၁။ ဧၿပီလ (၂၉) ရက္ေန႔၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္။ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ ဖုန္းျမည္လာလို႔ ေကာက္ကုိင္လုိက္တယ္။ တဖက္ကဆက္လာသူက ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီ။
“ေဟ့လူ ... ကိုၿငိမ္း ဆံုးသြားၿပီ။ ဒီမနက္ သုံးနာရီေလာက္မွာ ဆံုးသြားတာလို႔ ေျပာတယ္”
က်ေနာ္ မထင္မွတ္တဲ့ သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေတာ့ ဒီလိုပဲျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ တြက္ထားၿပီး သားပါ။
ဟုတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ကိုၿငိမ္းနဲ႔ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့တာက ဇင္းမယ္မွာ။ ဘားမားမီဒီယာ ကြန္ဖရင့္ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဒီႏွစ္၂၀၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ကိုၿငိမ္း က်န္းမားေရး မေကာင္းတာကို သတိထားမိတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အေတာ္ႀကီး၀ါေနတယ္။ တစံုတခုေၾကာင့္ အသည္းမွာ အားနည္းေနတယ္ဆိုတဲ့ လကၡဏာ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ထုိင္ေနတုန္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခါးကေလးကို ကုန္း လက္ျပင္ကို ကုိင္းၿပီး ေနေနတာကို သတိထားမိတယ္။
“ကိုၿငိမ္း ... ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂ႐ုစုိက္ဦး” ဆိုၿပီး ေျပာထာထက္ သူ႔ကို က်ေနာ္ မ်ားမ်ား ပိုၿပီး မေျပာျဖစ္ပါ။
၂။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၅) ရက္ေန႔။ လင္းအားႀကီး အခ်ိန္ပဲရိွေသးတယ္။ ကိုၿငိမ္းတို႔ရိွတဲ့ ပတၱလားကုန္းဘက္ ကေန အမ္ (၇၉) ဗံုးသီးေပါက္သံ သံုးခ်က္ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ဆိုသလို ၾကားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ငယ္ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တုိက္ၾကားရတယ္။ စကားေျပာစက္ကုိင္ထားတဲ့ ေကအဲန္ယူ ကြန္မင္ဒိုျဖစ္သူ ကိုရွာ၀ါးက “ရန္သူက ပတၱလားကုန္း ဘယ္ဘက္ျခမ္းကို တက္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကိုလည္းေကြ႔ၿပီး ရန္သူစစ္ေၾကာင္းက ထိုးဆင္းလာႏုိင္လို႔ အားလံုးကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ဆြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ စခန္းခ်ထားတဲ့ ၀ါးတဲေတြကေန စိုးမိုးကုန္းတခုအေပၚကိုတက္ၿပီး အဆင္သင့္ ေနရာယူထားလုိက္ၾကတယ္။ စစ္အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္တဲ့ ကိုရွာ၀ါးက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ကြပ္ကဲေပးတယ္။ မိနစ္ (၂၀) ေလာက္ ထိေတြ႔မႈျဖစ္သြားၿပီး လြယ္လြယ္နဲ႔ မရမွန္းသိေတာ့ ပတၱလားကုန္းကေန ရန္သူ ျပန္ဆုတ္သြားပါတယ္။ ရန္သူတဦးေသၿပီး ႏွစ္ဦးဒဏ္ရာ ရသြားတယ္လို႔ စက္သတင္းအရ သိရတယ္။
ေန႔လယ္ပုိင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပတၱလားကုန္းေပၚက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔စခန္းဘက္ကို ဆင္းလာရင္း ေျပာျပတယ္။ တက္လာတဲ့ ရန္သူေတြကို အမ္ (၇၉) နဲ႔ လက္ဦးေအာင္ ပစ္ထည့္လုိက္တဲ့သူက တပ္ခြဲမွဴး ကိုၿငိမ္းပါ တဲ့။ တိုက္ပြဲအၿပီး မိုးစရြာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တလေလာက္အထိ အဲသည့္မိုးဟာ တရက္မွ စဲတယ္လို႔ မရိွပါ။ မုတ္သုန္၀င္လာၿပီးကိုး။ ရန္သူ႔ထိုးစစ္ကလည္း မိုးမစဲသလို တလလံုးလံုး က်ေနာ္တို႔ဂြင္ထဲမွာ မိုးနဲ႔အတူ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က ကိုၿငိမ္း အပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႔ စုဖြဲ႔မႈထဲက ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၁၀၁) ကပါ။ နဂိုက ဘုရားဆံုးဆူေဒသဘက္မွာ အေျခခံပါတယ္။ ေကအန္ယူရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔အတူတြဲၿပီး ေညာင္ေလးပင္ခ႐ုိင္ထဲက မုန္း၊ ေက်ာက္ႀကီး၊ ေရႊက်င္နယ္ေတြမွာ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ကာလပါပဲ။
၃။ ၁၉၉၂ ေမလ၊ ေကအဲန္ယူဌာနခ်ဳပ္တည္ရိွရာျဖစ္တဲ့ မာနယ္ပေလာ။ ေျမာက္အရပ္ကေန ေတာင္ဘက္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တဟဲဟဲအသံျပဳၿပီး စီးဆင္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးနဲ႔ ေတာင္ကေန ေျမာက္ဘက္အရပ္ကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္တို႔အၾကားမွာ တည္ရိွပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္း မာနယ္ပေလာမွာ အေျခစိုက္ၾကပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအသစ္အရ ကိုၿငိမ္းတို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္းအမွတ္ (၂၁၂) ဆိုၿပီး ျဖစ္လာတယ္။
၁၉၉၁ ဒီဇင္ဘာလကစၿပီး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မာနယ္ပေလာတုိက္ပြဲဟာ သႀကၤန္မတုိင္ခင္မွာ အရိွန္ေလ်ာ့သြားပါတယ္။ ရန္သူဘက္ကအဆိုအရ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ဦးတည္ၿပီး သူတို႔ဘက္က သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ ထိုးစစ္ကို ရပ္ဆုိင္းလိုက္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးဆိုလို႔ ေတာ္ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးလခြဲလံုးလံုး အေ၀းပစ္အေျမာက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ပစ္ခတ္ေနတုန္းကေတာ့ တုိက္ေလယာဥ္ေတြက စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္၊ ေရာ့ကက္နဲ႔ ပစ္ေနတုန္းကေတာ့ သူတို႔ဆီက ဘာသံမွမထြက္ခဲ့ပါလား။
အေနာ(အမ) ေျမာင္းျမဆုိင္လို႔ က်ေနာ္တို႔က အမည္ေပးထားတဲ့ အမႀကီးလင္မယားရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုၿငိမ္းထုိင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက မာနယ္ပေလာမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၆ ဆုိင္ေလာက္ ရိွပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ မည္ကာမတၱ ဆုိင္ေလးေတြပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နက္စ္ေကာ္ဖီကိုပဲ ႏို႔ဆီနဲ႔ လြယ္လြယ္ေဖ်ာ္ၿပီး တခြက္ကို ႏွစ္ဘတ္ေပးရတယ္။ လက္ဖက္သုပ္ေလး ဘာေလးလည္း ေရာင္းၾကတယ္။ ထုိင္းဘက္က ၀င္လာတဲ့ ကုတ္တို႔၊ ပက္စီတို႔၊ ဆဲဗင္းအပ္တို႔လည္း ေရာင္းေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ လစာမရိွတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ ေပးစရာ ၂ ဘတ္ မရိွလို႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ ထုိင္ေသာက္ေနတာပါ။
ဘန္ေကာက္တို႔၊ ဇင္းမယ္တို႔လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို အဖြဲ႔အစည္းကိစၥနဲ႔ သြားလာခြင့္ရတဲ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ကျပန္လာရင္ ခရီးသြားရင္းက ပိုေနတဲ့ လမ္းစရိတ္ ေငြစေလးေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီေတြ၊ မုန္႔ေတြနဲ႔ ၿငိမ့္ႏုိင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ကိုၿငိမ္းတို႔လို လူမ်ားကေတာ့ တရက္မွာ ေကာ္ဖီတခြက္ ေသာက္ရဖို႔ဆိုတာ ကံထူးလြန္းမွသာ ေသာက္ရတာပါ။ “ဘဲႀကီးေရ ... ၾကံစမ္းပါဦးဗ်။ ေန႔တိုင္း သူမ်ားဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီ၀ယ္မေသာက္ဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ အလားကား ေတာင္းေသာက္ေနရတာ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ” လို႔ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ့္ကို ေျပာလာပါတယ္။ သူ႔လိုပါပဲ က်ေနာ္လည္း အေနာေျမာင္းျမတို႔ လင္မယားကို မ်က္ႏွာပူရတာ မ်ားလြန္းလို႔ မွတ္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့။ “တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေစာင့္ဗ်ာ။ ဘာလုပ္လို႔ရမလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ၾကည့္ဦးမယ္” လို႔ က်ေနာ္က ကိုၿငိမ္းကို ႏွစ္သိမ့္လုိက္ပါတယ္။
၄။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ၊ အဲန္အယ္လ္ဒီ ႐ံုးေနရာ။ “ေလးေလး၊ ေလးေလးတို႔႐ံုးက အစည္းေ၀းခန္းမွာထားဖို႔ စားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္ေတြလိုလို႔ဆို” ဟု က်ေနာ္က မႏၱေလး ဦးျမင့္ေအာင္ (ယခုကြယ္လြန္) ကို ေမးပါတယ္။ သူ ကလည္း “ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္တတ္တယ္ဆိုရင္ ေစ်းလည္းသိပ္မႀကီးဘူးဆိုရင္ ၀ယ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” လုိ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အကြက္တခုေတာ့ဆုိက္ၿပီဆိုတာ ခ်က္ခနဲ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ “ဒါျဖင့္ရင္ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ မွာမေနနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စားပြဲကုလားထုိင္ လုပ္တတ္တဲ့သူရိွတယ္” လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ဦးျမင့္ေအာင္က “ဘယ္သူတုန္းဗ်” ဆိုၿပီး ေမးလာတယ္။ က်ေနာ္က “ေလးေလး သိတယ္ မဟုတ္လား။ တပ္ခြဲမွဴး ကိုၿငိမ္းေလ” ဆိုၿပီး လိမ္ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္က “ေၾသာ္ .. က်ေနာ္ ကိုၿငိမ္းကို သိတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူလက္သမား လုပ္တတ္မွန္းမသိဖူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ “ကုိင္း ... ေလးေလးသာ က်ေနာ့္ကို စရန္ေငြ ဘတ္ငါးရာေလာက္ ေပးလိုက္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ေတာင္းလုိက္တယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္က သေဘာတူတယ္။ စားပြဲရွည္တလံုး ထုိင္ခံုေျခာက္လံုးအတြက္ ဘတ္ေငြ တေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ေစ်းတည့္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္တို႔ ေက်ာင္းသားဌာနခ်ဳပ္႐ံုးအနားက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၂၀၈) မွာ စားပြဲေတြ ကုလားထုိင္ေတြကို ပကာသားေတြနဲ႔လုပ္ၿပီး အပို၀င္ေငြရွာတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး အိမ္ေထာင္သည္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔၀င္တဦး ရိွတယ္။ က်ေနာ္ သူနဲ႔ညိႇလုိက္တယ္။ အဲန္အယ္လ္ဒီက မွာတယ္လို႔ေတာ့ သူ႔ကို မေျပာပါဖူး။
“ဘယ္လိုလဲ ဘဲႀကီး၊ ထူးသလား” လို႔ ကိုၿငိမ္းက က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္။ က်ေနာ္က “ထူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခင္ဗ်ားမေျပာနဲ႔။ အၿပိဳင္အဆုိင္ေတြ ေပၚလာမွာစိုးလို႔။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက လက္သမား လုပ္တတ္တယ္ ဟုတ္ပလား” လို႔ဆိုၿပီး ကိုၿငိမ္းကို ဇာတ္စံုခင္းျပလုိက္တယ္။ ပကာသားဆိုတာက မာနယ္ပေလာမွာ ရွာရတာလြယ္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ့္ေစ်းကြက္ကို သူမ်ား လုသြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ရေသးတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ငါးခူျပံဳးျပံဳးၿပီး စရန္ရလာတဲ့ေငြနဲ႔ အေနာေျမာင္းျမဆိုင္ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။
၅။ ေနာက္တပတ္အၾကာ “ကိုၿငိမ္း ရယ္ဒီပဲလား” လို႔ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ သူက လုပ္လုိက္ေလဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပ္ရင္း (၂၀၈) ကုန္းကေန အဲန္အယ္လ္ဒီ ႐ံုးခန္းကို ပထမဆံုး စားပြဲရွည္ႀကီးကို စသယ္ပါတယ္။ စားပြဲႀကီးက ႏွစ္ေယာက္သယ္တာေတာင္ အေတာ္ေလးပါတယ္။ တျခားရဲေဘာ္မ်ားကို အကူအညီေတာင္းရင္ ေ၀စုနည္းသြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ စားပြဲႀကီးကို သယ္လာလုိက္တာ တနာရီေလာက္ ၾကာမွ အဲန္အယ္လ္ဒီ႐ံုးခန္းကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းမွာက ဗြက္ေတြကလည္း ထူဆိုေတာ့ နားရတာ ခဏ ခဏပါပဲ။ ေနာက္ ကုလားထုိင္ေျခာက္လံုးကို သံုးလံုးစီ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔လွ်ဳိၿပီး ႏွစ္ေခါက္စီ ခြဲသယ္ရပါတယ္။ ပကာသားနဲ႔လုပ္တာဆိုေပမယ့္ ေလးလုိက္တဲ့ဟာေတြ။
ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသားတင္အျမတ္ဟာ ဘတ္ငါးရာေလာက္ ရိွပါတယ္။ ဟိုဆုိင္ဒီဆုိင္မွာတင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီအေႂကြးေတြကိုဆပ္ၿပီး ကိုၿငိမ္းနဲ႔ က်ေနာ္ ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ ေအာင္ပြဲခံေနပါတယ္။ ေကာ္ဖီတခြက္မွ ႏွစ္ဘတ္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ နီးစပ္တဲ့ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ဒကာခံႏုိင္ပါေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း တဆုိင္ၿပီးတဆိုင္ေျပာင္းၿပီး တရက္ကို ေကာ္ဖီေလးငါးခြက္ ေသာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
ခါတုိင္းဆိုရင္ ကရင္လို “ညာသို” လို႔ေခၚတဲ့ လက္လိပ္ေဆးလိပ္ကို အေသာက္မ်ားေပမယ့္ အဲသည့္ ရက္ေတြ မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္းႏုိင္ငံလုပ္ စီးကရက္ တဖြားဖြားနဲ႔၊ ၾကည့္ေတာင္ေကာင္းေသးေတာ့။ ၿပီးေတာ့ “ဖဒုိ၀ီွး” (ေနာက္ပုိင္းကြယ္လြန္) ဆိုတဲ့ ေကအဲန္ယူက ဗဟိုေကာ္မတီ လူႀကီးတဦးကလည္း လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတခု ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေမးတင္ၿပီး ဖြင့္ထားပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာက တခါတရံ ၀က္ ၏သားေပါက္စီတို႔၊ ပဲပလာတာတို႔ ရတတ္ပါတယ္။ ဘယ္အလြတ္ေပးမလဲ အဲသည့္ဆုိင္မွာလည္း သြားစားၿပီး ဖင္ ဂြၽတ္တက္ေအာင္ထုိင္ၾကတာကို မွတ္မိေသးတယ္။ စစ္ေအးကာလ ဇိမ္ခံနည္းတမ်ဳိးလို႔ ဆိုမလားပဲ။
၆။ အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ကိုၿငိမ္းက ေမာင္ၿငိမ္းလူ (ဟယ္လ္ပင္) ဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႔ အားရင္အားသလို ကဗ်ာေတြလည္း ေရးတယ္။ ကိုၿငိမ္းေျပာျပဖူးတာရိွတယ္။ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက အစိုးရစစ္တပ္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ အေနနဲ႔ ၀င္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္တုန္းကတည္းက တုိက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳေတြရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေဖက (ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီးလား၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလား မမွတ္မိေတာ့) တပ္ကရေအာင္ႏုတ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာ လုိက္ဖို႔လား ဘာလားေတာ့မသိ။ ဘန္ေကာက္ကို ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ လႊတ္လုိက္တာ။
ရန္ကုန္ကတည္းကသိေနတဲ့ အေမာင္ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေပါင္းမိၿပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္မွာ တာ၀န္ထမ္းမယ္ဆိုၿပီး နယ္စပ္ကိုေရာက္လာတာ။ သူနဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ အတူေနေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ကိုၿငိမ္းက လူေကာင္ေသးေတာ့ ေတာထဲမွာ မျဖစ္ပါဘူးဆိုၿပီး မလိုက္နဲ႔လို႔ ေျပာေသးတယ္တဲ့။ “နယ္စပ္ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကိုခန္႔ႀကီးက (တာေမြက ေမာင္ခန္႔လို႔ လူသိမ်ား) ေျပာတယ္ဗ်။ ဒီေကာင္ေလး ေတာထဲမွာ ဘာလုိက္လုပ္မွာလဲ။ ပန္းေတြနဲ႔ ေပါက္တမ္း ကစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္ေတြ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ စစ္တုိက္ေနတာလို႔ ေျပာတယ္ဗ်” ဟု ကိုၿငိမ္းက ရယ္ေမာ၍ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။ ကိုခန္႔တေယာက္လည္း ဆံုးသြားတာၾကာပါၿပီ။
ကိုၿငိမ္းဟာ သူမွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္မယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ ရသေလာက္ ေနာက္ဆံုးကြယ္လြန္သည္အထိ လုပ္ခဲ့တယ္။ ရလိုမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး မကစားဖူး၊ သူမ်ားအေပၚမွာလည္း တက်ီက်ီ လုပ္ေနတဲ့ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဖူး။ ေစာေတာ့ေစာလြန္းေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သြားၿပီဆိုေတာ့လည္း သြားႏွင့္ေတာ့ ကိုၿငိမ္း ...။
ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
(၃၀) ရက္ ဧၿပီလ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment