႀကီးလူေကာင္းစကား နားမလည္တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ေရးေရး 'ကြၽဲပါးေစာင္းတီး' ဆိုသလို ေျပာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူရမယ့္ ကိန္းဆိုက္ေနေတာ့တယ္။

လိမၼာခ်င္ေပမယ့္

ေရးလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားက နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ရတယ္။ လူလိမၼာမျဖစ္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အားမရျဖစ္မိတယ္။ အသက္ ၇၀ တန္းေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္ပါၿပီ။

သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီေကာက္ေၾကာင္း - မင္းေက်ာ္ခိုင္

http://www.news-eleven.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။