ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၅)

အဲဒီတုန္းက မဆလနဲ႔စစ္တပ္က အတူတူပဲကိုး။ စစ္တပ္ပါတီကလြဲၿပီး တျခား ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ မရဘူး။ ဗမာျပည္မွာ စစ္တပ္ႏိုင္ငံေရးပဲ ရွိတယ္။ တျခား ဘယ္အေသြးအေရာင္ ႏိုင္ငံေရးမွ မရွိေစရဘူးဆံုးျဖတ္ခ်က္ အဲဒီမွာ အျပတ္ခ်လိုက္တာ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဟာကို ဘယ္လိုအေကာင္အထည္ေဖာ္လဲ။

သူတို႔ အကုန္လံုး လိုက္ဖမ္းတယ္။ ေထာင္ထဲ ထည့္တယ္။ ေထာင္ထဲထည့္မရလို႔ ထြက္ေျပးတဲ့လူကို ေတာထဲေရာက္ေအာင္ ေမာင္းပို႔တယ္။ ေတာထဲေရာက္ သြားလို႔ရွိရင္ လုိက္တိုက္ၿပီး သတ္တယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ လုိက္သတ္တယ္။ သူလွ်ဳိထည့္လႊတ္ၿပီး သတ္တယ္။ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ သတ္တယ္။ အဲဒါဟာ ၆၃ က စခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပဲ။

၈၈ တုန္းကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ လုပ္ၾကတာ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာထဲေမာင္းပို႔တာပဲ။ “ေျမေပၚမွာေတာ့ မင္းတို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္မလုပ္ၾကနဲ႔ ေတာထဲပဲသြား၊ ေျမေပၚမွာဆိုရင္ ေထာင္ထဲမွာ ေနလို႔ရမယ္၊ ေထာင္အျပင္မွာ ေနလို႔မရဘူး။” အဲ … ေတာထဲမွာသြား ေတာထဲေရာက္ရင္ လိုက္သတ္မွာပဲ။ စစ္တပ္လႊတ္သတ္မွာ။ ဒါ … ဒီေန႔အထိ စစ္အစိုးရမွာထားရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေျခခံသေဘာတရားဟာ အဲဒါပဲ။

ဒီေနရာမွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္အပိတ္ခံရပံုကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တကသ က ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႔ တကယ္တမ္းလုပ္တာ အရွိန္အဟုန္က ျမင့္သည္ထက္ျမင့္လာေတာ့ စစ္အစိုးရက ေစာင့္ၾကည့္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ တကၠသိုလ္ကိုပိတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အတင္းလိုက္ဖမ္းတာပဲ။ သိုးကိုစားခ်င္တဲ့ ဝံပေလြ ေပးတဲ့ “နင္မဟုတ္ နင့္အေဖပဲ” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခလိုပဲ။ သူတို႔က မခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တခု ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ရွင္းေနတယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ တကၠသိုလ္ေတြကို ပိတ္တာ။ (ပထမ တခါက ၇ ဇူလိုင္ေပါ့)။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ဒီလို အေၾကာင္းမဲ့ ပိတ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီလုိ လုပ္နည္းမ်ဳိး ကိုယ့္ဆီကို လုပ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သတိထားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလး တကသ က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ပိတ္ပစ္တာကို ဆန္႔က်င္တဲ့အေၾကာင္း ေဖာ္ျပတဲ့အေနနဲ႔ ဆႏၵျပၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ထဲမွာပဲ Main Hall ကို ပတ္ဆႏၵျပၾကတာပါ။

ဒီအခါမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သိပ္ေဒါပြေနၾကတယ္။ အစိုးရဟာ သူတို႔အေပၚ ဆက္တိုက္ အေၾကာင္းမဲ့ဖိႏွိပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ အေျခအေနဟာ သိပ္မတည္ၿငိမ္ဘူး။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကိုလည္း စစ္တပ္နဲ႔ဝိုင္းမယ္၊ လူေတြဖမ္းလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့သတင္း ပ်ံ႕ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္မအိပ္ဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာေနရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာ မွန္သြားတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီည၊ မွတ္မွတ္ရရ။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ညမွာ က်ေနာ္နဲ႔တပ္ဦးက ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ ရယ္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ပတ္ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ အိပ္မရၾကဘူး။ ေနာက္တေန႔မွာ တခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနသလိုလိုပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ အမႈိက္ပံုးႀကီးေတြ လွိမ့္သြားတာ ေတြ႔မိတယ္။ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ St.Peter တုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္ စိုးစိုးနဲ႔ သူတုိ႔ ေရႊဘိုက ကိုသန္းထြန္းတို႔ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔က “မနက္ျဖန္မွာ စစ္တပ္ေတြ ေက်ာင္းထဲအဝင္မခံႏိုင္ဘူး၊ လမ္းပိတ္မလို႔ …” လို႔ ေျပာျပတယ္။

တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သစ္ကိုင္း သစ္ခက္ေတြ သယ္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ကို မတားပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ဓာတ္ကို နားလည္ေနတာပဲ။ သူတို႔ လမ္းပိတ္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္အဝင္ (မဂၤလာလမ္းက အဝင္) တံတားနားကို သြားၾကည့္မိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ့္ကို တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ အတားအဆီး ေဆာက္ေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီညမွာ ရဲေတြလာဖမ္းေနၿပီဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ေရွာင္ရတာ၊ တိမ္းရတာျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ အေျခအေနက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း တညလံုးနီးပါး မအိပ္လိုက္ဘူး။ လင္းခါနီးမွ အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အခန္းမွာ တိုးေခြ႔အိပ္လိုက္ရတယ္။ ခဏပဲ။ မနက္ေစာေစာထၿပီး မေန႔ညက ေက်ာင္းအဝင္ေနရာကို သြားၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းသားထုက သူတို႔ဖာသာ တိုက္ပြဲေၾကညာေနၿပီ။ သမဂၢက လႈံေဆာ္ဖို႔ေတာင္ မလုိဘူး။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမပိတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ သူတို႔လည္း စာအုပ္ေဘးခ်ိတ္ၿပီး တိုက္ပြဲထဲ ဝင္ပါၾကတယ္။ သစ္တို သစ္စ ေတြ၊ အမိႈက္ပံုးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ယာယီအတားအဆီး အျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ ဝဲလို႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာ ဆရာမေတြေရာက္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ သခ်ၤာက ဆရာႀကီး ဦးနက္၊ ေဒါက္တာ ဗၾကည္၊ ဓာတုေဗဒက ဆရာႀကီး အတၱာဆင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးက ဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္း (အဲဒီတုန္းက စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ ရယ္လို႔ သီးျခား မရွိေသးဘူး) ေနာက္ၿပီး ႐ုကၡေဗဒက ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ျမန္မာစာဌာနက ေဒၚစီစီဝင္း၊ ေဒၚမိမိေလးတို႔ သူတို႔က ေက်ာင္းသားေတြကို လာေဖ်ာင္းဖ်တာ။

သူတို႔ေျပာတာက ေက်ာင္းသားတို႔ ဆႏၵျပတာကို တားျမစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုလို အတားအဆီးေတြ လုပ္ထားျခင္း အားျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာေတြက ဒါကို အေၾကာင္းျပၿပီး အင္အားသံုးလာ ရင္ မလုိလားအပ္တာေတြ ျဖစ္ေပၚလာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအတားအဆီးေတြကိုေတာ့ ဖ်က္ေပးပါလို႔ ေျပာတာ။ ဆရာႀကီး ေတြေျပာတာ မွန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတြက ဆရာႀကီးေတြဘက္ကရပ္ၿပီး အတားအဆီးေတြကို ဖ်က္ေပးဖို႔ နားခ်တယ္။

က်ေနာ္လည္း သစ္ကိုင္းေတြေပၚတက္ရပ္ၿပီး ဖ်က္ေပးဖို႔ မိန္႔ခြန္းလိုလိုေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လက္မခံဘူး။ အထူးသျဖင့္ တညလံုး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ထားရတဲ့သူေတြေပါ့။ ဆရာႀကီးတခ်ဳိ႕က (က်ေနာ္မွတ္မိတာ စိုက္ပ်ဳိးေရးက ဦးသန္းထြန္း တို႔ဆိုရင္) မ်က္ရည္ေတာင္ က်ၾကရွာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက “အဲဒီ ရဲေတြ၊ စစ္သားေတြ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းဝင္းထဲဝင္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” လို႔ ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက “မဝင္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ အစြမ္းကုန္ လံုးပမ္းပါ့မယ္” လို႔ အာမခံၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က မေက်နပ္ႏိုင္ၾကဘဲ “လမ္းေပၚမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္ လွဲအိပ္ၿပီး လမ္းပိတ္ေပးရမယ္” လို႔ ေတာင္းဆိုၾကတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အာမခံလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့မွ အတားအဆီးေတြကို ဝိုင္းဖယ္ရွားလို႔ရတယ္။ ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ဆရာမေတြလည္း ဝင္ကူၾကလို႔ က်ေနာ္တို႔က “မလုပ္ၾကပါနဲ႔” လို႔ ေတာင္းပန္ရေသးတယ္။ အားလံုး ဖယ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့မွ ဆရာေတြအားလံုး ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္တဲ့ တိုက္ပြဲမွာ သူတို႔ဝင္မ႐ႈပ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။