က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၈ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

က်ေနာ္ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာၾကပါစို႔။ နယ္စပ္ကအထြက္ ရဲဂိတ္မွာ ကားေပၚက တျခားခရီးသည္ေတြကို စစ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ အစစ္မခံရဘူး၊ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ အေဝးေျပးကားဂိတ္ေတြက မတူၾကဘူး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းဆိုရင္ တေနရာမွာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းဆိုရင္ တေနရာ။ ဘယ္သူ႔မွလည္း မေမးရဲဘူး၊ မဲေဆာက္ကားဂိတ္ဘယ္မွာလဲဆိုတာ။ ရဲေတြ အဖမ္းၾကမ္းတယ္ဆိုတာ စမ္ခက သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာ သတိရၿပီး လန္႔တာလည္း ပါတာေပါ့။ 

အဖမ္းခံရမွာမေၾကာက္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ဘာတခုမွ အဆက္အသြယ္မရေသးခင္ လုပ္ငန္းကိစၥမၿပီးေသးခင္ အဖမ္းခံလို႔မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ထိုင္းစကားမတတ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ဘာလက္မွတ္၊ ဘာပတ္စ္ပို႔မွမရွိတဲ့ က်ေနာ္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ေတြ႔ရာဘတ္စ္ကားစီးၿပီး အလြန္က်ယ္တဲ့ ကြင္းႀကီးတခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ကြင္းႀကီးနားမွာ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေရႊေရာင္ေစတီေတြလိုမ်ဳိးေတြ (ထီးေတာ္မပါတာကလြဲလို႔) အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးတခုေနာက္ကြယ္မွာေတြ႔ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလား၊ ဘာလားေပါ့။ ေနာက္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ႀကီး ျမဘုရားေနရာဆိုတာ သိရတယ္၊ 

အဲဒီျမဘုရားရဲ႕အနီးမွာက ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး သန္႔ျပန္႔တဲ့ ထိုင္းဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခု ေတြ႔တယ္၊ ေက်ာင္းနာမည္က ဝပ္ဖို (WAT PO)၊ ဒါေတြက ေနာက္မွသိရတာပါ။ မနက္ပိုင္း ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီကြင္းႀကီးထဲေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ အနီးဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားကင္ေတြ၊ တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ၾကက္သား၊ ဝက္သားေတြထိုးၿပီး မီးကင္ၿပီးေရာင္းေနတာေတြ႔တယ္၊ လက္တြန္းလွည္းကေလးနဲ႔ပါ။ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ အသားကင္ ၂ ေခ်ာင္းေလာက္ လက္ညႇိဳးထိုး၊ ေစ်းသည္က ဘာေျပာေျပာ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထိုင္းဘတ္ေငြ ၂ဝ တန္တရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုရင္ ေလာက္ေကာင္းပါရဲ႕ေပါ့။ နယ္စပ္က စမ္ခပူရီမွာဆို ဒီလိုမ်ဳိး အသားကင္တုတ္ထိုး ၃ ေခ်ာင္းမွ တဘတ္ပဲရွိတာ၊ ဘန္ေကာက္မွာလည္း ဒီေလာက္ပဲလို႔ မွန္းတာကတေၾကာင္း၊ ထိုင္းစကားမတတ္ လက္မွတ္မရွိေတာ့ ကင္းရာကင္းေၾကာင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပိုက္ဆံအရြက္ႀကီးေပးလိုက္၊ သူျပန္အမ္းသမွ် ကိုယ္ျပန္ယူလိုက္ ရွင္းေရာဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ေပါ့။ သူျပန္အမ္းတာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားကင္ ၂ ေခ်ာင္း တဘတ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ေဈးသည္က ထိုင္းလိုေတြ က်ေနာ့္ကိုေမးေနေသးတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွနားမလည္၊ ေခါင္းခါၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အသားကင္ကိုကိုင္ရင္း သူ႔ဆိုင္ကိုၾကည့္ေနတာ သူ က်ေနာ့္ကိုေမးတာ ေကာက္ညႇင္းယူမလားလို႔ေမးတာဆိုတာ သိလိုက္တယ္၊ တျခားေဈးဝယ္သူေတြကို သူ႔လက္နဲ႔ ပခ်ဳပ္လိုလို ေတာင္းကေလးထဲကေန ထုတ္ထုတ္ေပးေနတာကို ေတြ႔မိလို႔ေလ။ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတာျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဗိုက္ကေတာ္ေတာ့္ကိုဆာေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္တေခါက္ျပန္သြားၿပီး ဘယ္လိုေရာင္းမွန္းမသိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းထည့္ထားတဲ့ ပခ်ဳပ္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး ၅ ဘတ္တန္တရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

ေဈးသည္အေဒၚႀကီးက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိတယ္၊ ခုနက သူ က်ေနာ့္ျပန္အမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံသိထားေတာ့ ထိုင္းလိုေျပာလည္းေျပာ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ပါပါလာတယ္။ သူျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ရယ္ၿပီး ခုနက သူအမ္းတဲ့အေႂကြေစ့ေတြ အိတ္ထဲကေနထုတ္ျပေတာ့မွ သူ႔ပါးစပ္က တတြတ္တတြတ္ရြတ္ရင္း က်ေနာ့္လက္ထဲက တဘတ္ေစ့အေႂကြေစ့ကိုယူၿပီး ပူပူေႏြးေႏြး ေကာင္းညႇင္းေပါင္းတထုပ္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔မၿပီးေသးဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ထိုင္းလိုေတြ ထပ္ေျပာေနျပန္ေရာ က်ေနာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း သူက လွည္းေအာက္ထဲက ေရခဲစိမ္ထားတဲ့ ေရဘူးနဲ႔ တျခားအခ်ဳိရည္ပုလင္းေတြ ထုတ္ျပေတာ့မွ ေၾသာ္... ေရေသာက္ဖို႕ သတိရၿပီး ေရတဘူးလွမ္းယူလိုက္တယ္။ အေဒၚႀကီးပဲ က်ေနာ့္လက္ထဲက ထိုင္းျပား ၅ဝ ေစ့တေစ့ ယူသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဈးသည္အေဒၚႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအမူအယာနဲ႔ ေခါင္းေလးညႊတ္ျပၿပီး ကြင္းထဲတေနရာ ျမက္ခင္းျပင္မွာထိုင္ရင္း ေန႔လည္စာလိုလို ညစာလိုလိုျဖစ္သြားမယ့္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ၾကက္သားကင္စားရင္း ေရွ႕ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကံစည္ရပါေတာ့တယ္။ 

ဘန္ေကာက္ျမဘုရားေရွ႕က ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ ထိုင္လိုက္၊ ေရဘူးထဲကေရကို နည္းနည္းခ်င္းေခၽြေသာက္လိုက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္စျပဳ ညခင္းေရာက္လာၿပီ။ လူကလည္း ေန႔လည္ေနအပူဒဏ္ေၾကာင့္ ထြက္ထားတဲ့ေခၽြးေတြနဲ႔ စီးကပ္စီးကပ္ျဖစ္ေနၿပီး ေရခ်ဳိးခ်င္စိတ္ကလည္း တဖြားဖြား... ဒါေပမယ့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ မဲေဆာက္ကားဂိတ္ကိုသြားဖုိ႔ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုေမးရမလဲ စဥ္းစားေနရတယ္။ တကၠစီစီးဖို႔ကလည္း ထိုင္းစကားမတတ္ေတာ့ ေတာ္ၾကာ တကၠစီသမားက ရဲစခန္းပဲေမာင္းသြားမလား၊ ရဲကိုပဲလက္တို႔လိုက္မလား ပူပန္မႈမ်ဳိးစံုနဲ႔ ၾကံရာမရျဖစ္ေနတယ္။ စြန္႔စားရဲတယ္ဆိုေပမယ့္ တခါတခါ ပူပင္မႈေတြကေတာ့ အေတြးထဲဝင္လာတာပဲေလ။

ည ၈ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္အနားက လူငယ္တေယာက္၊ မွန္းေျခ က်ေနာ့္အသက္ေလာက္ပဲရွိမွာပါ။ သူ႔ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္သလားဆိုၿပီး ေမးၾကည့္မိတယ္၊ သူကလည္း ေျပာတတ္တယ္၊ ဘာကူညီရမလဲေပါ့ ျပန္ေမးတယ္။ က်ေနာ္လည္း အားတက္သြားၿပီး ငါ မဲေဆာက္ကိုသြားခ်င္လို႔ ကားဘယ္ကစီးရမလဲလို႔ေမးေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ မဲေဆာက္ဆိုတဲ့စကား သူ နားမလည္။ ထိုင္းလို အသံအမွန္ဘယ္လိုထြက္သလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး၊ ႀကိဳးစားရွင္းျပတယ္၊ သူကလည္း နားမလည္။ ဒါနဲ႔ အိုေက ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ တဖက္လွည့္ထြက္လိုက္တယ္။ 

သူကလည္း ႏိုးပေရာ္ဘလန္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္လာၿပီး မင္း ဘယ္ႏိုင္ငံကလဲလို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူ႔ၾကည့္ရတာ လူေကာင္းသူေကာင္းတေယာက္ပံုမို႔ ငါ ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့၊ ဝမ္းသာအားရ အမူအယာနဲ႔ က်ေနာ္တို ့ျမန္မာေက်ာင္းသား အေရးအခင္းကိုသိတဲ့အေၾကာင္း၊ တီဗီြသတင္းေတြမွာ ၾကည့္ရေၾကာင္း သူတတ္သမွ် အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ေျပာျပၿပီး က်ေနာ့္ကို ဘယ္မွာတည္းသလဲလို႔ေမးတယ္၊ အမွန္အတိုင္းပဲ သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္၊ ဒီေန႔မနက္မွ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္တာ၊ တည္းစရာလည္း မရွိဘူး အသိလည္းမရွိဘူး၊ မဲေဆာက္ကိုသြားမလို႔ လို႔ေျပာျပေပမယ့္ မဲေဆာက္ဆိုတဲ့စကားလံုးကလြဲလို႔ က်န္တာ သူ နားလည္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေဟာင္းခန္အိုင္ဟယ့္ပ္ယူ (ငါ ဘယ္လိုကူညီရမလဲ) လို႔ ေမးလာျပန္တာနဲ႔ ငါ ေလာေလာဆယ္ေရခ်ဳိးခ်င္တယ္၊ မင္းအိမ္မွာလိုက္ၿပီး ေရခ်ဳိးလို႔ရမလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ ရတယ္ လိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို သူတည္းတဲ့ ဟိုတယ္ကိုေခၚသြားတယ္။ သူက နယ္ကလာတာတဲ့ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္လို႔ လမ္းမွာရွင္းျပတယ္ သူ႔အေၾကာင္းကို။ 

ကြင္းျပင္ႀကီးနဲ႔ သိပ္မေဝးဘူး၊ သူ တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုတယ္နာမည္က ထူးထူးဆန္းဆန္း ၉၈ တဲ့၊ အဂၤလိပ္လို 98 ဆိုၿပီး ေရးထားတယ္။ သူ႔အခန္းေရာက္ေတာ့ ကုတင္က ၂ ေယာက္အိပ္ ကုတင္တလံုး၊ သူ႔အိတ္လို႔ထင္တဲ့ ခရီးသြားအိတ္ႀကီးတလံုးေတြ႔တယ္။ အခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေသာက္ၿပီးသား ဘီယာပုလင္းအခြံ ၄ လံုးေတြ႔တယ္၊ က်ေနာ္လည္း ေက်းဇူးပဲဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုခ်၊ ဟိုတယ္က မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါတထည္ ခါးပါတ္လိုက္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ပိုက္ဆံအိတ္ပါယူၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္ အားရပါးရ ေရခ်ဳိးပစ္လိုက္ေတာ့တယ္၊ စိတ္ထဲကလည္း ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေမတၱာပို႔လိုက္ပါေသးတယ္ က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစေပါ့။

လူလည္း ေရခ်ဳိးၿပီး ေတာ္ေတာ္လန္းသြားတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းကထြက္လာေတာ့ သူက ကုတင္ေပၚမွာ အေပၚပိုင္းဗလာနဲ႔ လွဲေနေလရဲ႕၊ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္တာက မင္းဒီမွာ ညအိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္လို႔ရတယ္တဲ့။ ေက်းဇူးပိုတင္မိလိုက္တယ္၊ ႏို႔မို႔ ဒီည ဘယ္ေနရာ သြားေခြရမွန္းမသိတဲ့အခ်ိန္ သူက လိုလိုလားလား ညအိပ္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့၊ ဒါေပမယ့္ ခဏေနမွ သူ႔အေၾကာ သိလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္အက်ႌလဲေနတုန္း ကိုယ္ေရႊေခ်ာက က်ေနာ့္ကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္လာလုပ္ရင္း ယူဖတ္စ္ တဲ့ (မင္းၿပီး ငါ့အလွည့္ေပါ့)၊ သူ႔စကား သူ႔ေလသံက ေစာေစာပိုင္းကနဲ႔ လံုးဝမတူ ျခားနားသြားတဲ့ ကႏြဲ႔ကယေလသံ။ က်ေနာ္လည္း ထူပူသြားၿပီး ဒီေကာင္ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္ အေျခာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ။ 

က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ပုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္မွာ အျမဲစလြယ္သိုင္းလြယ္ထားေလ့ရွိတဲ့ ပိေတာက္သားစိတ္ပုတီး (ပုတီးလံုးက က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ကစားတဲ့ ဖန္ေဂၚလီလံုးအရြယ္ပါ) ကို စလြယ္ျပန္သိုင္းလိုက္ၿပီး ငါ ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူတေယာက္၊ ကုတင္ေပၚမွာ က်ေနာ္က ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္ထပ္တင္ ပလႅင္ေခြထိုင္ျပလိုက္ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားပံုရတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ဘာဆရာလိုလို ညာဆရာလိုလို ထင္သြားပံုရပါတယ္။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး သူ မသိလို႔ ေျပာမိၾကံမိပါတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုတဲ့ အမူအယာနဲ႔ အဂၤလိပ္လို ေဆာရီးခ်င္းထပ္ေအာင္ေျပာေနတဲ့အျပင္ ထိုင္းလိုေတြလည္း တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေနာက္မွ က်ေနာ္နားလည္ခဲ့ရတာကေတာ့ သူတို႔ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြမွာ စိတ္ပုတီးႀကီးႀကီး ကိုင္တတ္တဲ့သူေတြဟာ တကယ့္ ဆရာႀကီးေတြတဲ့၊ သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအယူအဆေတြကို ေျပာျပတာပါ။ ခုဟာကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါ၊ ပိေတာက္သားစိတ္ပုတီးက က်ေနာ္ ေတာခိုကာနီး အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ကန္ေတာ့တုန္းက အေမက သား လမ္းမွာအႏၱရာယ္ကင္းေဘးကင္းအေနနဲ႔ ဒီပုတီးကို သြားေလရာ အျမဲစလြယ္သိုင္းၿပီးသြားလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာမွာၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ပုတီးပါ။ ဘာေျပာေျပာ အဲဒီညက အေမ့ကိုေက်းဇူးတင္ ဦးခိုက္ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္၊။ 

ခုနက ကိုယ္ေရႊအေျခာက္ကလည္း သူ႔ကို ေဗြမယူပါနဲ႔ ဒီမွာ ညအိပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ သူ မေႏွာင့္ယွက္ပါဘူး၊ ကတိေပးပါတယ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း စိတ္မသန္႔ေတာ့တာေၾကာင့္ ျပႆနာမရွိပါဘူး၊ ေရခ်ဳိးခြင့္ေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုၿပီး လာရာလမ္းျဖစ္တဲ့ ျမဘုရားေရွ႕ကကြင္းထဲကိုပဲျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူကလည္း ဒါဆိုရင္ သူ တခုခုလိုက္ေကၽြးပါရေစတဲ့၊ ရတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူးလို႔ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ့္ ဘာမ်ားထင္သြားလဲေတာ့ မသိဘူး၊ ဘတ္ ၁ဝဝ တန္တရြက္ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ေပးလည္းေပး၊ က်ေနာ့္လည္း ကန္ေတာ့လိုက္ပါေသးရဲ႕။ က်ေနာ္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေကာင္မွန္းေတာင္မသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္...၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီည ဘန္ေကာက္ ျမဘုရားအနီးက ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ကုန္ဆံုးခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ 

ဆက္ပါဦးမည္။

မင္းေက်ာ္ခိုင္