ေက်ာင္းကုန္းတိုက္ပြဲ
ဟိုက်ေတာ့ သူတို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္တပ္ရင္း၊ ဘယ္တပ္ခြဲ၊ ဘယ္တပ္စုက သူ႔ေနရာ ဘယ္မွာေပါ့။ သူတို႔ ေျပာတယ္။
“ေက်ာင္းကုန္းကို တိုက္မယ္”
ဒီေတာ့မွ သူတို႔ ဖြင့္ေျပာတာ။ ေခ်ာင္းေလးကူးၿပီး ဆက္သြားရင္ေရာက္ၿပီး။ ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕။ အဖိုးက အဖိုးတပ္စုကို ေျပာတယ္။
“အခုသြားရမွာ ေရနဲ႔ပက္တာ၊ ပန္းနဲ႔ေပါက္တာ မဟုတ္ဘူးကြ။ သြားတိုက္ရမွာ။ တိုက္တဲ့အခါမွာ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ရမွာပဲ။ မႏိုင္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး”
အေရးႀကီးတာကေတာ့ မိဘ ဘိုးဘြား ဆရာသမား၊ အဓိကေတာ့ ဘုရားပဲကြ။ အနေႏၱာ အနႏၱ ငါးပါးကို မေမ့ဖို႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ အဖိုးက ဆုေတာင္းေပးတယ္။ အနေႏၱာ အနႏ ၱငါးပါး ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ပါ။ ဆုေတာင္းတာေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာလိုပဲ။ ဆုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ တို႔လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီထားတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဗိုလ္ဆာကူးက ခရစ္ယာန္။
“ငါက ဗုဒၶဘာသာလို ရွိခိုးၿပီးၿပီ။ မင္း ခရစ္ယာန္လို ရွိခိုးဦးေလ”
“မလိုပါဘူးကြာ။ ဗုဒၶလည္း ဘုရားပဲ။ ဘုရားဆုေတာင္းၿပီးရင္ ၿပီးၿပီေပါ့ကြ။ ငါ့ဗိုလ္ကလည္း ဘာသာစြဲ မရွိဘူး”
“ကဲ ... မလိုဘူးဆိုရင္ ၿပီးၿပီ။ ဒို႔ ကမ္းနား ဆင္းမယ္”
ေခ်ာင္းကူးၿပီးေတာ့ အညာတန္းရြာကိုကြင္းၿပီး ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းနားမွာေနရာခ်ၿပီး တို႔ေနတာေပါ့။ ေသနတ္သံၾကားမွ ပစ္ရမွာကိုး။
“မင္းတို႔ကို ငါ ေျပာထားတဲ့အတိုင္းပဲေနာ္။ တခ်ီထဲခ်မယ္။ စတင္းဂန္း ၃ ခုကို တခါတည္းပစ္မယ္”
ေသနတ္သံလည္းၾကားေရာ တို႔ ခ်ေတာ့တာပဲ။ ‘ေဝါ ေဝါ ေဝါ’ နဲ႔ ၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္ကိုပစ္တာ။ အဖိုးတို႔က ေက်ာင္းကုန္းၿမိဳ႕ကို ဝင္သိမ္းမွာကိုး။ သူတို႔ကလည္း ခံပစ္တယ္ေဟ့။ တက္လို႔ ဘယ္လိုမွမရဘူး။ ရေအာင္တက္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လက္ပစ္ဗံုးေတြ ေပါက္ထည့္။ အထဲ မဝင္ဘူး။ အနားမွာပဲ က်တယ္။
ေနာက္ အဖိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္အဖြဲ႔က ျပန္ဆုတ္လာတာ အဖိုး ေတြ႔လိုက္တယ္။
“ဒီေကာင္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ျပန္ဆုတ္လာပါလား”
အဖိုးတို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ တိုက္တုန္း။ ဟိုေကာင္ေတြက ဆုတ္လာၿပီ။ ေနာက္ ဗိုလ္ဗိုက္ပူလည္း အဖိုးတို႔ အနီးအနားမွာ ရွိတာကိုး။
“ဟိတ္ ဟိုမွာတိုက္ေနတာ ဘာအဖြဲ႔လဲ။ တပ္ရင္း ၁ က ဗိုလ္ေက်ာ္ေသာင္းတို႔အဖြဲ႔ေတြ သူမ်ားေတြ ဆုတ္ကုန္ၿပီ”
သူတို႔ေခၚေတာ့ ျပန္ဆုတ္ရတာေပါ့။ ျပန္ဆုတ္လာေတာ့ အဖိုးတို႔ဘက္က တေယာက္က်တယ္။ အဲဒီေကာင္ကလည္း ကံၾကမၼာဆိုးတယ္။ ဒီေန႔လို ဝင္တယ္။ ေနာက္ေန႔လိုက်ေတာ့ လိုက္ပါရေစဆိုၿပီး ေတာင္းလိုက္တာ ငိုေတာင္ ငိုတယ္။
“မလိုက္နဲ႔ မင္းဘာမွ အေတြ႔အၾကံဳရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူး”
ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳ မရွိဘူး။ ေျပာလို႔မွ မရတာ။ အခုေတာ့ ေသၿပီ။ စိတ္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ေနာက္ေတာ့ ရြာသာကုန္းမွာပဲ အဖိုးတို႔ ျပန္လာနားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျခားတပ္ခြဲက တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္စိန္ဦး လာၿပီးေျပာတယ္။
“တပ္မဟာမွဴးက ေျပာတယ္။ မျပန္ေသးနဲ႔ဦး” တဲ့။
“အစီအစဥ္တခါ ထပ္လုပ္ဦးမယ္” လို႔ ေျပာတယ္။
“ဟာ ဗိုလ္ႀကီးကလည္း အစီအစဥ္ တခါထပ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ အခုလုပ္ အခုရလို႔လား။ တိုက္ပြဲတပြဲဟာ ေတာ္ေတာ္ျပင္ရတာပဲဟာ”
“မင္းတို႔ မျပန္ေသးနဲ႔ဦး။ သူ လာမယ္” လို႔ ေျပာတယ္။
ေနာက္ညေနက်ေတာ့ တပ္မဟာမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ပု ေရာက္လာတာပဲ။ အဖိုးရွိတဲ့ေနရာကိုသူေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို အဖိုးက အေလးျပဳတယ္။ သူက ေျပာတယ္။
“မင္း ျပန္ေတာ့မလား”
“အလုပ္မရွိရင္ ျပန္မွာေပါ့”
သူက …
“ငါ မေက်နပ္ဘူး။ ငါ ျပန္ခ်ခ်င္ေသးတယ္။ မင္း ၄ ရက္၊ ၅ ရက္ေတာ့ ေစာင့္ကြာ”
ဗိုလ္ပုက အိမ္မဲ၊ ေက်ာင္းကုန္းဘက္ အပိုင္းကကိုး။ အဖိုးတို႔ ၄-၅ ရက္ေလာက္ အဲဒီမွာ အိပ္စား အိပ္စားပဲ။ အဖိုးေကာင္ေတြကေတာ့ ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ အဖိုးက သြားမလည္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ရွင္က …
“နင္ ရြာထဲ ေလွ်ာက္မလည္ဘူးလား”
“မလည္ဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“က်ေနာ့္မွာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးတေယာက္ ရွိတယ္”
“မင္းတေယာက္ထဲ ႐ုိး႐ုိးသားသား ငါ ေတြ႔တယ္။ တျခားဗိုလ္ေတြဆိုရင္ ကေလးႏွစ္ ေယာက္သံုးေယာက္ရွိတာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူပ်ဳိလိုပဲ”
ေနာက္ေတာ့ ဗိုလ္ပုက မလာေတာ့ဘူး။ သူ႔လူတေယာက္လႊတ္ၿပီး ေျပာခိုင္းတယ္။
တပ္ရင္းမွာေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ လိုအပ္မွ ခင္ဗ်ားတို႔တပ္စုကိုပဲ ျပန္မွာမယ္။ ဒီ့ျပင္တပ္စုကို မမွာဘူး။ ျပန္မယ္ဆိုရင္ ျပန္ႏိုင္ၿပီတဲ့။
အဖိုးတို႔ ေက်ာင္းကုန္းကေန ေညာင္တုန္းကို ျပန္တာေပါ့။
ေက်ာင္းကုန္းနဲ႔ ေညာင္တုန္းက အေဝးႀကီး။
ကုန္းေၾကာင္းပဲ ေလွ်ာက္ျပန္တာေပါ့။ ေက်ာင္းကုန္းနဲ႔ ေညာင္တုန္းကို ခပ္ျပင္းျပင္း ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ လမ္းမွာ တညအိပ္ရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment