ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၄၃)

ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီဘက္က ဦးျမသန္းတင့္တို႔၊ ကိုေအာင္ေမသုတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ဝါဒါအလစ္မွာ စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းပို၊ ဟင္းပိုေတြ ေရွ႕ကို ပစ္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဆက္ရက္ေတြက လာစားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အနားမွာ ဆက္ရက္ေတြရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဘာေကာင္းလည္းဆိုေတာ့ ဝါဒါလာရင္ ဆက္ရက္ေတြက ထျပန္တယ္။ ဝါဒါ လာ မလာ က်ေနာ္တို႔ သိႏိုင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ စကားအေျပာမ်ားတာကေတာ့ ညပိုင္း ပိုေျပာၾကတယ္။ ခုနက ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္က ကိုးကိုးကြၽန္းေပၚတုန္းက ေလ့လာေရးအတူတူပဲ ဆိုေတာ့ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီး၊ ေနာက္ ဒီဘက္က ဦးျမသန္းတင့္တို႔ ကို ေအာင္ေမသုတို႔နဲ႔ကလည္း စကားကေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီး …။

က်ေနာ္မွာ မွတ္မွတ္ရရေျပာခ်င္တာတခုက ဦးျမသန္းတင့္က က်ေနာ့္ကို သူေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားထားတဲ့ သူစာေရးမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပတယ္။ ညတိုင္းမွာ တခုခ်င္း တခုခ်င္း ေျပာျပတယ္။ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္။ သူ ေထာင္ထြက္လာၿပီးတဲ့အခါမွာ သူ ပထမဆံုးေရးတဲ့၊ လူႀကိဳက္လည္းမ်ားတဲ့ ‘က်ေနာ္ဆက္ေရးခ်င္ေသာ ဝတၴဳမ်ား’ အေၾကာင္းကို သူ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတာ။ တျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပေသးဖူးဘူး။ ဒါ က်ေနာ္ ခုမွ ျပန္ေျပာတာ ဂုဏ္လည္းယူတယ္။ သူေရးမယ့္သူေတြရဲ႕ တဦးခ်င္းရဲ႕ ဝတၴဳေတြကို သူက အေသးစိတ္ေျပာျပတာ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ ဘယ္လိုလုပ္မယ္၊ အရင္စာေရးဆရာေတြထဲက ဘယ္အခ်က္ကို အားမရတာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီေခတ္အျမင္နဲ႔ ျပန္ေရးမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေရးမယ္ဆိုတာကို သူက အေသးစိတ္ေျပာျပတာ။ ဟာ … က်ေနာ္လည္း သေဘာက်လြန္းလို႔ “ ဦးရယ္… ထြက္ရင္ ေရးျဖစ္ေအာင္ေရးပါ” လို႔ တိုက္တြန္းတာ။

ဦးေလးဦးျမသန္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခုက စာေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္တာတင္မကဘူး။ အမ်ားႀကီး မွတ္မိတာ။ ခုနက ေျပာတဲ့ သူေရးခ်င္တဲ့ ‘က်ေနာ္ဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ ဝတၴဳမ်ား’ ဆိုတာ အရင္ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က ဟာေတြ၊ စစ္မျဖစ္ခင္ ကဟာေတြ။ အဲဒါေတြကို သူက အကုန္ အေသးစိတ္မွတ္မိေနတာ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ နာမည္ကအစ အေသးစိတ္ေတြ။ အေတာ့့္ကို အံၾသဖို႔ ေကာင္းတာ။ အဲဒါအျပင္ အျခားျပည္တြင္း ျပည္ပက စာေပေရးရာ အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္က နားေထာင္တာပါ။ က်ေနာ္က ေျပာစရာ သိပ္မရွိပါဘူး။

ကိုေအာင္ေမသုကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အင္းစိန္ေထာင္ ဗဟုသုတေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ကို တာဝန္ယူတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြ၊ ဝါဒါေတြအေၾကာင္း အကုန္လံုး မိတ္ဆက္ျပတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြလည္း ေျပာတယ္။ သူက က်ေနာ့္ထက္ ၄/၅ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမလား မသိဘူး။ သူက ရဲေဘာ္ေတြကို ေခၚရင္ ဘယ္ေတာ့မွ တံုးတိႀကီး မေခၚဘူး။ နာမည္ေရွ႕မွာ ‘ရဲေဘာ္’ တပ္ၿပီး ေခၚတယ္။ စကားေျပာရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မဆို ‘ခင္းဗ်ား … က်ေနာ္’ ပဲေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔အထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုလွေ႒းကိုေတာင္မွ ‘မင္း … ငါ’ မေျပာဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ေထာင္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ေဆာင္းဝင္စျပဳေနၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ေဆာင္းတြင္းကုိေရာက္တဲ့အခါ မနက္ပိုင္းနဲ႔ ညပိုင္းမွာ အေတာ္ေလးေအးတယ္။ ေရွ႕တံခါးက ပိတ္မထားေတာ့ အျမဲပဲ ေလဝင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ေပးထားတာ ဘာဘူေစာင္အစုတ္ကေလး တထည္တည္း။

ညမွာဆိုရင္ ေအာက္က အခင္းမရွိတဲ့၊ ၄ လက္မေလာက္ျမင့္တဲ့ ပ်ဥ္ျပား ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အဲဒီ ဘာဘူေစာင္ေလးနဲ႔ ေကြးရတာပဲ။ မနက္ အိပ္ယာအေစာႀကီး ထရတယ္။ ထၿပီး အဲဒီေစာင္ကို ေခါက္၊ အဲဒီကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေရွ႕ကခင္း၊ အဲဒီေစာင္ေခါက္ရဲ႕ ေနာက္မွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ၿပီး လာစစ္မယ့္ ေထာင္မွဴးကို ေစာင့္ရတာ။ သူတို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွလာမလဲ အတိအက် မေျပာဘူး။ အဲဒီလို တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ဘဲနဲ႔ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ရတာ။ ေအးကလည္း ေအး၊ ခ်မ္းကလည္း ခ်မ္း၊ ေစာင္လည္း ျခံဳလို႔မရဘူး။ ေစာင္က ေရွ႕မွာ ေခါက္ၿပီးေတာ့ ထားရတာ။ တခါတေလ နာရီဝက္ေလာက္ကို အၾကာႀကီး ထိုင္ေစာင့္ရတာ။

တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္က ေထာင္မွဴးလည္းမလာေသးေတာ့ ေစာင္ကိုယူၿပီး ကိုယ္မွာပတ္ထားတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေထာင္မွဴးဆိုတဲ့ေကာင္က ဘာသံမေပး၊ ညာသံမေပးနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ေပါက္ခ်လာေရာ။ ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္က ေစာင္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေခါက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ မမီေတာ့ဘူး။ အဲဒီေကာင္က ေတြ႔သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီေကာင္က ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွားနဲ႔ ပါလာတဲ့ ဝါဒါ ၂ ေယာက္ကို တံခါးဖြင့္ခိုင္း၊ ဝင္လာၿပီး က်ေနာ္ကို လက္ပိုက္ခိုင္းၿပီး သူစီးထားတဲ့ ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ၿပီး က်ေနာ့္ပါးကို ႐ိုက္တာပဲ။ က်ေနာ့္ပါးကို ႐ိုက္တာ။ က်ေနာ့္တသက္မွာ ဒါမ်ဳိး က်ေနာ္ ဘယ္လိုေမ့လို႔မလဲ။ အခဲေရာ ဘယ္ေက်ႏိုင္မလဲ။ အဲဒီ ေထာင္မွဴးဆိုတဲ့အေကာင္ရဲ႕ နာမည္က ‘ေသာင္းေရႊ’ တဲ့။ အရင္က အင္မတန္ ဆိုးတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့သူ။ ႐ုပ္က ေသြးမရွိတဲ့႐ုပ္မ်ဳိး။ အင္မတန္ ရက္စက္တဲ့႐ုပ္မ်ဳိး။

အဲဒီလိုနဲ႔ တေန႔မွာက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို စာေမးပြဲ ေျဖခိုင္းတယ္။ သူတို႔ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရတာေပါ့။ အရင္တုန္းက လုပ္ေနက်အတိုင္း ေမးခြန္းေတြကလည္း အရင္ကအတိုင္းပဲ။ ကၽြန္းမပို႔ခင္ မႏၱေလးေထာင္မွာ ေမးတဲ့အတိုင္း။ ေနာက္ ကၽြန္းပို႔ခါနီး အင္းစိန္ တြဲဖက္ေထာင္ထဲမွာ ေမးတဲ့အတိုင္း ဘာမွမကြဲဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ေျဖေတာ့ အဲဒီအတုိင္းပဲ။ ဘာမွ မကြဲဘူး။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို႔ကို အခန္းေျပာင္းတာေတြ လုပ္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ၄ တိုက္ရဲ႕ ဒီဘက္အဆံုးကေန ဟိုဘက္အဆံုးကို ပို႔လိုက္တယ္။

က်ေနာ္နဲ႔အတူေနရတဲ့သူက က်ေနာ္တို႔ ကိုကိုးကၽြန္းက ျပန္လာတဲ့ ဦးတင္ၫြန္႔။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကပဲ။ ဝါရင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္။ က်ေနာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးတယ္။ က်ေနာ့္အေပၚ အင္မတန္မွ ၾကင္နာတယ္။ စိတ္ရင္းေစတနာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ပါတီဗဟိုရဲ႕ ဆက္သားအျဖစ္ သူ႔လုပ္ကိုင္ခဲ့ပံုေတြကို ေျပာေျပာျပတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စရာေကာင္းတယ္။

၂ ေယာက္သား ကၽြန္းအေၾကာင္းေတြ၊ အာဇာနည္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ဆီကေန ေလ့လာစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ ေလ။ သူေျပာသမွ် မွတ္ထားရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔တိုက္ထဲမွာ ေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔ဆိုတာလည္း ၂ ေယာက္အတူေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မျဖစ္ဘူး။ အခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။

အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးတေယာက္နဲ႕ အတူေနရတာ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ လႈပ္ရွားမႈက ပိုၿပီးေတာ့ သတိထားရတယ္။ ဦးတင္ၫြန္႔ကေတာ့ လူငယ္လိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာမွ အားနာေအာင္ မလုပ္ပါဘူး။ သူက အင္မတန္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တဲ့လူ။ သေဘာထား သိပ္ႀကီးတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။