လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သတင္းသမား (လူထုစိန္ဝင္း)

"သတင္းစာသမားဆိုတာက ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ စာေရးဆရာလို တိုင္းသိ၊ ျပည္သိ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ အခန္႔မသင့္ရင္ တရားစြဲခံရ၊ ေထာင္က်ခံရ ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ ဒါေတာင္ သတင္းအလုပ္တခါလုပ္မိရင္ တျခားဘယ္အလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ..."

မၾကားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီတို႔၊ ေရြးေကာက္ပြဲတို႔ ဆိုတဲ့ အသံေတြ ခုတေလာ ျပန္ၾကားလာရေတာ့ ေရွးေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္း သတိရ လြတ္ဆြတ္မိတယ္။ အဖ်ားအနားေလးေလာက္သာ သိမီလုိက္တဲ့ ေရွးေခတ္ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္လည္ေတြးမိတယ္။

စေမာေပး သတင္းေထာက္

ေရွးေခတ္ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္က သီျခားအေဆာက္အအံုရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ အတြင္းဝန္႐ံုး (အခုေခတ္အေခၚ ဝန္ႀကီးမ်ား႐ံုး) ႀကီးအတြင္းက အေဆာက္အံုတခုကို လႊတ္ေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝး က်င္းပခ်ိန္ေတြမွာ သတင္းေထာက္ေတြ ဝင္ေရာက္ၿပီး သတင္းယူခြင့္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ ကုလား သတင္းစာမ်ဳိးစံု စုစုေပါင္းမွ အစိတ္ သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိၾကတာဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ မရွိၾကပါဘူး။

တ႐ုတ္သတင္းစာနဲ႔ ကုလားသတင္းစာေတြက သတင္းေထာက္ မ်ားမ်ားစားထားေလ့မရွိဘဲ ျမန္မာသတင္းစာတိုက္ေတြက သတင္းေထာက္ေတြကိုပဲ လစဥ္ ‘Small Pay’ ေခၚတဲ့ လစာေလး အနည္းငယ္ေပးၿပီး သတင္းရယူၾကတာျဖစ္ေတာ့ ပါလီမန္သတင္းေထာက္ သိပ္မမ်ားပါဘူး။

တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ

လူသိပ္မမ်ားေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စစ္တာ ေဆးတာလည္း မရွိပါဘူး။ အားလံုးက မ်က္ႏွာသိေတြျဖစ္ေနေတာ့ အလြယ္တကူ ဝင္ႏိုင္ ထြက္ႏိုင္တယ္။ ပါလီမန္အတြင္းဝန္ေတြနဲ႔ ဝန္ႀကီးေတြအခန္းလည္း တံခါးမရွိ၊ ဓားမရွိ ဝင္ထြက္သြားလာေနၾကတာပါပဲ။

အဲဒီေခတ္က အသံဖမ္းစက္တို႔ ဘာတို႔မရွိေသးေတာ့ ပါလီမန္ထဲ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုတာေတြ၊ အမတ္ေတြက ေမးသမွ် ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးေတြက ရွင္းလင္းေျဖၾကားတာေတြကို လက္နဲ႔ပဲလိုက္ၿပီး ေရးၾက မွတ္ၾကရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က ပါလီမန္ သတင္းေထာက္တို႔၊ တရား႐ံုးသတင္းေထာက္တို႔ဆိုရင္ လက္ေရးတိုတတ္ၾကရတယ္ဆိုေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ သတင္းေထာက္ေတြထဲမွာေတာ့ လက္ေရးတိုတတ္သူ ေတာ္ေတာ္ရွားသြားပါၿပီ။

ျပည့္ျပည့္စံုစံုေဖာ္ျပ

လက္ေရးတိုမတတ္ၾကေပမယ့္ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုတာေတြနဲ႔ အေမးအေျဖေတြကို အားလံုးေလာက္နီးပါးရေအာင္ လုိက္ေရးႏိုင္၊ မွတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးသားေဖာ္ျပၾကတယ္။

တခါတေလ ေမးတာ ေျဖတာေတြကို အတိအက် ျပန္လည္ေရးသား ေဖာ္ျပၾကတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္က အေမးအေျဖေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေစာင္ဖတ္ၾကတယ္။ မဲဆႏၵရွင္မ်ားအတြက္ ကိုယ္ တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ အမတ္က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘာေတြေျပာၿပီး ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာ သိရလို႔ ေက်နပ္ၾကတယ္။ စကားထဲက ဇာတိျပဆိုတဲ့အတိုင္း ေမးတဲ့အမတ္နဲ႔ ေျဖၾကားတဲ့ဝန္ႀကီးေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း အတိမ္အနက္ကိုလည္း မွန္းဆလို႔ရတယ္။

တိုက္႐ိုက္ထုတ္လႊင့္မႈ

တည္ျမဲ သန္႔ရွင္း ဆိုၿပီး ကြဲၾကတဲ့အခါ တည္ျမဲက ဦးႏု ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ကို အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္သြင္းၿပီး ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးက စိတ္ဝင္စားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကရတဲ့ အေရးႀကီးကိစၥႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမန္မာ့အသံက ထူးထူးျခားျခား လႊတ္ေတာ္ထဲက တိုက္႐ိုက္အသံလႊင့္ေပးတယ္။

အဲဒီေခတ္က တုိင္းေဘာလံုးပြဲေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား ေဘာလံုးအသင္းေတြ လာကစားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာပဲ ေရဒီယိုက တိုက္႐ိုက္အသံလႊင္ေပးတာ ရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲက တိုက္ၾကခိုက္ၾကတဲ့ အသံေတြ၊ ေထ့ၾကေငါ့ၾက၊ ရိၾက ကလိၾကတဲ့အသံေတြကို တိုက္႐ိုက္နားေထာင္ရတာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသလုိ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ခုေခတ္လို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသာရွိရင္ ပိုၿပီး ရယ္စရာေကာင္းလိမ့္မယ္။ လူေတြကေတာ့ အစီအစဥ္ အစအဆံုး ေရဒီယိုနားက မခြာႏိုင္ၾကဘူး။

အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြနဲ႔

သန္႔ရွင္း တည္ျမဲ ကြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရက က်င္းပေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့လည္း မဲေရတြက္ၾကတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမႀကီးေပၚက တညလံုး အႏိုင္အ႐ံႈးစာရင္းေတြကို တိုက္႐ိုက္ လႊင့္ေပးေနေတာ့ တႏိုင္ငံလံုး မအိပ္ဘဲ ေစာင့္နားေထာင္ရင္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အားေပးၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအေရွ႕နဲ႔ ဆူးေလပန္းျခံႀကီးတခုလံုး အျပည့္။ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့လူအုပ္ႀကီးကလည္း တညလံုး မျပန္ၾကဘူး။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းသံေတြလည္း ဆူညံေနတယ္။ ေပ်ာ္စရာ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။

ဖတ္ဖတ္ေမာၾကရ

သတင္းေထာက္ေတြဆိုတာလည္း ဖတ္ဖတ္ေမာေနၾကရတယ္။ အႏိုင္အ႐ံႈးစာရင္းကို တေယာက္တလွည့္ တိုက္အေရာက္ ျပန္ပို႔ၾကရတယ္။ ခုေခတ္လို လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာ မေျပာနဲ႔ လိုင္းဖုန္းေတာင္ ေဖာေဖာသီသီ မရွိေသးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ပဲ ေျပးၾကလႊားၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဆိုင္ကယ္နဲ႔၊ တခ်ဳိ႕က ဂ်စ္ကားနဲ႔။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔။ ေျပးရ၊ လႊားရ၊ ေမာၾကရေပမယ့္ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ ျပည္သူလူထုသိခ်င္တာေတြကို ခ်က္ခ်င္းသိေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ၾကတာကိုး။

ပရဟိတစိတ္ရွိမွ

သတင္းစာသမားဆိုတာက ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ စာေရးဆရာလို တိုင္းသိ၊ ျပည္သိ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ အခန္႔မသင့္ရင္ တရားစြဲခံရ၊ ေထာင္က်ခံရ ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ ဒါေတာင္ သတင္းအလုပ္တခါလုပ္မိရင္ တျခားဘယ္အလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သတင္းမွ သတင္းျဖစ္ေနေအာက္ကို ‘စြဲ’ တတ္တာ။

အမ်ားျပည္သူရဲ႕ဆႏၵကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒါေလာက္ ‘စြဲ’ ေနၾကတာလို႔ ထင္တယ္။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ရြက္တဲ့ ပရဟိတစိတ္မ်ဳိး မရွိရင္ သတင္းသမားလုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

တာဝန္ေက် မေက် သိၾကရမယ္

မၾကာမီ လႊတ္ေတာ္ေတြ စတင္ အသက္ဝင္ေတာ့မွာျဖစ္ေတာ့ သတင္းသမားေတြလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာၾကေတာ့မယ္။ မဲေပးခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူမ်ားအတြက္လည္း မိမိတို႔ မဲေပးေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တာဝန္ေက် မေက်ဆိုတာ သတင္းမီဒီယာေတြကတဆင့္ သိႏိုင္ၾကေတာ့မယ္။

မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူေတြက သူတို႔ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ သတင္းမီဒီယာေတြက တဆင့္ အျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး လုိအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ေမးခြန္းေတြထုတ္ေနၾကမွာ ျဖစ္လို႔ပဲ။

ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၾက

ပါတီစံု ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းမွာ သတင္းမီဒီယာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္လာသလို ပိုလည္း တာဝန္ ႀကီးမားလာတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ သတင္းသမားပီသသူေတြ မ်ားမ်ားရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္။ လူငယ္ေတြ က်င့္ဝတ္ပိုင္းနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းကို အထူးအေလးထား ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။

လူငယ္ေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း သတင္းအလုပ္ကို တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိးေဆာင္ အလုပ္တခုအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး သတင္းသမားက်င့္ဝတ္ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၾကပါလို႔ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။

True News ဂ်ာနယ္ (ဇန္နဝါရီ ၂၁ ရက္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္)