(၁)
ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာကို မႏႈိင္းယွဥ္မီ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာဘာလဲ၊ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာလဲကို ႐ွင္းျပဖို႔ လိုေပလိမ့္မည္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ။
ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္ကို လူထုအင္အားျဖင့္ လႈပ္႐ွားမႈျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
စာေပဆိုတာဘာလဲ။
စာေပဆိုသည္မွာ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းအရာကို စာဖတ္သူ ရသေပၚေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေသာ အေရးအသားျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးေဆာင္႐ြက္သူသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သည္။ စာေပေရးသားသူသည္ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ အၾကမ္းဖ်င္းသိရသည္။ သည့္ထက္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးကို မိမိဘ၀၌ ျမႇဳပ္ႏွံကာ ႏိုင္ငံေရးတစ္ခုတည္းကိုသာ ေဆာင္႐ြက္သူကို ႏိုင္ငံေရးသမားဟု ေခၚသင့္ေပသည္။ စာေပကို မိမိဘ၀၌ ျမႇဳပ္ႏွံကာ စာေပတစ္ခုတည္းကိုသာ ေရးသားသူကို စာေရး ဆရာဟု ေခၚသင့္ေပသည္။
ယင္းအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အတိုင္း အတိအက် သတ္မွတ္ရန္မဟုတ္ေပ။ ႏိုင္ငံေရး သက္သက္၊ စာေပသက္သက္ ေဆာင္႐ြက္သူမ်ား႐ွိသလို ေရာေႏွာေဆာင္႐ြက္ၾကသူမ်ားလည္း ႐ွိေပ သည္။ ေလာက၌ သတ္သတ္ဟူ၍ မ႐ွိႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ယင္းအင္အား အမ်ားဆံုး႐ွိသူကို တိုင္းတာ၍ ေခၚေ၀ၚမွတ္ယူၾကျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။
ဤေနရာ၌ ႏိုင္ငံေရးသမားသက္သက္၊ စာေရးဆရာသက္သက္ဟူ၍ ႏႈိင္းယွဥ္လိုျခင္း မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာလုပ္ငန္း ႏွစ္ရပ္ကိုသာ ႏႈိင္းယွဥ္လုိျခင္းျဖစ္၍ ေ႐ွ႕ဆက္ ၾကေပအံ့။
(၂)
ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စာေပ မည္သည့္ေနရာ၌ တူၾကသလဲ။
ႏိုင္ငံေရးသည္ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သလို စာေပသည္ လူ႔ဘ၀ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။ ေဟာ...တူၾကေပၿပီ။
စီးပြားေရးဆိုသည္မွာ စားဝတ္ေနေရးပင္ မဟုတ္ေလာ။ လူ႔ဘ၀ဆိုသည္မွာလည္း စား၀တ္ ေနေရးပင္မဟုတ္ေလာ။
ႏိုင္ငံေရးေဝါဟာရအားျဖင့္ သိပၸံက်က် စီးပြားေရးဟုေခၚၾကသည္။ စာအုပ္ သံပါပါ၊ တကၠသိုလ္ဟန္ပါပါျဖင့္ ေခၚလွ်င္ ေဘာဂေဗဒဟုလည္း တနည္းေခၚႏိုင္ေသးသည္။ လူ႔ဘ၀ဟု စာဆန္ဆန္ေခၚလွ်င္လည္း ရသည္။ ကဗ်ာဆရာတို႔က ဘ၀ဟု လွလွကေလး ေခၚၾကေပသည္။
စီးပြားေရးႏွင့္ လူ႔ဘ၀ အႏွစ္သာရခ်င္း အတူတူပင္ မဟုတ္ေပေလာ။
စီးပြားေရးအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ လူ႔ဘ၀ပါရမည္။ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ လူေတြ၏ စီးပြားေရး ပါရမည္။ မပါ၍မျဖစ္။ လူ႔ဘ၀သည္ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္ျဖင့္ လႈပ္႐ွားေနေသာ ဘ၀ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ဘ၀မဟုတ္ေပ။ လူ႔ဘ၀၏ အသက္သည္ပင္လွ်င္ စီးပြားေရးေတာင္းဆို ခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္မ႐ွိလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္ ေသေနျခင္းပင္။
လူ႔ဘ၀သည္ မည္သို႔႐ွိသလဲ။ လူ႔ဘ၀သည္ လူတန္းစားမ်ားျဖင့္ ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာလ်က္ ႐ွိေပသည္။ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္သည္ လူတန္းစားက ေတာင္းဆိုေသာ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္ သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးသည္ပင္လွ်င္ လူတန္းစားႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပသည္။ လူတန္းစားမွ ကင္းေသာ ႏိုင္ငံေရးဟူသည္ မ႐ွိႏိုင္ေပ။
(၃)
ႏိုင္ငံေရးသည္ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္၊ စာေပသည္ လူ႔ဘ၀ကိုေရးသားျခင္း။
စီးပြားေရးကို မည္သို႔ေတာင္းဆိုသလဲ၊ လူထုအင္အားျဖင့္ လႈပ္႐ွားကာေတာင္းဆိုသည္။ ေဟာ... ႏိုင္ငံေရး၌ လူထုအင္အားကို ေတြ႕႐ွိရေပၿပီ။
လူ႔ဘ၀ကို မည္သို႔ေရးသားသလဲ၊ စာဖတ္သူရသေပၚေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕သည္။ ေဟာ... စာေပ၌ စာဖတ္သူကို ေတြ႕ ႐ွိရေပၿပီ။
ႏိုင္ငံေရး၌ လူထုအင္အား၊ စာေပ၌ စာဖတ္သူ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ စကားလံုးအေခၚ ကြဲ ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ အတူတူပင္ျဖစ္ေပသည္။ စာဖတ္သူ၊ စာဖတ္ပရိသတ္သည္ လူထု ျဖစ္သည္။ တနည္း အေသးစိတ္ အတိအက်ဆိုရလွ်င္ စာဖတ္သူသည္ လူထုအစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ လူထုမပါဘဲ မရပ္တည္ႏိုင္၊ စာေရးဆရာသည္ စာဖတ္သူမပါဘဲ မရပ္ တည္ႏိုင္။ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးႏွစ္ဦးစလံုး လူထု၌ အျမစ္တြယ္လွ်က္႐ွိသည္။
လူထု၌ အေျခမစိုက္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသည္ က်ဆံုးမည္ျဖစ္၍ စာဖတ္သူလူထု၌ အေျခမစိုက္ ေသာ စာေပသည္လည္း တိမ္ေကာရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္မဟုတ္ေလာ။
(၄)
စာေရးဆရာ၏လုပ္ငန္း အဘယ္နည္း။
စာေရးဆရာသည္ အႏုပညာလုပ္ငန္းကို ေဆာင္႐ြက္သည္။ သူသည္ လူ႔ဘ၀ကို ထိေတြ႕ ခံစား ႐ႈျမင္သံုးသပ္၍ အလွပညာျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕သည္။ သူ၏ အတတ္ပညာသည္ကား သူ၏ စာဖတ္ ပရိသတ္ (၀ါ) လူထုစိတ္၌ စြဲလမ္းကပ္ၿငိေအာင္၊ ႏွစ္သက္ယံုၾကည္ေအာင္၊ ရသခံစားေအာင္ ေရးသားရေသာ အတတ္ပညာျဖစ္သည္။ စာဖတ္ပရိသတ္က သူ၏စာေပကို ႏွစ္သက္ခံစားျခင္း ႐ွိသေလာက္ သူ၏ စာေပအင္အားသည္ ႀကီးမားလာေပသည္။ သူ၏အႏုပညာသည္ ေအာင္ျမင္ သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ႏိုင္ငံေရးသမား၏ လုပ္ငန္းကား အဘယ္နည္း။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ လူထုလႈပ္႐ွားမႈလုပ္ငန္းကို ေဆာင္႐ြက္သည္။ သူသည္ လူတန္းစား တုိ႔ျဖင့္ ႁပြမ္းေသာ လူ႔ဘ၀ကို တိုးေ၀ွ႔ေလ့လာေ၀ဖန္ကာ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒပညာ၊ ႏိုင္ငံေရး အဘိဓမၼာတို႔ျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာရေအာင္ အားထုတ္သည္။ သူ၏တစ္နည္းဆိုရ ေသာ သူ႔ပါတီ၏ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္မ်ားကို လူထုက လက္ခံႏွစ္သက္၊ ယံုၾကည္တက္ႂကြလာ ေအာင္ ေျပာေဟာလႈပ္႐ွား ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ သူ၏အတတ္ပညာကား သူ႔ႏိုင္ငံေရးပါတီ၏ ၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္ကို လူထုက ႏွစ္သက္လက္ခံ၊ ယံုၾကည္တက္ႂကြလာေအာင္ ျပဳလုပ္ေသာ အတတ္ပညာ ျဖစ္သည္။ လူထုက ယင္းႏိုင္ငံေရး၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္ကို ႏွစ္သက္လက္ခံျခင္း႐ွိသေလာက္ သူ၏ ႏိုင္ငံေရး အင္အားသည္ ႀကီးမားလာေပသည္။ သူ၏ေနာက္ပါ၌ လူထု႐ွိမွ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ လူထုႏွင့္ညႇိႏႈိင္း၍ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈကို ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ စာေရး ဆရာသည္လည္း စာဖတ္ပရိသတ္(လူထုအစိတ္ပုိင္းတစ္ရပ္)ႏွင့္ ညႇိႏႈိင္း၍ ေရးသားရသည္။ လူထု၏ ဆႏၵႏွင့္ ညႇိ၍ မေဆာင္႐ြက္လွ်င္ ယင္းႏိုင္ငံေရးသမားသည္ က်ဆံုးသလို စာဖတ္ပရိသတ္၏ ဆႏၵႏွင့္ ညႇိ၍မေရးသားေသာ စာေရးဆရာသည္လည္း က်ဆံုးရမည္ျဖစ္ေပသည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔မည္သည္ လူထု၏ေ႐ွ႕မွ ေက်ာ္တက္ေန၍လည္းမရ၊ ေနာက္က်န္ရစ္ေန ၍လည္းမရ၊ လူထုနွင့္တစ္သားတည္း တစ္ေျပးတည္း ေနရေပမည္။ လူထု၏ဆႏၵအရသာလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမားက လူထုကိုယ္စား ေစပါးေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားက သက္သက္၊ လူထုကသက္သက္ မဟုတ္ရေပ။ စာေရးဆရာသည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာသည္ လူထု၏ခံစားမႈကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပရေပမည္။ သူ၏စာေပသည္ လူထုခံစားမႈ ေဝဒနာကို ထင္ဟပ္ရေပမည္။ စာေရးသူ၏ခံစားမႈႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္၏ ခံစားမႈသည္ ကိုက္ညီရေပ မည္။ စာေရးဆရာသည္ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေနစဥ္ တေယာထုိးျပရန္ မဟုတ္ေပ။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ လူထုကိုခ်ဥ္းကပ္ရာ၌ လမ္းမွန္ကမ္းမွန္ျဖင့္သာ ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္စြာ ခ်ဥ္းကပ္ရေပမည္။ လူထုအား လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား၍ မခ်ဥ္းကပ္ရေပ။ စာေရးဆရာ သည္္လည္း ထုိ႔အတူပင္။ စာေရးဆရာသည္ စာဖတ္ပရိသတ္၏ အႀကိဳက္ကို အလိုလိုက္ကာ စိတ္ကူးယဥ္စာေပ၊ ဘ၀ထြက္ေျပးမႈစာေပတို႔ျဖင့္ မွိန္းယစ္ေအာင္ ေရးသားရမည္မဟုတ္ေပ။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ အေျခအေနမွန္ကုိ လူထုအား တင္ျပရေပမည္။ စာေရးဆရာသည္ လည္း တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနေသာေခတ္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရေပမည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားအား အဆံုးျဖတ္ေပးရာသည္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာအား အဆံုးအျဖတ္ေပးရာသည္လည္းေကာင္း လူထုပင္ျဖစ္သည္။
(၅)
ျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္ ႏိုင္ငံေရးသမား၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ ထာ၀စဥ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမွ ေပ်ာ္႐ႊင္မည္၊ တိုးတက္မည္၊ သာယာမည္။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္ စာေရးဆရာ ၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပင္ျဖစ္သည္။ အႏုပညာသည္ ၿငိမ္ခ်မ္းမွ အစြမ္းကုန္ အလွဆံုး ပြင့္ဖူးႏုိင္ေပမည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားလွ်င္ (၀ါ) ကိုယ္က်ဳိးရွာလာလွ်င္ ပ်က္စီးေလေတာ့ သည္။ စာေရးဆရာသည္လည္း ေငြေၾကးအတြက္္လိုက္ကာ စာေရးလာလွ်င္ မွိန္လာေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ အာဏာရယူေရးအတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္ရာ ေသလွ်င္ေျမႀကီး၊ ႐ွင္လွ်င္ေ႐ႊထီး လုပ္တတ္သည္။ ရက္စက္သည္။ စာေရးဆရာက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ သည္။ ေ၀ဒနာခံစားမႈ၌ ထက္ျမက္သည္။ ဆြတ္ပ်ံ႕သည္။ တစ္စံုတရာကို စိစစ္ေ၀ဖန္ေတြးေခၚၿပီးမွ လက္ခံတတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ မွားလွ်င္ျပင္မည္ဟူေသာ သေဘာထားႏွင့္ တိုးလုပ္တတ္ သည္။ စာေရးဆရာကား အမွားနည္းရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သစၥာတရားကို ႐ွာေဖြသည္။ အျဖဴေပၚ အမည္းတင္၍ ကမၸည္းထိုးရသူျဖစ္ရာ သတိႀကီးစြာထားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတရံ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာသည္ မသင့္မတင့္ ျဖစ္တတ္သည္။ ပဋိပကၡျဖစ္တတ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာသည္ တူသည္။ မတူ။
xxxxx
ဒဂုန္တာရာ
စာၿပီးႏွစ္ ၁၉၆၈
“စာလံုး၊ ေဆးစက္၊ ေစာင္းႀကိဳးႏွင့္ ကတီၱပါကားလိပ္” မွ
အေတြးအျမင္ အမွတ္ (၂၀၆)၊ ၂၀၀၉ ေမလ
No comments:
Post a Comment