၈ ေပပတ္လည္ ရင္ခြဲအခ်ဳပ္ခန္းတြင္ ၂ လနီးပါးခန္႔ေနရၿပီးေနာက္ တခုေသာေန႔လည္တြင္ ႁခြင္ႁခြင္ဂေလာက္သံ ဆက္တိုက္ၾကားရၿပီး ခဏအၾကာ က်ေနာ့္အခန္းကို လာဖြင့္ပါသည္။ မ်က္ႏွာကိုအဝတ္စည္းၿပီး စစ္သား တေယာက္က လက္ကိုကိုင္၍ တြဲေခၚသြားပါသည္။ လက္တေလွ်ာက္တြင္ ငံု႔၊ ေက်ာ္၊ ရပ္၊ သြား၊ ဘယ္ေကြ႔၊ ညာေကြ႔ စသည့္အမိန္႔မွာ ဘဝေပးအသိေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး ကၽြမ္းက်င္ပါးနပ္လာပါသည္။ နဖူးလည္း မေဆာင့္မိ၊ ခလုတ္လည္း မတိုက္မိေတာ့ပါ။တေနရာသို႔အေရာက္တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ စည္းထားေသာ အဝတ္ကိုေျဖလိုက္ပါသည္။ အိမ္ပုေလးတလံုး၏ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္တြင္ ေရာက္ေနပါသည္။ အိမ္ထဲသို႔ၾကည့္လိုက္ရာ လူ ၆ ေယာက္ကို လွမ္းျမင္ရပါသည္။ ဤသူမ်ားသည္ လံုးဝ မျမင္ဖူးသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ျမင္ခါစ ေတြ႔ခါစတြင္ တေယာက္ကို တေယာက္ ခပ္စိမ္းစိမ္းသတိႏွင့္ ေခၚေျပာဆက္ဆံၾကပါသည္။ ဘဝတူမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း တဦးကိုတဦး မိတ္ဆက္ၾကပါသည္။
ဤအိမ္ပုေလးထဲသို႔ လာေရာက္ဆံုစည္းၾကရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အရပ္ပုပု ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ အသက္ ၅၀ ခန္႔ အေပၚသြား ၂ ေခ်ာင္းမွာ ထူးထူးျခားျခားေပၚလြင္သည့္ “ဟီဟိ”ဟု ရီလိုက္တိုင္း ခ်စ္စဖြယ္႐ုပ္ ေပါက္သူ အလုပ္သမားလူတန္းစားေလာကတြင္ ဘဝမ်ဳိးစံု က်င္လည္လာခဲ့သူ ဒလ သေဘၤာက်င္းမွ ဦးေလးထြန္း၊ ဒုတိယံမၸိ ပုဂၢိဳလ္မွာ ဦးဘိုနီ၊ အသားျဖဴဆြတ္ၿပီး နီစပ္စပ္အေရာင္ႏွင့္ ဗိုလ္ၾကက္ေခ်း႐ုပ္ ေပါက္သူ။ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးမွ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သည္။ တတိယံမၸိပုဂၢိဳလ္မွာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း နဖူးအနည္းငယ္ေျပာင္ၿပီး ေဖာ္ေရြရင္းႏွီးလြယ္သူ ႐ံုးဝန္ထမ္း၊ သူ၏႐ံုးကို က်ေနာ္ ေမ့ေနပါသည္။ ေက်ာက္ေျမာင္း ဓမၼဝိဟာရလမ္းမွ ကိုေအာင္ျမင့္၊ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔က ကိုႀကီးေအာင္ဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚပါသည္။
စတုတၴေျမာက္ပုဂၢိဳလ္မွာ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး အလြန္တက္ႂကြသူ၊ နာမည္က ဗန္ဝ။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုခ်စ္စႏိုး ထရန္ဗန္ဝမ္း ဟု ဗီယက္နမ္နာမည္ ေပးထားသည္။ ဤကာလမ်ားတြင္ ေတာင္ဗီယက္နမ္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး၏ အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမွာ တိုက္ပြဲအလြန္ျပင္းထန္ေန သည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ငုယင္ဗန္ထ႐ိြဳင္း ကဲ့သို႔ေသာ ဗီယက္နမ္လူငယ္ သူရဲေကာင္းမ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔၏ ႏွလံုးအိမ္တြင္ စိုးမိုးေနရာယူ ေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။
ပၪၥမေျမာက္ပုဂၢိဳလ္မွာ အရပ္ပူပူ လူငယ္ေျခသြက္၊ ေနရာတကာတြင္ သူက ဆရာတဆူလုပ္လိုစိတ္ေပါက္ေနသူ ေရႊမန္းဟု က်ေနာ္တို႔က ေခၚပါသည္။ ဆ႒မေျမာက္ပုဂၢိဳလ္မွာ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးမွ က်ေနာ္ နာမည္ေမ့ေနပါသည္။ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းသူ၊ ယဥ္ေက်းသူ၊ ေခတ္ပညာတတ္တဦးျဖစ္သူ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်ာက္ဘီလူးဟု နာမည္ေပး ထားပါသည္။ တေန႔ေတာ့ သူဟာ ပပဝင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရမွာဟု အျမဲ ေျပာပါသည္။ သတၱမေျမာက္လူမွာ က်ေနာ္ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ခါစျမင္ခါစ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳ၊ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳ ေျပာၾက ဖလွယ္ၾက စကားဝိုင္းမွာ ေဖာင္ေနပါသည္။ အေတြ႔အၾကံဳ ေျပာၾက ဖလွယ္ၾက ဆိုေပမယ့္ ေကာင္းသည့္အေတြ႔အၾကံဳတခုမွမဟုတ္။ မေကာင္းသည့္ အနိ႒ာ႐ံုမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္သူ ဘယ္လို ေထာက္လွမ္းေရး ႏွိပ္စက္တာခံရတယ္ စသည္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း မေကာင္းသည့္ အေတြ႔အၾကံဳေျပာကာ ဖလွယ္ၾကခ်င္းသာျဖစ္ပါသည္။
မေကာင္းသည့္သတင္းကို ဖလွယ္ၾကရင္းမွ အေတြ႔အၾကံဳတခုကို ရလိုက္ပါသည္။ စစ္ေဆးသူ ေထာက္လွမ္းေရး ပုံပန္းသ႑ာန္ကိုေျပာၿပီး အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးက သူ႔အေပၚ ဘယ္ကဲ့သို႔ ေဖာ္ေရြေၾကာင္း၊ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်း ဆက္ဆံေၾကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုပံုပန္းသ႑ာန္ရိွသူကေတာ့ အင္မတန္ ႐ိုင္းစိုင္း ရက္စက္ေၾကာင္း၊ ႏိွပ္စက္ရာမွာ ဆိုးရြားလွေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ဘဝတူေနာက္တေယာက္က “ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အင္မတန္ ေဖာ္ေရြယဥ္ေက်းတယ္ ဆိုတဲ့ငတိက ငါ့ကို လက္ကုန္ ေဆာ္လႊတ္လိုက္တာ ေမာင္၊ ေအး ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အင္မတန္ ႐ိုင္းစိုင္း ရက္စက္တဲ့ငတိဟာ ငါ့အေပၚမွာက်ေတာ့ အင္မတန္ ေကာင္းတာ၊ အေတာ့္ကို စာနာသက္ညႇာတာ”
က်ေနာ္တို႔ဘဝတူေတြဟာ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေဝေဝ ဖလွယ္လိုက္ ၾကေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ဇာတိ႐ုပ္ဟာ ဘြားဘြားႀကီးေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အျခားတေယာက္အေပၚ မွာ လူယဥ္ေက်းအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ငတိသည္ ေနာက္တေယာက္အေပၚမွာ ပုဏၰကဇာတ္ ခင္းခဲ့ေသာ ငတိ ျဖစ္ေနသည္။ ဒုတိယ ေနာက္ထပ္လူ အေပၚတြင္ လူယဥ္ေက်းအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူျဖစ္ေနျပန္သည္။ အဆံုးတြင္ ဇာတ္ေပါင္းလုိက္ေသာ္ကား ဤစစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားသည္ ရက္စက္ျခင္း၊ ယုတ္မာျခင္း၊ ႐ိုင္းစိုင္းျခင္း၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္းမ်ားတြင္ ယွဥ္တု ႏိႈင္းၿပိဳင္သူမရွိ တေထရာ တထပ္တည္းသာျဖစ္ၾက၍ အတူတူႏွင့္ အႏူႏူသာျဖစ္ၾကလ်က္ ေအာ့ႏွလံုးနာ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာအတိသာ ျဖစ္ပါေလေတာ့သတည္း။
က်ေနာ္တို႔ တအိမ္တည္းေန တေရတည္းေသာက္ တအိုးတည္းစား ဘဝတူမ်ားသည္ကား ေတြ႔စျမင္စ သိခါစမို႔ စကားလက္ဆံု အနိ႒ာ႐ံု ေျပာမကုန္ပါ။ ညေနေစာင္းေတာ့ စစ္သား သံုးေလးေယာက္သည္ ဂ်ဳိင့္ႀကီးဂ်ဳိင့္ငယ္ အသြယ္သြယ္ကို မ၍တမ်ဳိး၊ တုတ္လွ်ဳိး၍တဖံု၊ က်ေနာ္တို႔ေဂဟာ အိမ္ပုေလးမ်ားဆီသို႔ သယ္ပိုး၍လာပါေတာ့ သည္။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ပုေလးကဲ့သို႔ အိမ္မ်ဳိးမွာ တေျပးတည္း ၅ လံုးတြဲ တတန္း ရွိပါသည္။ အိမ္တလံုးစီ တလံုးစီ တြင္ ၆ x ၅ မူး ပ်ဥ္ျပားႏွင့္ ဝင္းျခား၍ကာထားပါသည္။ အဆိုပါ ထမင္းခ်ဳိင့္မ်ားကို တအိမ္ၿပီးတအိမ္ တံခါးေသာ့ဖြင့္၍ လာသြင္းေပးပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ၅ လံုးတြဲ အိမ္တန္း၊ ၄ လံုးတြဲအိမ္တန္း စသည္ျဖင့္ အေနအထားမ်ဳိးစံုျဖင့္ တည္ေဆာက္ ထားပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ကိုေပးလာေသာ ထမင္းခ်ဳိင့္မွာ ၄ ဆင့္ခ်ဳိင့္မ်ဳိး ၃ ခ်ဳိင့္ျဖစ္ပါ သည္။ အသားအနည္းငယ္ကို အသီးအႏွံတခုခုႏွင့္ ေရာခ်က္ထားပါသည္။ ထမင္းကေတာ့ ေျပာရင္ယံုမည္မထင္ပါ။ အနံ႔ေလးက တႀကိဳင္ႀကိဳင္ တသင္းသင္းႏွင့္ ပုသိမ္ ငကၽြဲဆန္ ထမင္းျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အခ်ဳပ္သားေတြအေပၚမွာ ေစတနာ သဒၵါတရား ေဖာင္းကားလြန္း၍ ျပဳစုေကၽြး ေမြးသည္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ တခုခုေတာ့ တခုခုျဖစ္ေနပါသည္။ ဤပုသိမ္ငကၽြဲျပႆနာကို ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ အေျဖထုတ္ျပလုိက္သူကေတာ့ ကိုႀကီးေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုႀကီးေအာင္က “ဇြန္လကစၿပီး ဆန္ျပတ္သြားတယ္မဟုတ္လား၊ ဆန္ျပႆနာေပၚေနေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔ကို ေကၽြးဖို႔ ဆန္မရွိေတာ့ ရရာဆန္ကို အေရးေပၚဆြဲဝယ္ၿပီး ေကၽြးတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ပုသိမ္ငကၽြဲဆန္ ကို က်ေနာ္တုိ႔ စားရတာျဖစ္တယ္”
ကိုႀကီးေအာင္၏ဒႆနကို အတည္ျပဳေထာက္ခံမႈျပဳသူကေတာ့ ဗိုလ္ၾကက္ေခ်း႐ုပ္ေပါက္ေနေသာ ဦးဘိုနီႏွင့္ ေက်ာက္ဘီလူးတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္၏ အကဲျဖတ္မႈ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ သက္ေသျပလာပါ ေတာ့သည္။ ပို႔လာသည့္ထမင္းမွာ တခါတရံ မီးဒံုးဆန္၊ တခါတရံ ရာေက်ာ္ဆန္ စသည္ျဖင့္ ေဗ်ာက္ေသာက္ျဖစ္ေနပါသည္။
စစ္သားေတြ ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင့္ပို႔လာေသာ မသထာေရစာထမင္းကို က်ေနာ္တုိ႔ဘဝတူ အခ်ဳပ္သားတသင္းမွာ လက္ရည္တျပင္တည္း ဝိုင္းၿပီးေတာ့ တီးလိုက္ၾကသည္မွာ အႏွီညေနစာအဖို႔ မည္သူကမွ် ထမင္းမဝၾက။ ဆန္႔ငင္ဆန္ဖတ္ႏွင့္ျဖစ္ၾကပါေတာ့သည္။ ထမင္း ဟင္း ေျပာင္သလင္းခါသြားေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့ၿပီး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၾကပါေတာ့သည္။ ပထမဆံုး ပဋိသသႏၶာရစကား ဦးျပဳလိုက္သူကေတာ့ ထရန္ဗန္ဝန္း ပါ။ သူက …
“ဒီ မေအေပးေတြ လူကိုခ်ဳပ္ထားၿပီး ထမင္းေတာ့ ဝေအာင္မေကၽြးဘူး”
မေက်မခ်မ္းႏွင့္ စၿပီးရမ္းလိုက္ပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္က ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္း ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ပါသည္။ စစ္သားေတြလာရင္ သူေျပာေပး မည္ဟု အားလံုးကို သူ႔မ်က္လံုးျပဴးႀကီးႏွင့္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ စကားေျပာၾကားလိုက္ပါသည္။
ဆရာ ဗန္းေမာ့္စာခ်ဳိးႏွင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ရရင္ “တကယ္ကေတာ့ ထမင္းမဝေတာ့ေကာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးက ဘာေတြမ်ားတတ္ႏိုင္ၾက ပါဦးမည္နည္း”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment