သာသနာေရးဌာနက ကားနဲ႔ ေထာင္ဝင္စာသြားေလွ်ာက္ရာက ကြၽန္းျပန္မ်ားထဲတြင္ ပထမဆံုး(ထင္သည္) အိမ္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ဖူးတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက ကားေမာင္းသူ ဦးေက်ာ္ၫြန္႔သားကို လိုက္ ‘ဂ်စ္’ တာရွိေပမယ့္ ျပႆနာမတက္ခဲ့ပါ။အခုလည္း ဒီရြာေက်ာင္းမွာ ေဒြးေလးမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘာမွမပူရပါ။ စားေရးေသာက္ေရး၊ လံုျခံဳေရး အာမခံခ်က္ရွိေပမယ့္ ဆက္စရာခရီးက ရွိေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ ဦးဇင္းေတြက အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ဆိုၿပီး သကၤန္းစည္းေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ သြားမွာက … ရန္ကုန္။
ကားတတန္ ရထားတတန္နဲ႔ထြက္လာခဲ့ရာ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ တကၠစီတစီးငွားၿပီး တိပိဋက ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးရဲ႕ ေက်ာင္းတိုက္ကို ေရာက္ပါတယ္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္သြားတာမို႔ ကပၸိယေတြက သံဃာစင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
သိကြၽမ္းထားသူ ကိုယ္ေတာ္က ေဒြးေလးရဲ႕တူျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေပးတယ္။ “ဂ႐ုစုိက္လိုက္ပါ” လုိ႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ေတာ္မူရင္း “သကၤန္းႀကီး ဖိုး႐ိုးဖားရားနဲ႔ ေတာထြက္ႀကီးနဲ႔တူတယ္။ ဘယ္ႏွဝါ ရၿပီလဲ” လို႔ ေမးျပန္တယ္။ ညာမေျပာလိုတာနဲ႔ “၃ ရက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။
“ေအး … ေအး အာ႐ုဏ္ဆြမ္း စားေခ်” လို႔ ခိုင္းပါတယ္။ ဝါကႏုေသးေတာ့ သံဃာ ရာခ်ီရွိတဲ့ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ နိမ့္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုရင္ႀကီးဝိုင္းမွာ ဝင္ဘုဥ္းေပးလိုက္ရပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းမွာ တလေက်ာ္ေလာက္ေနပါတယ္။ သံဃာစင္တက္ၿပီး ဆြမ္းမစားေတာ့ပါ။ တိုက္အုပ္ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသားဆိုေတာ့ အခန္းထဲမွာပဲ ဆြမ္းယူစားပါတယ္။ တိပိဋကဆရာ့ေက်ာင္းဆိုေတာ့ စည္ကားပါတယ္။ မင္းကြန္း တိပိဋက ဆရာေတာ္ကလည္း ဒီေက်ာင္းမွာ လာတည္းတာ ရွိတယ္။ သူ႔စာသင္တိုက္က သံဃာအပါး ၂ဝဝ ေက်ာ္ စာေမးပြဲလာေျဖရာမွာ ပါလာတာ ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ရြာ ဘႀကီးတေယာက္က သူ႔ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ လုပ္ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းကြန္းေရာက္စဥ္ ဆရာေတာ့္ဆီေခၚသြားၿပီး ေျမးအျဖစ္ မိတ္ဆက္ထားတာမို႔ ေရွာင္ေနမိတယ္။
နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းတိုက္တတိုက္ျဖစ္တာမို႔ လႉသူတန္းသူေတြက မ်ားတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေတြေပၚမွာ ဘယ္အလႉရွင္၊ ဘယ္ရက္၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘာေကြၽးမယ္ (အ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔လည္ဆြမ္း၊ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႔ဟင္းခါး) … ဆိုတဲ့ စာရင္းႀကီးက တလစာ ႏွစ္လစာ အျမဲျပည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ မဆလ ထိပ္သီးေတြ၊ ဝန္ႀကီး ေတြရဲ႕အိမ္ေတြက ကားေတြလႊတ္ၿပီး ဆြမ္းစား(မျပတ္) ပင့္ပါတယ္။ ခြဲတမ္းနဲ႔ ၅ ပါး၊ ၁ဝ ပါး စသည္ခြဲၿပီး ဆြမ္းစားၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာက္လွမ္းေရး အပါ လူဝင္လူထြက္မ်ားၿပီး ေက်ာမလံုျဖစ္လာမိတယ္။ သူတို႔က ဝတ္ခ်ရင္ေတာင္ ယားက်ိယားက်ိ ျဖစ္ေနမိတယ္။
ဆရာေတာ္ကလည္း ေန႔ခင္းေန႔လည္ က်ေနာ့္ကို အေခၚလႊတ္ၿပီး စကားစျမည္ေျပာပါတယ္။ ၃ ထပ္တိုက္ေပၚမွာ သူ႔ကို ဆက္ကပ္ထားတဲ့ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြ ဖူးေတြ႔ခြင့္ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သာေရး နာေရးကိစၥ၊ ျမင္းျခံမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားအေၾကာင္း၊ စာသင္တိုက္ေတြရဲ႕ဆြမ္းဝတ္ အေျခအေန၊ ေတာင္သူေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး … စံုေအာင္ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ၿမိဳ႕နဲ႔ခြာလာတာမၾကာေသးေတာ့ ဆရာေတာ္ ေက်နပ္ေအာင္ တင္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။
တရက္မွာ အျပင္ထြက္ၿပီး ရဲေဘာ္ေဟာင္းတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္ ေရွာင္ေနတယ္ဆိုတာ ဆရာ (ရာဂ်န္)ၾကားလို႔ ခင္ဗ်ားသတင္း စနည္းနာေနတယ္။ တနသၤာရီဘက္ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္တဲ့။ (လမ္းၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဝင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ဆီ က သတင္းေပါက္တာျဖစ္ႏိုင္) ဆရာ့ကို ဘာေျပာေပးရမလဲ ေမးပါတယ္။
က်ေနာ္က ဆရာ့ကို ဒုကၡမေပးခ်င္ေၾကာင္း ေျပာပါ။ တျခားလူေဟာင္းေတြနဲ႔လည္း ဆက္ဖို႔သေဘာထား မရွိ။ သံေယာဇဥ္နဲ႔ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါကုန္ႏိုင္တယ္။ သတင္းေတြ ေပါက္ၾကားကုန္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တေယာက္တည္း အတြက္ဆို ကိစၥမရွိ။ ေနာက္ထပ္ ၄/၅ ေယာက္အတြက္ပါ စဥ္းစားရမွာဆိုေတာ့ “စိတ္ခ်ရတဲ့ လူသစ္တေယာက္ ရွာမေပးႏိုင္ဘူးလား” လို႔ပဲ ေမးလိုက္ရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment