"ျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတိုင္း ၾကားတာကို ၾကားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့အတိုင္း တိတိက်က်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရးျပၾကရတယ္။ လူမုန္းခံရမွာစိုးလို႔ မေရးဘဲ မေနရဘူး။ အႏၲရာယ္ျပဳမွာ ေၾကာက္လို႔ ဖံုးကြယ္မထားရဘူး။ ဒါမွ သတင္းသမား တာဝန္ေက်မယ္။ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ခိုင္းလို႔ လုပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေၾကာက္ရင္ အစကတည္းက ဝင္မလာနဲ႔။ အားနာတတ္ရင္လည္း သတင္းသမား မလုပ္နဲ႔ ... "ႏွစ္သစ္တခုကူးေျပာင္းေတာ့ အသက္လည္း တႏွစ္ ႀကီးသြားတယ္။ လူႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူအို ျဖစ္သြားၿပီ။ မအိုခင္က နာခဲ့ၿပီးသားဆိုေတာ့ သိပ္သိသိသာသာႀကီးေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားတာ မရွိဘူး။ ႐ုပ္ပိုင္းေရာ၊ စိတ္ပိုင္းေရာ ဆိုပါေတာ့။
မသိမသာေျပာင္း
စာေရးအားလည္း က်မသြားဘူး။ ပံုမွန္ေရးေနက် ႏႈန္းအတိုင္း တေန႔ ႏွစ္ပုဒ္ မွန္မွန္ေရးျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ရက္ေတြဆိုရင္ သံုးပုဒ္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားတယ္။ သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲတာ မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ မသိမသာ ေျပာင္းလဲတာေလး တခ်ဳိ႕ေတာ့ရွိတာ သတိထားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာက နည္းနည္း ေျပာင္းလာတယ္။ အသက္က စကားေျပာတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕။
စိတ္က အရင္ကေလာက္ မျမန္ေတာ့ဘူး။ ေႏွးလာတယ္။ အေတြးလည္းေႏွးၿပီး တံု႔ျပန္ႏႈန္းလည္း ေႏွးတယ္။ အရင္က ဝမ္းသာစရာရိရင္ ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာသြားသလို ဝမ္းနည္းစရာရွိရင္လည္း ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ေဒါသျဖစ္စရာ ေတြ႔ရင္လည္း ႐ႈးခနဲ ဒိုင္းခနဲ ခ်က္ခ်င္း မီးပြင့္ထြက္မတတ္ ေဒါသႀကီးေတာ့တာပဲ။ အခုေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ကိစၥေလာက္ဆို သိပ္မတုန္လႈပ္ေတာ့ဘူး။ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး နကမၼတိ သေဘာထားလိုက္ႏုိင္တယ္။
လူ႔သဘာဝပဲ
မ်က္စိထဲ အျမင္မေတာ္ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ ျဖစ္တာေတြေတြ႔လည္း ဒါေတြဟာ လူ႔သဘာဝပဲ။ ေနာက္က်ေတာ့ တမ်ဳိးေျပာင္းသြားၾကမွာပါလို႔ သေဘာထားလုိက္ႏုိင္တယ္။ မၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားေနရတဲ့အခါလည္း ေမာရင္ သူတို႔ ရပ္သြားၾကမွာပဲဆိုၿပီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္ႏုိင္တယ္။
အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ လုပ္ေနသူေတြကို ေတြ႔ရ၊ ျမင္ရမႇသာ ဝင္ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒီေခတ္မွာက ဒီလိုလူစားမ်ဳိးေတြကလည္း အမ်ားသားဆိုေတာ့ ခဏခဏ ဝင္ေျပာျဖစ္ေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ားအတြက္၊ အမ်ားအတြက္လို႔ ပါးစပ္က အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ေအာ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ကြယ္က ကိုယ္က်ဳိးရွာေနတဲ့ လူမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ ခဏခဏ ေျပာေနရတာ ျဖစ္တယ္။
စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ နားမ်က္စိ
က်န္းမာေရးကလည္း ႏံုခ်ာလာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စာကေလးဖတ္ၿပီး ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ ေနရာတကာ ဝင္ပါ၊ ဝင္ေျပာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္က အဲဒီလို လုပ္လို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ စာနယ္ဇင္း အလုပ္ဆိုတာက စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားရဲ႕ နားမ်က္စိအျဖစ္ လုပ္ရကိုင္ရတာ ျဖစ္ေလေတာ့ မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္ျပဳေနလို႔ မရဘူး။
'သတင္းစာသမားဆိုတာ ျပည္ႀကီးပခံုး၊ ျပည္ႀကီးလက္႐ံုး ျဖစ္တယ္' ဆိုတဲ့ ေရွးဆရာမ်ားရဲ႕ အဆံုးအမအတိုင္း ထမ္းစရာရွိတဲ့ဝန္ကို ထမ္း၊ တိုက္စရာရွိတဲ့ ရန္ကိုတိုက္မွ တာဝန္ေက်မွာ ျဖစ္ေလေတာ့ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္၊ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္၊ မေသမခ်င္း လုပ္ေနရဦးမွာပဲ။
လူလိမၼာေတြမ်ား
မလုပ္၊ မ႐ႈပ္၊ မျပဳတ္ဆိုတဲ့ 'မသံုးလံုး' ေခတ္ထဲမွာ လူမ်ဳိးဆက္တဆက္ သက္တမ္းမက ေနခဲ့ၾကရေလေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္မႇာ လူလိမၼာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ''ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြား အလကား မေက်ာင္းဘူး'' ဆိုၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာလႊဲေနေလ့ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ''အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္တယ္'' ဆိုတဲ့စကားကို လက္သံုးထားၿပီး သီလကို ပစ္ပယ္ထားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ပါးစပ္က ဘုရားဘုရားနဲ႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး လက္ကေတာ့ ကားရား၊ ကားရားနဲ႔ ရသမွ် သိမ္းၾကံဳးယူေနတတ္ၾကတယ္။
ဖံုးကြယ္မထားရ
သတင္းအလုပ္ဆိုတာက လူေတြကို သတင္းေပးတဲ့အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ လူေတြ သိခ်င္တာ၊ သိသင့္သိထိုက္တာ မွန္သမွ်ကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ ေရးေပးၾကရတယ္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ မရဘူး။ ျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတိုင္း ၾကားတာကို ၾကားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့အတိုင္း တိတိက်က်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရးျပၾကရတယ္။ လူမုန္းခံရမွာစိုးလို႔ မေရးဘဲ မေနရဘူး။ အႏၲရာယ္ျပဳမႇာ ေၾကာက္လို႔ ဖံုးကြယ္မထားရဘူး။ ဒါမွ သတင္းသမား တာဝန္ေက်မယ္။ ဘယ္သူကမွ ႐ိုက္ခိုင္းလို႔ လုပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေၾကာက္ရင္ အစကတည္းက ဝင္မလာနဲ႔။ အားနာတတ္ရင္လည္း သတင္းသမား မလုပ္နဲ႔။
ဘယ္ေလာက္ပဲဟန္႔ဟန္႔
သတင္းသမား အလုပ္ကို စံုေရမက္ေရ ရွိလြန္းလို႔ လုပ္လာခဲ့တာ ရာစုတဝက္ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ မေသမခ်င္း လုပ္ေနဦးမွာပဲ။ ဇရာနဲ႔ ဗ်ာဓိက ဘယ္ေလာက္ပဲဟန္႔ဟန္႔ သတင္းအလုပ္ လုပ္သမွ်ေတာ့ ျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတိုင္း၊ ၾကားတာကို ၾကားတဲ့အတိုင္း၊ ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ေရးေနဦးမွာပဲ။ ဒါတင္မက အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကားမေတာ္တာ မွန္သမွ်ကိုလည္း ေတြ႔တိုင္းေတြ႔တုိင္း ေထာက္ျပေနရမွာပဲ။ အနာေပၚတုတ္က်လို႔ နာတဲ့သူေတြရႇိလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သတင္းသမား အလုပ္ကိုေတာ့ တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဝယ္ဖတ္တာ သိခ်င္လို႔
အျမင္မေတာ္၊ အၾကားမေတာ္တာ ေတြ႔တုိင္း ေထာက္ျပေနလို႔ကေတာ့ ေမာ႐ံုသာရွိမယ္။ ကိုယ္က ဘာတတ္ႏိုင္တာမွတ္လို႔ ဆိုၿပီး ေျပာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သတင္းသမားရဲ႕အလုပ္က သတင္းေပးဖို႔ပဲ။ စာဖတ္ပရိသတ္က ပိုက္ဆံေပးၿပီး သတင္းစာ ဝယ္ဖတ္တာက မွန္ကန္တိက်တဲ့ သတင္းေတြ သိခ်င္လို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေပးႏုိင္ရင္ တာဝန္ေက်တယ္။ ျပဳျပင္တာ မျပဳျပင္တာက သတင္းစာသမားရဲ႕အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္ရာဆိုင္ရာ ကာယကံရွင္မ်ားရဲ႕ ကိစၥျဖစ္တယ္။ ျပင္တာ ေတြ႔ရင္ ျပင္တယ္လို႔ သတင္းသမားက ေရးမယ္။ မျပင္ရင္ မျပင္ဘူးလို႔ ေရးမယ္။ ဒါပဲ။
အားနာသလိုလို
အသက္ကလည္း ရလာ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးကလည္းျဖစ္ဆိုေတာ့ တခါတခါ အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကားမေတာ္တာ ေတြ႔တိုင္းေျပာရမွာ အားနာသလိုလုိ ျဖစ္မိတယ္။ အဲဒီအခါ သတင္းသမားရဲ႕ က်င့္ဝတ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးမိတာမ်ဳိးေတြ ရွိလာတယ္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္လံုးလံုး စြဲစြဲမက္မက္ လုပ္လာခဲ့တဲ့ သတင္းသမားအလုပ္ကိုပဲ တာဝန္ေက်ေအာင္ ဆက္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တသက္လံုး လုပ္လာခဲ့တဲ့အလုပ္ကို ေသခါနီးမွ ေရေရာလိုက္မယ္ဆိုရင္ တသက္လံုး လုပ္ခဲ့သမွ် အလကား ျဖစ္သြားေတာ့မွာေပါ့။ ကိုယ့္မွာ 'သိကၡာ' ဆိုတာ တခုကလြဲၿပီး ဘာမ်ားရွိလို႔လဲ။ ဒီတခုတည္းရွိတဲ့ သိကၡာကို စြန္႔ပယ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ဘာမ်ားက်န္ေတာ့မွာလဲ။
http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment