ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူ႔ၾကည့္ၿပီး ဟုတ္ပါၿပီ ငါ သိပါတယ္ အားလံုးက ဒါပဲလိုတယ္ဆိုၿပီးထြက္လာၾကတာ မင္းကိုယ္မင္းလည္း ျပန္ၾကည့္ဦး... အဆိုေတာ္ မေျပာရဘူး ဝတ္လာတာက အက်ႌျဖဴ ေဘာင္းဘီျဖဴ နဲ႔၊ ဒို႔ အခုသြားေနၾကတာ သီခ်င္းသြားဆိုဖို႔မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ သူက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ မင္းကလည္းကြာ ငါလည္း ၾကံဳသလိုၾကံဖန္ၿပီး ထြက္လာရတာေလ လို႔ေျပာတယ္။ အမွန္က သူ႔ကို အားလံုးကသိေနေတာ့ သီခ်င္းဆိုဖို႔ဆိုၿပီး မလိမ့္တပတ္နဲ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေနလြတ္ေအာင္ ၾကံဖန္ထြက္လာခဲ့တာလို႔ သူေျပာပါတယ္။
ရြာထဲမွာ ၂ ရက္ေနရတယ္၊ ရြာနာမည္ေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရြာကေနဆက္ထြက္ၾကေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာ အသားလတ္လတ္ အသက္ ၂ဝ ေက်ာ္လူငယ္တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ကို ဆီးႀကိဳတယ္။ သူက ရြာအဝင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို က်ေနာ္တို႔ကိုေခၚသြားၿပီး သူဟာ CRDB ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီအားလံုးေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိေနပါေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတက္ၾကတာေပါ့၊ လိုတဲ့အကူအညီအားလံုးရမယ္လို႔ ဆိုတာကိုး... (တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔နယ္စပ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဘာအဖြဲ႔အစည္းမွ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း ဦးတင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ဆံုေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူက ေအးကြာ ဟိုေကာင္ ရဲေက်ာ္သူ (ဦးရဲေက်ာ္သူ) ေပါ့၊ ဒီေကာင္ ေသာက္သံုးမက်လို႔ အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္တာဆိုၿပီး ရွင္းျပပါတယ္)။
အဲဒီရြာကထြက္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ ေတာင္ေပၚလမ္းမွာ မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲရြာတယ္။ ဘယ္သူမွ ထီးတို႔ မိုးကာတို႔ ပါၾကတာမဟုတ္ဘူးေလ။ အားလံုးက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာၾကတာမွမဟုတ္တာ။ မိုးဒဏ္ ေလဒဏ္ အေအးဒဏ္ အံႀကိတ္ခံရင္းေရွ႕ကို ဆက္ခ်ီၾကတယ္။ တေယာက္ပုခံုး တေယာက္ကိုင္ၾကရင္း က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေတာင္ပတ္လမ္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း ေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ်ခ်ိန္ ညေနပိုင္း ၅ နာရီေလာက္မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ႕ ေတာတြင္းဗဟိုစခန္းကို ေရာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ေပၚေတာနက္ထဲဆိုေတာ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္ဆို ေနေရာင္ေပ်ာက္ပါၿပီ။
အဲဒီမွာ ျပႆနာက က်ေနာ္တို႔က ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ၾကေတာ့ ေသာက္ဖို႔ေဆးလိပ္ က်ေနာ္တို႔မွာ လံုးဝ ျပတ္ေနတာပါပဲ။ ထူးအိမ္သင္က ေဟ့ေရာင္ ငါ့မွာ ေဆးေပါ့လိပ္တစည္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ္ မိုးမိလို႔ ေရစိုေနၿပီ၊ မင္းလိုခ်င္ရင္ တဝက္ယူ၊ မင္းဖာသာမင္းပဲ ၾကံဖန္ၿပီးအေျခက္ခံလိုက္ကြာဆိုၿပီး ေပးလို႔ သူ႔ေရစိုေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ထုတ္ကို ယူထားလိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္အုပ္စုကို ေနရာခ်ေပးတာ က်ေနာ္၊ ရဲလြင္၊ ေမာင္တူးတို႔က မြန္ျပည္သစ္က ဗိုလ္မွဴးႀကီးတေယာက္ေနတဲ့ သက္ကယ္အမိုးနဲ႔ ဝါးတဲေအာက္မွာပါ။ သူတို႔ ဗိုလ္မွဴးႀကီးအုပ္စုကေတာ့ တဲေပၚမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပါတဲ့ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္ကိုေတာ့ သူတို႔တဲေပၚေခၚထားလိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္ကို ဘာမွ ျပႆနာမရွာၾကပါဘူး။
သူတို႔ဗိုလ္ေတြ ၃ ေယာက္က အရက္ေသာက္ၾကရင္း စီးကရက္တဖြားဖြားနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ တဲေအာက္ထဲမွာ သူတို႔အတြက္ ထမင္းအိုးကို ထင္းေတြ တတုံးၿပီးတတုံး မီးထဲထည့္ရင္း ထမင္းအိုးအဖံုးေပၚမွာ ထူးအိမ္သင္ေပးသြားတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြကိုေျဖခ်၊ ေဆး႐ိုးေတြကို အပူေငြ႔နဲ႔ေျခာက္သြားဖို႔ ထမင္းအိုးအဖံုးေပၚ ျဖန္႔ခင္းထားရတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ အေပၚက အေမာင္ဗိုလ္မွဴးမ်ားရဲ႕ ဝါးကဒ္အခင္းေတြၾကားကေန ေအာက္ကို တံေတြးေထြးခ်တာကိုလည္း ေရွာင္ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလိုက္ပို႔တဲ့ ဗိုလ္မွဴးထြန္းေအာင္ကေတာ့ သူ႔တာဝန္အရ အားလံုးကို မြန္ဗဟိုစခန္းကိုပို႔ၿပီးၿပီမို႔ သူတာဝန္က်တဲ့ေနရာကို ဆက္ထြက္သြားပါၿပီ။
ခဏအၾကာမွာ ေသနတ္သံ အတြဲလိုက္ ေဘာင္း... ေဘာင္း ေဘာင္း... ဆိုတဲ့အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ၊ စစ္အုပ္စုစစ္တပ္နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္တို႔ ခ်ကုန္ၾကၿပီလားေပါ့။ ေနာက္မွ မြန္ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေတာထဲက ဝက္ဝံ ၂ ေကာင္ကို ပစ္လိုက္တာလို႔သိရေတာ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း မြန္ရဲေဘာ္ေလးေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဝက္ဝံ အထီးနဲ႔ အမမွာ အမကို အရင္ပစ္ရတယ္၊ အထီးကိုအရင္ပစ္ရင္ ဝက္ဝံအမက ပစ္တဲ့သူ၊ သူ႔ အထီးခ်စ္သူကို ရန္ရွာတဲ့သူကို မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး ျပန္ရန္မူတတ္တဲ့အက်င့္ရွိသတဲ့။ အမကို အရင္ပစ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ဝက္ဝံအထီးက တခ်ဳိးထဲေျပးေတာ့တာပဲတဲ့၊ ေတာတြင္းမုဆိုးတို႔ရဲ႕ ဗဟုသုတတခုပါပဲ။
သူတို႔ပစ္လာတဲ့ ဝက္ဝံ ေခါင္း ၂ လံုး က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ မီးဖုတ္ၿပီး ေခါင္း ၂ လံုးစလံုးရဲ႕ ရွိသမွ်အေမြးေတြကို ဓားနဲ႔ျခစ္ဆိုၿပီး ဓားတေခ်ာင္း၊ ဝက္ဝံေခါင္း ၂ လံုး ရဲေဘာ္တေယာက္က လာေပးသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း မဆိုးဘူးကြ ဝက္ဝံေခါင္း မီးဖုတ္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ စားဖူးသြားတာေပါ့ကြာဆိုၿပီး သူတို႔ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကတာေပါ့။
ဒီၾကားထဲ စီးကရက္ေသာက္ခ်င္လို႔ အေပၚမွာထိုင္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေမ ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္ရဲ႕တင္ပါးကို အသာေလး တုတ္နဲ႔ထိုးလိုက္ေတာ့ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို ဝါးၾကမ္းၾကားကေန လွမ္းၾကည့္တယ္။ စီးကရက္ေသာက္ခ်င္ေၾကာင္း အထာျပလိုက္ေတာ့၊ သူတို႔က ဗိုလ္မွဴး သမီးတို႔လည္း စီးကရက္ဖြာခ်င္တယ္လို႔ ဆိုလိုက္ၾကေရာ... ေၾသာ္ သမီးတို႔ရယ္ ေစာေစာကေျပာပါလား ေသာက္... ေသာက္ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္ ဆိုၿပီး ေျပာသံၾကားလိုက္ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူတို႔ မဖြာတတ္ မေသာက္တတ္နဲ႔ မီးညိႇထားတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံထုတ္ ကေရာင္းထစ္တံဆိပ္ စီးကရက္ေလး ဝါးၾကမ္းခင္းၾကားကေန က်လာတာေလး က်ေနာ္တို႔အတြက္ ခဏတာ စည္းစိမ္ေလးပါပဲေလ...။
ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ... မြန္ရဲေဘာ္ေတြခုနက ပစ္လာတဲ့ ဝက္ဝံကလီစာေတြကလည္း အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ သူတို႔တဲေပၚ ေရာက္လာပါေလေရာ။ က်ေနာ္တို႔ရဲေမေက်ာင္းသူေလးမ်ားကလည္း အထာေပါက္ၿပီးသား။ သူတို႔ တဖတ္စားလိုက္၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္တဖတ္ ၾကမ္းၾကားကေနခ်ေပးလိုက္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔မီးဖုတ္ထားတဲ့ ဝက္ဝံေခါင္း ၂ လံုးကလည္း ဖုတ္လည္းအၿပီး စားရမလားမွတ္ပါတယ္၊ ရဲေဘာ္ေတြက လူနာအတြက္ဆိုၿပီး လာယူသြားလို႔ ထမင္းကိုဆားျဖဴးၿပီး ဆီမပါပဲ အေပၚကက်လာတဲ့ ဝက္ဝံကလီစာဖတ္ကေလးေတြနဲ႔ ညစာၿပီးခဲ့ရတာပါပဲ။ ဘာေျပာေျပာ ေတာငွက္ေပ်ာသီး၊ ေတာငွက္ေပ်ာအူတို႔နဲ႔စာရင္ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
ဆက္ပါဦးမည္။
မင္းေက်ာ္ခိုင္
No comments:
Post a Comment