ဦးအုိက္စံ အေစာႀကီး ႏုိးသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ၾကက္တြန္သံ ၾကားရသည္။ ၾကက္ႏွင့္အၿပိဳင္ ဦးအုိက္စံ ႏုိးလာျခင္းျဖစ္သည္။ မ်က္စိပြင့္သည္ႏွင့္ ဦးအုိက္စံ အိပ္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထသည္။ မိန္းမႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မႏုိးေစရန္ ေျခဖြ နင္းၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ တန္းထြက္ခဲ့သည္။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ဝါးခင္းဝါးကာ အိမ္္ကေလးမွာ သူ ေျခနင္းမၾကမ္းတာေတာင္မွ တခ်က္တခ်က္ တကြၽိကြၽိ ျမည္ေနေသးတယ္။ညက ခပ္ထည့္ထားသည့္ ေရပံုးထဲမွေရကုိ ဘူးေျခာက္ခြက္ျဖင့္ခပ္ကာ ျဖစ္သလုိ မ်က္ႏွာသစ္လုိက္သည္။ ဝါးတန္းေပၚ လႊားထားေသာ ညိဳညိဳညစ္ညစ္ ရွပ္အကႌ်ကုိ လက္တဖက္က လွမ္းယူကာ မ်က္ႏွာသုတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ အကႌ်ကုိ ေကာက္စြပ္လုိက္သည္။ ဝါေခါင္လပဲ။ ဒီေန႔ မုိးမရြာလုိ႔ ေတာ္ပါေသးသည္။
မီးျခစ္ရွာ၍ မီးဖိုထဲမွာ မီးေမႊးၿပီး ေရေႏြးတအုိး တည္လုိက္သည္။ ညကတည္းက ဖမ္းၿပီးေတာင္းႏွင့္ အုပ္ထားေသာ ၾကက္တေကာင္ကုိ အသံမထြက္ေအာင္ ဦးေခါင္းလွန္ၿပီး လက္တဖက္က ကုိင္၊ က်န္လက္တဖက္က ထရံၾကားမွာ ဓားကုိ လွမ္းဆြဲလုိက္သည္။ မၾကာမီ ေရေႏြးဆူလာသည္။ ၾကက္ကုိင္ အေမြးအမွ်င္ ႏႈတ္တာ အခ်ိန္တုိအတြင္း ၿပီးသြားသည္။
ေရေႏြးတအုိး ထပ္တည္လုိက္ၿပီးေနာက္ အခါးရည္က်က်ကုိ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေသာက္ကာ ဝါးေဆးတံတအုိးႏွင့္ ဦးအုိက္စံ မီးဖုိေဘးမွာ အေတြးခ်ဲ႕ေနစဥ္မွာပင္ ဇနီးျဖစ္သူ ႏုိးလာသည္။
“ဒီေန႔ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္ေတြ လာလိမ့္မယ္။ ၾကက္ခ်က္ထားႏွင့္”
ဦးအုိက္စံ ဇနီးျဖစ္သူကုိ မွာၾကားေနစဥ္မွာပင္ မိုးဖြဲဖြဲက်လာသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ အလင္းေရာင္ ေပၚလာသည္။ ဦးအုိက္စံသည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ပင္ ရွမ္းေဘာင္းဘီကုိ ေပါင္လယ္အထိ လိပ္တင္ကာ လက္ဆြဲေတာ္ ဝါးပခ်ပ္ႏွင့္ ဓားမတုိကုိ ခါးမွာ ႀကိဳးႏွင့္သုိင္းခ်ည္လုိက္သည္။ ဝါးခေမာက္ အစုတ္တလံုးႏွင့္ ပလပ္စတစ္ မုိးကာစကုိျခံဳကာ မုိးရြာထဲသုိ႔ လွမ္းထြက္လုိက္သည္။
ဇနီးျဖစ္သူမွာ စကားနည္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အလုပ္ ကုိယ့္အလုပ္ ဘာလုပ္ရမည္ကုိ သိၿပီးသည့္သေဘာျဖင့္ ဦးအုိက္စံထြက္သြားသည္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း အိမ္ေဘးဝန္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ယေန႔ ေနာင္ပိန္ ေစ်းေန႔။ မိုးကာလျဖစ္သည့္အတြက္ လယ္သမားေတြ ေငြမရႊင္ေသး။ လယ္လုပ္ငန္း မသိမ္းေသး။ ေစ်းကစည္လွသည္ မဟုတ္သလုိ ေျခာက္ကပ္ကပ္လည္း မဟုတ္ေပ။ ဦးအုိက္စံမွာ လယ္သမား သူရင္းငွားတဦးသာ ျဖစ္သည္။ ရြာႏွင့္ လွမ္းလွမ္းတြင္ ေတာင္ယာတကြက္ေတာ့ ရွိသည္။ ေပါက္ျပားတလက္ ဓားမတုိတေခ်ာင္းႏွင့္ ေတာင္ယာ ခုတ္သည္။ ထြန္ထယ္စုိက္ပ်ဳိး လယ္လုပ္ငန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ၾကံဳရာက်ပန္းအလုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္သည္။
ဦးအုိက္စံတုိ႔ ရြာကေလးသည္ ဒု႒ဝတီျမစ္ကမ္းအနီးမွာျဖစ္သည့္အတြက္ ေနာင္ပိန္ေစ်းမွ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ဖေယာင္းတုိင္၊ ဆပ္ျပာ၊ ေရနံဆီစသည့္ ၿမိဳ႕ကုန္တခ်ဳိ႕ကုိ မွာသူရွိက ျမစ္တဖက္ကမ္းရြာမ်ားသုိ႔ ဝယ္ယူပုိးေပးသည့္ ေစ်းသည္အလုပ္လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ လုပ္သည္။
ဦးအုိက္စံသည္ ေစ်းထဲ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလုိက္သည္။ ေစ်းထဲမွာ ေဆးဆုိးပန္း ႐ုိက္သရက္ထည္စေတြ ကေလးဝတ္ အက်ႌ ေဘာင္းဘီ၊ ဘီး၊ ဆံညႇပ္ကလစ္၊ နားကပ္ စသည့္ တုိလီမုိလီ ဝယ္ခ်င္စရာပစၥည္းေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အိမ္က ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားကုိ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္သည္။ ဦးအုိက္စံသည္ ဘာမွ်မဝယ္ျဖစ္ေပ။
ပခ်ပ္ထဲမွ ေဆးတံႏွင့္ ေဆးဘူးကုိသာဆြဲထုတ္ၿပီး မလွမ္းမကမ္း တဲလြတ္တလံုး ေအာက္တြင္ ေဆးတံဖြာရင္း တျခားသူမ်ားႏွင့္ေရာကာ မုိးခုိေနလုိက္သည္။
မၾကာမီ မုိးစြဲသြားသည္။ မိုးစဲသြားသည့္အတြက္ ဦးအုိက္စံ စိတ္လက္ေပါ့ပါး သြားသည္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ။ ဦးအုိက္စံ မသိေပ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္ႏွင့္ သူ ေဆးႏွစ္အုိးမွ် ဖြာခဲ့ၿပီးသည္ကုိ ခ်င့္တြက္ၿပီး အခ်ိန္ကုိ ခန္႔မွန္းမိေပသည္။ ကြက္တိပါပဲ။ မႏၱေလး-လား႐ႈိး ေလာ္ကယ္ရထား ေနာင္ပိန္ဘူတာသို႔ ဝင္လာခဲ့ေပၿပီ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
No comments:
Post a Comment