“အသက္ရွင္ေနထုိင္ျခင္းက ဒုကၡ မဟုတ္ဘူး၊ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာ” … ။
ေကာက္သစ္နံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕ေနမယ့္ ခုလုိရာသီမွာ ကြၽန္မ ေဖေဖတေယာက္ ေက်းရြာေလးတခုမွာ ေကာက္လိႈင္းေတြ သယ္ေနေရာ့မယ္။ လယ္ကန္သင္း႐ုိးကုိ အနားသတ္ထားတဲ့ထန္းပင္ေတြကုိ ေလတုိးလုိ႔ ထန္းရြက္ေတြ တျဖန္းျဖန္း ထေနတဲ့ အသံ၊ ေက်းငွက္သံတစာစာက မိသားစုနဲ႔ တကြဲတျပားေနရတဲ့ ေဖေဖ့ကုိ အေဖာ္ျပဳေနပါလိမ့္မယ္။ လယ္ေရကုိ အမွီျပဳၿပီး ရွင္သန္ေနရတဲ့ လယ္ကန္စြန္းၫြန္႔ေလးေတြ၊ မိႈနတုိေတြကုိ လယ္ေတာကအျပန္ ေဖေဖခူးၿပီး တုိ႔စရာ လုပ္စားမွာပဲ။ ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ေဖေဖတေယာက္ ေမေမ့ကုိ အထူး သတိရသြားမွာ ကြၽန္မ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ေမေမက ေဖေဖ့အႀကိဳက္ ငါးပိရည္၊ တုိ႔စရာကုိ ရာသီနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ လုပ္ေကြၽးတတ္သူပါ။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ဟသၤာတခ႐ုိင္၊ အဂၤပူၿမိဳ႕နယ္အပုိင္ ထူးႀကီးဇာတိသားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အစားအေသာက္ အႀကိဳက္ခ်င္းတူၾကတယ္။ သာမန္ေက်းေတာသူ ေမေမက ေဖေဖ့ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေဖေဖ ယံုၾကည္တဲ့ အဘိဓမၼာေတြ၊ အယူဝါဒေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ ရွာေဖြေပးတဲ့ အိမ္စရိတ္ကုိ ေလာက္ငွေအာင္ သံုးတတ္သူတေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္မ ေမေမရဲ႕ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ပံုေလး ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ င႐ုတ္သီးစိမ္းကုိ ထမင္းအိုးနပ္ခါနီးမွာ ထည့္လုိက္တယ္။ ထမင္းအပူနဲ႔ င႐ုတ္သီးအစိမ္းကုိ က်က္ေအာင္လုပ္သလုိ၊ င႐ုတ္သီးကုိ ဝါးသီတံမွာ တံစုိ႔ထုိးၿပီး မီးကင္တတ္ပါတယ္။ ငါးပေနာ၊ ငါးသင္းအံု၊ ငါးခူ၊ ငါးက်ည္းလုိငါးမ်ဳိးကုိ ထင္းမီးရဲရဲနဲ႔ ကင္တတ္ပါတယ္။ က်က္သြားတဲ့အခါ ငါးနဲ႔ င႐ုတ္သီးကုိ ေရာေထာင္း၊ ညက္ညက္ေထာင္းထားတဲ့ င႐ုတ္သီးနဲ႔ငါးကုိ ေျမအုိးထဲက ငါးပိရည္က်ဳိပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ေရာလုိက္တယ္။ ခုလုိ မုိးရာသီမွာ သံပရာသီး၊ ေရွာက္သီးေပါတာမို႔ အခ်ဥ္အတြက္ သံပရာရည္ကုိ ငါးပိရည္ခြက္ထဲ ညႇစ္ခ်လုိက္တယ္။
ငါးပိရည္နံ႔၊ သံပရာရည္အနံ႔နဲ႔ ကြၽန္မတုိ႔မိသားစု အခ်စ္ေတြ တုိးေစသလုိ ထမင္းကုိလည္း ၿမိန္ေစပါတယ္။ တုိ႔စရာ အၫြန္႔အဖူးေတြကုိ အသက္ေသ႐ံု ျပဳတ္ၿပီး ညိဳမသြားဘဲ စိမ္းဖန္႔ေနေအာင္ ေရေအးနဲ႔ ေမေမက စိမ္ထားတတ္ပါတယ္။ တခါတရံ တုိ႔စရာ နည္းေနရင္ ျခံထဲက သေဘၤာၫြန္႔၊ သရက္ရြက္အၫြန္႔၊ ခရမ္းကေစာ့သီးေတြကုိ ေရစင္စင္ေဆးၿပီး တုိ႔စရာအျဖစ္ ေဖေဖ စားတတ္ပါတယ္။
ကြၽန္မတုိ႔မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးဟာ ငါးပိရည္တုိ႔စရာ ပန္းကန္ကႀကီးၿပီး ဟင္းခြက္ကေလးက ေသးေသးေလးပါ။ ေဖေဖက သူ႔ဟင္းခြဲတမ္းကုိ အျမဲတမ္း ကြၽန္မတုိ႔ကုိ ေဝေပးတတ္ပါတယ္။ ထမင္းဝုိင္းမွာ အားရပါးရစားေနတဲ့ ေဖေဖ့ကုိ ေမေမက ျပံဳးၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ “စားလုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ၊ ထမင္းၿမိန္လုိက္တာ” လုိ႔ ေဖေဖေျပာရင္ ေမေမက ထမင္းပန္းကန္ကုိ လက္ႏႈတ္ၿပီး ထမင္း ဝသြားတတ္ပါတယ္။
တကယ္လည္း ေမေမ့လက္ရာ ထမင္းဟင္းကုိ ေဖေဖ့ရဲေဘာ္ေတြ စားရတုိင္း အျမဲခ်ီးက်ဴးတတ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေရႊကေန၊ တတိယမ်ဳိးဆက္သစ္ ကြၽန္မတုိ႔အလွည့္မွာ အိမ္ကို အလည္လာတတ္တဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိမင္းကုိႏုိင္၊ ကုိကုိႀကီးတုိ႔အထိ ေမေမခ်က္တဲ့ထမင္းဟင္းကုိ ေျပာမဆံုးေတာ့ပါဘူး။
ေဖေဖက ကြၽန္မသား တသက္ (၁၈ ႏွစ္ ရွိၿပီ) မိသားစုနဲ႔ ခြဲခြာေနရတာပါ။ ေဖေဖရဲ႕သမီး ကြၽန္မလည္း ႏုိင္ငံေရးကုိ အေသြးအသားလုိ တန္ဖိုးထားသူခင္ပြန္းသည္ေၾကာင့္ ဘဝလံုျခံဳမႈအတြက္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေနေနရတာ။ မိေဝးဖေဝး၊ ေဆြေဝးမ်ဳိးေဝး၊ ဘုရားတန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္းျပာသာဒ္၊ ဆည္းလည္းသံ၊ ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔ ေဝးေနရတဲ့ေနရာမွာ အားငယ္စရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔ ၾကံဳရတုိင္း ကြၽန္မရဲ႕ငယ္ဘဝ သတိရၿပီး စိတ္ခြန္အား ျဖစ္ရပါတယ္။
ကြၽန္မ ေဖေဖကုိ ၇ ႏွစ္ သမီးက်မွ ေတြ႔ဖူးရတာပါ။ ေဖေဖ ကြၽန္းကျပန္လာေတာ့ ေဖေဖ့ရဲေဘာ္ သံုးဦးကုိပါ အိမ္ကို ေခၚလာလုိ႔ ကြၽန္မအေဖ ဘယ္သူမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေဖေဖ့ရဲေဘာ္ အဲဒီဦးေလးေတြ ႐ုိးမထဲ က်ဆံုးသြားေတာ့ ကြၽန္မ ငုိရေသးတယ္။ ကုိကုိးကြၽန္းျပန္ ကြၽန္မ ေဖေဖရဲ႕အရိပ္က အင္မတန္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကုိ ေရာက္တဲ့အခါ ဗိုလ္ဓမၼ သမက္နဲ႔ သမီးပါလို႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ KNU ဗဟုိေကာ္မတီဝင္ ဖဒုိမန္းၿငိမ္းေမာင္ ကြၽန္မတို႔ရွိတဲ့ေနရာကုိ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး အစစအရာရာ ကူညီခဲ့တာ ယေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။ ေဖေဖတုိ႔ေခတ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္က အင္မတန္မွ ေလးစား တန္ဖုိးႀကီးလွတယ္ဆုိတာ ဖဒုိမန္းၿငိမ္းေမာင္က သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။
ခ်မ္းသာျခင္းနဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းဟာ နံရံပါးပါးေလးပါလားဆုိတာ ကြၽန္မသိရတဲ့အခ်ိန္က ေဖေဖ ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္က်ခါနီး ကြၽန္မ ၁၂ ႏွစ္သမီးအရြယ္မွာပါ။
မေဂ်ာ္ (မန္က်ည္း)ေဖ်ာ္ရည္ လို႔ အေအးဆုိင္ဖြင့္ထားတဲ့ ဦး႐ႈတင္အိမ္ကေန မနက္ပုိင္း ေဖေဖ့ကုိဖမ္းသြားၿပီး ကြၽန္မတုိ႔အိမ္ကုိ ေနလည္ ၂ နာရီေလာက္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ေပ ၁၂ဝ ပတ္လည္ ျခံႀကီးထဲမွာ တဲတန္းလ်ားရွည္ႀကီးထိုးၿပီး ၾကက္ေမြးျမဴေရးလုပ္တဲ့ ကြၽန္မတုိ႔အိမ္ေလးရဲ႕ ဝါးၾကမ္းခင္းေတြက ေဆြးေနတယ္။ အိမ္ထဲဝင္ေတာ့လည္း ေခါင္းငံု႔ဝင္ရတာကုိ အ႐ုိအေသေပးၿပီး ဝင္ရတာလုိ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ထင္ပံုရတယ္။ ဝါးၾကမ္းခင္းေတြကုိ ေဒါသနဲ႔ နင္းလုိက္ခ်ိန္မွာ စႏၵရားခလုတ္ေတြကုိ ထိလုိက္သလုိပဲ ေဒါသသံစဥ္ေတြ ေျပးထြက္လာတယ္။
ကြၽန္မတုိ႔ စႏၵရားမတီးတတ္ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာနင္းရင္ ဘယ္လုိျဖစ္မယ္၊ ဘယ္လုိသံစဥ္ထြက္မယ္ဆုိတာ ကြၽန္မေမာင္ ၆ လသားေလးက အစ သိတယ္။ ဘဝခ်င္း မတူတာကုိးလုိ႔ ေဖေဖ့အတြက္ ကြၽန္မ စုိးရိမ္ေနတဲ့ၾကားက ေတြးမိတာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။
ေဖေဖ့ကုိ လက္ထိတ္ျဖဳတ္ေပးၿပီး ထမင္းေကြၽးလုိက္ပါလုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ အိမ္ေလးကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရွာလုိက္တာ ႂကြက္တြင္းေတာင္ မက်န္ပါဘူး။ ေမေမရဲ႕ လွ်ပ္တျပက္ မိန္းမဉာဏ္၊ ႐ုိးမထဲမွာ ေတာခုိဖူးတဲ့ ေမေမရဲ႕ဘဝေပးအသိကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အ႐ႈံးေပးသြားရတယ္ဆိုတာသိၾကရင္ သူတုိ႔ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔လုိခ်င္တဲ့အရာကုိ ေဖေဖ့ကုိ ဖမ္းသြားၿပီလု႔ိ သတင္းရတဲ့ မနက္ေစာေစာကတည္းက ေမေမက ကြၽန္မ ညီမအငယ္ အိအိဇင္ကုိ အိမ္ေခါင္ေပၚတက္ခုိင္းၿပီး အိမ္အမုိးဓနိပ်စ္ေတြၾကား ဝွက္ထားခုိင္းၿပီးၿပီ။
ေဖေဖ့သတင္းၾကားၿပီး ကြၽန္မတုိ႔အိမ္မွာ ထမင္းဟင္း မခ်က္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မနက္ေစာေစာ ေဖေဖမွာသြားတဲ့ ကုလားပဲဟင္း အခ်ဳိခ်က္၊ ျမင္းခြာရြက္ သုပ္စားမယ္ဆိုတဲ့စကားအတုိင္း ကုလားပဲျပဳတ္က ဒီအတုိင္းပဲရွိတာမို႔ ငါးပိရည္နဲ႔ တုိ႔စရာပါေရာၿပီး ထမင္းစားပြဲ ခ်၊ ေဖေဖ့ကုိ ေကြၽးရပါတယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္က ေဖေဖနားမွာ ထုိင္ေနၾကတယ္။ ေမေမ့အစ္ကုိအႀကီးဆံုးရဲ႕သမီး ကြၽန္မညီမဝမ္းကြဲေတြက ကြၽန္မတုိ႔ေခၚသလုိ ေဖေဖ့ကုိ ေဖေဖလုိ႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ေမေမ့မိခင္ ကြၽန္မအဘြား ေဒၚပန္းရည္က ေလျဖတ္ထားသူပါ။ ေတာင္ေဝွးေထာက္ၿပီး ေဖေဖ့ဆီေရာက္ေအာင္လာပါတယ္။
“ေမာင္တင္စိန္ မင္းကုိ ထပ္ဖမ္းၾကျပန္ၿပီလား” လုိ႔ေျပာၿပီး ငုိပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာတင္ ေထာက္လွမ္းေရးက “ခင္ဗ်ား သားသမီး ၆ ေယာက္နဲ႔ မိခင္အုိႀကီးနဲ႔ ဆင္းရဲလုိက္တာဗ်ာ။ ဒီဆင္းရဲမႈကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အထက္ကုိတင္ျပၿပီး အားလံုးတာဝန္ယူႏုိင္တယ္” ေျပာပါတယ္။ သူ႔စကား၊ သူ႔မ်က္ႏွာေပးက ကြၽန္မတုိ႔မိသားစုကုိ တကယ္ စာနာပံုမ်ဳိး သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတယ္။
ေဖေဖက စားလက္စကုိရပ္ၿပီး ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနတဲ့ က်မေမာင္ အငယ္ဆံုးကုိ လက္ညႇဳိးထုိးၿပီး ေမေမ့ကုိ လွမ္းေျပာလုိက္ပါတယ္။
“မသန္းစိန္ … ဒီကေလးကုိ ‘လဂြန္းအိမ္’ လုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္ပါ။ ရဲေဘာ္ေတြကေမးရင္ ေျပာပါ။ အရွင္သခင္ ႏွစ္ေယာက္ မထားဘူးလုိ႔”
ေဖေဖ့စကားအဆံုးမွာ ခုနက ကြၽန္မတို႔ကုိ စာနာနားလည္ပါတယ္ဆုိတဲ့ လူႀကီးေဒါသေတြ ထြက္ၿပီး၊ ေဖေဖ့ကုိ လက္ထိတ္ခတ္လုိက္ပါတယ္။ လက္ထိတ္တန္းလန္းနဲ႔ ေဖေဖ လက္ေဆးရပါတယ္။
ေဖေဖ့ယံုၾကည္ခ်က္ကုိ ေမေမနားလည္ ခံစားေပးသလုိ ကြၽန္မလည္း နားလည္ခံစားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖေၾကာင့္ အမွန္တရားကုိ ကြၽန္မ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရသလုိ ဓမၼနဲ႔အဓမၼကုိလည္း ခြဲျခားႏုိင္ခဲ့တာပါ။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကြၽန္မခံစားရတဲ့အသိေၾကာင့္ NLD လူငယ္အျဖစ္နဲ႔ အက်ဥ္းက်မိသားစုဘဝကုိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ့သလုိ အသက္ ၄၆ ႏွစ္ အရြယ္ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ဒုကၡသည္ဘဝကုိ ရဲရဲရင္ဆုိင္ၿပီး ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ေလာကဓံထဲ လက္ပစ္ကူးႏုိင္ခဲ့တာပါ။
ေဖေဖျပာဖူးတယ္။
“အသက္ရွင္ေနထုိင္ျခင္းက ဒုကၡ မဟုတ္ဘူး၊ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာ” … … တဲ့။
အေရးေတာ္ပံု ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၇ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment