ေရႊတံခါးႀကီးဖြင့္ႏိုင္ဖို႔ (လူထုစိန္ဝင္း)

"ဒီအခ်ိန္ဟာ သမုိင္းမွာ အလွည့္အေျပာင္းႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္နဲ႔ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴလက္တြဲမႈ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံသင့္ဘူး။ အမိအရ၊ ရေအာင္ယူၾကပါလို႔ တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္ ..."

စာေတြေရးေနတာ ႏွစ္ပရိေစၧဒ မနည္းေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္မို႔သာ ဝတၱရားမပ်က္လုပ္ေနတာ။ ရာႏႈန္းျပည့္ အားရေက်နပ္တယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္အခါမွမရွိခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲေရးေရး ဘာမွအရာေရာက္တယ္လို႔ မခံစားရလို႔ပဲ။

အတိုင္းအဆမရွိ ေမတၱာေတြေၾကာင့္

တစ္ခါတေလ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ‘ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူလိမ့္မယ္’ လို႔ေတာင္ ေရးမိသြားတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္း ေရးခဲ့တဲ့စာေတြ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ စုၿပီးထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာင္ေလး ဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးရွိေနၿပီ။ ေရးရက်ဳိးနပ္တယ္လို႔ ေက်နပ္အားရျဖစ္ရတာမ်ဳိး မရွိဖူးဘူး။ အတိုင္းအဆမရွိႀကီးမားတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ေမတၲာကို ရရွိခံစားေနရတာေလးတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ အဆက္မျပတ္ေရးျဖစ္ေနတာ။ အမွန္ေျပာရရင္ အခ်ိန္မေရြးၾကံဳေတြ႔ရႏုိင္တဲ့ အႏၲရာယ္အသြယ္သြယ္ကို စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခါ ေရးသင့္တယ္လို႔ေတာင္ မထင္မိပါဘူး။

ထင္းခုတ္စားေတာင္ ရပါတယ္

စာေတြအမ်ားႀကီးေရးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရေနတယ္ မဟုတ္လားလို႔ေမးစရာရွိတယ္။ မွန္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အသင့္အတင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေလာက္ေငြေၾကးကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေျပာခဲ့သလို “ထမင္းတစ္လုတ္ေတာ့ ထင္းခုတ္စားရင္ေတာင္ရပါတယ္” လို႔ေျပာရမွာပါ။ ရွမ္းျပည္နယ္တက္ၿပီး ေကာ္ဖီေလးစိုက္လိုက္၊ လိေမၼာ္ေလး စိုက္လုိက္လုပ္ေနတာက အႏၲရာယ္ ကင္းေဘးကင္းျဖစ္႐ံုမက က်န္းမာေရးအတြက္ပါ အလြန္ေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီလိုေနခ်င္စိတ္ အခုထိရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတိတ္က ဝဋ္ေႂကြးေတြက မကုန္ေသးေတာ့ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို မစြန္႔ႏုိင္ဘူး။ ရန္ကုန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ပဋိ႐ူပေဒသ မဟုတ္ေပမယ့္ မခြာႏုိင္ဘူး။ တြယ္ကပ္ၿပီး ေနေနရဆဲျဖစ္တယ္။

႐ုတ္တရက္ေျပာင္းသြား

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပခံုးေပၚတင္ၿပီး ထမ္းထားတဲ့တာဝန္မို႔ မညည္းမညဴ လုပ္ကိုင္ေနေပမယ့္ အားတက္သေရာမရွိလွတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုႏွစ္လ၊ သံုးလအတြင္းမွာ အေျခအေနေတြ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားတယ္။ ႏႇစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္အတြင္း ဘယ္တုန္းကမွမၾကားဖူးတဲ့ ‘ျပည္သူလူထု’ ဆိုတဲ့အသံေတြ ညံေနေအာင္ၾကားလာရၿပီး၊ အရင္ကထုတ္ေဝခြင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ပယ္ခ်ခံရတဲ့ ကိုယ့္ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ေဝခြင့္ ျပန္ရလာတယ္။ ေန႔စဥ္ေရးေနတဲ့ စာမူေတြလည္း ပရိသတ္လက္ထဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေရာက္လာတယ္။ ပုဂၢလိက ေၾကးမံုသတင္းစာတို႔၊ လူထုသတင္းစာတို႔ ေခတ္ကတည္းက အတူလက္တြဲလာခဲ့တဲ့ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးဝင္းတင္ရဲ႕စာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္ေဝခြင့္ရလို႔ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ျပန္ထြက္လာတာ ဝမ္းသာစရာေတြ႔ရတယ္။

တံခါးဖြင့္ထားတယ္

အဲဒီေနာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဝန္ႀကီးဦးေအာင္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ သတင္းနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဖာ္ျပခြင့္ရလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတြ႔ၾကတယ္။ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္က ျပည္သူေတြလိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္။ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားသူမ်ားျဖစ္လို႔ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ေလးစားမယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ အျမန္ဆံုးေဆာင္ရြက္မယ္။ ဒီမိုကေရစီလုိလားသူအားလံုးနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေအာင္ နည္းလမ္းေတြရွာၾကံမယ္။ မတူတာေတြ အသာထားၿပီး တူတာေတြကိုအတူ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မယ္။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒကို လက္မခံႏိုင္ေသးသူမ်ားနဲ႔ပါ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးဖို႔ တံခါးဖြင့္ထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြ ေျပာၾကားလာခဲ့တယ္။

ေပၚလစီေဆာင္းပါး

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧရာဝတီျမစ္ဆံုေဒသမွာ တ႐ုတ္ကုမၸဏီက ဧရာမေရကာတာႀကီးတစ္ခု တည္ေဆာက္မယ့္ကိစၥကို ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးက မလိုလားတဲ့အေၾကာင္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တင္ျပမႈေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအသံေတြကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ အစိုးရသတင္းစာေတြမွာ ထံုးစံအတိုင္း ‘ေပၚလစီေဆာင္းပါး’ တစ္ပုဒ္ထည့္လိုက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ဝန္ထမ္းတစ္ဦး အမည္ခံၿပီးထည့္တဲ့ေဆာင္းပါးမွာ ျမစ္ဆံုေရကာတာ ေဆာက္လုပ္တဲ့အတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ဘယ္လိုရရွိမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို ေပၚလစီေဆာင္းပါးမ်ားထံုးစံအတိုင္း ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေရးသားထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

ေစ်းဦးေပါက္ ခြင့္ျပဳ

အဲဒီေဆာင္းပါးပါလာတဲ့ေန႔မွာ ပဲ Weekly Eleven ရဲ႕ စီအီးအိုက အြန္လိုင္းဂ်ာနယ္မွာ ဒီေဆာင္းပါးကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း၊ အခ်က္အလက္ အခိုင္အမာနဲ႔ ျပန္လည္ေရးသားလိုက္တယ္။ ပံုႏွိပ္ဂ်ာနယ္ထဲမႇာလည္း အျပည့္အစံုေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကရဲ႕ မွတ္တိုင္တစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။ အစိုးရသတင္းစာမွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဝဖန္ေခ်ပတဲ့စာမ်ဳိး ဘယ္တုန္းဘယ္အခါကမွ မေရးဖူးခဲ့ဘူး။ စာေပစိစစ္ေရးကလည္း ဘယ္ေတာ့မွခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါ ေစ်းဦးေပါက္ခြင့္ျပဳတာျဖစ္တယ္။

မၾကံဳဖူးတဲ့ ေပါင္းစည္းမႈ

အဲဒီကန္႔ကြက္ေဝဖန္ခ်က္ ပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဧရာဝတီကယ္တင္ေရးအသံေတြ ပိုညံလာတယ္။ ျပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လံုး မၾကံဳဖူးတဲ့စည္းလံုးမႈမ်ဳိးနဲ႔ ညီညြတ္ေပါင္းစည္းသြားတယ္။ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာ ေပါင္းစည္းညီညြတ္မႈႀကီး ျဖစ္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကလိုက္လာၾကၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲအထိ ဂယက္ေတြေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္ဆံုေရကာတာ ေဆာက္လုပ္ေရးကို သူ႔အစိုးရလက္ထက္မွာ ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရပ္စဲထားမယ္ဆိုတဲ့ သမၼတႀကီးရဲ႕ လႊတ္ေတာ္ကို ေပးပို႔တဲ့သဝဏ္လႊာ ႐ုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။

နတ္လူ သာဓုေခၚ

လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ေၾကညာခ်က္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူေတြအားလံုး မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားၾကၿပီး နီးစပ္ရာ မိတ္သဂၤဟေတြဆီ ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ၾကတာ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဖုန္းလိုင္းေတြ အားတယ္လို႔ကို ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ကဖုန္းလည္း ဆက္တိုက္ျမည္ေနေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ဖုန္းဆက္ရင္း မ်က္ရည္ေတာင္က်ရွာၾကတယ္။ ဝမ္းသာတယ္ဆိုတာထက္ ပိုလိမ့္မယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵကို ဘယ္တုန္းကမ်ား ျဖည့္ဆည္းေပးဖူးတယ္ရွိလို႔လဲ။ သမၼတႀကီးကို သာဓုေခၚၾကတယ္။ နတ္လူ သာဓုေခၚၾကတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာရလိမ့္မယ္ ထင္မိတယ္။

ဆန္႔က်င္ဘက္က ရပ္ခဲ့တာ

သာမန္ျပည္သူေတြဆိုတာထား ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး တက္လာသမွ်အစိုးရတုိင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာင္ အေကာင္းမေျပာဖူးတဲ့ မိမိကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေမးလာသမွ် မီဒီယာတိုင္းကို ႀကိဳဆိုေၾကာင္း၊ ဝမ္းသာေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး ဆန္႔က်င္ဘက္က ရပ္ခဲ့တာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရကို မေထာက္ခံသလို၊ ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္အစိုးရကိုလည္း မေထာက္ခံဘူး။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း အစိုးရေတြကိုလည္း မေထာက္ခံဘူး။ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို မေထာက္ခံသလို၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလည္း လက္မခံဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကို မေထာက္ခံသလို ေပၚထြက္လာတဲ့ လႊတ္ေတာ္တို႔၊ အစိုးရတို႔ကိုလည္း မေထာက္ခံဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးနဲ႔ တျခားထိပ္ပိုင္းပုဂၢိဳလ္ေတြက ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေနလည္း မယံုေသးဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္လို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တယ္။

မနာယူဘဲ မေနႏုိင္

ဒီလိုလူေတာင္ ဧရာဝတီကိစၥက်ေတာ့ သတင္းသမားရဲ႕ဝိညာဥ္ (Conscience)က သတိေပးလာတာကို မနာယူဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သတင္းသမားဆိုတာ ေကာင္းတာေတြ႔ရင္ ေကာင္းတယ္ ေရးရမယ္။ မွန္တာေတြ႔ရင္ မွန္တယ္ ေရးရမယ္လို႔ တစ္သက္လံုး နာယူမွတ္သားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွမၾကည့္ရဘူးလို႔ ကိုယ္တိုင္အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေရးေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ အေျပာနဲ႔အေဟာ ညီရမွာေပါ့။ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲႀကီး ဝမ္းသာႀကိဳဆိုေနၾကတာကို ဘာေၾကာင့္မႀကိဳဆိုဘဲေနရမွာလဲ။ ဝမ္းသာတယ္။ ႀကိဳဆိုခ်င္တယ္။ ေက်းဇူးတင္လို႔ေရးရင္ ပိုၿပီးေလးနက္ေစခ်င္လို႔ အရင္က မေထာက္ခံခဲ့ဘူးဆိုတာေတြပါ ထည့္ေရးလုိက္တယ္။ အံ့ၾသစရာမွ တကယ့္အံ့ၾသစရာ။ စာေပစိစစ္ေရးက အဲဒီမေထာက္ခံဘူးဆိုတာေတြကို ထည့္ခြင့္ေပးလုိက္တယ္။

ေထာက္ခံမဲတစ္မဲ ေပးလုိက္ၿပီ

အဲဒါေတြပါတဲ့ ‘ခဏႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ခဏေလးပါ’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ သမၼတဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တို႔ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပးလိုက္ပါ။ တကယ္ကို ခဏေလးပါလို႔ ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရကို ‘စံသံုးခု’ နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ေနမယ္လို႔လည္း ေရးလုိက္တယ္။

၁။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္၊ မလႊတ္ဆိုတဲ့ စံ။

၂။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး အျမန္ လုပ္၊ မလုပ္ဆိုတဲ့ စံ။

၃။ ျမစ္ဆံုေရကာတာေဆာက္လုပ္ေရး ရပ္၊ မရပ္ဆိုတဲ့ စံ။

အဲဒီသုံးခ်က္ထဲက ျမစ္ဆံုေရကာတာကိစၥ အေျဖေပၚသြားၿပီ။ အစိုးရက ျပည္သူ႔ဆႏၵကို အမွန္ေလးစားလိုက္နာေၾကာင္း ျပလိုက္ၿပီ။ ေထာက္ခံမဲတစ္မဲေပးလိုက္ၿပီ။

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္

သီတင္းကြၽတ္လဆန္း ၁၄ ရက္ (အဖိတ္ေန႔) မြန္းလြဲပိုင္းေလာက္မွာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔ထြက္လာတယ္။ အေမွ်ာ္ႀကီးေမွ်ာ္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ‘ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္သူ ေမာရရွာတယ္’ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ ဧရာဝတီတုန္းကလိုပဲ ဝမ္းသာရႊင္ျမဴးသြားၾကတယ္။ ဧရာဝတီကိစၥမွာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့သမၼတႀကီးကို အျပည့္အဝယံုၾကည္ၿပီး အရင္အႀကိမ္ေတြလိုေတာ့ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေသခ်ာေပါက္ တြက္ဆထားၾကတယ္။ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကဘဲ မိုးလင္းေအာင္မနည္းႀကီး သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိုးမလင္းခင္က ေထာင္ဗူးဝက သြားေစာင့္ၾကတယ္။

ေရာင္နီလာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မုိးစင္စင္လင္းၿပီ။ ေထာင္တံခါးႀကီး ပြင့္ၿပီ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူတုိ႔ျပန္လာၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ထဲမွာ သူတို႔ပါမလာဘူး။ အရင္အႀကိမ္ေတြလိုပဲ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္သူ ေမာရရွာတယ္ ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ကူးေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္တည္းအားနဲ႔ မရႏိုင္ဘူး။ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း ႏွစ္ခုတည္းလည္း မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဘူး။ ျပည္သူလူထုအမ်ားစုႀကီးရဲ႕ေပါင္းစည္းအင္အားနဲ႔ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္တိုက္ခိုက္ေနရတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္အဖို႔၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုးနဲ႔ လက္တြဲႏိုင္ဖို႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ မျဖစ္မေနကို ရေအာင္လုပ္ဖို႔ လိုတယ္။

ေရႊျပည္ေတာ္ ဂိတ္တံခါး

အထဲမွာက်န္ရွိေနရစ္တဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ထားသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ေရႊျပည္ေတာ္ ဂိတ္တံခါးက ေသာ့ေလးခ်က္ ခတ္ထားတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆီမွာရွိၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းက သမၼတဦးသိန္းစိန္ကို ေရွ႕တန္းတင္ထားတဲ့ တပ္မေတာ္ လက္ထဲမွာရွိတယ္။ ဒီေန႔ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္အားလံုးလိုလိုဟာ လူငယ္ေတြျဖစ္တယ္။ အထဲမွာရွိေနတဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ အရြယ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္းေတြလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

ေမာ္ကြန္းတင္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္

သူတို႔ရြယ္တူတန္းတူ လူငယ္ေတြခ်င္း အေတြးအေခၚေတြ သိပ္ျခားနားၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသမွာ အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆင္းရဲတြင္းႀကီးထဲကဆြဲထုတ္ၿပီး ထိုက္တန္တဲ့ေနရာကို အျမန္ဆံုးျပန္လည္ရရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခ်င္စိတ္ေတြ လူငယ္တိုင္းမွာရွိပါတယ္။ စစ္ေျမျပင္မွာ လံုျခံဳေရးဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ရတာ သဘာဝက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကိစၥမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ ဦးစားေပး စဥ္းစားရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ သမုိင္းမွာ အလွည့္အေျပာင္းႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ေမာ္ကြန္းတင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္နဲ႔ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴလက္တြဲမႈ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံသင့္ဘူး။ အမိအရ၊ ရေအာင္ယူၾကပါလို႔ တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္။

Eleven Media Group မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။