ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ကို ခ်ိန္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ လွည္းတန္းက မမခ်ဳိတို႔ဆိုင္ကိိိိိိိို သြားတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္အေပၚထပ္ကိုတက္သြားေတာ့ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ တ႐ုတ္ကျပားလို႔ထင္ရတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ မမခ်ဳိက မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္သဘာဝ ရႊင္ျမဴးတက္ႂကြတဲ့၊ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းတဲ့ အမူအယာေလးေတြအျပင္ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေလးေတြမို႔ ပြင့္လင္းမႈနဲ႔ ေဖာ္ေရြလိႈက္လွဲမႈကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔က NLD ရံုးခ်ဳပ္အထိသြားၿပီး မမခ်ဳိတို႔ရဲ႕ လူမႈအေထာက္အကူျပဳအဖြဲ႔ဆီမွာလည္း ေငြလွဴခဲ့ေသးတယ္လို႔ သိရတယ္။
ေကာင္ေလးကေတာ့ စကားနည္းတယ္။ ေကာင္မေလးထက္လည္း နည္္္္္္္းနည္း ပိုငယ္ပံုရတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ အေတာ္ကိုသြက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခင္မင္ခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္လို ေျပာဆိုဆက္ဆံတယ္။ ႏႈတ္နည္းၿပီး ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သူတို႔နဲ႔အလြယ္တကူပဲ ရင္းႏီွးသလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့အေပၚထပ္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တြဲၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေငြငါးေသာင္းလွဴတယ္။ မမခ်ဳိရဲ႕ေျပစာစာရြက္ထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ ကိုမာကီတို႔အတြက္ လွဴဒါန္းေငြ ငါးေသာင္းက်ပ္ လက္ခံရရွိပါသည္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုေပၚနဲ႔ ကိုကိုႀကီးတို႔ရဲ႕ႏွစ္ေယာက္တြဲ ဓာတ္ပံုေလးေတြကိုလည္း သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရ ေပးလိုက္ပါတယ္။
မမခ်ဳိေကၽြးတဲ့မုန္႔ေတြစားရင္း ခဏေလာက္ထိုင္စကားေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပဲ အရင္ျပန္ခဲ့တယ္။ လူေတြကို မွတ္မိလြယ္သေလာက္၊ နာမည္ေတြကို မွတ္မိေလ့မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအခန္းေလးက ျပန္အထြက္မွာပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕နာမည္ေတြကို ေမ့သြားပါတယ္။ နာမည္ေတြကေတာ့ ေခတ္ဆန္ဆန္ေလးေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခဏနဲ႔ျပန္ေမ့သြားတာထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ေလးေတြ ေငြလွဴတဲ့အေၾကာင္းကို ကိုျမေအးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေက်ာင္္းသား လူငယ္ေလးေတြက လွဴတာဆိုေတာ့ ကိိိိိိိိိိုျမေအးလည္း ဝမ္းသာတာေပါ့။ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ကင္မရာ ပါမသြားလို႔သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းေတာ့ မယူထားလိုက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
၁၀၊ ၁၀၊ ၀၆ ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မစုစုေႏြးရဲ႕အလွဴကို သြားၾကတယ္။ ထန္းမႏိုင္ရြာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တရားရိပ္သာက ေယာဂီေတြကို ဆြမ္းေကၽြးတဲ့အလွဴပါ။ မနက္အေစာႀကီးမွာ ပန္းဆိုးတန္းဆိပ္ကေန ဒလဘက္ကမ္းကိုကူး၊ လာႀကိဳၾကတဲ့ကားနဲ႔ ေကာ့မွဴးကိုသြား။ ေကာ့မွဴးကေနမွ စက္ေလွနဲ႔ ဆက္သြားၾကရေသးတယ္။ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္း ႐ိုက္ေပးတယ္။ အလွဴၿပီးတဲ့ေန႔လည္ပိုင္းမွာပဲ အားလံုးျပန္လာၾကတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းဘက္ကို ျပန္အကူး၊ သေဘၤာေပၚမွပဲ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ဆီ ဖုန္းေတြဝင္လာၾကတယ္။ ရန္ကင္းအခန္းမွာ က်န္ေနရစ္ၾကတဲ့သူေတြဆီကေရာ၊ သတင္းဌာနေတြကေရာ ဆက္တိုက္ဝင္လာၾကတာပါ။ တစ္မနက္လံုးမွာ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ေနၾကတာကိုး။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီဝင္လာတဲ့ဖုန္းတစ္ခုက 'မစု' တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘယ္က မစုလဲေပါ့။ သူ႔ေျပာပံုဆိုပံုက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တရင္းတႏွီးဆိုေတာ့ “ဘယ္သူလဲ” ဆိုၿပီးျပန္ေမးရမွာ အားနာေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ခန္႔မွန္းလို႔ ရလိုရျငား “ဘယ္ကဆက္ေနတာလဲ” ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း “ခပ္ေဝးေဝးတစ္ေနရာကပါ” တဲ့။ “ကိုမာကီနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔” တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ “ဘယ္ေတာ့ေတြ႔ခ်င္တာလဲ၊ ဘယ္မွာေတြ႔မလဲ” ေမးေတာ့ “ဒဂံုစင္တာ ေကာ္ဖီေရွာ့ပ္ကို ဒီည ခုႏွစ္နာရီတိတိ လာခဲ့ေပးပါ” တဲ့။ ရန္ကုန္ေန ေတာသားကၽြန္ေတာ္က ဒဂံုစင္တာဆိုတာ ဘယ္နားမွာရွိမွန္းမသိလို႔ မီးမီးကို ေမးရပါေသးတယ္။ ေနရာသိရၿပီဆိုမွ ‘ဆက္ဆက္ လာခဲ့ပါ့မယ္’ ဆိုၿပီး ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ မီးမီးက ‘ဘယ္သူဆက္တာလဲ’ တဲ့။ ‘မစုလို႔ေျပာတယ္ဟ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ ငါသိထားတဲ့ မစုဆိုတာက မိုးသီးဇြန္ရဲ႕တူမ၊ ကိုေပၚနဲ႔ ကိုကိုႀကီးတို႔နဲ႔လည္း ခင္တယ္။ ကိုေပၚ့အိမ္မွာလည္း ဆံုဖူးတယ္။ ကိုကိုႀကီးဆီကိုလည္း လာဖူးတယ္။ စကားေတြဘာေတြလည္း ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မရင္းႏွီးဘူး။ အခု မစုဆိုတာက အရမ္းရင္းႏီွးဖူးေနသလိုပဲ။ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ အဲဒါ နင္လိုက္ခဲ့ေပးဦး”ဆိုၿပီး မီးမီးကို အကူအညီေတာင္းလိုက္ရတယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ထန္းမႏိုင္အလွဴကျပန္လာၾကေတာ့ အားလံုးပင္ပန္းေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဆို မနက္ကတည္း ဖ်ားခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို အိပ္ေရးေတြပ်က္၊ ပင္ပန္းဆိုေတာ့ ကိုယ္နည္းနည္းေႏြးၿပီး လူကႏံုးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ရန္ကင္းအခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း မနားရပါဘူး။ မွတ္တမ္း႐ိုက္လာခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုေတြ ဓာတ္ပံုေတြကို ကြန္ျပဴတာထဲထည့္၊ Edit လုပ္၊ စာတန္းထိုး၊ CD ေတြမွာ Back Up လုပ္၊ ဝင္လာတဲ့ဖုန္းေတြလက္ခံေျပာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ညေနေစာင္းသြားပါတယ္။
6:30 ေလာက္မွာ မီးမီးနဲ႔အတူ ေျမနီကုန္း ဒဂံုစင္တာကို သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ မစုရဲ႕ ပံုပန္းသ႑ာန္ကိုလည္း မီးမီးကိုေျပာျပထားတယ္။ ခုႏွစ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္အလိုေလာက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒဂံုစင္တာကို ေရာက္တယ္။ စင္တာေရွ႕မွာေရာ၊ အထဲမွာေရာ၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာေရာ လူေတြအေတာ္စည္ေနတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ အလယ္ခံုတစ္ခု လြတ္ေနေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာ္ဖီတစ္ေယာက္တစ္ခြက္ဝယ္၊ ဝင္ေပါက္ကိုမ်က္ႏွာမူၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ၾကတယ္။
ခုႏွစ္နာရီအတိေလာက္မွာ အေပါက္ဝမွာေပၚလာတာက ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ထင္မထားဘူးေလ။ သူတို႔ကလည္း ဝင္လာကတည္းက ျပံဳးျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာၾကတာမို႔ မီးမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။ ‘ဟိုေန႔က ပိုက္ဆံလွဴတဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြဟ’။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတို႔ကို မီးမီးနဲ႔မိတ္ဆက္ေပး၊ ထိုင္ဖို႔ေနရာေပးေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာလိုက္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဟိုေကာင္ေလးက စကားနည္းၾကေတာ့ ေဘးကနားေထာင္႐ံုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ေကာင္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Email Address ဖလွယ္ၾကတယ္။ သူတို႔မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြဲကြာေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အခုမွျပန္ေတြ႔ေနၾကသလိုပဲ။
အဓိကခ်ိန္းတာကေတာ့ ေငြတစ္သိန္း ထပ္လွဴတာပါ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာမို႔ထင္ပါရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြဘာေတြေတာ့ မ႐ိုက္ျဖစ္ၾကပါဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စကားေျပာၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾကပါတယ္။ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးကေတာ့ စင္တာထဲျပန္ဝင္သြားၾကတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မီးမီးက ပြစိပြစိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာပါေလေရာ။ ကိုယ့္ကိုေငြလွဴတဲ့သူကို ေမ့ရပါ့မလား၊ မေန႔တစ္ေန႔ကတင္ သိထားတဲ့နာမည္ကို ေမ့ရပါ့မလားေပါ့။ ‘ေအးဟ၊ အခုလည္းသူ႔နာမည္ကို အရွည္ေမ့သြားျပန္ၿပီ။ မစုဆိုတာပဲ သတိရေတာ့တယ္။’ ေတာ္ေသးတာေပါ့ မစုဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္တုန္းကသာ ‘ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္တုန္းက သိတာလဲ၊ ဘယ္မွာေတြ႔ဖူးတာလဲ’ ဆိုၿပီးေလွ်ာက္ ေမးမိရင္ အားနာစရာ။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ အဲဒီ့မစုဆီကပဲ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ သူ႔ Hand Phone နံပါတ္ကို မွတ္ထားၿပီးၿပီမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြဲပါဘူး။ “ကၽြန္မတို႔ ဒီညေနပဲျပန္ၾကေတာ့မွာမို႔ ႏႈတ္ဆက္တာပါ။ တစ္ခုကူညီပါဦး ကိုမာကီရယ္ မစု မေန႔က ေငြတစ္သိန္းထပ္လွဴတာ အစ္ကို႔ဆီကေန လက္ခံရရွိေၾကာင္း မေတာင္းလိုက္မိလို႔” တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ထပ္ခ်ိန္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္းျပန္ခါနီးဆိုေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကပံုရပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ဆံုႏိုင္မလဲဆိုတာကို ႀကိဳမေျပာသာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ညေန 4:00 Flight နဲ႔ဆိုေတာ့ ေလဆိပ္ကို 2:00 ေလာက္ဆင္းရမယ္ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ေန႔လည္ 2:00 မတိုင္မီအတြင္း အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းဆက္ၿပီးေျပာမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာေခၚမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာလို႔ အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြ ျမန္ျမန္ျဖတ္။ တခ်ဳိ႕အလုပ္ေတြေရႊ႕ေပးထားၿပီး၊ ရန္ကင္းအခန္းမွာပဲ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း သူ႔ဖုန္းကို ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
အလုပ္လုပ္ရင္္္္္္္္္္္္း ကြန္ျပဴတာထဲစိတ္ေရာက္ေနေတာ့ အခ်ိန္ကုန္လို႔ကုန္မွန္း မသိလိုက္ဘူး။ ညေန 4:00 နာရီေက်ာ္မွပဲ မစုတို႔ ဖုန္းမဆက္တာကို သတိရေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကေတာ့ ဖြင့္ထားတာပါ။ သူတို႔တေတြ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ပဲ မခ်ိန္းေတာ့တာလား။ ဒီေန႔ပဲ မျပန္ျဖစ္လို႔လား။ ကိုယ္ကဆက္ၾကည့္ရင္ေရာ။ အဲဒီ့ hp က သူ႔ကိုယ္ပိုင္လား။ သူ႔အိမ္ကလား။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ ဥစၥာလား။ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆက္ၾကည့္ရင္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတာ့သိရမွာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းက ပိတ္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔ နာရီဝက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ျခားၿပီး ဆက္ၾကည့္္္္္္္တယ္။ ညရွစ္နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဖုန္းဖြင့္ထားလို႔ လိုင္းဝင္သြားတဲ့အသံ ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ၾကာၾကာေခၚေနတဲ့အထိ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ေခၚတဲ့အထိ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဖုန္းက သူ႔ဆီမွာမရွိေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ေလဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ထပ္မေခၚေတာ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ၁၂၊ ၁၀၊ ၀၆ မနက္ ၇း၀၀ ေလာက္မွာ ကိုသုတ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ “ကိုမာကီ မစုဇင္ဇင္ေက်ာ္ကို သိလား”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ မသိဘူး၊ မမွတ္မိဘူး။ “ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး အစ္ကိုရ”ဆိုေတာ့ “ဟာ... ကိုမာကီကလည္း လုပ္ၿပီဗ်ာ...။ ဟိုမွာ အဲဒီ့ေကာင္မေလး ျပႆနာျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုမာကီနဲ႔လည္း ပတ္သက္ေနတယ္ေျပာတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ဖမ္းမိတာ”။ “ဟာ မွတ္မိၿပီ အစ္ကို၊ မွတ္မိၿပီ။ သူ႔နာမည္အရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေမ့ေနတာပါ။ ဘယ္လိုျပႆနာျဖစ္တာလဲ အစ္ကို”။ ကိုသုတကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို တမင္ထိန္ခ်န္တယ္။ မသိေစခ်င္လို႔ မေျဖတာလို႔ ထင္ေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္အားနာသြားပါတယ္။ “အေသအခ်ာေတာ့ မသိေသးဘူးဗ်။ စအဖ က ဖမ္းထားတာ၊ အခုကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚလို႔ အဲဒီ့ကိုသြားရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာရင္ အျပည့္အစံုေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားဖုန္း ဖြင့္ထား”။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္စိတ္ပူေနမိတယ္။ သူတို႔အတြက္ စိတ္ပူတာပါ။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလဲ။ ရွင္းေနတာပဲဥစၥာ။ ေငြလွဴတယ္၊ ယူတယ္။ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္။ ဓာတ္ပံုတြဲ႐ိုက္တယ္။ ကိုေပၚနဲ႔ ကိုကိုႀကီးတို႔ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ဒါပဲရွိတာေလ။ အဲဒီ တစ္မနက္လံုးမွာ ကိုသုတဆီက ဖုန္းကိုပဲ စိတ္ေစာေနမိတယ္။ ကိုသုတကလည္း ေန႔လည္က်မွပဲ ျပန္ဆက္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကို ရွာေဖြစစ္ေဆးတဲ့အခါ ဒီေကာင္မေလးရဲ႕ အိတ္ထဲကေန NLD ပါတီကထုတ္တဲ့ ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးစာရြက္စာတမ္းေတြ၊ NLD ဌာနခ်ဳပ္ထဲမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ကိုေပၚနဲ႔ ကိုကိုႀကီးတို႔ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကိုေတြ႔လို႔ ဖမ္းထားလိုက္တာတဲ့။ သူ႔အေဖာ္ေကာင္ေလးကိုေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ေလယာဥ္နဲ႔ပါသြားၿပီတဲ့။ မစုရဲ႕ ရန္ကုန္ကအိမ္ လိပ္စာကိုလည္းရလာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားလမ္းက အိမ္ရာတစ္ခုရဲ႕ လိပ္စာပါ။ “ကိုမာကီ သူ႔အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး စံုစမ္းၾကည့္ေပါ့။ ကိုမာကီ ကိုယ္တိုင္ေတာ့မသြားနဲ႔ တျခားလူကို လႊတ္။ သတိလည္းထားဦး။ သူ႔အိမ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ရင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမွာ။ ဒီကိစၥ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ စအဖ က ကိုင္တာ။”
ဒီေကာင္မေလး အဖမ္းခံေနရတာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနၿပီ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မီဒီယာမွာတင္လိုက္ကာမွ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္သြားၿပီး ဒီေကာင္မေလး ပိုထိသြားမွာလည္း စိုးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးခါမွ ျမဳပ္ကြယ္ထားလိုက္ျပန္ရင္လည္း မ်က္ကြယ္ျပဳရာက်ၿပီး နစ္နာသြားမွာစိုးတယ္။ ဒီေန႔က်ခါမွ ကိုျမေအးတို႔နဲ႔ကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔မွ မဆံုဘူး။ သူတို႔တေတြလည္း ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ဖုန္းထဲကေနလည္း ေျပာဖို႔က မေကာင္းဘူး။ ရန္ကင္းအခန္းမွာ တိုင္ပင္စရာကလည္း အမ်ဳိးသမီးတပ္ဖြဲ႔ပဲ ရွိတယ္။ စုစုေႏြး၊ တင္မိုးလြင္၊ မီးမီး၊ ဘုတ္ေလး၊ ေလးေလးမြန္။ သူတို႔ေတြကလည္း အဆံုးအျဖတ္ေပးရဲၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး။
ညေနေစာင္းမွာ VOA က ဦးခင္ေမာင္စိုး ဖုန္းဆက္တယ္။ ဆက္ေနက်ပါပဲ။ ဘာထူးေသးလဲဆိုၿပီး လွမ္းေမးေနက်။ သူနဲ႔က ရင္းလည္း ရင္းႏွီးေနေတာ့ မၾကာခဏ စကားလက္ဆံုက်ေလ့ရွိတယ္။ သူက အျပင္ကကိစၥေတြ အတင္းတုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အထဲကကိစၥေတြ အတင္းတုတ္ေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရင္ဖြင့္ၾကတာပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ စုဇင္ဇင္ေက်ာ္ကိစၥကို ေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။
“ကိုမာကီရာ အရႈပ္ထုပ္ျဖစ္မွာမ်ဳိးကို ဘာျဖစ္လို႔ သြားလက္ခံရတာလဲ။ ဘာမွျဖစ္ေလာက္တဲ့ ပိုက္ဆံလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ဗ်ာ။ အဲဒီ့ေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္မေရြး လွမ္းေျပာပါဗ်ာ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ပြစိပြစိနဲ႔ ဆူပါေလေရာ။
“ေငြမက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရာ၊ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက လွဴတယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံမိတာပဲ”
“အဲဒါျပႆနာဗ်။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္၊ ခင္ဗ်ားထိုးေပးတဲ့လက္မွတ္ကိုယူၿပီး ဒီဘက္မွာလုပ္စားဖို႔ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူတို႔ေလးေတြက လုပ္မစားပါဘူးဆိုရင္ေတာင္ လုပ္စားတတ္တဲ့သူေတြက သူတို႔ဆီကေန တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္နဲ႔ လုပ္စားသြားၾကမွာဗ်။ ဒီအျပင္ကအေၾကာင္းေတြ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိေနသားပဲဗ်ာ။”….“ကဲေျပာ ကိုမာကီ အခုဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။ မီဒီယာမွာ ထည့္ေပးရမလား။ ဒါကိုေတာ့ ကိုမာကီပဲစဥ္းစား။”
“ေအးဗ်ာ အစဥ္းစားရေတာ့ ခက္ေနတယ္။ မီဒီယာေတြကေန ဖြလိုက္မွ ေကာင္မေလးပိုနစ္နာသြားမွာလည္း စိုးတယ္။ ေဖ်ာက္ထားလိုက္ရင္လည္း၊ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ေနလ်က္နဲ႔ ျဖစ္လာေတာ့မွ ပစ္ထားသလိုျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးတယ္။”
“အဲဒီေတာ့ …."
"အစ္ကို႔ဆီမွာပဲ သတင္းအက်ဥ္းေလာက္ထည့္ေပးဗ်ာ။ တျခားမီဒီယာေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာ ေတာ့ဘူး။ အစ္ကို႔ဖာသာပဲ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးလႊင့္ေပးပါ။”
“OK” ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေကာင္မေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး၊ ကိုခင္ေမာင္စိုးက သတင္းအက်ဥ္းအျဖစ္ေၾကျငာ၊ စုစုေႏြးက အင္တာဗ်ဴး နည္းနည္းဝင္ေျပာ။ အိုေကသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီညပဲ စုဇင္ဇင္ေက်ာ္ရဲ႕အိမ္ကို သြားစံုစမ္းၾကမယ္ဆိုေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မသြားဖို႔၊ သတိထားဖို႔၊ စိုးရိမ္ၿပီးေျပာတယ္။
အဲဒီ့ည 7: 00 ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ စုစုေႏြးရယ္၊ ဘုတ္ေလးရယ္ Taxi ငွားၿပီး ၾကည့္ ျမင္တိုင္ကမ္းနားလမ္းက အိမ္ယာကိုသြားၾကတယ္။ တိုက္ခန္းတြဲေတြနား မေရာက္ခင္မွာ ကားရပ္ၿပီး စုစုေႏြးနဲ႔ ဘုတ္ေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲသြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွာပဲ ေနရစ္ခဲ့တယ္။ ေခတ္ဆန္ဆန္၊ ေဟာ့ေရွာ့စတိုင္နဲ႔ ဘုတ္ေလးက စုဇင္ဇင္ေက်ာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း။ စုစုေႏြးကေတာ့ ဘုတ္ေလးရဲ႕မိတ္ေဆြ ဥပေဒနားလည္သူအျဖစ္နဲ႔ သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အသြက္ေတြပါ။ စကားလည္းေျပာတတ္ဆိုတတ္ၾကတာမို႔ စိတ္ခ်ရပါတယ္။
တုိက္ခန္းတြဲေျမညီထပ္မွာ ေမးျမန္းၿပီး ေလွခါးတစ္ခုကေန သူတို႔တက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သြားတာ နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုဘက္နားလမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ဒီဘက္နားလမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ အနားက ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ ဟိုဟာ ဝင္ဝယ္လိုက္၊ ဒီဟာ ဝင္ဝယ္လိုက္ေပါ့။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။ အေရးထဲမွာ အနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ဓားထိုးမႈျဖစ္လို႔ ရုန္းရုန္း ရုန္းရုန္းျဖစ္သြားေသးတယ္။ ရဲကားေတြဘာေတြလည္း ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ စုစုေႏြးတို႔ျပန္ဆင္းလာၾကတာ။ ဘုတ္ေလးက “ဦးမာကီရယ္၊ တစ္မ်ဳိးေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲေတာ့္။ သူ႔အစ္မနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေၾကာက္ေနလိုက္ၾကတာလည္း လြန္ေရာပဲ။ ရန္ကင္းက်မွ သမီးအေသအခ်ာ ေျပာျပမယ္။” ဆိုၿပီးTaxi ရတာနဲ႔ စကားျဖတ္လိုက္တယ္။
ရန္ကင္းအခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ VOA သတင္းလာခ်ိန္နဲ႔တိုးလို႔ နားေထာင္ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးအဖမ္းခံရတဲ့သတင္းကို ဦးခင္ေမာင္စိုးကိုယ္တိုင္ပဲ ေၾကျငာသြားပါတယ္။ အဂၤလန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ မစုဇင္ဇင္ေက်ာ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္လာ။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အဂၤလန္အျပန္၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးစာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြပါလာလို႔ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ အဖမ္းခံရတဲ့အေၾကာင္း မက်ဥ္းမက်ယ္ေလး ေၾကျငာသြားတာပါ။ စုစုေႏြးရဲ႕အင္တာဗ်ဴးကလည္း ခပ္တိုတိုပါပဲ။
ဒီသတင္းကို ၾကားသိရတယ္ေပါ့။ NLD ကေၾကျငာခ်က္ေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြယူသြားလို႔ အဖမ္းခံရတာပဲျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ေပါ့။ သတင္းနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဘုတ္ေလးက စကားဆက္ပါတယ္။ “သူ႔အစ္မ မိသားစုက စီးပြားေရးသမားေတြသက္သက္ပဲ။ အရမ္း ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သူ႔ညီမအဖမ္းခံရတာကို အ့ံၾသတာ၊ သနားတာထက္ သူတို႔ကိုပါ လာႏြယ္ေနမွာကို ပိုေၾကာက္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ကိုမွလည္း မလိုက္ရဲဘူး။ သမီးတို႔ကူညီမယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ မစုစုေႏြးက သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါ။ တရားရံုးကိစၥေတြ ဥပေဒေတြကို နားလည္ပါတယ္။ ကူညီႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္မွ အရမ္းေၾကာက္ေနၾကတာ။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ ညီမကိုလည္း သိပ္သေဘာက်ပံုလ မရဘူး။ ဒီေကာင္မေလးက ဘယ္သူ႔စကားမွ နားမေထာင္ဘူး။ ထင္ရာလုပ္တတ္တယ္ ဘာညာဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနေသးတယ္။ သမီးလည္း ဒီအခန္းရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ သမီးရဲ႕နာမည္ကိုေတာ့ ေပးထားခဲ့လိုက္တယ္။ အေရးကိစၥရွိရင္ဆက္ပါလို႔။” ည ၁၀း၀၀ ေလာက္က်ေတာ့ အနီးနားက Internet ဆိုင္ကေန အဂၤလန္က သူ႔အေဖာ္ ေကာင္ေလးဆီကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ Mail Box ထဲမွာ သူ႔စာကေတာင္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနပါၿပီ။ သူလည္း သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးအတြက္ စိုးရိမ္ေနတာေပါ့။ အက်ဳိးအေၾကာင္းလည္း သိခ်င္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစုရဲ႕အိမ္ကို သြားစံုစမ္းၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔အစ္မနဲ႔ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိပ္စိတ္မပူဖို႔အေၾကာင္း၊ ထပ္မံစံုစမ္းထားေပးမယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေရးၿပီး ပို႔ထားလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း မစုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ထပ္မသိရပါဘူး။ SB က ကိုင္တာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လက္လွမ္းမမီဘူး ျဖစ္ေနရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္မွာ ဘုတ္ေလးက DV (အေမရိကန္မွာ အေျခခ်ေနထိုင္ခြင့္) ေပါက္ထားတယ္။ ဘယ္သူ႔အဆက္အသြယ္နဲ႔မွ သြားခြင့္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဖာသာ ကံေကာင္းၿပီး အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ေပါက္တာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Dr. သိန္းဝင္းရဲ႕သမီးအေနနဲ႔ BC မွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ေနတယ္။ သင္တန္းတစ္ဖက္ ဗီဇာရဖို႔ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ရဖို႔ကိစၥေတြတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနရွာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္တိုဘာလ တတိယအပတ္ထဲေလာက္ ရန္ကင္းအခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနတုန္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္တယ္။ နာမည္ေမးေတာ့ “ခင္သူသူဝင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္းပါ”တဲ့။ ခင္သူသူဝင္းဆိုတာက ဘုတ္ေလးရဲ႕နာမည္အရင္း။ “ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မွာမို႔ အေရးႀကီးလို႔ပါ”တဲ့။ အသံကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားအေျပာမ်ားၿပီး ျမန္မာစကားအေျပာနည္းတဲ့သူေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့အသံမ်ဳိး။ ဘုတ္ေလးကလည္း DV ေပါက္ထားတယ္။ US သံရံုးကေန ဗီဇာကိစၥလည္းရွိေနတယ္ဆိုေတာ့၊ US သံရံုးကေနဆက္တာလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထင္လိုက္တယ္။ အေရးႀကီးတယ္လို႔လည္းဆိုတာကိုး။
ဒါနဲ႔ပဲ ခင္သူသူဝင္းကို ရေအာင္ဆက္သြယ္ေပးပါ့မယ္၊ ဘယ္ကိုလာခိုင္းရမလဲဆိုေတာ့ SAKURA အေပၚဆံုးအထပ္က ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ဒီေန႔ေန႔လည္ 12:30 တဲ့။ အခုပဲ 10:00 ရွိေနၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဇာက္ထိုးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဇာက္ထိုးက BC ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုတ္ေလးကို သင္တန္းဖ်က္ၿပီး Taxi နဲ႔ အျမန္ျပန္လႊတ္လိုက္ပါ။ DV ကိစၥ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး အကူအညီေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ေဇာက္ထိုးတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ဖုန္းဆက္တဲ့ ေကာင္မေလး ေျပာတာက “အေရးႀကီးတယ္။” ကၽြန္ေတာ္က ေဇာက္ထိုးကိုေျပာေတာ့ “DV ကိစၥအေရးႀကီးတယ္”ဆိုတာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဇာက္ထိုးက ဘုတ္ေလးကိုျပန္ေျပာေတာ့ “ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ ဗီဇာကိစၥ မတရားအေရးႀကီးတယ္၊ သူ႔ထက္အေရးႀကီးတာေတာင္ သူ႔ေလာက္အေရးမႀကီးဘူး” ဆိုတာျဖစ္သြားေတာ့ ဘုတ္ေလးခမ်ာ နာရီဝက္အတြင္းမွာပဲ အူယားဖားယား ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဘုတ္ေလးလည္း အူလည္လည္ထပ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္မလဲ၊ ဘာကိစၥလဲေပါ့။ DV ကိစၥနဲ႔ သံရံုးကိစၥေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေျပာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကေန သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ 12:00 ထိုးခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘုတ္ေလးနဲ႔ SAKURA TOWER ကိုသြားၾကတယ္။ ဟိုးအေပၚ အထပ္ ၂၀ ကို ဓာတ္ေလွခါးနဲ႔ တက္။ ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာလည္း ေသာက္တဲ့သူ ၄/၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ ဘုတ္ေလးကိုဦးေဆာင္ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္အထဲကို အဝင္၊ ဆိုင္ရဲ႕အလယ္က်က်စားပြဲမွာ အေပါက္ဝကို မ်က္ႏွာမူၿပီးထိုင္ေနသူက စုဇင္ဇင္ေက်ာ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေလးဝိုင္းၿပီး ျပဴးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရမ္းအ့ံၾသၿပီး ပါးစပ္ေတာင္ဟမိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိတဲ့ စကၠန္႔ပိုင္းအခ်ိန္ေလးထဲမွာပဲ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရၿပီး ဘာမွမသိေသးတဲ့ (စုဇင္ဇင္ေက်ာ္ကို မျမင္ဖူးတဲ့) ဘုတ္ေလးကို မသိမသာလက္တို႔ၿပီး သူ႔ရဲ႕ေက်ာဘက္၊ တိုင္လံုးႀကီးကြယ္ေနတဲ့ စားပြဲခံုမွာပဲ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ဘုတ္ေလးက “ဦးမာကီ ဘာလို႔လဲဟင္” ဆိုၿပီး မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ေနတယ္။ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔မွာၿပီးေတာ့မွ “တို႔ေနာက္ဘက္က စားပြဲမွာ၊ တစ္ေယာက္ တည္းထိုင္ေနတာ စုဇင္ဇင္ေက်ာ္ပဲ။ ခဏနမွ ဘုတ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း သြားလိုက္” ဘုတ္ေလးလည္း မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာ္ဖီတဝက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေတာ့မွ “သမီး သြားလိုက္ေတာ့မယ္” ဆိုၿပီး ထသြားတယ္။ တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္ထင္တာပဲ။ ဒီေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနတာေတာင္မွ သူတို႔စကားသံကို လံုးဝမၾကားရဘူး။
၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုတ္ေလးျပန္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာက စပ္ၿဖဲၿဖဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ရႈပ္ေနပံုလည္းေပၚရဲ႕။ “ဘာလဲဟ”ဆိုေတာ့ ဘုတ္ေလးက အေနာက္ကို မသိမသာလွည့္ၾကည့္တယ္။ “ေနဦး၊ ေနဦး။ ခဏေနရင္ သူျပန္ဆင္းသြားလိမ့္မယ္”။ ဘုတ္ေလးက ေကာ္ဖီဆက္ေသာက္၊ မုန္႔ဆက္စားၿပီးမွ စကားဆက္တယ္။ “သူ ျပန္လြတ္လာတာ ဦးမာကီရဲ႕” “ေအာ-လူတစ္ကိုယ္လံုးျမင္ေနရမွေတာ့ ျပန္လြတ္လာလို႔ေပါ့ဟ၊ ဘယ္လိုလြတ္လာတာလဲ”။ ဘုတ္ေလး ရယ္ပါတယ္။ “ေနပါဦး ဦးမာကီရဲ႕၊ သူ႔အစ္မကို သမီးရဲ႕နာမည္နဲ႔ ရန္ကင္း ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ သူျပန္လြတ္လာေတာ့ သူ႔အစ္မက ဒီလိုဒီလိုနဲ႔ နင့္သူငယ္ခ်င္းလာသြားတယ္ဆိုၿပီး နာမည္နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္တာ။ သမီးနာမည္ ခင္သူသူဝင္းက မစုရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္က ရန္ဖက္၊ ရန္သူေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္နဲ႔ဆင္ေနတယ္။ အဲဒီ့တစ္ေယာက္နာမည္က ခင္သူဇာဝင္းဆိုလား၊ ဘာလားမသိဘူး။ အဲ ဒီနာမည္မ်ဳိးပဲ။ ခပ္ဆင္ဆင္ဆိုေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုရွင္းရေအာင္ ဆက္သြယ္တာပဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး အဲဒါအခု ရန္ေတြ႔မလို႔ခ်ိန္းတာတဲ့။ ဟား ဟား ဟား ကံေကာင္းလို႔ပါလား ဦးမာကီရယ္”
“မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့ဟာ၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္လိုလြတ္လာတာတဲ့လဲ”။ “သူ႔အစ္မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ျပန္လြတ္ လာတာကိုလည္း အသိမေပးပါဘူး။ အဂၤလန္ကို တန္းသြားပါ့မယ္ဆိုၿပီး ကတိေပးခဲ့ရတယ္တဲ့။ ဦးမာကီကိုလည္း ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ အန္တီခ်ဳိ႕ကိုေရာေပါ့။ သူ သန္ဘက္ခါကို က်ိန္းေသျပန္ထြက္ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အခုသူလာတာေတာင္ ေအာက္မွာ စအဖေတြက လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါ သမီးတို႔ကိုေတာင္ အခ်ိန္ခဏဆိုင္းၿပီးမွ ျပန္ဆင္းေပးပါလို႔ မွာတယ္”
ဝမ္းလည္းဝမ္းသာရ၊ အံ့လည္းအံ့ၾသရပါတယ္။ သူျပန္လြတ္လာတဲ့အေၾကာင္းကို အျခားဘယ္ မီဒီယာကိုမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ဦးခင္ေမာင္စိုးကိုပဲ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ သူ အဂၤလန္ကို ျပန္ေရာက္တာ ေသခ်ာမယ့္ရက္ေလာက္က်မွပဲ ဦးခင္ေမာင္စိုးက သတင္းအက်ဥ္းလႊင့္ပါတယ္။ အင္း …. ဒီေကာင္မေလး ျမန္မာျပည္ကိုေတာင္ ျပန္လာရဲပါဦးမလား မသိ။ ။
ကိုမာကီ (၈၈ မ်ဳိးဆက္)
(၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႔ထုတ္ အာရွအလင္းဂ်ာနယ္ မွ)
No comments:
Post a Comment