(ေလး)
ပါတီဗဟို ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔အေနနဲ႔ မာနယ္ပေလာသို႔ေရာက္ရွိၿပီး ABSDF ႐ံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တည္းခိုေနတဲ့သတင္းၾကားလို႔ ကိုႏိုင္ဝင္း ေပါက္ခ်လာတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ လွ်ဳိေလးတခုျခားတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးတကုန္းေပၚက သူ႔တဲအိမ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားလည္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ လိုက္ပို႔တယ္။
မဂ်ဳံဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းျဖစ္ၿပီးငိုပါတယ္။ ကိုႏိုင္ဝင္းလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ႏြမ္းလ်အားငယ္မႈေၾကာင့္ စကားေတာင္ မထြက္ဘူး။ မဂ်ံဳကပဲ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း …
“ကိုေအးသန္း ဘာနဲ႔လာသလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ျပန္မလဲ၊ က်မလည္း လိုက္မယ္”။
ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးေကာ ေနေကာင္းလား။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေနေကာင္းလား စသျဖင့္ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာ ေျဖရမယ္ မသိဘူး။
“ေလယဥ္ပ်ံနဲ႔လာတာ၊ အေဝးႀကီးပဲ၊ ဘယ္ေတာ့ျပန္မယ္ မသိေသးဘူး”။
ကြၽန္ေတာ္က စိတ္မေကာင္းတဲ့ၾကားက ရယ္ရႊန္း ဖတ္ရႊန္းလုပ္ကာ စကားဝိုင္းကို ဟာသေႏွာၿပီး ဖန္တီးလိုက္တယ္။ ကိုႏိုင္ဝင္းေျပာတာေတြ ေမးတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ သူေျပာတာက ဒီလိုပါ။
“ဥကၠ႒ (သခင္ ဗသိန္းတင္)နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ ပါသလား။ ဥကၠ႒ မွန္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး မစြန္႔လႊတ္တာ မွန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အလယ္ပိုင္း (ပါတီရဲ႕ အလယ္ပိုင္းဗ်ဴ႐ိုေဒသကို ေျပာတာပါ)ကို ျပန္လာခ်င္တယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား”။
ေနာက္ၿပီး သူသိခ်င္တဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းကို ေမးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပာတာက “ဖုန္းနံပါတ္ေတာ့ မပါဘူး။ ဘာတီးလစ္နာ (အေရွ႕ေျမာက္ကို ေရာက္ဖူးတဲ့ ဆြီဒင္ သတင္းေထာက္၊ ထိုစဥ္က သူ မာနယ္ပေလာ ေရာက္ေနတယ္) ထံမွာ ေတာင္းၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ မေပ်ာ္ရင္ အလယ္ပိုင္းကို အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာခဲ့။ မာနယ္ပေလာ ေရာက္ေနတဲ့ ‘ရလလဖ’ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာထားမယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့ျပန္ျဖစ္မယ္ မသိေသးဘူး။”
သူ သိခ်င္တဲ့လူအေၾကာင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္သိသေလာက္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူတို႔တသိုက္ လက္နက္ခ်ၿပီး ဗမာျပည္ထဲဝင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ကိုႏိုင္ဝင္း ငိုင္သြားတယ္။ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္မွ သူက ေျပာတယ္။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိုင္းနယ္စပ္သြားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို စည္း႐ံုးဖို႔ သူလႊတ္တာပဲ”။
သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေလာေလာဆယ္ အကူအညီေပးႏိုင္တာ ဒါေလာက္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္၌ကလည္း ေရွ႕မွာ ဘာေတြၾကံဳေတြ႔ရဦးမလဲ မေရရာဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြေျပာျပလို႔ သူ႔သတင္းတခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ ဝ နယ္မွာ သူ အေတာ္လန္႔သြားတယ္။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီသြားဖို႔ေတာင္ မထြက္ရဲဘူး။
ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က ဝ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဗကပေဟာင္းေတြကို လက္မခံဖို႔ ဖိအားေပးေတာ့ သူတို႔ အေနမေခ်ာင္ေတာ့ဘူး။ တပ္ေပါင္းစုတပ္ဖြဲ႔နဲ႔အတူ အလယ္ပိုင္းကို ေရာက္လာေတာ႔ အလယ္ပိုင္းဟာ သူထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ ပါတီနဲ႔အတူ တစည္းတလံုးတည္း ရပ္တည္ေနၾကတာ ေတြ႔ရေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ သူအသတ္ခံရေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။
သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်င္း ခုမွသိၾကတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ရင္းႏွီးၾကတာ ၾကာၿပီေနာ္လို႔ ခဏခဏ လာလာေျပာေနလို႔၊ အဲဒီရဲေဘာ္က အေျခအေနကို ရိပ္မိၿပီး “ခင္ဗ်ား ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး၊ စိတ္ခ်။ ဟိုမွာ မေပ်ာ္ရင္ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာ” ဖို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မွာလိုက္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိထားတယ္။ (ပါတီရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ရာဇဝင္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္ လုပ္ခဲ့တာ မရွိဘူး။ ဥကၠ႒ သခင္ဗသိန္းတင္က သူ မသိဘဲ ဘယ္ရဲေဘာ္ကိုမွ သတ္ျဖတ္အေရးယူတာ မလုပ္ရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတာ အေရွ႕ေျမာက္ ျဖတ္သန္းဖူးသူတိုင္း သိပါတယ္)
၁၉၉၁ မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလယ္ပိုင္းကို ျပန္ေရာက္တယ္။ ေနာက္အေတာ္ၾကာမွ မာနယ္ပေလာမွ ျပန္လာတဲ့ ‘ရလလဖ’ ကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္မွဴးနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ေတာ့ ကိုႏိုင္ဝင္းက သူ အလယ္ပိုင္းကိုလာရင္ လက္ခံမလားလို႔ ေမးေၾကာင္း၊ ရလလဖ (ဗဟို)သို႔ တင္ျပေပးပါမယ္လို႔ ေျဖလိုက္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိစၥေလာက္နဲ႔ ဗဟိုကို တင္ျပမေနပါနဲ႔လို႔ေျပာေၾကာင္း ျပန္ၾကားရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ရလလဖ ကိုယ္စားလွယ္ကို ႀကိဳေျပာမထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုႏိုင္ဝင္းရဲ႕ဆႏၵကို မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကိုႏိုင္ဝင္းနဲ႔အတူ မာနယ္ပေလာပါသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးနဲ႔ အလယ္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်င္း အခင္မင္မပ်က္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ယခုလိုေျပာျပတယ္။
“ပါတီထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာခ်င္တာေျပာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ပါတီက နားလည္ခြင့္လႊတ္တယ္။ ဟိုမွာက မေခ်ာင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုနားလည္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အေျပာအဆိုမွားရင္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပးလာတာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ ပါတီအေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြက မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း သိမွာပါ။ ကိုေက်ာ္ဆိုင္လည္း ဟိုမွာ ေပ်ာ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္”။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment