ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ တေဆာင္ၿပီးတေဆာင္ ဝင္တာ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြက ...“က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိတယ္။ ဒီ တုိက္ပဲြကို ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာ သူတုိ႔ပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ေျပာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ကို လာမေျပာနဲ႔”
လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းတျဖည္း သူတုိ႔ ဝင္ရင္း ဝင္းရင္းနဲ႔ ခုန က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာ ရာဂ်မ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ၾကရေတာ့တယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဒါနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔ လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႔ လုပ္ၾကရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက ထုိင္ေစာင့္ေနတာ သူတုိ႔လာမယ္ဆုိတာသိလို႔။ အဲဒါ ေရာက္လာတာပဲ။
ေရာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔က သူတုိ႔ေျပာစရာရွိတဲ့ဟာကို ေျပာတယ္။ ခုနကေျပာတဲ့အတုိင္း ကြၽန္းစခန္းကို ဖ်က္သိမ္းေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယာယီအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဆက္လုပ္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္က ဒီတုိက္ပဲြကို အသိအမွတ္ မျပဳဘူးဆုိတဲ့ဟာပဲ။
ဒါေပမယ့္ လိုက္ေတာ့ လိုက္ေလ်ာတယ္။ ႏုိင္ငံေရး နာမည္မပ်က္ေအာင္ ဂုဏ္သိကၡာ ထိန္းခ်င္တဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ဒါကို လက္မခံဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အဓိက တုိက္ပဲြေတာင္းဆုိခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ‘ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အရင္ဖ်က္သိမ္း’ ဒါပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဗုိလ္မႉးဟန္သြဲ႔ဆုိတဲ့လူကလည္း သူကလည္း အထက္ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို လုိက္လုပ္ေနရတဲ့လူ။ သူမွာ ဘာမွ အေပးအယူလုပ္ဖုိ႔၊ ညႇိႏႈိင္းဖုိ႔ ဘာအာဏာမွရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ သူလည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ဖက္ ဘာသေဘာတူညီခ်က္မွမရဘဲ သူတုိ႔ တပ္ေခါက္ျပန္သြားတယ္။
အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ေျပာႏုိင္တာတခုက ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆုံးၿပီးၿပီဆုိရင္ အာဏာပိုင္ေတြဘက္မွာလည္း ဂယက္႐ုိက္မႈ ရွိတာပဲ။ သူတုိ႔အထဲမွာလည္းပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားေတြးေခၚလာတာပဲလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္ပဲြဝင္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးဟာလည္း ပိုပိုၿပီး ခ်ိလာေနၿပီ။
ဒုတိယ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ကေတာ့ ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္ လို႔ ေခၚတယ္။ သူ က်ဆုံးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္ ၂၄/၂၅ ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ သူက အစိုးရရဲ႕ မရိန္းတပ္လို႔ေခၚတဲ့ ကမ္းတက္တပ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ျဖစ္တယ္။ နဂုိကတည္းက ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။
သူနဲ႔ အမႈတြဲတတဲြတည္း အဖမ္းခံရတဲ့ ရဲေဘာ္ေအာင္ထီဆုိတာ ရွိေသးတယ္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ထီကေတာ့ သူနဲ႔ မတူဘူး။ သူက ထြားထြားႀကီး၊ ရဲေဘာ္ ေအာင္ထီက ခပ္ပုပု။ ဒါေပမယ့္ ၂ ေယာက္စလုံး ေတာင့္တယ္။ အဲဒီ ရဲေဘာ္ ေအာင္ထီလည္း ကိုကိုးကြၽန္းကို ပါလာတယ္။
ကိုကိုးကြၽန္းျပန္လြတ္တဲ့အခါမွာ ရဲေဘာ္ေအာင္ထီက ေထာင္ကလြတ္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ရခုိင္ျပည္နယ္ဘက္ သြားၿပီးေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ ဝင္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရင္း က်ဆုံးသြားတယ္။
အဲဒါ သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ကို သူတုိ႔တပ္ထဲမွာ ဗကပယူဂ်ီအျဖစ္ ဖမ္းမိတယ္ဆုိေတာ့ အုိး … သူတုိ႔စစ္တပ္ဟာ အင္မတန္မွ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ကို ႏွိပ္စက္လုိက္၊ ႐ုိက္လိုက္တယ္ဆုိတာ ေျပာစရာကိုမရွိဘူး။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကလည္း ႀကီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေထာင္တေလွ်ာက္လုံးမွာ အာဏာပိုင္ေတြက သူ႔ကိုပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွိပ္စက္ ႐ုိက္ႏွက္ေနၾကတာ။
လက္တည့္စမ္းေနတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေသးတယ္။ အဲဒါ သူ႔ကလည္း အစိုးရအေပၚမွာ (ရန္သူ႔အေပၚမွာ) အင္မတန္ နာၾကည္းတယ္။ အင္မတန္ ျပတ္သားတယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းမွာေပါ့၊ သူ တခါ အဖမ္းခံရတာ ျဖစ္ၿပီးၿပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ တုိက္ပဲြစဝင္ကတည္းက တုိက္ပဲြမွာ က်စရာရွိရင္၊ အေသခံ စရာရွိရင္ ငါ အရင္ေသမယ္၊ ငါ အရင္အက်ခံမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတာ။
ဒါ က်ေနာ္က ပါးစပ္နဲ႔ အလြတ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ က်ဆုံးသြားတဲ့အခါ (တုိက္ပဲြဝင္ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူတုိင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေလးေတြ ေရးၾကတယ္။ သူလည္း ေရးထားတယ္။) အဲဒီ သူေရးထားတဲ့ မွတ္တမ္းထဲကေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႔တာ။
အဲဒီေတာ့ သူဟာ အခုလို သူ႔အရင္ ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္ က်ဆုံးသြားတယ္ဆုိေတာ့ အေတာ့္ကို ခံစားရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွမေျပာဘဲ သူ႔တေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ကေလး အဲဒါ ေရျဖတ္လိုက္တယ္။ ေရပါ မေသာက္ဘဲေနလိုက္တာ။
ေရအသက္ တမနက္လို႔ေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာၾကေသးတာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ဒီ ၅ ေပ ၁ဝ လကၼေလာက္ အရပ္ႀကီး၊ ေနာက္ အေလးမထားတဲ့ အားကစားသမားဆုိ ရင္အုပ္က အင္မတန္ ကားေနတယ္။ ဝလည္း ဝေသးတယ္။ လက္ေမာင္းႀကီးေတြမွ နည္းတဲ့လက္ေမာင္းႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဧရာမ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး။ အဲဒီ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက တခါတည္း ပုံက်သြားတာ။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳအရဆုိလို႔ရွိရင္ ဒီလို ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမ်ဳိးကို၊ ဒီလို က်န္းမာေရးမ်ဳိးဟာ အစာငတ္ခံ တုိက္ပဲြမွာ အမ်ားႀကီး ခံႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ မုခ် ေျပာႏုိင္တယ္။ သူသာ ေရကို မျဖတ္ဘူးဆုိလို႔ရွိရင္ ၅၃ ရက္ တုိက္ပဲြမွာ က်မွာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ သူ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေရာ၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အေျခအေနေရာ ဒလေဟာ က်ဆင္းလာတာ။ အဲဒီေတာ့ သူ ဒီလို ယုိယြင္းလာတာကို သူ႔ကိုျပဳစုေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက သတိထားမိတယ္။ ရိပ္မိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီကို သတင္းပို႔တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း သူ႔ကို ...
“ဟာ … ခင္ဗ်ား ေရေတာ့ ပုံမွန္ေသာက္ရမွာေပါ့”
လုိ႔ သေဘာထားေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အထက္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အမိန္႔ဆုိေတာ့ သူလည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘူး။ လိုက္နာၿပီး “ေရျပန္ေသာက္ပါ့မယ္” လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ေသာက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ သူ ေရေသာက္ေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ သူ႔က်န္းမာေရးဟာ ဒီလိုနဲ႔ တုိက္ပဲြဝင္ ၄၆ ရက္မွာပဲ က်ဆုံးသြားတယ္။ သူ႔ဆႏၵေတာ့ ျပည့္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔အဖို႔ေတာ့ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ပဲ သူ႔ကို ခုနက ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္ အေလာင္းေဘး အေလာင္းစင္ေပၚမွာပဲ တင္လိုက္ရတယ္။
အဲဒီေတာ့ အဲဒီ အာဇာနည္ဗိမာန္ထဲက သူ႔ေခါင္းေရွ႕မွာ ေထာင္ထားတဲ့ ပို႔စတာမွာေတာ့ သူ႔ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္းထဲက စာေၾကာင္းတေၾကာင္းကို က်ေနာ္တုိ႔က ကူးၿပီးေရးထားလိုက္တယ္။ အဲဒီ စာေၾကာင္းက …
‘လယ္သမားဟာ ထယ္ထုိးတဲ့အခါ အငုတ္အျမစ္ပါမက်န္ေအာင္ ထုိးရသလို ရန္သူကို တုိက္ရာမွာလည္း အငုတ္အျမစ္မက်န္ေအာင္ တုိက္ရမယ္’
ဒါ သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ပဲ။ ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္ဟာ လယ္သမားသားသမီးကိုးဗ်။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment