ေယာဟန္ေအာင္ (ေရႊသား ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ)

ေရႊသား ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ

(ေယာဟန္ေအာင္)

ေရႊသားကိုယ္က်ပ္အက်ႌသည္ ဒီေန႔ ကမၻာ့့ဖက္ရွင္ျဖစ္လာေနၿပီဟု ဆိုသည္။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းကာလအတြက္ ေရပန္းအစားဆံုး ဝတ္စံုျဖစ္ေနၿပီဟု ဆိုသည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲကာလတုန္းက စဥ္းစားစရာ အေရာင္အေသြးမ်ဳိးစံု၊ ဝတ္စံုပံုစံမ်ဳိးစံုရွိခဲ့သည္။

တ႐ုတ္ ေမာ္ဝတ္စံု၊ ေန႐ူး ကုတ္္အက်ႌ၊ ႐ုရွား သိုးေမြးထည္ စသျဖင့္ ႏိုင္ငံေပၚလစီေရးရာအတြက္ ဝတ္ဆင္စရာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ဤကဲ့သို႔ေရြးခ်ယ္ရန္မလိုေတာ့ဟု ေသာမတ္ ဖရိဒ္မန္းက ဆိုသည္။

ယေန႔ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းကာလအတြက္ ႏိုင္ငံေရး-စီးပြားေရး ဝတ္စံု (Political-economic garment of the globalization) ဟု သူက ဆိုသည္။

ေရႊသား ကိုယ္က်ပ္အက်ႌႏွင့္ပတ္သက္၍ ေသာမတ္ဖရိဒ္မန္းက သူ၏ `လက္ဆပ္က္စ္ကားႏွင့္ သံလြင္ပင္’ စာအုပ္တြင္ အက်ယ္တဝင့္ ေဖာ္ျပထားခဲ့သည္။

ေရႊသား ကိုယ္က်ပ္အက်ႌဆိုသည့္အတိုင္း ႂကြယ္ဝျခင္း အဓိပၸာယ္ေဆာင္သည္။ တဖက္တြင္ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌဆိုသည့္အတိုင္း က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းႏိုင္သည္။ မလႈပ္ရွားသာ။

ဒီ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌကို ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း မာဂရက္သက္ခ်ာက စတင္ပံုစံထုတ္ ယက္ရွယ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ အေမရိကန္သမၼတ ရီဂင္၏ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ျဖည့္စြက္မြမ္းမံကာ တကမၻာလံုးသို႔ ဝတ္ဆင္ေစခဲ့သည္။

တိုင္းျပည္တခု စီးပြားေရးတိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ဆိုလွ်င္ အေျခခံအခ်က္ေတြ လိုအပ္သည္။ ေရႊစည္းမ်ဥ္းေတြ ရွိရမည္။ ဤ ေရႊစည္းမ်ဥ္းမ်ားမွာ ပုဂၢလိကက႑ကို စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အင္ဂ်င္အတြက္ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားအျဖစ္ သံုးရမည္ဟု ဆိုသည္။

ေစ်းႏႈန္းေတြ တည္ၿငိမ္ေစရမည္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္းကို ထိန္းႏိုင္ရမည္။ အစိုးရယႏၲယား ဗ်ဴ႐ိုကေရစီေတြကို ခ်ဳံ႕ပစ္ရမည္။ ရသံုးဝင္ေငြစာရင္းကို အညီႏိုင္ဆံုး ထိန္းထားရမည္။ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြကို ကန္႔သတ္ထားမႈ မရွိေစရ။ သြင္းကုန္ကိုဒါ သတ္မွတ္မႈေတြ ဖယ္ပစ္ရမည္။ အေကာက္ခြန္ႏႈန္း ေလ်ာ့ခ်ရမည္။ ျပည္တြင္းရွိ ကုမၸဏီအခ်ဳိ႕ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားမႈကို ဖယ္ေပးရမည္။ ပို႔ကုန္တိုးထုတ္ရမည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ပုဂၢလိကလက္ထဲ လႊဲေပးရမည္။ ေငြေၾကးေစ်းကြက္ကို တံခါးဖြင့္ေပးရမည္။ ႏိုင္ငံျခားသားပိုင္ဆိုင္မႈ ခြင့္ျပဳရမည္။

သို႔မွသာ ေငြဖလွယ္မႈ လြတ္လပ္ကာ ေရာင္းပန္းဝယ္ပန္း ပို၍သာလာေစမည္ ဆိုသည္။ အစိုးရက ေထာက္ပံ့၍ အခ်ဳိ႕လူသံုးကုန္ေစ်းႏႈန္း ထိန္းထားသည္မ်ား ဖယ္ရမည္။ ျခစားမႈမ်ား မရွိေစရ။ အစိုးရယႏၲယားမ်ားက ပို၍ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ တုံ႔႔ျပန္ အလုပ္လုပ္ရမည္။ ျပည္သူမ်ားအခ်င္းခ်င္း ပို၍ ၿပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္ခြင့္ရွိေစရမည္ဟု ဤ စည္းမ်ဥ္းမ်ားက ေတာင္းဆိုသည္။

ဤကဲ့သို႔ေသာ စည္းမ်ဥ္းမ်ားျဖင့္ ေရႊသားကိုယ္က်ပ္အက်ႌကို ခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးသည္မွာ ‘တရြယ္တည္းရွိ၊ တတိုင္းတည္း ဝတ္ဆင္’ ၾကရေသာ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းကို ဝင္ပူးေပါင္းလိုလွ်င္ ဤစည္းမ်ဥ္းကလနားေတြ လိုက္နာၾကရမည္။ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားအေနျဖင့္ သူတို႔၏ ထိေရာက္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရည္ျမႇင့္ရန္၊ ၿပိဳင္ဆိုင္ရည္ေသြး (Competitiveness) ျမႇင့္ရန္အတြက္ ေရႊသား ကိုယ္က်ပ္အက်ႌကို ႀကိဳက္သည္ ရွိ၊ မႀကိဳက္သည္ရွိ ဝတ္ၾက ရသည္။

ဤ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ ဝတ္ရသည္ႏွင့္အမွ် အခ်ဳိ႕ေဖာင္းပြေနေသာေနရာ၊ ႂကြက္သားေတြမွာ အလြန္အမင္း နာက်င္ရသည္။ အခ်ဳိ႕ေနရာေတြကို က်ပ္စည္းသလို ဖ်စ္ညႇစ္ထားရသည္။ ႏိုင္ငံတြင္လည္း အခ်ဳိ႕လူထုအစိတ္အပိုင္းေတြကို ဖိဖိစီးစီးႏွိပ္ကြပ္ၿပီး ဝတ္ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံတခုက ေရႊသားကိုယ္က်ပ္အက်ႌဝတ္ဆင္ၿပီ ဆိုၾကပါစို႔။ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းက ၂ ခုရွိသည္။

စီးပြားေရးအပိုင္းက ႀကီးထြားလာသည္ႏွင့္အမွ် ႏိုင္ငံေရးအပိုင္းက သိမ္လွီသြားရသည္။ ႏိုင္ငံေရးအပိုင္းက သိပ္ထြားေနလွ်င္ စီးပြားေရးက မဖြံ႔ၿဖိဳးသာ။

တခါ ထိုႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ေပၚလစီခ်မွတ္သူမ်ားအတြက္လည္း ေရႊသားအက်ႌေအာက္တြင္ ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းလာသည္။ ပက္စီ မႀကိဳက္လွ်င္ ကုတ္။ ကုတ္ မႀကိဳက္လွ်င္ ပက္စီ။ ထိုမွလြဲ၍ မ်ားမ်ားေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ။

ႏိုင္ငံ၏ အာဏာရပါတီ ႏွင့္ အတိုက္အခံပါတီမ်ားအၾကားတြင္လည္း ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းလာသည္။ ကိုယ္ အာဏာရလည္း ေရႊသားအက်ႌဝတ္ရမည္။ သူ အာဏာရလည္း ေရႊသားအက်ႌဝတ္ရမည္။ မည္သူမွ် ခြၽတ္ပစ္ဖို႔ မေျပာသာၾကေတာ့ပါ။ တခုရွိသည္ သင္က ပို၍ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဝတ္ႏိုင္ေလေလ၊ ေရႊ ပိုထြက္ႏိုင္ေခ်ရွိေလ ေလ ျဖစ္မည္ဟုေတာ့ ဆိုသည္။

၁၉၉၆ အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲ စကားစစ္ထိုးပြဲတုန္းက ကလင္တန္ နဲ႔ ေဘာ့ဒိုးလ္ စကားစစ္ထိုးၾကသည္။

ကလင္တန္က “က်ေနာ္တို႔ အေနအထားက ေရႊသားကိုယ္က်ပ္အက်ႌ ဝတ္ေနရတဲ့ အေနအထားပါ။ သို႔ေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္တာက က်ေနာ္တို႔က လက္တေခါက္ေကြး ေနရာေတြကို ပိုေဖာင္းထားေအာင္ လုပ္ထားႏိုင္မယ္။ အလယ္ပိုင္းကို နည္းနည္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္ထားႏိုင္မယ္”

ဤမွ်သာ ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။ ဒီကိုယ္က်ပ္အက်ႌကို ခြၽတ္ပစ္ဖို႔ မေျပာရဲသာ။ သူတို႔ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ၾကေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ လက္မွာ နည္းနည္း ပိုေဖာင္းမယ္။ ခါးမွာ နည္းနည္း ပိုက်ယ္ထားမယ္ေလာက္သာ ေျပာႏိုင္ၾကသည္။

၁၉၉၇ ၿဗိတိန္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ တိုနီဘလဲယားက “သူတို႔ပါတီအေနျဖင့္ ယခင္ အာဏာရတိုရီမ်ားလို ဆက္၍ ေရႊသား ကိုယ္က်ပ္အက်ႌကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆက္ဝတ္ဆင္ပါမည့္ အေၾကာင္း” ကတိျပဳရသည္။

ေဝဖန္သူမ်ားက တိုနီဘလဲယားႏွင့္ ဂြၽန္ေမဂ်ာ မဲဆြယ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ မူေတြက ဘာမွမထူး။ ‘ၿပိဳင္တူေရကူး အလွျပပြဲ’ ျပေနသလားလို႔ ထင္ရတယ္လို႔ေျပာခဲ့ၾကသည္။

ဂ်ာမန္ ၁၉၉၈ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ ရွေရာက္ဒါႏွင့္ ခရစ္ယာန္ဒီမိုကရက္ ဟဲမြတ္ခိုး မဲဆြယ္ပံုတြင္လည္း အတူတူ။ ေလ့လာသူ ဂ်ာမန္တဦးက “ဒီေန႔ ခင္ဗ်ား သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ လက္ဝဲ - လက္ယာ ခြဲေနစရာ အေၾကာင္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ ေလွတစီးတည္း ထိုင္ခရီးသြားေနၾကတဲ့သူေတြလို ျဖစ္ေနၿပီ” ဟု ဆိုခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားက ဤ ေရႊသားကိုယ္က်ပ္အက်ႌကို ဝတ္ဆင္ၾကပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။

တပိုင္းခ်င္း ျဖည္းျဖည္း ဝတ္ေနသူေတြ ရွိသည္။ (အိႏၵိယ၊ အီဂ်စ္)၊ အခ်ဳိ႕က ဝတ္လိုက္ ျပန္ခြၽတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္လည္း ရွိသည္။ (မေလးရွား၊ ႐ုရွ)၊ အခ်ဳိ႕က သူတို႔ ထံုးတမ္းယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကိုက္ေအာင္ သီးသန္႔စီမံခ်ဳပ္၍ ဝတ္ေနသည္လည္း ရွိသည္။ (ဂ်ာမဏီ၊ ဂ်ပန္၊ ျပင္သစ္)၊ အခ်ဳိ႕က သဘာဝသယံဇာတႂကြယ္ဝ၍ မဝတ္လိုဟု ျငင္းေနသူလည္း ရွိသည္။ (အီရန္၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗီယ)၊ ဆင္းရဲလွ်င္ ဆင္းရဲပါေစ၊ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌေတာ့ မဝတ္ဘူးဆိုသူမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ (ေျမာက္ကိုးရီးယား၊ က်ဴးဘား၊ ဆူဒန္၊ အာဖဂန္)။

‘ေရႊေစာ္နံျပန္လိုက္ဦး’ဟု ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကေသာ ကေလးဘဝကို သတိရသည္။ ထေနာင္းရိပ္ႏွင့္ ေက်းလက္လမ္းကေလးေတြကို သတိရသည္။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲလြယ္ေသာ ျမန္မာ့လူထုစ႐ိုက္ကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဟုေျပာလာသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပလႊမ္းခ်ဲ႕လာျခင္း၊ ကားမီးခိုးႏွင့္ ပလပ္စတစ္မ်ား မ်ားလာျခင္း စသည္တို႔ကို မေရွာင္လႊဲသာ။

ဒါကိုပဲ လူေတြက သဲႀကီးမဲႀကီး ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပဆန္မႈကိုလိုလွ်င္ေတာ့ ထိုေက်းလက္ဘဝႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းေတြကို ေမ့လိုက္ၾကရေတာ့မည္။ ေရႊေစာ္နံေသာ သံအက်ႌကို ဝတ္ၾကရမည္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနႏွင့္ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌဝတ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ၿပီလား၊ ဝတ္ရေတာ့မွာလား။ ေက်းလက္လမ္းကေလးကိုေတာ့ စဥ္းစားရင္း အလြမ္းသားရွိလွသည္။

က်ေနာ္ ဤေရႊသားကိုယ္က်ပ္အက်ႌႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ဆက္ေရးပါမည္။ ။

ေယာဟန္ေအာင္

အကိုးအကား

Thomas L. Friedman, The Lexus and the Olive Tree: Understanding Globalization, 2000, Anchor Books.

ေရစီးသံဂ်ာနယ္

အတြဲ ၄ အမွတ္ ၁၅

ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္