ဒီသတင္းေတြကို မႏၱေလးဘက္ ကုန္ဝယ္လိုက္ေနတဲ့ ေဒြးေလးပဲ သယ္သယ္လာတာ ျဖစ္တယ္။ သူကလည္း သားလက္ထက္၊ တူလက္ထက္ အေတြ႔ၾကံဳေတြက မ်ားၿပီ။ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီး ျမင္ၿပီးသား။က်ေနာ္ကေတာ့ အေဖက တဖက္၊ ျမင္းျခံအစုကို ေဖာ္ခ်င္မွေဖာ္မွာပါလို႔ ဆႏၵစြဲနဲ႔ တြက္ခ်က္ေနတာက တခ်က္ေၾကာင့္ တံု႔ဆိုင္းေနမိတယ္။ သူ တကယ္ခ်စ္တာကလည္း သားျဖစ္သူ က်ေနာ့္ကိုပါ။ လုပ္ကိုင္ေကြၽးေနတဲ့ သမီးႀကီးကို က်ေနာ့္ေလာက္ မခ်စ္ …။
အဲဒီညကို က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အနာမွေသြးေတြ တေပါက္ခ်င္း ေထြးခံထဲက်ေနတယ္။ “ေတာက္ ေတာက္” နဲ႔ ထံု႔ပိုင္း ထံု႔ပိုင္းအသံေတြေၾကာင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္အိပ္ရာက လန္႔ႏိုးလာခဲ့တယ္။ မွန္အိမ္မီးဇာကို ျမႇင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖရယ္ေလ ေမွာက္လွ်က္အေနအထားနဲ႔ ၿငိမ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ သားကိုမႏိႈးရက္လို႔ သူ႔ဘာသာ က်ိတ္ေျဖရွင္းေနတာပါ။
ေနာက္တေန႔မနက္ ေဒြးေလးက “မင္းစဥ္းစားၾကည့္၊ သူ႔ေရွ႕မွာ မင္းကိုဖမ္းတာေတြ႔ရင္ တခါတည္း အသက္ထြက္ သြားမွာပဲ” တဲ့့။ လက္ေတြ႔က်ပါေပ့။
အေဖ့ကို ေျပာရေတာ့တယ္။ “က်ေနာ္ လြိဳင္ေကာ္သြားၿပီး ဆရာပင့္ေခ်ဦးမယ္” ေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ေဆြးေႏြးထားၿပီးသား။ “ေဖာ္ၿပီဆိုရင္ က်ေနာ့္ဆီ ဦးတည္လာမွာပဲ။ က်ေနာ္ ခရီးထြက္ေနတယ္ဆိုရင္ ျပန္အလာ ေစာင့္မယ္။ လိုက္ဖမ္းခ်င္ ဖမ္းမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔အခ်ိန္ရႏိုင္တယ္။ ရန္သူ စ,လႈပ္ရွားၿပီဆိုတာနဲ႔ ေရွာင္ၾကဖို႔ပဲ။ က်ေနာ္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိမယ္။ သိတာ နဲ႔ အခ်က္ေပးမယ္”
ဒီလိုစီစဥ္ခဲ့တာကလည္း ျမင္းျခံအစုကိုမေဖာ္ရင္ အေျခအေနမပ်က္ ဆက္အလုပ္ လုပ္ဖို႔ပါ။ အားလံုးကလည္း ပါတီ စိတ္ဓာတ္ ဘာဆိုတာ သိၿပီးသား … ။
သံေယာဇဥ္အေၾကာင္း ၾကားညႇပ္ေျပာပါရေစ။ လူတိုင္းမွာ ေယဘုယ်တူညီတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ သံေယာဇဥ္ ကုိယ္စီရွိၾကပါတယ္။ ျမင္းျခံမွာ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ၅ ေယာက္ လြတ္ပါတယ္။ မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ၃ ေယာက္ အဖမ္းခံရပါ တယ္။ က်ေနာ့္ သံေယာဇဥ္ကိုပဲ ေျပာပါ့မယ္။
အေဖ …
က်ေနာ္ ႏို႔စို႔အရြယ္ အေမ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ အေဖက သြားေလရာ သားကို ခ်ီပိုးသြားေလ့ရွိတယ္။ ယစ္ထုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာမို႔ အရက္ဝိုင္းေတြအထိ ေခၚပါတယ္။ အျမည္းစားရလို႔ က်ေနာ္ကလည္း လိုက္ပါတယ္။ ၄/၅ ႏွစ္ သားအထိပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဒြးေလးက ‘တုတ္’ ျပထားလို႔ မလိုက္ရဲေတာ့ပါ။ ဒါကို အေဖက မႀကိဳက္။ သားအဖကလည္း ခ်စ္လိုက္ၾကတာ အရက္ေစာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲနံနံ တအိပ္ရာတည္း အိပ္ၾကတာ။ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အထိပဲ။
အေဖ မူးမူးျပန္ေလ့ရွိတာကို ေဒြးေလးကေျပာမိရင္ “ငါ ၁၆ ႏွစ္သားကတည္းက ေသာက္လာတာ နင္မေျပာနဲ႔” လို႔ ပယ္ခ်ေလ့ရွိတယ္။ အသက္အားျဖင့္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့အကိုမို႔ ေဒြးေလးက ဆက္မေျပာရဲ။ က်ေနာ့္ကိုပဲ ဖိပါတယ္။ “အရက္သမား ႏွမပဲ အျဖစ္ခံမယ္၊ အရက္သမားအေဒၚလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အေခၚမခံဘူး။ လူပ်ဳိလူရြယ္မို႔ ကာလသားေရာဂါ ျဖစ္လာေတာင္ မေျပာဘူး ေဆးကုေပးမယ္” … တဲ့။
အေဖ အရက္ႀကိဳက္လိုက္ပံုမ်ားကေတာ့ က်ေနာ္ ေထာင္ကထြက္လာ ေတာ့လည္း ေသာက္ျမဲပဲ။ “မေသာက္နဲ႔ေတာ့ အေဖရာ”လို႔ ေျပာၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး သူ မေသာက္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အစားအေသာက္က ေလ်ာ့ေလ်ာ့လိုက္လာတယ္။ မၾကာခဏ ဖ်ားတာနာတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒြးေလး မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ “သူႀကိဳက္တာေလး လုပ္ပါေစကြာ” လို႔ က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မီးစိမ္းျပေပး လိုက္ရပါတယ္။
“ဒီေကာင္က ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္လာေတာ့ ရွက္လာတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ငါဆိုင္မွာပဲ သြားအိပ္ပါ့မယ္” လို႔ သူ႔ႏွမကို ေျပာၿပီး ေစ်းဘက္ ထြက္သြားပါတယ္။ ေန႔ခင္းမွာပဲ အိမ္မွာေနပါတယ္။ ခုေတာ့ သူလည္း ေနာက္ဆံုးခရီးကို လွမ္းေနရခ်ိန္ …။
က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတယ္။ အေဖနဲ႔ ေဒြးေလးက ေမာင္ႏွမအရင္းဆိုလို႔ သူတို႔ ၂ ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖိုးက အိမ္ေထာင္ဆံုးပါးတဲ့အခါ သမီးတေယာက္ထားခဲ့ၿပီး ေအာက္ျပည္ဘက္ လြင့္သြားတယ္။ ခရမ္းဘက္မွာ သူရင္းငွား ဝင္လုပ္တယ္။ သားႀကီး သမီးႀကီးေတြရွိတဲ့ လယ္ပိုင္ရွင္သမီး မုဆိုးမနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္။ ဒီ ဇနီးဆံုးျပန္ေတာ့ အေဖနဲ႔ ေဒြးေလးေခၚၿပီး အညာျပန္လာပါတယ္။
အေဖနဲ႔ ေဒြးေလးက အညာမွာပဲ အိမ္ေထာင္အသီးသီး က်တယ္။ ေဒြးေလး ခင္ပြန္းက ပုပၸားသား၊ ျမင္းျခံမွာ နာရီျပင္ဆိုင္ဖြင့္ တပည့္လက္သား ၃ ဦးနဲ႔ စီးပြားေရး ေကာင္းပါတယ္။ ေဒြးေလးက ၿမိဳ႕လိုက္ေနရပါတယ္။
အေဖက ေတာမွာပဲ ေတာင္သူ လုပ္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြ အထက္ဗမာျပည္ဘက္ တက္မလာခင္ က်ေနာ့္အေမ ဆံုးပါတယ္။ သားသမီးကို ေထာက္ထားၿပီး (လိုခ်င္သူေတြရွိေသာ္လည္း) အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳ၊ ေတာင္သူဆက္လုပ္ေပမယ့္ အေသာက္အစားအျပင္ တခ်ီတခ်ီ ေလာင္းကစားဖက္လာလို႔ ေဒြးေလးကပဲ လွမ္းေထာက္ပံ့ေနရပါတယ္။
ဂ်ပန္ေတြ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ဆီေရာက္လာေတာ့ နာရီလုပ္ငန္းနဲ႔ ေဒြးေလးတို႔က စီးပြားေရး ပိုေကာင္းလာပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းမႀကီးေပၚက ေဒြးေလးတို႔ဆိုင္မွာ ဂ်ပန္ေတြ စည္ကားလွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဒြးေလးခင္ပြန္းက ကမၻာစစ္ အေျခအေန တြက္ခ်က္မိၿပီး နာရီနဲ႔ နာရီပစၥည္းေတြ ႀကိဳဝယ္ယူ စုေဆာင္းထားတာမို႔ စီးပြားတက္တာ ျမန္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္ေတြ ျပန္ဝင္လာၿပီး မႏၱေလးကို ဗံုးစႀကဲေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ မေနဝံ့လို႔ ေဒြးေလးတို႔မိသားစု ရြာျပန္ေနပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေဒြးေလးခင္ပြန္း ဖ်ားနာၿပီး ရြာမွာပဲ ဆံုးပါတယ္။ အေဖက ေလွတစင္းနဲ႔ ဧရာဝတီျမစ္႐ိုးအတိုင္း ေအာက္ျပည္ စံုၿပီး အညာကုန္ ေရာင္း။ ေအာက္ကုန္ဝယ္လာကာ အတူေန ၂ အိမ္ေထာင္ကို လုပ္ေကြၽးပါတယ္။
တခ်ီမွာေတာ့ ကြၽဲညီေနာင္ (အဂၤလိပ္ေလယာဥ္ ၂ စီး) နဲ႔ဆံုမိကာ ဗံုးၾကဲစက္ေသနတ္နဲ႔ အပစ္ခံရလို႔ ေလွျမဳပ္ၿပီး လက္လြတ္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ေဒြးေလးက သူ႔အကိုကို စိတ္မခ်တာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အရင္းအႏွီး ထပ္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ရွိတာပဲ ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး စားေနပါတယ္။
ဂ်ပန္ေတြက နာရီပစၥည္းေတြကို ရြာအထိလိုက္ဝယ္လို႔ တဖက္တလမ္း ဝင္ေငြရွိခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚေန ဦးေလးရဲ႕ တပည့္ေတြကလည္း လိုတဲ့နာရီပစၥည္းေတြ လာဝယ္ပါတယ္။ ဗံုးခိုက်င္းထဲ ထည့္ထားတဲ့ နာရီပစၥည္း ေသတၱာေတြ ဗံုးတည့္တည့္က်မွ အေတာ္ေျပာင္သြားတာပါ။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ကစားစရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment