“အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ … ဒါေပမယ့္ ငတ္တာလည္း အေၾကာင္းတခုပဲ အဘရဲ႕။ သမီးလည္း ေမ်ာက္ကေလးေတြကုိ သနားတယ္ … ဒါ့ထက္မ်ားမ်ား ေကြၽးခ်င္တယ္။ ေမ်ာက္စာထဲမွာ ဒါ့ထက္မ်ားမ်ား ပုိထည့္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးက ေမ်ာက္စာထုပ္ေတာင္ ကုိယ့္ဖာသာ ထုပ္ႏုိင္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ား ထုပ္ေပးတဲ့ အထုပ္ေတြကုိယူၿပီး ျပန္ေရာင္းစားရတဲ့ဘဝပါ။ကုိယ့္ဖာသာ ေမ်ာက္စာထုပ္ႏုိင္ေအာင္ သမီး ေျမပဲ မ်ားမ်ား ဝယ္မထားႏုိင္ဘူး။ ေျပာင္းဖူးေစ့မ်ားမ်ား ပဲမ်ားမ်ား ဝယ္မထားႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေမ်ာက္ကေလးေတြကမွ ေျမပဲ စားရေသးတယ္ … သမီး ေျမပဲမစားရတာ ၾကာလွၿပီ အဘရယ္ … ေစ်းႏႈန္းေတြ ဘယ္ေလာက္တက္ေနတယ္ ဆုိတာ အဘတုိ႔အသိ … လူေတြ ဘယ္ေလာက္က်ပ္တည္းတည္းတယ္ဆုိတာ အဘတုိ႔အသိ … က်ပ္တည္းတဲ့ဘဝမွာ သမီးဆုိ အလယ္တန္းေအာင္ၿပီး စာေတာ္လ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ေမ်ာက္စာ ေရာင္းေနရတယ္”
မိန္းကေလးက ခဏနားၿပီးမွ ဆက္ေျပာပါသည္။
“တခ်ဳိ႕ ေမ်ာက္စာ ကိုယ့္ဖာသာ ထုပ္ေရာင္းသူလည္း ရွိတယ္ … တခ်ဳိ႕လည္း သမီးလုိပဲ သူမ်ားဆီက ယူေရာင္း၊ ေရာင္းၿပီးမွ ေငြျပန္သြင္းရတယ္။ ေမ်ာက္စာထုပ္တန္ဖုိးထဲမွာ ေမ်ာက္စာအတြက္လည္းပါ … ေမ်ာက္စာအတြက္ ရင္းႏွီးၿပီး အထုပ္ထုပ္တဲ့သူေတြရဲ႕အျမတ္လည္း ပါ … ေမ်ာက္စာထုပ္တဲ့သူေတြကလည္း သူတုိ႔ေျမပဲေတြ ေျပာင္းဖူးေစ့ေတြ အေျခာက္ လွမ္းထားတုန္း ေမ်ာက္ေတြ အတင္းဝင္လုစားၾကလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါသြားတယ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးေနတယ္ဆုိၿပီး အဘတုိ႔ကုိ ငုိမျပရင္ ကံေကာင္း …
သမီးတုိ႔လုိ အေရာင္းသမေတြကေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း ဒီေတာင္ ကလပ္ရြာက … တခ်ဳိ႕က ပုပၸားရြာမႀကီးက … အဲဒီကေန ေတာင္ကလပ္အထိ အထုပ္အထမ္းေတြနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္၊ တနာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာ … ဒီမွာလည္း တေနကုန္ တမတ္တတ္တတ္ အာကြဲမတတ္ တစာစာနဲ႔ ေစ်းေခၚရ … ဒီေမ်ာက္စာထုပ္ရဲ႕ တန္ဖုိးထဲမွာ သမီးတုိ႔ရဲ႕လုပ္အားခလူစာလည္း ပါရမွာေပါ့ … ဒါေလးရမွ သမီးတုိ႔ မငတ္မွာ … မဟုတ္ဘူးလား အဘရယ္”
သူ႔အေမးကုိ မေျဖႏုိင္႐ုံမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ရဲေအာင္ အားနာေနမိသည္။
“ေမ်ာက္ကေလးေတြ အသက္မေသေအာင္ ေကြၽးေမြးလွဴဒါန္းႏုိင္သူ ရွားပါးလာတာ လူေတြရဲ႕သဒၶါတရား နည္းပါး သြားၾကလုိ႔လား၊ သမီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ … လူေတြ တုိးတုိးၿပီး ငတ္လာၾကသလားလုိ႔ … သမီးပတ္ဝန္းက်င္က အေျခအေနေတြၾကည့္ၿပီး ဒီလုိ စဥ္းစားမိတာပါ … မုိးကလည္း ေခါင္တယ္၊ ေခြးကလည္း ေဟာင္တယ္၊ ျမက္ေတြ ပုိပုိၿပီး ေျခာက္လာတယ္၊ ႏြားေတြ ပုိပုိၿပီး ငတ္လာတယ္ …
လူေတြကေကာ … ေတာင္ကလပ္မွာသာ အေဆာက္အဦသစ္ေတြ တုိးလာတာပါ … သမီးတုိ႔ အေျခအေနမွန္ကုိ သိခ်င္ရင္ သမီးတုိ႔ရြာ မီးတုိ႔အိမ္ကုိ လာၾကည့္မွသိမယ္ … စကားဝါပန္း တက္ခ်ဳိးရင္း သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ေသသူေတြ … အငတ္ဒဏ္မခံႏုိင္လုိ႔ လြင့္သြားရသူေတြ … ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားသူေတြ …”
မိန္းကေလးက သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က မိန္းကေလးကုိၾကည့္ရင္း ဒါေလာက္ ရင္ဖြင့္စကားေတြ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေပးလုိက္သည့္ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းကုိ ေတြးေနမိသည္။
“သမီးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေမ်ာက္ေတြလည္း ငတ္ေနတယ္ … သမီးတုိ႔လုိလူေတြလည္း ငတ္ေနတယ္ … အဘတုိ႔ ဝယ္လုိက္တဲ့ ေမ်ာက္စာထုပ္တန္ဖုိးထဲမွာ ေမ်ာက္စာအတြက္လည္း ပါတယ္ … လူစာအတြက္လည္း ပါတယ္ …
အဘတုိ႔ အလွဴဒါနဟာ ေမ်ာက္စာအတြက္လည္း ကုသုိလ္ရသလုိ လူစာအတြက္လည္းကုသုိလ္ရပါတယ္ … ကုိယ္တတ္စြမ္းသမွ် အငတ္ေဘးက်ေနသူေတြအတြက္ အလွဴဒါနျပဳလုိက္ရတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါ အဘရယ္” တဲ့။
ဦးျဖဴမင္းလည္း ဘာမွ မေျပာႏုိင္ဘဲ ေငးငုိင္ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထုိ႔အတူ။ ေတာင္ေျခမွာလည္း ျမဴမင္မ်ား ဆုိင္းလာသည္ဟု ထင္လုိက္မိပါသည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
အေရးေတာ္ပံု ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၁ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment