ၾကက္လည္းတိုက္ ဖဲလည္း႐ိုက္
အဖုိးက ၾကက္ေကာင္းေကာင္း တိုက္တတ္တယ္။ အဖုိးမွာ တုိက္ၾကက္ ၃-၄ ေကာင္ ရွိတယ္။
ၾကက္ဝုိင္းေတြမွာေတာ့ အဖိုးက ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္ဘူး။
ၾကက္ဝိုင္းမွာ သြားၿပီးရန္ျဖစ္ေနရင္ အလကား သိကၡာက်တယ္။
အဖိုးက ဖဲလည္း ႐ိုက္တယ္။ အဖြားက မသိဘူး။ ခုိး႐ုိက္တာ။
ခုိး႐ုိက္ေတာ့ မႏၱေလးလုံခ်ည္ ဆိုတာ ဟုိတုန္းက ေလးက်ပ္ခြဲေတာင္ ေပးရတယ္။ ဖဲ႐ႈံးတာကုိး။ ပုဆုိးကုိ ေပါင္တာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ တခါတည္း ေရာင္းစားခဲ့တယ္။
ေပါင္ဟယ္ ေရြးဟယ္။ အလကား စာရင္း႐ႈပ္တယ္။
ဟုိတုန္းက ပုိက္ဆံက တန္ဖုိးရွိတာကုိး။ ဖဲ႐ံႈးေတာ့ ပုဆုိးခြၽတ္လုိက္တယ္။ ေဘာင္းဘီတုိနဲ႔ပဲ ခ်တာပဲ။
ဒါလည္း ႐ႈံးတာပဲ။ ႐ႈံးၿပီ။ ကုန္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္တာပဲ။
ေဘာင္းဘီတုိေလးနဲ႔ ျပန္လာရတာေပါ့။
အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဟုိေခ်ာင္းဒီေခ်ာင္းနဲ႔ေပါ့။ အိမ္ကလူေတြ ေတြ႔မွာစုိးလုိ႔။ ဝတ္လာတုန္းက သူတုိ႔ေတြ႔တာကုိး။ သူတုိ႔အလစ္မွာ တက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္ ပုဆိုးတထည္ ဝတ္လုိက္တယ္။ ပုဆုိးအသစ္ကုိေတာ့ အဖိုး သိမ္းထားတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ထင္မွာေပါ့။
တကယ္က မရွိေတာ့ဘူး။ အဖိုးက အဲဒီလိုလုပ္တတ္တာ။
ေလွပြဲ
အဖိုးတို႔ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚဘက္မွာက ဝါဆုိ၊ ဝါေခါင္ ကထိန္ခင္းေတြမွာ ေလွပြဲရွိတယ္။
တေယာက္ခ်င္း ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ၾကတာ။ ကုိယ္က ေဘးကၾကည့္ေပါ့။ ႏုိင္မယ္ထင္တဲ့လူကုိ ေလာင္းေပါ့။
ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့လူ ကုိယ္ေရြးၿပီး ေလာင္းၾကတာပဲ။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ကထိန္ပြဲ မရွိလည္း ေလွပြဲကေတာ့ ရွိတာပဲ။ ေလွပြဲရွိရင္ အဖုိးသြားတာပဲ။ ႏုိင္တဲ့အခါလည္း ႏုိင္တယ္။ ႐ံႈးတဲ့အခါလည္း ႐ံႈးတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ေတာင္းတယ္။
သူတုိ႔လည္း အဖုိးကုိ ယုံတယ္။ တေယာက္ကုိ တက်ပ္၊ ငါးမူးစီ စုေပးၾကတယ္။
အဖိုး သြားတာ လမ္းမွာ မေအာင္ေမနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ တရြာတည္းသားေတြေပါ့။ အဖိုးနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းပဲ။ အဖိုးက သူ႔ကိုလည္း ခပ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္။
“ေဟ့ ေက်ာ္ေသာင္း နင္ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ”
“ငါ ေလွပြဲ သြားေလာင္းမလုိ႔”
“ငါ့အတြက္ပါ ထည့္ေလာင္းေပး”
“ငါမွာ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ား မပါဘူး။ ႏွစ္က်ပ္ပဲ ပါတယ္။ နင္ ဘယ္ေလာက္ေလာင္းဖိုး ေလာင္းခ်င္လို႔လဲ”
“ငါးမူးေလာင္းဖိုး”
“ေအး ဒါဆိုလည္း စိုက္ေလာင္းေပးမယ္”
“ႏုိင္ႏုိင္ ႐ႈံး႐ႈံး နင္ ငါ့ကုိ မလိမ္နဲ႔ေနာ္”
“ဟာ ငါ မလိမ္ပါဘူး”
အဲဒီအခါက အဖိုး ႏိုင္တယ္။ ႏုိင္ေတာ့ အိမ္ျပန္လာတာေပါ့။ အဖိုး သူ႔ကုိ မေတြ႔ေသးဘူး။ သူ႔အိမ္ကိုလည္း မသြားဘူး။ သူ႔ကို ေတြ႔ရင္ေတာ့ ေပးမယ္ေပါ့။
အဖိုးတို႔ရြာမွာ ကာလသမီး ကာလသားေတြက ညေန ညေနဆို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာကုိး။ ညဘက္မွာ သူ႔ကုိေတြ႔ေတာ့ ...
“မေအာင္ေမ ေရာ့ ငါႏုိင္လာတယ္။ နင္က ငါးမူး ငါက တစ္က်ပ္ခြဲ”
အဖိုးကေပးေတာ့ သူ ဝမ္းေတြသာလုိ႔။ ေနာက္ ေလးငါးေျခာက္ရက္ၾကာေတာ့ ဘယ္လုိလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ သူက အဖိုးကုိ ေျပာတယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႔တာ။ ညေန ေလးနာရီခြဲေက်ာ္ ငါးနာရီေလာက္ရွိၿပီ။
သူက အဖိုးကို “ေက်ာ္ေသာင္း နင္ ငါ့ကုိ အိမ္လုိက္ပုိ႔ပါဟယ္”
ရြာမွာက ေမွာင္လာရင္ သရဲေျခာက္တယ္၊ ဘာညာ ေျပာၾကတာကိုး။ သူ ေၾကာက္တယ္နဲ႔တူတယ္။ အဖိုးက လိုက္ပို႔တာေပါ့။ လမ္းမွာ သူက ဘယ္လုိစိတ္ကူးရလဲ မေျပာတတ္ဘူး။
“ေက်ာ္ေသာင္း နင္ မတင္တင္နဲ႔ ငါ့ကို ဘယ္သူ႔ကုိ ပုိခ်စ္လဲ” လို႔ ေမးတယ္။
အဖိုးက ...
"နင့္ကုိ ခ်စ္တာေပါ့"
“ဟာ ငါ နင့္ကုိ မယုံဘူး”
“မယုံရင္လည္းေနေပါ့။ နင္ေမးလို႔ ငါက ေျဖရတာ”
အဲဒီတုန္းက အဖုိးနဲ႔အဖြားက သမီးရည္းစားဘဝပဲ ရွိေသးတယ္။
ေနာက္တေယာက္ ရွိေသးတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ရွည္ရွည္ ကုလားမ လုိ႔ ေခၚတယ္။ သူက ေခ်ာလည္း ေခ်ာတာပဲ။ သူ႔ကို အဖိုးက လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ရည္းစားစကား ေျပာတာေပါ့။
“ကုလားမ နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္”
“ငါ မယုံဘူး”
“နင္ ခ်စ္ရင္ ငါ့အေဖအေမကုိ သြားေျပာ။ အေဖအေမ သေဘာတူရင္ ငါ ယူမယ္”
အဖိုးက ဒီလိုပဲ လိုက္ႀကိဳက္တာပဲ။ အဖိုးကို ႀကိဳက္တဲ့လူလည္း မ်ားတယ္။
ဂြက်တာက အရက္တုိ႔ ဖဲတုိ႔ ေလာင္းကစားလုပ္လုိ႔ သူတုိ႔ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ မတင္တင္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ရိပ္ေတာ့ ရိပ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက အဖိုးကုိ ဘာမွမေျပာဘူး။ သူက ေရခဲတုံးပဲ။
အရက္ေသာက္ေတာ့ အဖုိးက သူမ်ားေတြလုိ မဟုတ္ဘူး။ စကားမ်ားတာ ရန္ျဖစ္တာ အဖုိး မႀကိဳက္ဘူး။ အရက္ေသာက္ၿပီးရင္ အဖိုး အိပ္တာပဲ။ အဖိုးက စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘူးေလ။
ေတာ္ၾကာ ထ႐ုိက္မိရင္ ကြဲျပဲကုန္မယ္။ အဖုိးေသာက္တာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေသာက္တယ္။ အရက္ေသာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဖိုးကို ေတာ္႐ုံတန္႐ုံေျပာလုိ႔ အဖိုး မနာဘူး။ သူမ်ားေျပာတာ အဖိုး သည္းခံတယ္။ အရက္ေသာက္ၿပီး ရန္ျဖစ္တာ အဖုိး တခါမွ မရွိဘူး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment