အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား။
ဒီလပိုင္းကေတာ့ မဲေဆာက္ကိုအေျချပဳၿပီး လာေရာက္ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျပႆနာေပါင္းစံုကို နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေျဖရွင္းၾကရတဲ့လလို႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
အထူးသျဖင့္ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္လုပ္ၾကမယ့္ တနည္းအားျဖင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ စကားအရ ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ဆက္ခြင့္လက္မွတ္ လုပ္ၾကရေတာ့မွာကိုး။
သူတို႔ေျပာတဲ့ အသက္ဆက္ခြင့္ဆိုတာ မႏွစ္က ကိုင္ေဆာင္တဲ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ကို ဒီႏွစ္ဆက္ၿပီး အသက္ဆက္တာက အနက္တမ်ဳိး။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရမွာဆိုေတာ့ အူစိုမွ အသက္ကဆက္ရွင္သန္မွာ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ဖြင့္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က တသြယ္။
ဒီေတာ့ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေတာင္းလွန္ၿပီး ရွာေနရတယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြဟာ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ တိုက္ပဲြႀကီးငယ္ေတြက ေပါက္ကဲြ ျမည္ဟီးေနတဲ့အသံေတြထက္ ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္လွပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုမွာ အတည္တက် လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြကေတာ့ ျပႆနာ သိတ္မရွိလွပါဘူး။ မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ အလုပ္ရွင္က စာရင္းဇယားနဲ႔ သတ္မွတ္တဲ့ရက္မွာ ကားႀကီး ကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ပို႔ေဆာင္လုပ္ကိုင္ေပးၾကတာကိုး။ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္လုပ္မယ့္ ေငြကိုလည္း ႀကိဳရွာထားေပေရာ့ပဲ။
မလုပ္ႏိုင္ရင္ စက္႐ံုကထြက္ တျခားအလုပ္ရွာ၊ လမ္းမွာ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ရင္ ရဲနဲ႔ ၿငိ၊ အသိက ေရြး ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြက မဲျပာပုဆိုးနဲ႔ ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ိုက္ဆိုရမလိုပါပဲ။ စည္းကမ္းစနစ္က်နတဲ့ စက္႐ံု အလုပ္႐ံု ပိုင္ရွင္ေတြက ဒါကိုပဲ အေလးထားေဆာင္ရြက္ၾကတာပါ။ သူ႔စက္႐ံုအတြင္းအျပင္ အလုပ္သမားျပႆနာ၊ ရဲျပႆနာ၊ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးျပႆနာ ဘယ္လို ျပႆနာကိုမွ မျဖစ္ေစခ်င္ၾကပါဘူး။
ဒီေတာ့ သူ႔စက္႐ံုက အလုပ္သမားေတြ၊ အလုပ္သမေတြဟာ ဥပေဒနဲ႔အညီ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ ျဖစ္္တယ္ဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္နဲ႔ စက္႐ံုကို လည္ပတ္ခ်င္ၾကသူေတြပါ။ ဒီလိုစက္႐ံုမ်ဳိးဆိုတာကလည္း မဲေဆာက္မွာ စက္႐ံု ၂၀၀ နီးပါးမွာ စက္႐ံု ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္စက္႐ံုေတြကေတာ့ တရြာတပုဒ္ဆန္း၊ ကိုယ့္စည္းကမ္း ကိုယ္ထုတ္တဲ့ စက္႐ံုေတြခ်ည္းပါပဲ။
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ အလုပ္သမားရေရးမူလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒီလိုစက္႐ံုမ်ဳိးေတြက ဝင္ေရာက္စစ္ေဆးေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္႐ံုကို ယာယီပိတ္လိုက္တာတို႔၊ အလုပ္သမားေတြကို ေရွာင္တိမ္းခိုင္းထားတာတို႔နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စခန္းသြားလာၾကတာခ်ည္းပါ။
ဒီထက္အေျခအေန ဆိုးရြားတာကေတာ့ အိမ္တြင္းစက္မႈသာသာ အလုပ္႐ံုေတြပါ။ ပရိေဘာဂအလုပ္႐ံုေတြ အပါအဝင္ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္၊ အသားတု၊ ေက်ာက္စီ ပန္းခ်ီ၊ ေဘာက္အုတ္၊ ေျမအုတ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ စတဲ့ အလုပ္႐ံုေတြ အုတ္က်င္းေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ ဆိုပါေတာ့။
အလုပ္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြဘက္က ႐ႈျမင္တဲ့အျမင္က ဘယ္အလုပ္သမားမွ သူ႔လုပ္ငန္းမွာ ေသတပန္သက္တဆံုး လုပ္မယ့္လူလို႔ မယံုၾကည္သလိုပဲ၊ အလုပ္သမားေတြကလည္း ဒီအလုပ္ၾကမ္းမ်ဳိးေတြကို ယာယီအလုပ္တခု လိုပဲ သေဘာထား လုပ္ကိုင္ေနၾကလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ကို စိတ္မဝင္စားၾကသလို အေလးထားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ လမ္းမွာ ရဲနဲ႔ၿငိလည္း အသိကို ဖုန္းဆက္၊ လာေရြး၊ ေႂကြးမွတ္၊ စက္ရဟတ္ရယ္တဲ့ ခ်ာခ်ာလည္လို႔ပဲ ဆိုပါရေစေတာ့။
ေနာက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ၾကတဲ့ လူတန္းစားတရပ္ကေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ထူေထာင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ ဆရာမ လုပ္ၾကတဲ့သူေတြ၊ လူထုက်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္တဲ့အဖဲြ႔ေတြက က်န္းမာေရး လုပ္သားေတြ၊ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ဒီလူအားလံုးလိုလိုကလည္း ရဲလက္က ေျပးလြတ္ဖို႔ရာက အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္က ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္မွာေတာ့ အာမခံခ်က္ အျပည့္ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။
သို႔ေပမယ့္ သူလည္းေလ ျမန္မာျပည္သားရယ္မို႔ စာခ်ဳိးလို႔ရႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္ ေငြ ၅,၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္း ရွာၾကေဖြၾကရပါၿပီ။ တခ်ဳိ ့ေက်ာင္းေတြက တာဝန္ရွိသူေတြက ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အခက္အခဲကိုနားလည္ေတာ့ က်သင့္ေငြကို ႀကိဳစိုက္ေပးထားၿပီး လစဥ္ အရစ္က် ျပန္ျဖတ္တဲ့စနစ္နဲ႔လုပ္ၾကေပမယ့္ ႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ့ တဲ့ေက်ာင္းေတြက ဆရာ ဆရာမေတြ ကေတာ့ ရွာေပအုန္းေတာ့ ထမင္းထုပ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔လိမ့္ႏိုးႏိုး ထင္သည္လို႔ စပ္ဆိုုထားတဲ့ မန္ဒါလီ ေတးသီခ်င္းကိုပဲ ညည္းၾကရပါတယ္။
အက်ဳိးဆက္ျပႆနာေတြကေတာ့ ျမန္မာအမ်ားစုေနထိုင္ၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြမွာ၊ အထူးသျဖင့္ ဆင္ေျခဖံုးေနရာေတြမွာ ခိုးဝွက္မႈေတြ၊ အေပါင္အႏွံကိစၥေတြ၊ ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြ၊ လိမ္စား ႐ိုက္စား ျပႆနာေတြက ႀကီးထြားလာတာပါပဲ။ မနက္ ေရေႏြးအိုးေလးတည္မယ္လုပ္ေတာ့ ထမင္းအိုးပါ ေပ်ာက္ေနတာ။
အလုပ္သြားမယ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္ဘီးကို မျမင္ရေတာ့တာ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္သံုး တန္ဆာပလာေတြ ခိုးဝွက္ခံရတာပါ။ တူေလး လႊေလးက အစ ေရေပၚစက္၊ လႊစက္၊ ဂေဟစက္ေတြ ပါသြားၿပီဆိုလို႔ကေတာ့ ေသၿပီဆရာေရလို႔ ေအာ္႐ံုကလဲြလို ျပန္ရစရာ ဘာမွကိုမရွိတဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြပါ။
ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ မႀကီးမေသးမွာ ႀကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အလုပ္ၾကပ္ႀကီး တေယာက္ကေတာ့ အလုပ္လုပ္စားရတာ အရင္တုန္းကလို မေကာင္းေတာ့ပါဘူး၊ ဥပေဒကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ေအာက္မွာ လာလုပ္ေနတဲ့သူေတြကလည္း တေန႔ တေယာက္၊ တေယာက္ တမ်ဳိး၊ ကံထ႐ိုက္ကလည္း တေန႔ ေရႊ တေန႔ ေငြ၊ တႏွစ္တခါ အသက္ဆက္ေနရတာနဲ႔ပဲ ရြာျပန္ရက္ကိုမတြက္ႏိုင္တာ ၾကာလွေပါ့ဆိုတဲ့ စကားက စာေရးသူနားထဲကို အေတာင့္လိုက္ ဝင္လာပါတယ္။ နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၆-၁-၂၀၁၁
လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ (RFA) မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီ - ေမာင္ေမာင္တင္
No comments:
Post a Comment