ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေဆြအေၾကာင္း ၾကားရတာကေတာ့ သတင္းေကာင္းပဲ။ အလယ္ပိုင္း ၁ဝ၈ စစ္ေဒသဘက္ ေရာက္သြားၿပီ တဲ့။ တေယာက္က ဆီဆိုင္ဘက္မွာ တိမ္းေရွာင္ေနသတဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြကိုယ္စီဟာ ကုိယ့္ဘာသာ တီထြင္ၿပီး လမ္းေဖာက္ေနၾကတာကေတာ့ အားရစရာ။တဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးသမီး ျမင့္ျမင့္ က်န္ေသးတယ္။ သူ ဘယ္ေနရာမွာရွိတယ္ ဆိုတာလဲ သိၿပီးသား။ ရခိုင္ကေပးလိုက္တဲ့ လမ္းေပါက္က နီးနီးေလးရယ္။ ေမၿမိဳ႕ကေန ကံႀကီးရြာဘက္ဆင္း။ ဒုဌာဝတီကူးတို႔ကို ျဖတ္။ ဟိုဘက္မွာ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ဆိုၿပီး အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ က်ေနာ့္ဆီ ပါလာခဲ့ၿပီ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ကို ေနာက္မွ ျပန္ေခၚမယ္။ ခု ေမၿမိဳ႕ ကံႀကီးလမ္းေပါက္ေအာင္ အရင္ေဖာက္လိုက္ဦးမယ္ … ေပါ့။
ႏွစ္ေယာက္သား မႏၲေလးကိုျဖတ္ၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို တက္ခဲ့ၾကတယ္။ တည္းခိုခန္းမွာ တညအိပ္တယ္။ ေနာက္တေန႔ ကံႀကီးဘက္ကို ကားၾကံဳနဲ႔လိုက္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေမာလို႔ ေမာမွန္းမသိ။ လူေတြက ေပါ့ပါးေနၾကတယ္။ ညေနခင္း ဒုဌာဝတီကမ္းနားက ရြာကို ေရာက္ၾကၿပီေပါ့။
ကူးတို႔သမားကို တဖက္ကမ္းကို ပို႔ဖို႔ေျပာေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္။
“ထိုးစစ္ဝင္ေနတယ္။ မင္းတို႔ မသိဘူးလား။ ကူးတို႔ေတြ ပိတ္ထားတယ္”
လို႔ သတိေပးပါတယ္။
အေမွ်ာ္ႀကီး ေမွ်ာ္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္လာၿပီးမွ ရင္ဝေဆာင့္ကန္ခံရသလို ခံစားလိုက္မိတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းကိုလည္း ျမင္ေနရၿပီ။ ဒါေလးေက်ာ္လိုက္ရင္ လြတ္ေျမာက္ၿပီပဲလို႔ လက္ေတြ႔မက်တဲ့ စဥ္းစားမႈက ေပၚေနတယ္။
က်ေနာ္ လွည့္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူႀကီးအိမ္ သြားအိပ္မယ္။ တရက္ ႏွစ္ရက္ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ကူးခ်င္တယ္လို႔ ရဲေဘာ္လွဝင္းနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္မိတယ္။ သူက ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ကူးတို႔သမားက သူႀကီးအိမ္မွာလည္း စစ္သားေတြေရာက္ေနတယ္လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ျဖံဳသြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကူးလိုက္ခ်င္တဲ့ အာသာက တစိုးတစိမွ ေလ်ာ့မသြားေသး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။
လာစဥ္ကေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းမအတိုင္း မျပန္။ တျခားလူသြားလမ္းေလးက ေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ရင္းက ေတာမီး႐ိႈ႔ထားတဲ့ အကြက္တကြက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕သစ္ငုတ္ေတြက မီးခိုးအူအူ ထြက္ေနေသးတယ္။ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္လာၿပီ။ ဒီမွာပဲအိပ္မယ္လို႔ ကိုလွဝင္းက ေျပာပါတယ္။ ညမွာ လမ္းေပ်ာက္သြားႏိုင္တာမို႔ ျပာပံုပဲ တိုးရပါေတာ့တယ္။
တမ်ဳိးေကာင္းတာက ေျမႀကီးက ေႏြးေနတယ္။ မီးၿငိမ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ သစ္ငုတ္တငုတ္ကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္မွီ … ေျခဆင္းၿပီး အိပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္။ ေမ့သိ ေမ့သိပါပဲ။
မနက္မိုးလင္ေတာ့ ထေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကားတစီးလာသံၾကားလို႔ လမ္းမဘက္ ျပန္ဆင္းၿပီး ကားကိုတားၾကတယ္။ အမိုးမပါ ထရပ္ကားတစီးပဲ။ ရြာသားတခ်ဳိ႕ပါလာတယ္။ အေတာ္ပါပဲ။ ကံႀကီး သြားမယ္ဆိုလို႔ တက္လိုက္ၾကတယ္။ ကံႀကီး ေရာက္ရင္ ေမၿမိဳ႕တက္မယ့္ကား မရွားေတာ့ဘူးေပါ့။
ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ျပာပံုထဲကထလာတဲ့ (ဖီးနစ္ငွက္ ေျပာမလား? သုနကၡ ေျပာမလား?) လူစိမ္း ၂ ေယာက္ကို တထူးတဆန္း ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ ဒီအရပ္ကို မေရာက္ဘူးေပမယ့္ ေရစိမ္း ေျမစိမ္း မဟုတ္။ စကားကလည္း ေပါက္ေနေလေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆံုးျဖတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕တည္းခိုခန္းမွာပဲ တညအိပ္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔ မႏၲေလးျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ မႏၲေလးျပန္ဝင္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သတိျပန္ထားလာရတယ္။ အသိအကြၽမ္းကလည္း မ်ား၊ အမႈတြဲကိုင္ထားတဲ့ ေဒသခံ ေထာက္လွမ္းေရးက ရွိေနေလေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲအထိ လိုက္မသြားဘဲ ၿမိဳ႕စြန္မွာ ဆင္း လိုက္ၾကပါတယ္။ ပစၥည္းပစၥယေတြနဲ႔ ရႈပ္ေပြေနတဲ့ ရဲေဘာ္ကို...
“ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ MI ကၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ သတိထားမိမယ့္ ပံုပဲ”
လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ျပန္တြက္ပါတယ္။
“က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ၿပီး အဲဒီလိုထင္ေနတာ” တဲ့။
မႏၲေလးမွာ ၃-၄ ရက္ ခိုေနလိုက္ၾကပါတယ္။
သူနဲ႔က်ေနာ္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ညႇိၾကရပါတယ္။ ေနေရးထိုင္ေရး အစီအစဥ္ဆြဲၾကတယ္။ ဒီလမ္းက မေပါက္ရင္ ရခိုင္ဘက္က သိလာတဲ့ ေနာက္လမ္းေတြ ရွိေသးတယ္။ မူဆယ္လမ္းကို ျပန္သြားခ်င္သြားရမယ္။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သြားဖူးသူ ရွာမယ္။ တေယာက္ေရာက္သြားရင္ ရၿပီ။ ျပန္ေခၚဖို႔ပဲရွိတယ္လို႔ တြက္မိတယ္။ အေျခအေနေပးရင္ေတာ့ တခါတည္းသြားၾကတာေပါ့ လို႔ေျပာၿပီး ရန္ကုန္ကိုျပန္ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment