မတားပါဘူး စဥ္းစားဖို႔ ေျပာတာပါ (လူထုစိန္ဝင္း)

အခုတေလာ လာသမွ်လူတိုင္း တခုတည္းေသာ ေမးခြန္းကိုပဲ ေမးေလ့ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတခ်ဳိ႕က ပါတီ ရန္ပံုေငြရဖို႔အတြက္ ကုမၸဏီေထာင္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ထင္ျမင္ယူဆသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္တယ္။

ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးတာ

ဒီလို ေမးမလာၾကခင္ကတည္းက ဒီကိစၥကို အထပ္ထပ္အခါခါ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေျပာသူမ်ားရဲ႕ စကားေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ရတယ္။ အားလံုးက ပါတီ ရန္ပံုေငြအတြက္ ကုမၸဏီေထာင္ၿပီး လမ္းေဖာက္၊ တံတားေဆာက္တဲ့ ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးေတြ လုပ္မယ္။ ေရလုပ္ငန္း လုပ္မယ္။ အိတ္စပို႔ အင္ပို႔ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္မယ္ စသျဖင့္ သန္ရာသန္ရာေတြ စိတ္ကူးထားၾကတယ္။

ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းမွာက ဘယ္သူမဆို ကိုယ္စိတ္သန္ရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရွိတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက စီးပြားေရး လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ဘာမွေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးၾကတာပဲဆိုတဲ့စကား အရွိသားမဟုတ္လား။

ကိုယ့္မွာလည္း ေခါင္းတလံုးရွိလို႔

သူတို႔သေဘာနဲ႔သူတို႔ လုပ္တာကို ဘာမွမေျပာလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မွာလည္း ေခါင္းတလံုးရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားေတြးေတာတာေတာ့ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေရွးတုန္းက လႊတ္ေတာ္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ေရွးက လႊတ္ေတာ္ဘတ္ဂ်က္ အစည္းအေဝးေတြမွာ ဝန္ႀကီးေတြက သူတို႔ဌာနအတြက္ တႏွစ္တာ ရသံုး ခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းေတြကို လႊတ္ေတာ္မွာတင္ျပၿပီး အသံုးစရိတ္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ အတုိက္အခံ အမတ္ေတြက ထၿပီး၊ ဒါေလာက္ေတာင္းတာ မ်ားတယ္။ ဒါေလာက္ မေပးသင့္ဘူး။ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ေလွ်ာ့ခ်ျဖတ္ေတာက္ သင့္ပါတယ္လို႔ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။

ေန႔ေရာညပါ အႀကိတ္အနယ္

ကန္႔ကြက္ခ်က္ေတြကို သက္ဆိုင္ရာဝန္ႀကီးက အက်ဳိးအေၾကာင္းနဲ႔ထပ္ၿပီး ရွင္းျပရတယ္။ ကန္႔ကြက္သူက မေက်နပ္ရင္ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ၾကရတယ္။ ဝန္ႀကီးဌာနတခုစီရဲ႕ အသံုးစရိတ္ ေတာင္းခံခ်က္တိုင္းကို ဒီလိုပဲ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘတ္ဂ်က္ အစည္းအေဝးေတြဟာ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာတတ္တယ္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ က်င့္သံုးတဲ့ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဒီလိုပဲလုပ္ၾကရတယ္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံႀကီးတိုင္းရဲ႕ လႊတ္ေတာ္ေတြဟာ တႏွစ္ပတ္လံုး ႐ံုးထိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံ့အေရး၊ ကမၻာ့အေရးေတြကို ေဆာင္ရြက္ၾကရတယ္။ တခါတရံ ဘတ္ဂ်က္ အစည္းအေဝးေတြဟာ ေလးငါးရက္ ဆက္တိုက္ ေန႔ေရာညပါ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးၾကရတာမ်ဳိးေတြေတာင္ ရွိတတ္တယ္။

ဥပမာ ေျပာၾကည့္တာ

ျမန္မာျပည္က ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္း တဖက္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မႈ (conflict of interests) ဆိုတာေတြ ေပၚေပါက္မလာႏိုင္ဘူးလား ဆိုတဲ့ အေတြး ေပၚလာတယ္။ ဒီအလုပ္မ်ဳိးေတြက ဝန္ႀကီးဌာနေတြဆီက ကန္ထ႐ိုက္ယူၿပီး လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ အဲဒီ ဝန္ႀကီးဌာနေတြက ဘတ္ဂ်က္တင္သြင္းၿပီး အသံုးစရိတ္ ေတာင္းခံတဲ့အခါမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အေနနဲ႔ဆိုရင္ အသံုးစရိတ္ ေလွ်ာ့ခ်ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ အဆိုတင္သြင္းရမွာ ျဖစ္တယ္။

ထိပ္တိုက္တိုးေလ့ရွိ

ဒါေပမယ့္ တဖက္က စီးပြားေရးအပိုင္းကို တာဝန္ယူထားသူေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ ဆက္ဆံေရး ေခ်ာေမြ႔ေစခ်င္တယ္။ မကန္႔ကြက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲ။ ပါတီ အက်ဳိးစီးပြားကို ဦးစားေပးမွာလား။ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အစိုးရ အသံုးစရိတ္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ် ျဖတ္ေတာက္ဖုိ႔ လုပ္မွာလား။

ဒီလို ႀကီးမားတဲ့ ႏုိင္ငံ့အေရးကိစၥႀကီးေတြ ဆိုတာထား။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္း လုပ္ငန္း အေသးစားေလးေတြမွာေတာင္ ဒီလို အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မႈေတြက ထိပ္တိုက္တိုးေလ့ရွိတယ္။

ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ႔က မွန္ရင္ မွန္တယ္။ မွားရင္ မွားတယ္။ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္။ မေကာင္းရင္ မေကာင္းဘူး။ အမွန္အတိုင္း ေရးခ်င္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကားတကားကို ေဝဖန္သူက မေကာင္းဘူးလို႔ ေရးရင္၊ ေရးတဲ့အတုိင္းပဲ ထည့္ခ်င္တယ္။ ေဆးဝါးအတုေတြ ေပၚေနရင္ အတုေတြ ေပၚေနတယ္လို႔ ေရးခ်င္တယ္။

ပိုက္ဆံရဖို႔ အကြက္ပဲေခ်ာင္းေန

ေၾကာ္ျငာဌာနနဲ႔ မားကက္တင္းသမားေတြကေတာ့ ေၾကာ္ျငာရွင္ေတြ ၿငိဳျငင္သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ မေကာင္းတာေတြ မထည့္ေစခ်င္ဘူး။ ပိုက္ဆံေပးေနတဲ့ ေၾကာ္ျငာရွင္ စီးပြားေရးသမားေတြ သေဘာေတြ႔၊ မေနာေခြ႔ေစမယ့္ စာမ်ဳိးေတြပဲ ထည့္ေစခ်င္တယ္။

ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္း အဖံုးလုပ္တာကအစ အယ္ဒီတာေတြက ပန္းခ်ီသ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ သံုးခ်င္တယ္။ ေၾကာ္ျငာနဲ႔ မားကက္တင္းသမားေတြကေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးပံုေတြပဲ သံုးေစခ်င္တယ္။ ပိုက္ဆံထုတ္တဲ့ ထုတ္ေဝသူ ကိုယ္တိုင္က အယ္ဒီတာလုပ္ရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ သူက ထုတ္ေဝသူ သူေဌးေနရာမွာပဲ ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အယ္ဒီတာေတြ ေန႔စဥ္ စိတ္ညစ္ေနရၿပီသာ မွတ္။

ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနတာပဲ

တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေရြးေကာက္ခံေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ သူတုိ႔ပိုင္ဆိုင္သမွ် စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္ ေၾကညာထားရတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာေတာင္မွ မသမာမႈေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ သက္တမ္းျပည့္ေအာင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အေတာ္ရွားတယ္။ အ႐ႈပ္ေတာ္ပံု တမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ရာထူးက တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ႏုတ္ထြက္သြားရသူေတြ မ်ားတယ္။

တခ်ဳိ႕ဆို တႏွစ္ေတာင္ မခံလိုက္ၾကဘူး။ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုး ကုမၸဏီႀကီးေတြက သူေဌးႀကီးေတြအားလံုးလည္း အာဏာရ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေငြေၾကးမသမာမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေထာင္ခ်ခံရသူေတြခ်ည္းပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာလည္း ကင္းတယ္ မရွိပါဘူး။ သတင္းစာေတြမွာ ေန႔စဥ္လိုလို ဖတ္ေနရတယ္။

စိန္နဲ႔ သံပရာ

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးဆုိတာက တုိင္းျပည္တျပည္မွာ အေရးႀကီးဆံုး နယ္ပယ္ႏွစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္နယ္နဲ႔ကိုယ္ တသီးတျခားစီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရတယ္။ ဒီႏွစ္ခုကို မေရာေထြးသင့္ဘူး။ ေရာေထြးလိုက္ရင္ ႏွစ္ဖက္လံုး အက်ဳိးမရွိဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုး ပ်က္စီးသြားတတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီနယ္ပယ္ႏွစ္ခုဟာ စိန္နဲ႔ သံပရာလိုပဲ ဓာတ္မတည့္ၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။ တခုခ်င္းအေနနဲ႔ အသံုးဝင္တယ္။ တန္ဖိုးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခုေရာလိုက္ရင္ေတာ့ အဆိပ္ျဖစ္သြားတယ္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာက ႏိုင္ငံအတြက္၊ အမ်ားအတြက္ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားငဲ့ကြက္လို႔ လံုးလံုး မျဖစ္ဘူး။ လိုအပ္လာရင္ အသက္ကိုေတာင္ စြန္႔တဲ့အခါစြန္႔ၿပီး လုပ္ရေလ့ရွိတယ္။ ပရဟိတသေဘာ သက္သက္ ျဖစ္တယ္။

တန္ဖိုးနဲ႔ မူ

စီးပြားေရးကေတာ့ သဘာဝကိုက အျမတ္ရေအာင္ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ အ႐ံႈးခံ အနစ္နာခံၿပီး လုပ္႐ိုး ထံုးစံမရွိဘူး။ လုပ္ရင္လုပ္တဲ့သူဟာ စီးပြားေရးသမားေကာင္းလို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ စီးပြားေရးသမားလို႔ သတ္မွတ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားက မူနဲ႔ဝါဒကိုကိုင္ၿပီး လုပ္ရတယ္။ မူကို တန္ဖိုးထားတယ္။ "Value of the principle" ကို အျမဲ ဆုပ္ကိုင္တယ္။

စီးပြားေရးသမားက အျမတ္ရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဘာမဆို အေလွ်ာ့အတင္း အေပးအယူ လုပ္ႏုိင္တယ္။ သူက "principle" မူထက္ "value" တန္ဖိုးကိုသာ ၾကည့္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔မွာ "principle of the value" တန္ဖိုး အတြက္ မူဆိုတာပဲ ရွိတယ္။ မူအတြက္ တန္ဖိုးဆိုတာ မရွိဘူး။ နားမလည္ဘူး။ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။

အျမတ္ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္

စီးပြားေရးသမားက ကုမၸဏီအတြက္ ရွယ္ယာရွင္ေတြအတြက္ အျမတ္မ်ားမ်ား ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ အျမဲစဥ္းစားရတယ္။ အျမတ္ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ရတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားကေတာ့ ျပည္သူလူထု သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိဖို႔အတြက္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ က်ဆင္းေရးနဲ႔ အခြန္အတုတ္ေတြ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ရတယ္။

အခြန္အတုတ္ေတြ ေလ်ာ့က်ေစဖို႔အတြက္ အစိုးရ အသံုးစရိတ္ေတြ ေလ်ာ့က်ဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဝန္ႀကီးဌာနေတြက တင္ျပေတာင္းခံတဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြထဲက တက်ပ္ ျဖတ္ေတာက္ေရး အဆို ႏွစ္က်ပ္ ျဖတ္ေတာက္ေရး အဆိုေတြ တင္ၾကတယ္။ ေတာင္းတဲ့ထဲက ေငြတရာမွာ တက်ပ္ႏႈန္း၊ ႏွစ္က်ပ္ႏႈန္း ျဖတ္ပါဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။

မတားပါဘူး

စီးပြားေရးရဲ႕သဘာဝက အစိုးရက အသံုးစရိတ္ မ်ားမ်ားသံုးေလ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္မႈ ပမာဏမ်ားေလျဖစ္ၿပီး ကန္ထ႐ိုက္ မ်ားမ်ားရ၊ ပစၥည္းမ်ားမ်ား ေရာင္းခ်ရတဲ့အတြက္ သေဘာက် အားေပးေထာက္ခံရတယ္။ မ်ားမ်ားသံုးေအာင္ ႏိႈးေဆာ္ တိုက္တြန္းရတယ္။

တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက ကုမၸဏီေထာင္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီ 'conflict of interests' အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မႈ ျပႆနာကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ၾကမွာလဲ။ ကုမၸဏီအျမတ္ရဖို႔ လုပ္မွာလား။ ျပည္သူလူထု သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေအာင္ လုပ္မွာလား။ အစိုးရက အခြန္အတုတ္ေတြ မ်ားမ်ားေကာက္ၿပီး လုပ္ငန္းေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းမွာလား။ အခြန္အတုတ္ေတြ ေလွ်ာ့ေကာက္ၿပီး လုပ္ငန္းနည္းနည္းပဲ လုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမွာလား။

ဒီအခ်က္ေတြကို စီးပြားေရးလုပ္မယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီလမ္းခရီးမွာ လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ မတားပါဘူး။ စဥ္းစားဖို႔ ေျပာတာပါ။

http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။