အစပထမေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မေျပာနဲ႔
ကိုယ့္ေဘးနားကလူေတြေတာင္ ဇေဝဇဝါ၊ နေဝတိမ္ေတာင္ေပါ့။
ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္သဲကဲြမလဲ
ပန္းတိုင္ကတူၿပီး
အယူအဆပဲ မတူသလိုလို
အေတြးအေခၚပဲ ကြာဟသလိုလို
နည္းဟန္ပဲ ကဲြျပားသလိုလို...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ မွန္တယ္လို႔ပဲ ထင္တတ္ၾကတယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်မွ
သူမွီခိုရာ သူ႔ေနရာက
အေကာင္အထည္က ႀကီးလာ၊
ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး လုပ္မရ၊
အလံုးအဖန္က လူျမင္ကြင္းထဲ ဘြားဘြားႀကီး။
သစၥာေဖာက္တယ္ဆိုတာ
ေဖာက္လို႔ေဖာက္မွန္း မသိ၊
ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္း မသိဘဲ
တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေျခကၽြံလက္လြန္ျဖစ္သြားတာ
ေနာက္ဆုတ္ခ်င္တိုင္း ဆုတ္မရပဲ ေခ်ာင္ပိတ္မိသြားတာ။
သူရဲေကာင္းလိုလို၊
ကယ္တင္ရွင္လိုလို၊
မဟာမိတ္လိုလို၊ မိတ္ေဆြလိုလိုနဲ႔
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရန္သူလို၊
ဓားျပလို၊
ၾကာကူလီလို၊ လူလိမ္လူညစ္လို ျဖစ္သြားေတာ့တာေဟ့...။
ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ
သစၥာေဖာက္ဆိုတာ
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းသိတာမဟုတ္၊
သိခ်င္ရင္ လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေပါ့
အရင္ကကိုယ့္လူေတြ ျပည္သူေတြ
ဘာျဖစ္ၿပီး ဘယ္လိုက်န္ေနခဲ႔လဲ၊
ဒီေန႔ ကိုယ္နဲ႔ အစပ္အဟပ္ေကာင္းသူေတြက
ဘယ္လို အေနအထားေတြနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကလဲ...
သိေအာင္လုပ္ဖို႔သာ ပဏာမ
သိတာကို လုပ္တာကပဓာန...။
သစၥာေဖာက္ဆိုသူတိုင္းကေတာ့...
အမ်ားျပည္သူဘက္ မ်က္ႏွာမမူဘဲ
အမ်ားလိုအင္ေတြရဲ႕လားရာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး
လမ္းသလားေနရာက
မသိလိုက္မသိဖာသာ၊ မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားရင္း
စုန္းစျမဳပ္စ ေပ်ာက္သြားတတ္တာမ်ဳိးပါေလ...။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
No comments:
Post a Comment