ဝါးလံုးေဖာင္နဲ႔ တက္မဖထီးမန္းစိတ္ကူးသည္ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ဝါးေဖာင္လုပ္သည္ကို ဝါးမ်ားကို စုစည္းၿပီး ခ်ည္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ပထမ ၄ လံုး တစည္း၊ ဝါးလံုး ၄ လံုးတြဲ ၃ ခုကို ေနာက္ထပ္တစည္းဆိုေတာ့ ၁၂ လံုးတြဲ ဝါးလံုးေဖာင္တခု၊ ေနာက္ထပ္ ၁၂ လံုးတြဲ ေဖာင္တခုကို ျပန္စည္းလိုက္ေတာ့ ၂၄ လံုးတြဲ ေဖာင္အစည္းႀကီး တခုရလာပါသည္။
သူ႔စိတ္ကူးက လႈိင္း႐ိုက္ၿပီး ဝါးေဖာင္ ကြဲသြားဦးေတာ့ ဝါးလံုးေတြဟာ တလံုးစီ ကြဲမသြားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ေဖာင္ကေလးမ်ားအျဖစ္ ရွိေနဦးမည္။ အလြန္ပင္ေကာင္းပါသည္။ သဘာဝလည္းက်သည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ဝါးေတြခုတ္လာတုန္းက တဖက္ကို ဝါးအစိတ္ေလာက္ တြဲမယ္ေပါ့။ ဝါးေတြကို တကယ္ေရၾကည့္ေတာ့ ၅၂ လံုးျဖစ္ၿပီး ၂ လံုးပိုေနပါသည္။ တဖက္ကို ၂၆ လံုးစီ ေဖာင္တြဲလိုက္ပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ေလွမွာ သံုးပံုတြင္ ႏွစ္ပံုေလာက္ၿပီးစီးသြားပါသည္။ ေလွက အလ်ား ၁၀ ေတာင္၊ ေပနဲ႔ဆို ၁၅ ေပ။ ေလွဝမ္းက ေျခာက္ငါးမူး ၅ ျပားစပ္၊ ေလွနံေထာင္ကလည္း ၅ ျပားစပ္၊ အေပၚပိုင္း ေလွအက်ယ္ကေတာ့ က်ေနာ့္လက္၂ ဖက္ကို ေဘးသို႔ဆန္႔တန္းၿပီး ကိုင္ၾကည့္တာ တကိုင္ရွိပါသည္။ ဆက္လုပ္ဖို႔က်န္တာက ေလွအဖံုးရယ္၊ ရြက္တိုင္ေပါက္ရယ္၊ တက္မရယ္ အျခား ေတာက္တိုမယ္ရ နည္းနည္းပါးပါးပဲ က်န္ေတာ့သည္။
တက္မကို သပ္သပ္လုပ္ၿပီး ေလွဖင္ပိတ္မွာ သံကြင္း ၃ ကြင္း တပ္မည္။ တက္မဘက္ တက္မကိုင္ထဲတြင္ သံကြင္း ၃ ကြင္း တပ္မည္။ ေလွဖင္ပိတ္က သံကြင္း ၃ ကြင္း၊ တက္မကိုင္ဘက္က သံကြင္း ၃ ကြင္း ဦးေအာင္ တပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သံကြင္း ၆ ကြင္းညီေနသည့္ အေပါက္ထဲသို႔ သံေခ်ာင္းတေခ်ာင္း ထိုးသြင္းလိုက္။
အဲဒီသံေခ်ာင္းထိပ္ကို ေကြးထားလိုက္ သံေခ်ာင္း ျပဳတ္မက်ေတာ့ပါ။ တက္မကိုင္တြင္ လက္တံတခု တပ္လိုက္လွ်င္ အရွင္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္လို႔ရပါသည္။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ ပစၥည္းကရိယာ အစံု ရွာေဖြထားပါသည္။ ျပည့္စံုေနပါသည္။ အက်ဥ္းစခန္းဝင္းေတြမွာရွိတဲ့ တံခါးပိတ္တဲ့ သံကန္႔လန္႔ကြင္းေတြကို က်ေနာ္ ျဖဳတ္ယူထားပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေလွလုပ္တာ မတ္လထဲ ေရာက္ပါၿပီ။ ပင္လယ္ျပင္ရာသီဥတု သာယာသည္။ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ပါ။ အခ်ိန္လုလုပ္ၿပီး ဒီလထဲမွာ ထြက္ႏိုင္ေအာင္ တြန္းလုပ္ေနပါသည္။
တေပါင္းေႏြကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အလြန္ပူပါသည္။ ေလွ ဝမ္းထဲကို ဆပ္သြားဖူးၫြန္႔ ၂ ၫြန္႔ ၃ ၫြန္႔ျဖတ္ၿပီး ထည့္ထားရပါသည္။ ေလွဝမ္းထဲကို ခပ္က်ဲက်ဲေလး ျဖန္႔ထားလိုက္သည္။ ေလွဝမ္း ေနပူသက္သာေအာင္ ျဖစ္သည္။ ဝါးေဖာင္ေတြကို ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံ အရိပ္ေကာင္းသည့္ေအာက္တြင္ ထိုးထည့္ထားလိုက္သည္။
ေနလည္း ေစာင္းၿပီး အလုပ္လက္စသတ္ၿပီး တေန႔က ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလး၏ ေျမာက္ဘက္ထိပ္မွ က်ေနာ္ ခုတ္ယူခဲ့သည့္ အုန္းခိုင္မွ တလံုးကို ဖထီးမန္းအား ေဖာက္ေပးလိုက္သည္။ က်ေနာ္လည္း တလံုးေဖာက္ ေသာက္သည္။ ခဏအေမာေျဖၿပီး ခ်ဳံအျပင္ထြက္လာၾကသည္။
ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလး၏ ကမ္းစပ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ကၽြန္းကေလးေပၚတြင္ အတက္ေျခရာ ျပထားခဲ့သည္။ ေရလက္ၾကားကေလးသည္ ေရအေတာ္တက္ေနပါသည္။ ဒီေရအတက္မွာ ခါးေလာက္ ေရာက္ေနၿပီး ေရစီးအေတာ္သန္ပါသည္။
ဖထီးမန္းႏွင့္ က်ေနာ္ တေယာက္လက္ တေယာက္ တြဲၿပီး တေယာက္ကို တေယာက္ထိန္းကာ ကၽြန္းမႀကီး၏ ေသာင္ခံုေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ စခန္းထဲသို႔ အေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခက တေယာက္ဝင္၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခက တေယာက္ဝင္ အခ်ိန္နည္းနည္းစီျခားၿပီး ဝင္ခဲ့သည္။
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သတင္းဆိုးနဲ႔ အျဖစ္ဆိုး
က်ေနာ္တို႔ စခန္းထဲျပန္ေရာက္ေသာအခါ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အျဖစ္ဆိုးႏွင့္ သတင္းဆိုးက ဆီးႀကိဳလိုက္ပါသည္။ ကိုတင္ၿငိမ္း အသားဝါေရာဂါနဲ႔ အျပင္းဖ်ားၿပီး ဆံုးသြားတယ္။ ထိုေန႔သည္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိစၥ၊ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္၊ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ လံုျခံဳေရးမွတပါး အျခားကိစၥကို သတိမထားမိပါ။ ဘဝတူ အက်ဥ္းသားတေယာက္ က်ဆံုးသြားရျပန္ပါၿပီ။ ဇူလိုင္လတုန္းကလည္း ကိုထြန္းရွိန္(မသံုးလံုး ခ႐ိုင္ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း) ပင္လယ္လႈိင္း ႐ိုက္ၿပီး က်ဆံုးသြားသည္။
စခန္းတြင္းရွိ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားစုေဝးၿပီး ညႇိႏႈိင္းၾကသည္။ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။
ေတာင္းဆိုခ်က္ ၆ ခ်က္ကို ေတာင္းဆိုလိုက္ၾကသည္။ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဝင္ၾကသည္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ ၆ ရပ္မွာ …
(၁) ကိုတင္ၿငိမ္းအေလာင္းကို အိမ္ျပန္ပို႔ေရး၊
(၂) ကၽြန္းစခန္းတြင္ ေဆးဝါး လံုလံုေလာက္ေလာက္ေပးေရး၊
(၃) ကၽြန္းတြင္ ကု၍မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါျပင္းထန္ေသာ လူနာမ်ားအား ျပည္မသို႔ပို႔၍ ေဆးကုသရန္၊
(၄) လတ္ဆတ္ေသာ အသားေပးရန္၊
(၅) အိမ္မ်ားသို႔ စာေရးဆက္သြယ္ခြင့္ေပးရန္၊
(၆) သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ား ေပးရန္တို႔ ျဖစ္သည္။
အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္ေသာေန႔မွာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၂ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။
အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ အသုတ္လိုက္ အသုတ္လိုက္ဝင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ထားသည္။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္သူသည္ က်န္းမာေရးအရ ေရရွည္ခံႏိုင္သူ ျဖစ္ရမည္။ စိတ္ဓာတ္အရ တကယ္တမ္း အေသခံစိတ္ဓာတ္ ေမြးႏိုင္သူ ျဖစ္ရမည္။ ပံုသ႑ာန္အရ အၾကမ္းမဖက္ေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ေသာနည္းျဖင့္ တိုက္ပြဲဝင္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္အရ အႏိုင္မခံ အ႐ံႈးမေပးေသာ သံမဏိစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ရွိရမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment