ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားမ်ားလိုသည္ (ေဖျမင့္)

ေရွးဦးစြာ
ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ဘာလဲ။

ႏိုင္ငံေရးသမားဟူသည္ တုိင္းျပည္ရပ္ရြာ၏ အေထြေထြအျပားျပားေသာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ မွားသည္၊ မွန္သည္၊ သင့္ေတာ္သည္၊ မသင့္ေတာ္သည္၊ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံု ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ စသည့္ မိမိ၏ အေတြးအျမင္ အယူအဆမ်ားကို အမ်ားသိေအာင္ ျဖန္႔ခ်ိသူ၊ လက္ခံလာေအာင္ စည္း႐ံုးဆြဲေဆာင္သူ၊ သေဘာတူသူမ်ားကို စုစည္းသူ၊ ထို႔ေနာက္ ထိုအျမင္၊ ထုိအယူအဆမ်ားအတိုင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္...
ဒီမုိကေရစီ။

ဒီမိုကေရစီဟူသည္ အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား၊ ဆႏၵသေဘာထား မ်ားအားျဖင့္ တုိင္းေရးျပည္ရာတို႔ကို စီမံေဆာင္ရြက္ရေသာ စနစ္ျဖစ္ရာ၊ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံတခု ေအာင္ျမင္စြာ ျဖစ္ထြန္းဖို႔တြင္ အမ်ားျပည္သူၾကားက အယူအဆမ်ားကို ကုိယ္စားျပဳေဖာ္ျပႏုိင္သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားအျပား လိုအပ္သည္။

တနည္းေျပာေသာ္...
တုိင္းျပည္တျပည္၌ ႏုိင္ငံေရးသမား နည္းပါးေနသေရြ႕ သို႔မဟုတ္ ႏုိင္ငံ့အေရးကို ထက္သန္တက္ႂကြစြာ ေဆာင္ရြက္လိုသူ နည္းပါးေနသေရြ႕ အဲသည္ တုိင္းျပည္သည္ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ ကင္းေဝးေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။

ေကာင္းေသာ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ မေကာင္းေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား

ယခုတေလာ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရးသမား မေကာင္းေၾကာင္းေရးေသာ စာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရသည္။

လူတို႔ထံုးစံအတုိင္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားထဲမွာလည္း ေကာင္းသူေရာ၊ မေကာင္းသူပါ ပါဝင္ေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းတာကို ေကာင္းေၾကာင္းေျပာသလို မေကာင္းတာကို မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကမည္မွာလည္း သဘာဝျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးသမား မေကာင္းေၾကာင္းကို ဝါဒျဖန္႔သလိုေျပာလွ်င္ကား ႏိုင္ငံေရးသမားကိုေရာ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ကိုပါ သိမ္းက်ဳံးဆန္႔က်င္ေသာသေဘာ သက္ေရာက္သည္။

စင္စစ္ ႏုိင္ငံေရးသမားဟူသည္တြင္ တိုင္းျပည္ကို မိမိအယူအဆ၊ မိမိသေဘာထားမ်ားျဖင့္ စီမံဖန္တီးခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ားေရာ၊ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရရွိေနၾကသူမ်ားပါ အက်ဳံးဝင္သည္။

သည္အထဲမွာ ေကာင္းသူလည္း ရွိမည္၊ မေကာင္းသူလည္း ရွိမည္။

အေရးႀကီးသည္က အဲသည္လူေတြ ေကာင္းေအာင္ ေတာ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ျဖစ္သည္။ အဲသည္အလုပ္ကို လူထုက လုပ္ရလိမ့္မည္။ လူထုၾကားထဲမွ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားမ်ားထြက္လွ်င္ အဲသည္အထဲက အေကာင္းဆံုး၊ အေတာ္ဆံုးေတြကို လူထုက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မည္။ သည္လူေတြကို လြတ္လပ္မွ်တစြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ေစျခင္း၊ ၿပိဳင္ဘက္အခ်င္းခ်င္းေရာ လူထုကိုယ္တုိင္ပါ ေစာင့္ၾကပ္ေဝဖန္ ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းေသာ ေတာ္ေသာ အေနအထားမွ ယိမ္းယိုင္ေသြဖည္ မသြားေအာင္ ထိန္းထားေပးႏုိင္မည္။

လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ စနစ္ေအာက္တြင္ မေကာင္းေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား ထြက္ေပၚရန္ ခဲယဥ္းသည္။ ထြက္ေပၚလွ်င္လည္း ေရရွည္မတည္တံ့ႏိုင္။

ဘယ္သူေတြ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ၾကသလဲ

ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲသို႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရာက္ၾကသူေတြ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သည္နယ္ပယ္မွာ ေရရွည္ေနၾကသူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ တကယ္စြဲျမဲခုိင္မာသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဆုိတာက အထက္မွာဆိုခဲ့သည့္ တုိင္းျပည္ကိစၥ၊ ရပ္ရြာကိစၥမ်ားမွာ အားတက္သေရာ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္ေနသည့္စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္သည္။ သည္စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္သူေတြသာ ႏုိင္ငံေရးေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ၾကသည္။

ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္က မျပတ္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနေသာ အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္ရာ တရံတခါ၌ ၿပိဳင္ပြဲက ၾကမ္းတမ္းတတ္သည္။ စစ္ပြဲဟူသည္ ႏုိင္ငံေရး၏အဆက္ျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားတခုလည္းရွိရာ ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ပြဲတို႔ မည္မွ်အထိ ၾကမ္းတမ္းသြားႏုိင္ေၾကာင္း သိႏုိင္သည္။ တုိင္းတပါးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ႏုိင္ငံေရး ၾကမ္းတမ္းႏိုင္သလုိ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးကလည္း ၾကမ္းတမ္းႏုိင္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားၾကသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္ပုိင္းခြဲျခားၿပီး ေျပာတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ (activist) မ်ားႏွင့္ အားေပးေထာက္ခံသူ (sympathizer) မ်ား။

သို႔မဟုတ္
ကြင္းထဲမွာ လက္နက္ကုိယ္စီကိုင္ကာ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခုိက္ၾကသူ (gladiator) မ်ားႏွင့္ ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက အားေပးၾကည့္႐ႈသူ (spectator) မ်ား ဟူ၍။

တကယ္ထက္သန္တက္ႂကြသူတို႔သာ ႏိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္မ်ား ျဖစ္လာၾကေသာ သေဘာပင္။

လုပ္ပိုင္ခြင့္ သို႔မဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာ ရရွိၾကသူမ်ား

ႏိုင္ငံေရးအာဏာ သို႔မဟုတ္ တုိင္းေရးျပည္ရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈအာဏာကို ႏုိင္ငံေရး မလုပ္သူတို႔ ရစရာအေၾကာင္း မရွိ။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၊ ၿမိဳ႕တံခါးေပါက္သို႔ လွည္းတစီးႏွင့္ အေနာက္အေစာဆံုး ေရာက္လာသူ စသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အတင္းအဓမၼ ရွင္ဘုရင္တင္ေျမႇာက္တာ မ်ဳိးေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

သည္ေခတ္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သူမ်ားသာ အာဏာကို ရရွိၾကသည္။

ဒါလည္း အံ့ၾသစရာအေၾကာင္းေတာ့ မရွိ။ ဘယ္အရာမဆို လုပ္ေသာသူသာ ရရွိတာ သဘာဝပဲ။

သို႔ေသာ္ ရပံုရနည္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။

တခ်ဳိ႕က ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အာဏာရသည္။ တခ်ဳိ႕က အာဏာရွင္ဖခင္က လႊဲေျပာင္းေပး၍ အာဏာရသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတပါးထံမွသိမ္းပိုက္ၿပီး အာဏာရသည္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အုပ္စုက ခန္႔အပ္သျဖင့္ အာဏာရသည္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာေတာ့ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ျပည္သူတို႔က ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္သျဖင့္သာ အာဏာရႏုိင္ၾကသည္။

အဲဒါက အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးနည္း၊ ဣေႁႏၵအရဆံုးနည္း ျဖစ္သည္။ ဝင္တာလည္း ဣေႁႏၵရသည္။ ထြက္ေတာ့လည္း ထိုနည္း၎။

ဒီမုိကေရစီျပည့္ဝေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ အာဏာသက္တမ္း ကုန္ဆံုးသူႏွင့္ အာဏာသက္တမ္း စတင္သူတို႔ အႀကီးအကဲအိမ္ေတာ္မွာ ယဥ္ေက်းစြာ လက္ခံႀကိဳဆိုၾက၊ တည္ၿငိမ္စြာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာၾကေတြသည္ တုိင္းျပည္၏ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားပံုကိုျပသည့္ ဂုဏ္ယူစရာ လကၡဏာတရပ္ ျဖစ္သည္။

ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေရးသမား

ေရြးေကာက္ပြဲနည္းလမ္းျဖင့္ အာဏာရရွိသည့္ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ဖို႔သည္လည္း လြယ္ကူသည္ေတာ့ မဟုတ္။

လူထုေထာက္ခံမႈကို ခဏတျဖဳတ္ လွည့္ျဖားမႈႏွင့္ မရႏုိင္။ လူထုၾကားမွာေန၊ လူထုအတြက္လုပ္ လူထုအေရးကိစၥ မွန္သမွ်မွာ သူတို႔ေရွ႕တန္းက ျမင္ေနရမွ လူထုက ဒါ တို႔လူ ဟု အသိအမွတ္ျပဳမည္။

တို႔လူဆိုသည့္တိုင္ ေခါင္းေဆာင္တင္ေလာက္သူလား၊ သာမန္အဆင့္လား စဥ္းစားလိမ့္ဦးမည္။ လူထုၾကားထဲက ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲစရာေတြကို သူမ်ားထက္ စူးစူးရွရွ ျမင္တတ္၊ ေတြ႔တတ္၊ ဒါဘာပဲဟု ပီပီသသ ႐ုပ္လံုးေဖာ္တတ္၊ တင္ျပေျပာဆိုတတ္၊ အမ်ားပါဝင္လာ ေအာင္ စည္း႐ံုးေဆာ္ၾသကာ ဦးစီးေဆာင္ရြက္တတ္မွ၊ သည္လူကေတာ့ အရည္အခ်င္း ရွိသူပဲ၊ ေခါင္းေဆာင္တင္ေျမႇာက္ေလာက္သူပဲဟု ယံုၾကည္လာမည္။

တခ်ဳိ႕က ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ နဂိုပါဟု ဆိုသည္။ စင္စစ္ ဦးေဆာင္ခ်င္သည့္ စိတ္သာ နဂိုပါျဖစ္၍ အရည္အေသြးမ်ားကား ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ အတြင္းမွာ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ရင္းသာ ရရွိစျမဲ ျဖစ္သည္။

ဥပမာ မိမိအယူအဆကို အမ်ားသေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းလင္းေျပာဆိုေသာ အလုပ္။

ဒါသည္ပင္ မလြယ္ပါ။ ဂ႐ုစိုက္ေလ့က်င့္ရင္းသာ တျဖည္းျဖည္း ကၽြမ္းက်င္လာ ႏုိင္သည္။

အထက္က အရည္အခ်င္းႏွင့္ ဆက္စပ္ကာ လူတဖက္သားကို ကုိယ့္ဘက္ပါ လာေအာင္ စည္း႐ံုးတတ္မႈစြမ္းရည္။

ဒါလည္း အေျပာအဆုိေရာ၊ မိမိ၏ လူမႈဆက္ဆံေရး ဓေလ့စ႐ုိက္မ်ားပါ ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ယူမွ ရႏုိင္သည္။

ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးေသာ စြမ္းရည္တခုက အင္တိုက္အားတိုက္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဟိုတုန္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ပင္ကိုဆြဲေဆာင္အား (magnetism) ဆိုေသာ စကားမ်ဳိး သံုးေလ့ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ လူလူခ်င္း ဆြဲေဆာင္ႏုိင္သည့္ သံလုိက္ဓာတ္အား ရွိသည္။ သူတို႔ကိုျမင္လွ်င္ သူတို႔အသံၾကားလွ်င္ သူတို႔ဘက္ ပါသြားတတ္သည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သံလုိက္ဓာတ္ကို အလိုလိုမရပါ။ အမ်ားျပည္သူအေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ဦးေဆာင္ပါဝင္ရင္း လူထု၏ ေလးစားယံုၾကည္မႈ ရလာသည္ႏွင့္အမွ် တျဖည္းျဖည္း သံလုိက္ဓာတ္ဝင္သလိုျဖစ္ကာ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ လူထုႏွင့္ မျပတ္ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနဖို႔ လိုသည္။ လူအမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ျပႆနာတုိင္းမွာ သူပါဝင္ဖို႔ လုိသည္။ သည္အတြက္ အားျပည့္အင္ျပည့္ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္လွ်င္ ေနာက္တန္းသို႔ သူေရာက္သြားလိမ့္မည္။

ႏုိင္ငံေရးဦးေႏွာက္

ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ လူထုၾကားမွာ မနားမေန လႈပ္ရွားႏုိင္႐ံုႏွင့္ ကိစၥမၿပီး။ ဦးေႏွာက္စြမ္းရည္လည္း ရွိဖို႔ လိုေသးသည္။

ႏုိင္ငံေရးဦးေႏွာက္။

ျပႆနာတို႔၏ ေသာ့ခ်က္ကုိ ႐ႈျမင္တတ္ေသာ ဦးေႏွာက္။

သည္ျပႆနာသည္ "ဘာ" ျဖစ္သည္။ သည္ျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႔ ဘာေတြလိုသည္၊ ဘယ္သူေတြ လိုသည္။ ဘယ္သို႔ လုပ္ရမည္။ အဲဒါေတြ သိဖို႔လိုသည္။

အဲသည္လိုသိရန္အတြက္ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးယႏၲရားထဲမွာ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္အျခင္းအရာေတြ ဘယ္လို ေကြ႔ႏိုင္၊ ေရွာင္ႏုိင္၊ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ သည္၊ ဘယ္အရာေတြက ထိလို႔တို႔လို႔ မရ။ ဘယ္ကိစၥအတြက္က်ေတာ့ ဘယ္ေတြပါ အစအဆံုး ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ႏုိင္မွ ရမည္၊ စသျဖင့္ ပကတိ အေနအထားေတြကို အရင္ဆံုး နားလည္ထားဖို႔ လိုသည္။

သည့္အျပင္ အဲသည္ျပႆနာေတြႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္း၊ အဲသည္ ျပႆနာ အမ်ဳိးအစားေတြကို ယခင္က ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္ပံု ေျဖရွင္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ တခ်ဳိ႕လူေတြ ဘယ္ကဲ့သို႔ လုပ္ကိုင္သျဖင့္ က်ဆံုးခဲ့သည္၊ စသည့္ ႏိုင္ငံေရး ရာဇဝင္ေတြလည္း သိကၽြမ္းဖို႔ လိုသည္။

သည့္အျပင္ ပို၍ အဆင့္ျမင့္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားမွာ ျပႆနာတခုခ်င္းတို႔ကို ေသာ့ခ်က္ရွာ ေျဖရွင္းတတ္သည့္ ဉာဏ္အျပင္၊ မိမိကုိယ္စားျပဳသည့္ ရပ္ရြာေဒသတို႔သာမက မိမိတုိင္းျပည္တရပ္လံုး တိုးတက္ဖို႔ႏွင့္ သာယာဝေျပာဖို႔ အတြက္ မည္သို႔မည္ပံု ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ဟူေသာ ႏုိင္ငံေရး သေဘာတရား အျမင္မ်ားလည္း ျပည့္စံုပီသစြာ ရွိဖို႔လိုပါသည္။

အမ်ားျပည္သူ႔ အက်ဳိးစီးပြားကို အရင္းခံထားကာ ပညာ-သတိ-သတၱိ ရွိစြာ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္တတ္သည့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ မ်ားျပားလာမွသာ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံတခု ျဖစ္ထြန္းလာႏုိင္ပါသည္။