တထစ္ခ်င္း…
ေသြးခ်င္းခ်င္းနဲ႔
ဆင္းခဲ့ရာ တက္ခဲ့ရာ
မုိးၾကမ္းထဲလဲေနတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းမ်ား
တလွမ္းခ်င္း…
တလွမ္းခ်င္း…
အလြမ္းခ်င္းခ်င္းနဲ႔
ေပြ႔ခဲ့ရာ ပုိက္ခဲ့ရာ
မ်က္ရည္နဲ႔ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းမ်ား
ကုိယ္တုိင္က ‘ေတာမီး’ ျဖစ္ၿပီး
တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ကၽြမ္းၾကရတဲ့အခါ
သက္ကယ္တျပစ္စာလေရာင္မွာ ဟူးဟူး႐ုိင္း႐ိုင္း ငယ္သံပါေအာင္ ညည္းညဴ ေလ႐ုိင္းေတြ… ေလ႐ိုင္းေတြ… ေလ႐ုိင္းေတြ…
ေလ႐ုိင္းေတြထဲမွာ လူ႔သမုိင္းေတြ
ႏွစ္သန္းေပါင္း(၄၀၀၀)မက
ငုိခ်င္းဟာ ရွည္ၾကာခဲ့
ျမဴေတြေတာင္မွ
ျမဴမဆန္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
တေတာလုံးတေတာင္လုံုးမႈိင္းေမွာင္လုိ႔
လႊမ္း
ထား
လုိက္
တာ
ဟုိးက… ေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့
ျမင္ကြင္းေတြက စိမ္းစိမ္းစုိစုိ
ဟိုးက... စီးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း
ျမင္ကြင္းေတြက စိမ္းစိမ္းစုိစုိ
ေအးေလ…
ဒုကၡဆုိတာ
အေဝးကၾကည့္ေတာ့လည္း ‘ရသ’ ေပါ့
‘လွတယ္’။ ။
သစ္ေကာင္းအိမ္
(၂၀၀၆)
(အုံးျပန္႔ = ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တေနရာက ဒုကၡသည္စခန္းတခု)
သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု - အံုးျပန္႔ ဒုကၡသည္စခန္း (ဓာတ္ပံု - ေကအိုင္စီ)
No comments:
Post a Comment