ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ ၁၉၈၈ အာဏာရွင္ဦးေနဝင္းရဲ႕စနစ္ဆိုးႀကီး ရွင္သန္ႀကီးထြားဖို႔ ထမ္းပိုးေက်းဇူးျပဳခဲ့သူ၊ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအံုႂကြမႈကိုေရာ၊ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြကိုေရာ စနစ္တက် ေထာင္ထဲသြင္း အမဲဖ်က္လာခဲ့တာ ဘယ္ေမ့လိမ့္မလဲ။ သပိတ္ကာလက တန္ျပန္သပိတ္ေတြလုပ္ၿပီး၊ ျပည္သူေတြအၾကား အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ လူသတ္မႈေတြျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ေတြလုပ္ၿပီးမွ တိုင္းျပည္ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ျဖစ္ၿပီး ေခ်ာက္ကမၻားထဲ က်လုဆဲဆဲမို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကယ္တင္လိုက္ပါတယ္လို႔ တပ္မေတာ္အာဏာသိမ္းခဲ့တာ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေနာက္ကေန ႀကိဳးကိုင္လႈပ္ရွားခဲ့သူေတြထဲက တေယာက္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ဦးခင္ညြန္႔ေပါ့။ ဦးေနဝင္းက သူ႔ရဲ႕ မဆလ ပါတီကိုေရာ စစ္တပ္အာဏာကိုေရာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ သိထားၾကတယ္။
တကယ္တမ္းဆို မခံခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္လာလို႔သာ က်ေနာ္တို႔ ထႂကြခ်င္စိတ္ေပၚလာတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုးကလည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာမွန္းေရေရရာရာမသိတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ လက္သည္းဆိတ္လို႔ လက္ထိပ္နာခဲ့ၿပီး စလာခဲ့ရာက တဘဝလံုးနာေနတာမွန္း ေနာက္မွသိလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ အဆိုးဆံုးက ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး ေခ်မႈန္းတာပဲ။
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ သပိတ္တိုက္ပဲြေတြ စၿပီဆိုေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သပိတ္စခန္းေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲက မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို ေက်ာင္းသားသမဂၢ သပိတ္စခန္း ဖြင့္လိုက္တယ္။ အလယ္တန္းကစၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသားအထိ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြအဆံုး ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖဲြထဲဝင္ၿပီး ေက်ာင္းသားသပိတ္ထဲ ပါလာတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက စာေပသမား၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ခြပ္ေဒါင္းသတင္းစာ ထုတ္တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ အေထြေထြသပိတ္တပ္နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လူထုစည္း႐ံုးေရးနဲ႔ တရားေဟာပဲြေတြ၊ ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပတိုက္ပဲြေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးက ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြကို မႏၲေလးမွာလႈပ္ရွားေနတဲ့ ဆရာဦးေရႊထူးက စာေရးသတင္းပို႔ေနတယ္။ ရာသီနဲ႔အညီေျပာင္းလာတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ဆရာထူးက ပို႔ေပးတယ္။ ဥပမာ “ၾကားျဖတ္အစိုးရ၊ အျမန္ဖဲြ႔စည္းၾက” ဘာညာေပါ့။ သမဂၢေတြလည္း အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပမႈေတြက၊ ေန႔တိုင္းလုပ္ရင္ သပိတ္အီသလို၊ စားေရးဝတ္ေရးကိစၥေတြလည္း လံုးပမ္းေနရေတာ့ တရက္ကို ရပ္ကြက္အႀကီးအေသးအလိုက္ အလွည့္နဲ႔႔ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ဒီနည္းက လူမပင္ပမ္းသလို၊ ျပည္သူေတြ အလုပ္သိပ္မပ်က္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ သပိတ္က အၾကမ္းဖက္မႈ မရိွဘူး။ မဆလျပဳတ္ေတြေပါင္းၿပီး တန္ျပန္သပိတ္ေတြ လုပ္ၾကေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေတာ့ မလုပ္ရဲဘူး။ ၿမိဳ႕နဲ႔တမိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ စစ္တပ္ေဘာ္လံုးကြင္းမွာ လုပ္ၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ခတ္ကုပ္ကုပ္ေလးပဲ လူထုၾကားထဲ ေပ်ာက္သြားတာပါ။
အဲ ... နည္းနည္းေျပာစရာရိွတာက အစိုးရယႏၲရားႀကီးပ်က္ၿပီး ဝန္ထမ္းေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္၊ အလုပ္မဆင္းေတာ့ တျပည္လံုးက အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ျပႆနာတက္ကုန္တယ္။ စားစရာ မရိွေတာ့ဘူး။ တာဝန္ယူမယ့္သူေတြလည္း မရိွဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္ခါလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕လြတ္လာတဲ့ လား႐ိႈးေထာင္နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ေတြက အခ်ဳပ္သားေတြကိုစုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ယာယီေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို စားရိတ္ေပး ျပန္လႊတ္တယ္။ တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ့ လူေတြလည္း က်ီးလန္႔စာစားေပါ့။ ရာဇဝတ္သားေတြကို ေငြစကၠဴအသစ္ေတြေပးၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သပိတ္လွန္႔ခိုင္းတယ္၊ ေသာက္ေရထဲ အဆိပ္ခတ္ေနတယ္ဆိုတယ္ ေကာလဟလေတြကလည္း ၾကားေနရေတာ့ ညဆို ရဟန္းသံဃာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ကင္းေစာင့္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕လူထုက ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကို ကင္းေစာင့္ေနရတယ္။ ၿမိဳ႕က ေတာင္ပတ္လည္ ဝန္းရံေနၿပီး ညဘက္ဆိုေတာင္ေပၚေတြမွာ မီးတလက္လက္နဲ႔မို႔ လံုျခံဳေရးစစ္တပ္ေတြ ေနရာယူထားဟန္ တူတယ္။
တညမွာေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲနဲ႔ ျပႆနာတခုျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ႀကီး သမဂၢ႐ံုးမွာအိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို ကင္းလွည့္ေက်ာင္းသားေတြ လာအသိေပးလို႔ ဓာတ္မီးေကာက္ဆဲြၿပီး လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ လမ္းမီးေတာ့လာပါရဲ႕ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တက္ခ်ိတ္ထားသလိုပဲ၊ မီးမွိန္မွိန္နဲ႔ မသဲကဲြဘူး။ လူေတြ ဆူညံညံ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေနရာလွမ္းၾကည့္ေတာ့ အမွတ္ (၄) ရပ္ကြက္၊ မဆလ ရပ္ကြက္လူႀကီး ဦးသာေအး အိမ္ေရွ႕ႀကီး၊ ျခံတခါးေတာ့ ပိတ္ထားတယ္။ အိမ္အျပင္ကေန “တရားခံ ထုတ္ေပး” “သူခိုး ထုတ္ေပး” နဲ႔ ေအာ္ေနတာ၊ ေဒါသထြက္ေနသူတခ်ဳိ႕က ျခံအုတ္နံရံ ႀကီးၿဖိဳခ်တာကလဲြလို႔ အိမ္ေခါင္သြပ္မိုးကို ခဲနဲ႔ထုတာကလဲြလို႔ က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ေတြ မလုပ္ၾကလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည္႔ေတာ့ မီးရထားလမ္းေဘးက သက္ကယ္မိုး ထရံကာ ယာယီေစ်းႀကီးကို လူတေယာက္ မီးကြင္းနဲ႔ပစ္ေျပးတာေတြ႔လို႔ ကင္းသမားေတြလိုက္ဖမ္းတာ ဦးသာေအး ျခံထဲဝင္ေျပးသြားလို႔တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒီျပႆနာေျဖရွင္းပါ့မယ္လို႔ ကတိျပဳလူစုခဲြလိုက္ၾကတယ္။
မၾကာခင္ရက္ပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္လူႀကီး ဦးသာေအးနဲ႔ မဆလအဖဲြ႔ဝင္ေတြ လူထုဝန္ခ်ေတာင္းပန္ပဲြကို အခမ္းအနားနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္။ ပါတီမွတ္ပံုတင္ကပ္ျပားေတြ အပ္ႏွံမီး႐ႈိ႕ပဲြပါလုပ္တယ္။ တျခားၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဲလို မဆလ ပါတီဝင္ေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ႏႈတ္ထြက္ပဲြေတြလုပ္ၾကတဲ့ သတင္းေတြၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ မဆလပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြအိမ္ ညပိုင္း အိမ္ေခါင္မိုးကို ခဲနဲ႔ေပါက္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြကလဲြလို႔ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ေခါင္မိုး ခဲနဲ႔ေပါက္တာနဲ႔ ပါတီလူႀကီးတခ်ဳိ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြရွိရာ တျခားၿမိဳ႕ေတြ ေရွာင္ေျပးၾကတာလည္း ရိွတယ္။ တကယ္တမ္း ပါတီပ်က္ေတာ့ ေအာက္ေျခပါတီအမႈေဆာင္ေတြ ဘာအာမခံခ်က္မွ မရိွၾကပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြ၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္ေတြ၊ တင္းျပည့္ပါတီဝင္ေတြဆိုတာ သပိတ္တပ္နဲ႔ အတူပူးေပါင္း၊ သပိတ္တပ္ဦးမွာ ဘင္ခရာတပ္ဖဲြ႔ေတြအျဖစ္ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါလာတာပဲ။ ၿမိဳ႕လူထုက သိပ္ညီညြတ္တယ္။ သိပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးက သတင္းေတြကို က်ေနာ့္ဆရာ ဦးေရႊထူးက ကားၾကံဳနဲ႔ ေန႔စဥ္ ပို႔ေပးေနတယ္။
သိပ္ကာလဆိုးေပမယ့္ ကုန္ကူးသန္းမႈ၊ ခရီးသြားလာမႈေတြ အရိွန္မပ်က္ေစဘဲ လား႐ိႈးမႏၲေလးကားေသးေတြကေတာ့ ပံုမွန္ ေျပးေနတယ္။ တၿမိဳ႕နဲ႔တၿမိဳ႕ အဲလိုအျမန္ကားေတြနဲ႔ပဲ စာပို႔ဆက္ဆံရတာေလ။ အခုေခတ္လို မိုဘိုင္းလက္ကိုင္ဖံုးေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ ဘာညာေတြမွ မရိွေသးတာ။ ျခင္းထဲထည့္ၿပီး ဟိုဒီသယ္သြားလို႔ရတဲ့ ‘ျခင္းဖုန္း’ ေတာင္ မေပၚေသးဘူး။ လိုင္းဖုန္းလည္း အိမ္တိုင္းရိွတာ မဟုတ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းအျမန္ေျပးဆဲြတဲ့ ကားေစတမာန္နဲ႔ပဲ အဆက္အသြယ္ လုပ္ရတာပါ။
ဆရာပို႔ေပးတဲ့သတင္းထဲမွာ ရန္ကုန္သပိတ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဝင္ဖ်က္ေနတာ၊ လူထုသပိတ္ထဲ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေအာင္ ေခါင္းျဖတ္ပဲြေတြဖန္တီးေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ေထာင္ထြက္တခ်ဳိ႕ဆီက ေငြစကၠဴအသစ္ေတြ ဖမ္းမိတဲ့အေၾကာင္း၊ စစ္တပ္က ဗဟိုဘဏ္ကေန ေငြစကၠဴေတြထုတ္သြားသလို ဂိုေဒါင္ေတြေဖာက္ၿပီး ရိကၡာေတြ စုေဆာင္းေနတဲ့အေၾကာင္း၊ လူထုထဲမွာ သပိတ္အီလာၿပီး စားဝတ္ေနေရးျပႆနာ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ၾကားျဖတ္အစိုးရ အျမန္ဖဲြ႔ႏိုင္ဖို႔လိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဖာ္ျပရွင္းလင္းထားတယ္။
“တခုခုျဖစ္ၿပီဆို တျခားအရပ္မ်က္ႏွာေတြ ထြက္မသြားနဲ႔ မႏၲေလးကိုဆင္းခဲ့ပါ” လို႔လည္း မွာထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က သပိတ္ကာလဟာ ခဏေလးေပမယ့္ ၿမိဳ႕လူထုဟာ တက္တက္ႂကြႂကြ စည္းကမ္းတက် ဝန္းဝိုင္းကူညီလို႔ ၿမိဳ႕လံုျခံဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရးမွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ျပႆနာေတြ မရိွခဲ့ဘူး။ သပိတ္ကာလ ၿခိဳးျခံေခၽြတာရတာေတြေတာ့လည္း ရိွတာေပါ့ေလ။ တိုင္းျပည္က အစိုးရ မရိွ၊ စီမံခန္႔ခဲြေရးယႏၲရားတခုလံုးက ၿပိဳလဲသြားတာကိုး။ ျပည္သူေတြကလည္း နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲျခင္း၊ သီးခံျခင္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးက်င့္သားရေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေမာင္ႏွမေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘဲဥတျခမ္းထဲနဲ႔ ထမင္းတနပ္စားလာခဲ့ရတာ က်ေနာ္ လူပ်ဳိေပါက္အထိပဲ။
အဲဒီေခတ္ကတည္းက အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူေတြအေပၚ ေကာင္းက်ဳိးထက္၊ အဆိုးဒုကၡေတြပဲ ေပးတတ္တယ္လို႔ လူအမ်ားက သေဘာေပါက္ေနၾကတာ။ ၈၈ သပိတ္မွာ လူတန္းစားအစံုပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ဆင္းရဲတဲ့ျပည္သူေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြက ပိုတက္ႂကြခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးအထိနာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးနဲ႔နယ္ေတြ၊ ေက်းလက္ေတြမွာ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ခုိးစား၊ လုယက္စားေသာက္ရတဲ့သတင္းေတြေတာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ စစ္တပ္က ဂိုေဒါင္ေတြဖြင့္ၿပီး လိုတာထုတ္ယူၿပီးမွ က်န္တာေလးေတြ အေျပးအလႊားသြားယူမိလို႔ စစ္တပ္ရဲ႕ပစ္ခတ္မႈခံရတဲ့အျပင္ ခုိးဆိုးလုယက္ ရမ္းကားသူေတြလို႔ တံဆိပ္ကပ္ခံံရေသးတယ္။ ေရထဲ အဆိပ္ခတ္တယ္၊ ဘဲဥထဲ အဆိပ္ပါတယ္။ စိတ္ႂကြေဆးေတြထိုးထားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက အၾကမ္းဖက္ေနတယ္ စတဲ့ စတဲ့ မဟုတ္မမွန္ သတင္းနဲ႔ အမွန္တခ်ဳိ႕ေရာၿပီး ေကာလဟလေတြကလည္း လူထုၾကားကို စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြမႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရႊတိဂံုဘုရား တရားေဟာပဲြမတိုင္ခင္ ညပိုင္း ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီး စည္သူနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီး တေယာက္ ၿမိဳ႕လည္ထဲ ကားအျပင္းေမာင္းလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ကားန႔ဲညႇပ္ပိတ္ဖမ္းၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းတဲ့ သတင္းၾကားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ပဲြလွန္႔တဲ့သေဘာဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ သဘာဝက လူေတြၾကား စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ႕ေနေအာင္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မယံုသကၤာစိတ္ေတြ ဝင္ေနေအာင္၊ မလုပ္ရဲ၊ မကိုင္ရဲ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္မႈေတြ နည္းေနေအာင္၊ သူတို႔အေပၚ အထင္ႀကီးေနေအာင္လုပ္တတ္တဲ့ သဘာဝရိွတယ္ဆိုတာလည္း အေစာပိုင္းကာလေတြက က်ေနာ္တို႔ သိပ္မသိခဲ့ၾကဘူး။
ရန္ကုန္ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးအေပၚထပ္က တပ္ခဲြတခဲြက ေသနတ္မိုးေပၚေထာင္ပစ္ေတာ့ ေအာက္ကခ်ီတက္ေနတဲ့ သပိတ္တပ္ေပၚ က်ည္ဆံခံြက်ရာကစၿပီး ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးကို လူအုပ္ႀကီးဝိုင္းလိုက္တယ္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းျဖစ္ေစလိုတဲ့ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ရဟန္းေတြက တပ္မေတာ္သားေတြကိုကယ္ထုတ္ၿပီး လက္နက္ေတြေတာ့ သိမ္းလိုက္တယ္။ (ရန္ကုန္၊ သရက္ေတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အပ္ႏွံတယ္လို႔ သိရတယ္) တကယ္ေတာ့ အဲဒီလက္နက္ေတြက မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ေတြ၊ တခါႏွစ္ခါပစ္ၿပီး ထပ္ပစ္လို႔မရသလို ပစ္မွတ္ကိုလည္း လဲြေခ်ာ္ေအာင္ျပဳျပင္ထားတယ္လို႔ လက္နက္အေၾကာင္းသိတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ (သပိတ္တပ္ဘက္ကူးေျပာင္းလာတဲ့ တပ္မေတာ္သားတခ်ဳိ႕) က ေျပာျပတယ္။ (ဒါေတြက ျဖစ္ပ်က္မႈမွာ ပါဝင္သူ၊ မ်က္ျမင္မ်ားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးရင္း သိရတာေတြပါ)။ တကယ္ဆို တပ္မေတာ္ အာဏာသိမ္းတာ အေၾကာင္းျပေကာင္းေအာင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက အကြက္ဆင္လိုက္တာပါ။ သူ႔စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို ခ်ေႂကြးၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္း စစ္အာဏာသိမ္းေတာ့လည္း အဲဒီလိုပဲ ေျပာတာပဲ။ အၾကမ္းဖက္သူေတြ၊ လက္နက္လုယူတယ္ ဘာညာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လုယက္မႈေတြ၊ ငတ္ျပတ္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ မယံုသကၤာမႈေတြ၊ ေခါင္းျဖတ္မႈေတြကတဖက္ သပိတ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖဲြ႔ဖို႔ ညႇိႏိႈင္းမႈေတြက တဖက္၊ ေကာက္က်စ္ညစ္ပလီမႈေတြနဲ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ဦးေနဝင္းႀကိဳးကိုင္ စစ္တပ္ေတြကတဖက္ ႐ႈတ္႐ႈတ္ေထြးေထြး အေျခအေနေတြၾကားမွာ စစ္အာဏာသိမ္းမႈႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတခ်ဳိ႕မွာ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္လို႔ လူေတြရာခ်ီေသခဲ့တယ္လို႔ ၾကားတယ္။
အဲဒီတုန္းက ျပည္သူအမ်ား ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြရဲ႕ အရင္းအႏွီးက သိပ္ႀကီးမားလြန္းတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕နယ္ေစ်းသမဂၢက ဦးေဆာင္ၿပီး သပိတ္ေပါင္းစံုက ၿမိဳ႕လည္လမ္းမေပၚ အစာငတ္ခံ ထိုင္သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတာ။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ႀကီး ျမန္မာ့အသံေရဒီယိုက အဆက္မျပတ္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ လႊင့္ထုတ္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ အသံနဲ႔ အမိန္႔အမွတ္ ၁/၈၈ ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို တပ္မေတာ္က သိမ္းယူလိုက္ေၾကာင္း သတင္းၾကားလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားသပိတ္စခန္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာသန္းညြန္႔ (ခြပ္ေဒါင္းစာေစာင္ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ) တို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက သပိတ္တပ္က မသိေသးဘူး။ ညီညီညာညာ တန္းစီထိုင္ၿပီး ဆႏၵျပေကာင္းတုန္း။ ကိုသန္းညြန္႔က “ဒီအတိုင္းဆို မလြယ္ဘူး၊ မင္းက ဟိုလိုက္သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားတိုင္ပင္လိုက္၊ ငါဒီမွာ လုပ္စရာေတြ လုပ္ထားမယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ထိုင္သပိတ္ေမွာက္ရာေနရာ ေျပးသြားတယ္။
သပိတ္နာယက ေဒါက္တာဦးေနလင္း (မဆလ တရားေရးဝန္ႀကီး ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းရဲ႕ညီ) ကို က်ေနာ္ အေရးႀကီးတာ ေျပာစရာရိွတဲ့အေၾကာင္း လူအုပ္ၾကားကေန လက္ကုတ္ေခၚလိုက္တယ္။ လူရွင္းတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဆရာဦးေနလင္းနဲ႔ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ကို အခုပဲ အာဏာသိမ္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကျငာလိုက္ၿပီလို႔ အသိေပးလိုက္တယ္။
“မိုက္ၾကတယ္ကြာ မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာ ... အေတာ္မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာ” ဆရာႀကီး ဦးေနလင္း မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး ေဒါသေတြ ထြက္ေနတယ္။ “မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာ မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာ” ဆရာ့ပါးစပ္က ဒါပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ေရရြတ္ေနတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ ေဆြးေႏြးတယ္၊ အရင္ဆံုး လုပ္သင့္တာကို ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
“ဒီေန႔ သပိတ္တိုက္ပဲြေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးပါၿပီ”
သပိတ္တပ္သားေတြ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ သံၿပိဳင္တိုင္ၾကတယ္။
“ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖဲြ႔စည္းေရး၊ ဒို႔အေရး ... ဒို႔အေရး”
“အေရးေတာ္ပံု၊ ေအာင္ရမည္ ... ေအာင္ရမည္”
သူတို႔ အျဖစ္ပ်က္မွန္ ဘာမွမသိၾကဘူး၊ မ်က္ႏွာမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းရိေနတဲ့ၾကားက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ညေန မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီ။ ဆရာဦးေနလင္းနဲ႔ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးေတြ ရဲနီၿပီး ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးမာေၾကာတဲ့အသံနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ဟစ္ေအာ္ေနတယ္။ ေဒါသေတြ ထြက္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ငိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာပဲ ေခါင္းထဲေရာက္ေနတယ္။ သပိတ္တပ္ႀကီး ရွမ္းေက်ာင္းႀကီးထဲ ဝင္ၿပီးေရာ ဆရာႀကီး ဦးေနလင္းကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ “ဆရာ က်ေနာ္ သပိတ္စခန္းသြားေတာ့မယ္” ဆရာႀကီး စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကို အားပါပါဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး လက္ဆဲြနႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႔မွာ ေျပာစရာစကားလည္း ရွာမရဘူးနဲ႔ တူတယ္။ မ်က္ရည္ဝဲၿပီး ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၿမိဳနယ္ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ဦးေနလင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ ေျပာင္းေရႊ႕ခံခဲ့ရယ္တဲ့၊ ခုေတာ့ ရိွလား၊ မရိွလား မသိေတာ့ဘူး)။
က်ေနာ္ သပိတ္စခန္းေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္စ၊ ညီအကို မသိတသိအခ်ိန္၊ ေက်ာင္းေရွ႕အလံတိုင္ေပၚက ခြပ္ေဒါင္းအလံႀကီး မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းခန္းအလယ္က က်ေနာ္တို႔ ျပပဲြလုပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေတြ သတင္းစာေတြ ဘာဆိုဘာမွ မရိွေတာ့။ က်ေနာ္ ကမန္းကတန္းအေပၚထပ္က က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ခန္းကို ေျပးတက္သြားတယ္။ “ပါးစပ္ကလည္း ခြပ္ေဒါင္းအလံ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ၊ ေဒါင္းအလံ ဘာေၾကာင့္ျဖဳတ္လိုက္တာလဲ ခြပ္ေဒါင္းအလံ ျပန္တင္မယ္” အေပၚထပ္မွာ ကိုသန္းညြန္႔ကို ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့ေဆးပစၥည္းေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ သိမ္းလက္စနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ “ေဒါင္းအလံ ငါ ျဖဳတ္ခိုင္းတာ ဘာမွလုပ္မရႏိုင္ဘူး၊ စနစ္တက် ဆုတ္တာ ေကာင္းမယ္၊ စစ္တပ္က မၾကာခင္ ဝင္စီးရင္ ငါတို႔မွာ ဘာမွမရိွဘူး” သူ ေျပာတာ လက္ေတြ႔က်တယ္။
ကိုသန္းညြန္႔ဟာ စာေပအႏုပညာသမားတေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကိစၥရပ္တခုခုကို ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်င့္ခ်ိန္ေတြးၿပီး ဆံုးျဖတ္တတ္တယ္။ သပိတ္ကာလတေလွ်ာက္ သူနဲ႔အတူတူ တဲြလုပ္ခြင့္ရတာ က်ေနာ္ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ သူက အၾကံေကာင္းေတြ ေပးတတ္တယ္။ ရင့္က်က္တယ္။ က်ေနာ္က ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ရယ္။ အခုလည္း ခြပ္ေဒါင္းအလံကို သူတားေနတဲ့ၾကားက ျပန္တင္ခိုင္းတယ္။
“ခြပ္ေဒါင္းအလံကို အားလံုးအေလးျပဳၿပီး စနစ္တက်ခ်ၿပီးမွ သပိတ္ကို ႐ုတ္သိမ္းႏိုင္မယ္” ကိုသန္းညြန္႔လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေက်ာင္းဝန္းထဲက အလံေတာ္ေရွ႕မွာ ဝိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကပဲ တိုင္ေပးလိုက္တယ္။
“ငါတို႔သည္ ... ငါတို႔သည္”
“ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ေရာက္သည္ အထိ … ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ေရာက္သည္ အထိ” “ဆက္လက္တိုက္ပဲြဝင္သြားရန္ အဓိ႒ာန္ျပဳပါသည္ ... ဆက္လက္တိုက္ပဲြဝင္သြားရန္ အဓိ႒ာန္ျပဳပါသည္”
“ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ... စ … ဆို”
“ကမၻာမေၾက … ဗမာေျပ ... တို႔ဘိုးဘြားအေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ ...”
က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုရတာ အဲဒီတခါ တကယ့္ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရိွလြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္တယ္။
“အေရးေတာ္ပံု … ေအာင္ရမည္”
“အေရးေတာ္ပံု … ေအာင္ရမည္”
“အေရးေတာ္ပံု ... ေအာင္ရမည္”…
က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က ခြပ္ေဒါင္းအလံကို တိုင္ေပၚကေန တျဖည္းျဖည္း ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး ပါး႐ိုးေတြေထာင္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းေၾကာေတြထေနေအာင္ ဆက္တိုက္ေအာ္ေနတယ္။ စိတ္ေတြႂကြေနတယ္။ ဆက္ၿပီးၿမိဳ႕ထဲခ်ီတက္မယ္ဆိုၿပီး ဟန္ျပင္ၾကတယ္။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္က ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စခန္းနား ဝိုင္းလာတယ္။
“သားတို႔ ျမန္ျမန္လမ္းခဲြၾကေတာ့ စစ္သားေတြ ကားေတြနဲ႔ဆင္းလာၿပီ”
“သားတို႔ ဆက္မသြားၾကပါနဲ႔ တင့္ကားႀကီးလည္း ပါလာတယ္၊ သူတို႔တေတြ ပစ္ၾကခတ္ၾကလိမ့္မယ္”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ မထြက္ၾကပါနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကပါ”
က်ေနာ္တို႔ကို ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ အတင္းတားတယ္။ ေတာင္းပန္ေနတယ္၊ အၾကမ္းဖက္မႈတခုခုျဖစ္မွာ သူတို႔မလိုလားတဲ့ သေဘာေတြ ေျပာေနတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာလည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္တယ္။
“ကဲ ... အားလံုး ခဏေဖ်ာက္ေနၾကမယ္ ၿပီးရင္ ျပန္ဆံုမယ္”…။
တကယ္ပဲ က်ေနာ္ အဲဒီစကားေျပာခဲ့တယ္။ ခဏေဖ်ာက္ေနမယ္လို႔ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ေျပာခဲ့တာ အခုထိ ေဖ်ာက္လို႔ေကာင္းဆဲ၊ ျပန္ဆံုမယ္ဆိုၿပီးေျပာခဲ့ေပမယ့္ ၂၄ ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္လာၿပီ မဆံုႏိုင္ေသးဘူး။ က်ေနာ့္မွာ ကတိေတြလည္း ပ်က္ခဲ့တယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးလည္း ၿပီးဆံုးေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စစ္႐ံႈးသူတေယာက္လို ပုခုံးေပၚမွာ ရာဇဝင္အေႂကြးေတြ တပံုတပင္ႀကီးနဲ႔။ အင္း … မတတ္ႏိုင္ဖူး …။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝမွာ … တခါတခါေတာ့လည္း ရွက္စရာ …။
ကိုညိဳ
No comments:
Post a Comment